Ένας Έλληνας πρόεδρος στο Ελσίνκι

Άρθρο από το περιοδικό Ovi magazine!

Τελικά ποιός κυβερνάει αυτή τη χώρα; Θυμάται κανείς την ρητορική ερώτηση του εθνάρχη Καραμανλή; Τρομακτικό αλλά όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια πολλά από όσα είπε ο εθνάρχης δεκαετίες πριν είναι ακόμα επίκαιρα, πιθανώς βοηθάει και η παρουσία του ανιψιού στο πρωθυπουργικό μέγαρο που καθημερινά επιβεβαιώνει ότι αυτή η χώρα είναι ένα τεράστιο φρενοκομείο!

Το σύνηθες για μια κυβέρνηση προ Ευρώ-εκλογών που παίζουν περισσότερο το ρόλο δημοψηφίσματος για κυβέρνηση και αντιπολίτευση παρά ενδιαφέρον για τα της Ευρώπης είναι να παρουσιάζει το έργο της για το διάστημα που πέρασε σε μιας μορφής υπενθύμισης και επιβεβαίωσης. Στην Ελλάδα όλοι έχουν περάσει στο επόμενο επίπεδο, αυτό της συγκάλυψης. Συγκάλυψη για σειρά σκανδάλων που εμπλέκεται δυστυχώς με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο όλη η πολιτική ζωή της Ελλάδος με τους Νεοδημοκράτες να κυριαρχούν προς το παρόν. Εικοσάχρονη εμπειρία βέβαια μας υπενθυμίζει ότι ουδείς αναμάρτητος.

Και καλά η Νέα Δημοκρατία να φύγει αλλά ποιός θα τους αντικαταστήσει; Το διαφανές και αναμάρτητο ΠΑΣΟΚ του Τσοχατζόπουλου; Και μόνο η σκέψη φέρνει ανατριχίλες. Βέβαια υπάρχει και το ρητό, ανάμεσα στους τυφλούς διαλέγουμε τον μονόφθαλμο αλλά και πάλι είναι ο Γιώργος Παπανδρέου ο μονόφθαλμος; Περισσότερο για αλλήθωρος φαίνεται!

Τώρα πως μου ήρθαν αυτά, απλά προσπαθούσα να φανταστώ τι μπορεί να λέει ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας που αυτές τις μέρες επισκέπτεται την Φιλανδία στην Φινλανδή ομόλογό του Τάργια Χάλονεν. Η πρόεδρος της χώρας που την τελευταία δεκαετία καταλαμβάνει μια από τις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των κρατών χωρίς διαφθορά και η Ελλάδα των Παυλίδη, Ρουσόπουλου, Εφραίμ, Siemens και ακόμα δεν ξέρουμε πόσα ακόμα μιας και κάθε βδομάδα εμφανίζεται και ένα καινούργιο σκάνδαλο που επιβεβαιώνει ότι όλες οι προκαταλήψεις για την Ελλάδα που αντιμετωπίζουμε οι μόνιμοι κάτοικοι εξωτερικού για την Ελλάδα δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα.

Ή θα μιλήσουν για επενδύσεις; Το πιθανότερο είναι οι Έλληνες να επενδύσουν στη Φιλανδία παρά οι Φινλανδοί στην Ελλάδα, άλλωστε οι επιχειρηματίες για το κέρδος τους ενδιαφέρονται! Η μήπως θα μιλήσουν για εκπαίδευση, θέματα ασφάλειας ή για τεχνολογία; Και η αναφορά και μόνο αυτών των θεμάτων φέρνει γέλια ή καλύτερα κλάματα. Όχι γιατί η Ελλάδα δεν είναι ικανή και δεν έχει τους ανθρώπους που μπορούν να αντιπροσωπεύσουν την χώρα σε όλα τα ανωτέρω θέματα αλλά γιατί έχει μια κυβέρνηση που έχει ένα και μοναδικό σκοπό, να μποϊκοτάρει κάθε προσπάθεια προόδου. Για μας που ζούμε στη Φιλανδία ξέρουμε πολύ καλά ότι οι Φινλανδοί έχουν ένα μόνιμο πρόβλημα αυτοεκτίμησης, ευτυχώς λοιπόν που υπάρχει η σημερινή Ελλάδα του κ. Καραμανλή για να τους βοηθείσει να νιώσουν καλύτερα.

Τώρα θα μου πείτε τι θα κάνει ο Παπούλιας στη Φιλανδία. Ο Κάρολος Παπούλιας υπήρξε σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής του ιστορίας ένας πολιτικός χαμηλών τόνων, πιστός στον ιστορικό πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου. Ακόμα και τη περίοδο των σκληρών συγκρούσεων με τον σε πολλές περιπτώσεις υπερπληθωρικό Πάγκαλο φρόντιζε να κρατάει στάση αναμονής και υπομονής. Το όνομα του δεν βρέθηκε ποτέ μπλεγμένο σε σκάνδαλο και ίσως σε αυτό και να οφείλεται η επιλογή του από τον δεξιό Καραμανλή για τη θέση του Προέδρου σαν εξόφληση προηγούμενου γραμματίου προς το ΠΑΣΟΚ όταν υποστήριξε τον Στεφανόπουλο.

Όμως ρυθμιστής του πολιτεύματος στην Ελλάδα είναι σχετικά ανίσχυρος και στην πράξη διακοσμητικός, έτσι ο πρόεδρος της δημοκρατίας περιορίζεται σε εθιμοτυπικές επισκέψεις σε χώρες του εξωτερικού απλά για να υπενθυμίσει την ύπαρξη της Ελλάδας και πιθανώς μια σειρά από θέματα που απασχολούν διαχρονικά τις Ελληνικές κυβερνήσεις όπως το Κυπριακό και το Μακεδονικό. Γι' αυτό βρίσκεται και στην Φιλανδία!

Οι Φινλανδοί βέβαια από την πλευρά τους έχουν και αυτοί το λόγο τους μιας και χρειάζονται σε δικά τους θέματα όπως θέματα μετανάστευσης, ασφάλειας και εργασιακής πολιτικής την υποστήριξη μέσα στην ΕΕ χωρών που όπως και η Φιλανδία βρίσκονται στην δεύτερη ταχύτητα και όχι στον κύκλο των ισχυρών. Και βέβαια όπως είπα και παραπάνω βοηθάει και την αυτοεκτίμησή τους η ύπαρξη χωρών μέσα στην ΕΕ που πιθανώς να έχουν και την ανάγκη τους!

Κατά τα άλλα ο Παπούλιας δεν είναι αυτός που κυβερνάει την Ελλάδα αλλά ο Καραμανλής με όλη την κουστωδία που αποδεικνύει αυτό που είπε ο εθνάρχης ότι η Ελλάδα είναι ένα σχιζοφρενές φρενοκομείο με Ρουσόπουλους, Παυλίδιδες και τα άλλα παιδιά!

Ενας Φιλανδός με ...συνείδηση

Για όσους θέλουν σήμερα στο Ovi magazine έχουμε εδώ μια καταπληκτική συνέντευξη από ένα φυλακισμένο αντιρρησία συνείδησης στη Φιλανδία!

Για να δείτε ότι κάποια πράγματα δυστυχώς ...συμβαίνουν και αλλού!

H συνέντευξη είναι στα Αγγλικά, αλλά κάνετε μια προσπάθεια, είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα λέει!

Τέσσερα σκάνδαλα και μια κηδεία!

Ένα άρθρο αναδημοσίευση από το Ovi magazine

Μήπως αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα συνέχεια τα τελευταία χρόνια δεν δείχνουν απλά ότι κάτι πάει στραβά με τις δομές του πολιτικού συστήματος αλλά ότι κάτι πάει πολύ στραβά με όλες τις κοινωνικές δομές; Ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας κοινωνικής κρίσης; Και μήπως τη λύση σε αυτό που πάει στραβά και το πολιτικό σύστημα αποτυγχάνει να εντοπίσει και να διορθώσει έχει αναλάβει να το διορθώσει μια εξ ίσου άρρωστη κοινωνία;

Ζώντας μακρυά από την Ελλάδα και απολαμβάνοντας μια κοινωνία πρόνοιας, αν και το αποφεύγω τουλάχιστον συνειδητά δεν μπορώ να μην κάνω συγκρίσεις και βέβαια πέρα από τον μύθο η Σκανδιναβία είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα ή τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς αυτό να σημαίνει οτι το σύστημα δεν λειτουργεί από ανθρώπους με πάθη και σφάλματα. Το έχω εξηγήσει και παλαιότερα πολλές φορές ότι η όποια σύγκριση πρέπει να πάρει υπ' όψιν τις ιστορικές και τις κλιματολογικές συνθήκες που ορίζουν το περιβάλλον, έτσι η όποια σύγκριση του εκπαιδευτικού συστήματος για μένα είναι τουλάχιστον δύσκολη εάν όχι εσφαλμένη. Παράλληλα σε χώρες που το χειμώνα η θερμοκρασία φτάνει τους -30 βαθμούς Κελσίου η κοινωνική πρόνοια είναι τουλάχιστον θέμα επιβίωσης, ζωής και θανάτου.

Το ξέρω ότι από πρώτη ανάγνωση δεν φαίνεται αλλά αφορμή για αυτές τις σκέψεις και τις συγκρίσεις την έδωσαν τα τέσσερα – κορυφαία από τα πολλά – σκάνδαλα που συγκλόνισαν την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, η παρακολούθησή τους μέσω ίντερνετ πάντα με παράλληλη ακρόαση της αντίδρασης του κόσμου από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όπου ακροατές επικοινωνούν τηλεφωνικά με παραγωγούς εκφράζοντας άποψη και τέλος οι προσωπικές μου επικοινωνίες με φίλους και γνωστούς.

Κατ' αρχή τα τέσσερα σκάνδαλα ξεκινώντας με το κατ' εμένα κορυφαίο αυτή τη στιγμή, το σκάνδαλο της Siemens! Μίζες εκατομμυρίων υπήρξαν, το θέμα είναι που πήγαν αυτά τα λεφτά και τι πήραν οι ...δωρητές σε αντάλλαγμα. Επειδή έχω κάνει και ο ίδιος έρευνα σε παρόμοιο σκάνδαλο αυτό που έμαθα είναι ότι τα λεφτά είναι πάντα πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεσαι, ότι αυτοί που πήραν το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν οι μεσάζοντες – αυτοί που ξέρουν την κατάλληλη επαφή και μπορούν να στήσουν τη συνάντηση και αυτοί που από πλευράς 'δωρητή' βρήκαν αυτόν που θα κάνει την επαφή, - κάποιοι μέσα στην εταιρία που διαχειριζόντουσαν το ποσό μιας και πρόκειται για 'αόρατο' ποσό που δεν παιρνα από κανένα λογιστικό η φορολογικό βιβλίο άρα κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει φανερά κανέναν και τέλος ο τελικός αποδέκτης που δεν είναι και απαραίτητα αυτός που θα κάνει και τη χάρη.

Άρα εάν θέλουν τους πραγματικούς ένοχους που διαπράξουν την απιστία ή καλύτερα το έγκλημα πρέπει να ψάξουν μεταξύ των λοχαγών και όχι των βασιλιάδων. Ακόμα ένα σημαντικό σημείο στη περίπτωση χρηματισμού πολιτικών είναι ότι πολλές φορές όλη αυτή η αλυσίδα συνενόχων δεν έκανε τίποτα απολύτως προς την έκβαση του αποτελέσματος για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και το μόνο που κάναν ήταν να πουλήσουν ακριβά ένα αποτέλεσμα που δεν επηρέασαν αλλά το ξέραν και εκεί είναι το κλειδί τις περισσότερες φορές, στους κρατώντες τη πληροφορία την κατάλληλη στιγμή για την εξέλιξη της συνωμοσίας. Από εμπειρία σας λέω ότι τις περισσότερες φορές οι πολιτικοί που εμπλάκησαν είχαν απόλυτη άγνοια παρ' όλο ότι διασυρθήκαν καταστρέφοντας καριέρες και οικογένειες. Παράλληλα στον κανιβαλίστηκο χώρο της πολιτικής τις περισσότερες φορές επ' ευκαιρία τέτοιων σκανδάλων που η λάσπη κυριαρχεί βρίσκεται και η ευκαιρία για ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών. Το τραγικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι τα βέλη είναι ...οικεία!

Με τα παραπάνω δεν θέλω με τίποτα να αθωώσω τον τον Σημίτη, τον Τσουκάτο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή όποιον άλλο πολιτικό εμπλέκεται με το θέμα Siemens, απ' εναντίας πιστεύω ότι όποιος εμπλέκεται έστω και έχοντας απλή γνώση του τι συνέβαινε θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά.

Και λέγοντας έστω και την παραμικρή ανάμειξη έρχομαι στο δεύτερο σκάνδαλο, αυτό του Ζαχόπουλου και του γραμματοκομιστή Αθανασιάδη και με όλα τα παρακλάδια που αποκαλύφθηκαν. Το συγκεκριμένο σκάνδαλο δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα οικογενειακό δράμα με πολύ δόση κλειδαρότρυπας και όπως συνήθως είδαμε το δέντρο και χάσαμε το δάσος βάζοντας στη φυλακή μια κοπέλα που έχασε κάθε αίσθηση σοβαρότητας και αξιοπρέπειας για μια θέση στο δημόσιο, τόσο απλά είναι τα πράγματα. Το σκάνδαλο δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μια εφηβικής αξίας πορνογραφική και αυτοβιογραφική ταινία και ένας ανόητος κοριτσίστικος εκβιασμός και αυτά είναι θέματα απλών αστικών δικαστηρίων που δεν απαιτούν ούτε το διασυρμό ούτε την προφυλάκιση. Σκάνδαλο δεν ήταν οι αντιδράσεις του γραμματοκομιστή και η απόκρυψη του ονόματος ενός ακόμα χαφιέ – γιατί αυτός είναι ο μόνος και πραγματικός τίτλος που του αρμόζει και ας τον αποφεύγουν όλοι – ούτε η ανόητες και παιδαριώδεις απαντήσεις του κυβερνητικού κόμματος. Σκάνδαλο είναι η συμμετοχή του Ζαχόπουλου στη κυβέρνηση. Σκάνδαλο είναι ο ρόλος που έπαιξε στην οικονομική διαχείριση ενός υπουργείου με ασύλληπτα κεφάλαια και πιθανώς ο ρόλος του που πολύ διακριτικά έχει σκεπαστεί από όλες τις πλευρές για την προβολή και πιθανώς επαγγελματική αποκατάσταση της οικογενείας του σημερινού πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή. Παράλληλα σκάνδαλο είναι και η διακίνηση άλλων ασύλληπτων ποσών από τον κομματικό χαφιέ κύριο Αθανασιάδη που αποκαλύφθηκε την ίδια περίοδο.

Στην πραγματικότητα το μόνο θύμα της ιστορίας είναι Εύη Τσέκου που βρίσκεται στη φυλακή ουσιαστικά κατεστραμμένη και διασυρμένη κοινωνικά και οικονομικά

Τώρα το ένα φέρνει το άλλο και μιλώντας για ερωμένες φτάσαμε στη περίπτωση δολοφονίας του τέως διοικητού του ΙΚΑ. Μετά από όλο αυτό το τσουνάμι σκανδάλων έχω ξεχάσει πια ακόμα και το όνομα του και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει ακόμα και τι συνέβει. Κι όμως αν εξαιρέσουμε το αποτέλεσμα που στην περίπτωση Ζαχόπουλου ήταν αίσιο τουλάχιστον όσο αφορά την ζωή του κατά τα άλλα υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Όπως και στην περίπτωση Ζαχόπουλου και ο τέως διοικητής του ΙΚΑ προέρχεται από τον κλειστό πρωθυπουργικό κύκλο, όπως ακριβώς ο Ζαχόπουλος διατηρεί ...στενή σχέση με στέλεχος του υπουργείου του και όπως ακριβώς ο Ζαχόπουλος βρίσκεται να διαχειρίζεται μεγάλα χρηματικά ποσά με πολλές γκρίζες πλευρές και τη βοήθεια της ερωμένης. Εδώ όμως τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές μιας και εκτός από το απατημένο σύζυγο-δολοφόνο κανένας άλλος δεν είδε τα σίδερα της φυλακής και αυτός ακόμα βρίσκεται εκτός μιας και η πράξη του θεωρήθηκε ...βρασμός ψυχής. Και αυτό μαζί με την συγκάλυψη αποτελεί σκάνδαλο από μόνο του – ειδικά όταν συγκρίνεται με την περίπτωση Ζαχόπουλου – και εμπλέκει και την δικαιοσύνη.

Η δικαιοσύνη! Εάν η Siemens είναι το κορυφαίο σκάνδαλο τον τελευταίο καιρό τα όσα συμβαίνουν με την δικαιοσύνη είναι το κορυφαίο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών και συνδυάζει στοιχεία από όλα τα ανωτέρω, από χρηματισμούς και πολιτικές επιρροές μέχρι σεξ και ναρκωτικά. Τα όσα πριν από καιρό βγήκαν με την υπόθεση Μπουρμπούλια και το δικαστικό κύκλωμα ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου και θα με συγχωρήσετε για την έκφραση αλλά όχι ενός παγόβουνου φτιαγμένου από πάγο αλλά ενός παγόβουνου φτιαγμένου από σκατά που αγγίζει τους πάντες και στις πιο μακρινές παραφυάδες αυτής της κλειστής συντεχνίας που έχει την εξουσία να εκβιάζει ακόμα και κυβερνήσεις. Μιας μορφής εξουσίας με τις ρίζες της στις πιο σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας που με λύπη μου λέω με πολύ λίγες εξαιρέσεις.

Άνθρωποι ξεπερασμένοι με φτωχή μόρφωση και ακραίες πολικές θέσεις στρατοδικείων του εμφυλίου και της χούντας είναι αυτοί που κατευθύνουν πολιτικά αυτή τη συντεχνία ακολουθούμενοι από άλλους που αθωώνουν εμπόρους ναρκωτικών και όπλων και πάντα έτοιμοι να χώσουν στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια παιδάκια για λίγο χασις που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του απαραίτητου μπαξίσι! Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ελληνικής δικαιοσύνης και το έχω αναφέρει και στο παρελθόν ότι οι μόνοι που μπορούν να την καταστρέψουν και να την ξαναφτιάξουν δίνοντας και την απαραίτητη αξιοπιστία είναι οι ίδιοι αυτοί οι δικαστικοί, πολύ πιθανώς οι δικαστικοί εξαιρέσεις. Αλλά και αυτοί ακόμα στην πρώτη κριτική που θα κάνουν έχουν να αντιμετωπίσουν το ίδιο κύκλωμα που είναι έτοιμο να τους διαγράψει και να τους απορρίψει! Λυπάμαι αλλά από την απόσταση που μας χωρίζει δεν μπορώ να δω λύση!

Και τα σκάνδαλα δεν τελειώνουν εδώ, είναι σίγουρος ότι σύντομα ο ΟΤΕ θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας, τα οικογενειακά του Αλογοσκούφη θα κυριαρχήσει – βλέπετε ο υπουργός των οικονομικών ξέχασε το βασικό που είπε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αύγουστος, η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια – και δεν έχει τέλος!

Πριν από λίγες μέρες η άρνηση των Ιρλανδών να εγκρίνουν τη συμφωνία της Λισσαβόνας θεωρήθηκε σαν τελεσίγραφο για την ανάγκη αλλαγών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η θετική θέση ψήφου προς τον ΣΥΡΙΖΑ με την αντίστοιχη άρνηση προς τα δύο μεγάλα κόμματα θα πρέπει να θεωρηθεί ανάλογο τελεσίγραφο προς τους 'Έλληνες πολιτικούς και δεν είναι προειδοποίηση πια, είναι τελεσίγραφο. Κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει και δεν θα αλλάξει ούτε με πρόωρες εκλογές – δυστυχώς το κυβερνητικό κόμμα βλέποντας το ΠΑΣΟΚ στριμωγμένο από τη SIEMENS σκέφτεται σοβαρά το θέμα πρόωρων εκλογών – ούτε με μετασχηματισμούς, ούτε με διαγραφές. Αλλά και ποιος θα φέρει αυτή την αλλαγή;

Ο Καραμανλής σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα απέδειξε ότι είναι η συνέχεια του θείου του και ιδεολογικά και χρονικά μιας και πολλά από αυτά που κάνει και λέει θυμίζουν εποχές προδικτατορικές. Ο μετά διαγραφών Γιώργος και χθεσινός Γιωργάκης είναι όπως λέει και ο λαός άλλα λέει το μυαλό και άλλα κάνουν τα χέρια! Εάν κυβερνήσει θα είναι εξ' ίσου αποτυχία του πολιτικού συστήματος με αυτήν που έδωσε την εξουσία στον Κώστα Καραμανλή! Για τον Τσίπρα έχω ξανά αναφερθεί, η πιο ξύλινη πλευρά του ΚΚΕ σε μοντέρνο στιλ και εμφάνιση και με έντονα κόμπλεξ για το κόμμα που είναι ένα! Το ΚΚΕ ζει στο μικρόκοσμο του χρόνια τώρα, τέλος ο Καρατζαφέρη είναι η υπενθύμιση ότι τα σταγονίδια τραγουδούν ακόμα! Τι έμεινε; ο ίδιος ο λαός που καθημερινά υποφέρει να τα βγάλει πέρα ενώ τα εκατομμύρια αλλάζουν χέρια, που το γάλα ακριβαίνει επειδή ακρίβυνε η βενζίνη.

Άντε τώρα να δούμε πιο θα είναι το επόμενο σκάνδαλο που έρχεται!

Ovi magazine, Copycats and Nokia

First of all, we want to thank reporters, journalists and bloggers because they are the only ones who have seen what Mr. Nikula missed and hopefully the legal department of Nokia Corporation will not ignore. Mr. Nikula unethically ignored that there was already an Ovi magazine in Finland that had been well-established since December 2004 well before he ever created his copycat.

Read the original story here: http://ovimagazine.com/art/926

The fact that there is an internet link with the same name was a major clue, plus when he was forced to choose a name like Ovi dash something. Actually he missed that there is Ovi Lehti, Ovi Sanomat, Ovi Junior, Ovi Cartoons, Ovi iKritic, Ovi-magazine, Ovi stories, Ovi iBite and many others that belong to Ovi magazine and are registered to Chameleon Project, never forget the Ovi Bad Boys weekly radio show that is announced to all the Finnish newspapers and magazine; none of which are for sale. Fortunately reporters and bloggers did notice and they are aware of the major ethical injustice.

We like to emphasize this ‘not for sale’ because the Ovi magazine is not just an internet magazine but it is an idea with a heart and soul that hosts from its establishment in 2004 the ideals of democracy, freedom of speech and the exchange of opinion. Human rights, domestic abuse, the plight of children have been among just a few of the worthy causes we have championed, while simultaneously offering a platform for the work of new writers and illustrators, from Finland and from all around the world. That makes us a universal family that cannot be estimated in money.

Unfortunately, through leaks to the press, we discovered that Mr. Nikula is negotiating the sale of his copycat magazine and the Ovi trademark to Nokia Corporation. We trust that this is just a wishful thought and that Nokia Corporation will search a little bit better as to what is going on behind the name Ovi magazine.

Our four years of hard work advocating freedom of speech was recognised and rewarded by Newropeans, while we have had cooperation with many national and international magazines, such as Ydin magazine, Europe & Us, Agenda magazine, Books from Finland, EU-MAN, Free magazine, Newropeans-Magazine, OneWorld, Psihadi magazine and more. We have relationships with Non-Governmental Organizations, such as Reporters without Frontiers and Finland's International Cultural Center CAISA, and the site receives well-over 20,000 visitors a week - the numbers literally increase day after day. We are considered a well-established magazine and trademark internationally and Ovi magazine has been reference for hundreds of sites and blogs from all around the world.

We have always believed that this was an issue of ethics should it ever come to a court house – where, as we are well-informed by experts, we can easily win the case – and it comes as a surprise that, according to leaks to the press, some representative of the Nokia Corporation said that they had never heard of us. It is a simple enough task for them to Google, Yahoo, MSN, Ask Jeeves or whatever else to locate the name Ovi and then find us straight away. Of course we didn’t financially invest in the promotion and push of Ovi magazine, like an international corporation can do, but the thousands of articles, the thousands of links and references to our work, even from Wikipedia and most of all the thousands readers keep us on the top in every search engine.

The fact that the copycats of the printed Ovi magazine ignored us, despite the fact that we could open a case anytime demanding a large percentage of their profits, which they knew, doesn’t excuse an international corporation like Nokia maintaining the same attitude. We are expecting their telephone call before investigating our legal rights on what they plan to pay the copycat because we want to know whether it is true and not a wishful greedy act of somebody who wants to increase his lost popularity.

It has been a justifiable question as to why we didn’t take the case to the court. From the very first moment, other than the support that came from every side and every corner of Finland including employees of the certain magazine, we believed that there is justice that punishes the unethical and the failure of the magazine from its second issue to reach anybody in Finland was proof.

Regarding the money behind this case, we believe that the people who read this magazine and have seen the path we have followed and the fights we have given over the last four years for democracy, for justice, against poverty and have realized the hours, the effort and the financial cost we have put in this magazine will know in their heart of hearts whether we are after the money!

The Ovi Team

Ο Μητσοτάκης και η ιστορία

Τις τελευταίες μέρες φαίνεται ότι ο Μητσοτάκης προσπαθεί να κάνει την ολική επαναφορά και για άλλη μια φορά μετά την μεταπολίτευση και εκμεταλλευόμενος κάτι που ο ίδιος έχει πει, ο λαός ξεχνάει, κάνει μια ιδιαίτερη προσπάθεια να δικαιολογήσει το παρελθόν του και την πορεία του στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Τα περισσότερα τα διάβασα αλλά είχα και την ευκαιρία να ακούσω τη συνέντευξη του στον Χατζηνικολάου μέσω ίντερνετ. Παραδέχομαι ότι ο άνθρωπος έχει ταλέντο στο να διαστρεβλώνει την ιστορία αλλά αυτόν που παραδέχτηκα περισσότερο ήταν τον δημοσιογράφο Χατζηνικολάου που παρ' όλο το δεξιό του παρελθόν και παρόν στρίμωξε αρκετά τον Μητσοτάκη και βέβαια στο μεγαλύτερο μέρος δεν πήρε απαντήσεις. Βέβαια εδώ πρέπει να θυμόμαστε ότι ο γιος του Θράκα βουλευτή της Ν.Δ. Έχει παρελθόν με τον Μητσοτάκη μιας και ο επίτιμος έγινε η αιτία να χάσει ο πατέρας του την βουλευτική ιδιότητα και στη συνέχεια να συνταξιοδοτηθεί.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον Μητσοτάκη, αυτό που με εντυπωσίασε σε αυτή την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα δεν ήταν η διαστρέβλωση της ιστορίας, δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει τα τελευταία 30 χρόνια αλλά η υποστήριξή του στον σημερινό αρχηγό της Ν.Δ., τον ανιψιό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ένα πολιτικό που ακόμα και σήμερα καταγγέλλει για τις εκλογές νοθείας και την εξάρτησή του από το παλάτι. Εκεί ίσως θα έπρεπε να ψαχτούν περισσότερο οι Νεοδημοκράτες. Βλέπετε η επίθεση του στον Αντρέα και οι απαντήσεις που πήρε από τα παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι φυσιολογική. Ανάλογα φυσιολογική είναι και η αντίδραση των παλαιότερων στελεχών της Ένωσης Κέντρου όπως ο Παπακωνσταντίνου παρ' όλη την αργότερα συμμετοχή του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ή των παραδοσιακών Καραμανληκών όπως ο Βαρβιτσιώτης και ο Έβερτ. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι αφ' ενός η σιωπή του ανιψιού και αφ' ετέρου η υποστήριξη του Μητσοτάκη στο πρόσωπό του και ας μην υποστηρίξουμε ότι αυτό το κάνει για να βοηθείσει κόρη και γιο γιατί δηλώσεις και κινήσεις σαν αυτές τις τελευταίες το μόνο που δεν κάνουν είναι να βοηθάνε το ήπιο προφίλ της Ντόρας και το μοντέρνο του Κυριάκου.

Μετά από αυτές τις συνεντεύξεις ένα μένει ... να ακούσουμε τι θα πει ο Λαζόπουλος. Αλλά και κάτι τελευταίο και κατά τη γνώμη μου εξ' ίσου σημαντικό. Μπορεί εγώ και δέκα, εκατό ή χίλιοι άλλοι να θεωρούμε τον Μητσοτάκη ότι κι αν είναι αυτό που το θεωρούμε αλλά ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων που το ψήφισε και υποστήριξε σε σημείο να τον βγάλει πρωθυπουργό το 1989.

Μια ακόμα προσωπική εκτίμηση. Ο Μητσοτάκης και καλά κάνει πιστεύει ότι θα ζήσει για πάντα, εδώ υπάρχει και άλλο παράδειγμα υπεραιωνόβιου Έλληνα πολιτικού που σε προχωρημένη ηλικία πρωθυπούργεψε κι' όλας. Ο Μητσοτάκης λοιπόν έχει ένα στόχο και τον έχει τα τελευταία είκοσι χρόνια τουλάχιστον, την καρέκλα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μια καρέκλα που δεν κατάφερε να καθίσει ο αιώνιος αντίπαλός του ακόμα και από τον τάφο ο Αντρέας Παπανδρέου. Τέλος η επαναφορά της συζήτησης για τον παρελθόν του Μητσοτάκη και τα γεγονότα της δεκαετίας του 60 χωρίς να έχει σημασία γιατί ο ίδιος προκάλεσε αυτή τη συζήτηση είναι κάτι θετικό για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μην ξεχνάνε οι παλαιότεροι.

Φύγε!

Δυστυχώς αυτή η εφημερίδα δεν υπάρχει στο internet και δεν μπορώ να την διαβάσω, αλλά το σημερινό εξώφυλλο ...τα λέει όλα!

Χωρίς αλάτι αλλά με πιπέρι

Πριν από πάρα πολλά χρόνια όταν η Ελληνική τηλεόραση ήταν στα σπάργανα, οι εκπομπές αθώες και πολλές φορές παιδικές υπήρχε ένας ευθυμογράφος που μας έκανε όλους να γελάσουμε, να σκεφτούμε και τις περισσότερες φορές, να περάσουμε καλά κάποια βράδια Σαββάτου. Μιλάω για Τον Φρέντυ Γερμανό και την εκπομπή του 'Αλάτι και πιπέρι' μια εκπομπή που είχε να αντιμετωπίσει την λογοκρισία και την Δαμόκλειο σπάθη της δικτατορίας και που ωστόσο κατάφερνε να περάσει τα δικά του μηνύματα χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι ήταν και αντιστασιακός ή κάτι παρόμοιο.

Παράλληλα ποτέ δεν ενσωματώθηκε τον ρόλο του δημοσιογράφου πάντα θεωρούσε τον εαυτό του ευθυμογράφο και αυτό στα καλύτερά του. Τονίζω πάλι ότι οι καιροί ήταν τελείως διαφορετικοί, χαοτικά διαφορετικοί και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την δικτατορία, η Ελλάδα του 70 ήταν πολύ, πάρα πολύ διαφορετική από την Ελλάδα του 2008, η Ευρώπη ήταν πολύ διαφορετική, ο κόσμος ολόκληρος ήταν διαφορετικός και έτσι φτάσαμε στο σήμερα με έναν άλλο διαφορετικό διασκεδαστή στην Ελληνική τηλεόραση, προσαρμοσμένο στη σημειολογία της εποχής μας και επίκαιρο και βέβαια μιλάω για τον Λάκη Λαζόπουλο και ο λόγος που γράφω αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή έχει να κάνει με την επίθεση που δέχεται από όλες τις πλευρές συμπεριλαμβανομένων και των blogs. Το χειρότερο είναι ότι η επίθεση αυτή πολλές φορές είναι στα όρια της λασπολογίας και της προσωπικής επίθεσης χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Γιατί όλοι ασχολούνται με το πόσα βγάζει; Στο μόνο λογικό συμπέρασμα που μπορώ να καταλήξω είναι η ζήλεια γιατί ποιος διαφορετικός λόγος θα μπορούσε να είναι αυτής της μορφής επίθεσης σε ένα επαγγελματία; Ο καθένας από εμάς προσπαθεί να βγάλει όσο περισσότερα μπορεί με βασικό στόχο να βελτιώσει την ζωή του και να εξασφαλίσει το μέλλον του. Λέξη κλειδί το μέλλον. Όπως οι αθλητές έτσι και οι διασκεδαστές, οι ηθοποιοί έχουν δυστυχώς ημερομηνία λήξεως πολύ πιο σύντομη από εμάς τους υπόλοιπους. Ο Λάκης και το ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος περνάει μια φάση ακμής και αναγνώρισης που δεν θα κρατήσει για πάντα, άλλωστε ο ίδιος έχει περάσει και τις περιόδους της αφάνειας άρα και της φτώχειας και ξέρει πολύ καλά τι τον περιμένει όταν τα φώτα θα σβήσουν.

Για ένα άλλο πράγμα που δέχεται συχνά επιθέσεις ο Λαζόπουλος είναι το θέμα των μη επιθέσεων του προς τη Ν.Δ. και οι συχνές του επιθέσεις προς το ΠΑΣΟΚ και ειδικά τον αρχηγό του. Εδώ τον καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ νιώθω ανίσχυρος κάθε φορά που θέλω να γράψω κάτι για τι Ν.Δ. Αυτοί οι άνθρωποι και ειδικά ο αρχηγός τους έχουν ξεπεράσει όλα τα όρια της γελοιότητας σε σημείο όταν γράφεις κάτι να καταλήγεις στην απογοήτευση και την πίκρα και με τίποτα στο γέλιο, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποζητά ο διασκεδαστής. Τι μπορείς να γράψεις για έναν άβουλο, άγευστο, άυλο και τεμπέλη πρωθυπουργό, για μια κυβέρνηση βυθισμένη στις Βυζαντινές δολοπλοκίες και εκφραστές της πιο αλλοπρόσαλλης δεξιάς φιλελεύθερης πολιτικής. Εδώ δεν προλαβαίνεις τα σκάνδαλα με την ταχύτητα που πέφτουν και στο τέλος το μόνο που θα μείνει στην ιστορία για την κυβέρνηση Καραμανλή θα είναι ή κυβέρνηση ντροπής.

Όσο για το κόμμα της Ν.Δ. αυτό είναι πια ανέκδοτο, έχοντας πέσει στο παιχνίδι κάλυψης σκανδάλων και δολοπλοκιών το μόνο που τους σώζει από τη διάλυση είναι η παρουσία του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ τώρα από την πλευρά του είναι πλούσιο σε θέμα όχι μόνο για ευθυμογράφους και τηλεοπτικούς διασκεδαστές. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όλοι όσοι κάνουν κριτική στον Λαζόπουλο είναι ότι ο Λάκης προσπαθεί απεγνωσμένα να τους ξυπνήσει εκεί στο ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν να συνεχίζει να προεδρεύει ο Γιώργος Παπανδρέου; Είναι δυνατόν η αντιπολίτευση να είναι σε τέτοια χάλια όταν η κυβέρνηση με δικά της λάθη κοντεύει να πέσει μήνες μετά την εκλογή της;

Αυτά τα γράφω όχι για να υπερασπιστώ τον Λάκη Λαζόπουλο αφού έτσι κι αλλιώς ο εθνικός διασκεδαστής έχει πια καθιερωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου αλλά για να εξηγήσω ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ έχουμε πέσει όλοι μας θύματα του ίδιου ύπνου που έχει βαρέσει το ΠΑΣΟΚ με τις ανάλογες θεωρίες συνωμοσίας και να υπενθυμίσω ότι αντί για να μετράμε τα λεφτά που έγβαλε ο Λάκης καλά θα κάναμε να ξυπνήσουμε.

Ποιος Γιώργος

Ας μιλήσουμε λίγο για τον Γιώργο μιας και έχουμε και συνέδριο. Τον Γιώργο Παπανδρέου εννοώ, αλλά πριν ξεκινήσουμε με τον νεώτερο Παπανδρέου θα ήθελα να περάσουμε λίγο από τον παλαιότερο, τον Αντρέα. Με τον Αντρέα το παραδέχομαι ότι έχω μια σχέση αντιπάθειας και θαυμασμού. Από την αρχή του ήταν για μένα η απτή απόδειξη ότι όταν ακούς για πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι.

Αυτή η όψιμη αριστερή του ορολογία, ο πολύ έξυπνος χειρισμός της γλώσσας σε σημείο να δημιουργεί λέξεις από το πουθενά, λέξεις που γινόντουσαν άμεσα αντιληπτές από τους πάντες, το ταλέντο του να αγγίζει τον ακροατή του και να γίνεται πραγματικά σύντροφος, από κύριος Παπανδρέου στον Ανδρέα φυσικά με συγκίνησε τα πρώτα χρόνια της επιστροφής του. Αν και έχω ψηφίσει μόνο δύο φορές την δεκαετία του εβδομήντα, στη συνέχεια και εάν βρισκόμουνα στην Ελλάδα ψήφιζα σταθερά άκυρο, νομίζω ότι υπήρξαν δύο φορές που δίστασα σκεπτόμενος μήπως θα έπρεπε να του δώσω την ψήφο μου. Βέβαια μετά ήρθε η δεκαετία του 80 και ο Ανδρέας πέρασε στην τρίτη ή τέταρτη φάση του και από σοσιαλιστής μεταμορφώθηκε σε σοσιαλδημοκράτη και σταδιακά σε μια καρικατούρα του εαυτού του και από Αντρέας στον κύριο Μιμή!

Ο Γιώργος υπήρξε πάντα ο καλός γιος, αυτός που δεν έκανε ποτέ την επανάσταση, το αγαπημένο παιδί της μαμάς. Μιας και είμαστε στη μαμά, είναι κρίμα που κανένας δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά ακόμα με αυτή την περίπτωση, φιλόδοξη μέχρι άκρων και δολοπλόκος, νομίζω ότι το περιοδικό Νέμεσις ασχολήθηκε μαζί της κάποια στιγμή μιας και είναι γνωστή η αντιπάθεια της Λιάνας Κανέλλη για την οικογένεια Παπανδρέου αλλά δεν ξέρω εάν η δύναμη του Νέμεσις είναι τέτοια ή η χριστιανό-κομουνιστική Κανέλλη είναι η κατάλληλη για να βγάλει μια τέτοια ιστορία.

Επιστροφή όμως στον Γιώργο. Ο Γιώργος λοιπόν υπήρξε το αγαπημένο παιδί της μαμάς και πάντα στη σκιά του μπαμπά που λόγω ισορροπιών με την μαμά τον έβαλε στη κυβέρνηση μερικές φορές άλλοτε σαν υφυπουργό και άλλοτε σαν υπουργό. Αν εξαιρέσουμε κάποιες τριβές με τον Πάγκαλο την περίοδο που ήταν υπουργός εξωτερικών με κατάληξη την παραίτηση Πάγκαλου μετά την σύλληψη Οτσαλάν, σε γενικές γραμμές ο υπουργός εξωτερικών Παπανδρέου ήταν άγευστος, άοσμος και άυλος. Η περίοδος του στο υπουργείο εξωτερικών ήταν σχετικά καλή αλλά αυτό οφείλεται όχι στις ικανότητες του Γιώργου αλλά λόγω της ελευθερίας κινήσεων που είχαν νεώτεροι ή πιο έμπειροι διπλωματικοί. Αυτή η ελευθερία δεν τους είχε δοθεί από τον Γιώργο αλλά την είχαν πάρει μόνοι τους λόγω της άυλης και άοσμης στάσης του υπουργού που μόνιμα αρνιόταν ή καλύτερα απέφευγε να πάρει όποια θέση σε οτιδήποτε και για οποιοδήποτε θέμα.

Ο Γιωργάκης, γιατί δεν έχει την φιλικότητα που ενέπνεε ο Αντρέας αλλά την εικόνα του παιδιού της μαμάς, εξ' ου και Γιωργάκης, έφτασε μέχρι την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ στηριζόμενος μόνο στη κληρονομιά του ονόματος και όχι γιατί ήταν ο ενδεδειγμένος και χαρισματικός αρχηγός που θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ πάλι στην εξουσία. Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη μετά την τελευταία εκλογική ήττα και την συμπεριφορά του προς τον Βενιζέλο που σημειωτέον δεν είναι άμοιρος των επιλογών και πράξεων του. Για τα γεγονότα της περιόδου έχω αναφερθεί και σε άρθρο μου για το περιοδικό Ovi magazine.

Τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είχα ποτέ την τύχη να παρακολουθήσω όπως για παράδειγμα τον πατέρα του και αυτό οφείλεται στη πολύχρονη απουσία μου από την Ελλάδα. Όσα ξέρω γι' αυτόν είναι μέσω όσων διαβάζω από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων και περιοδικών, από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που μεταδίδουν μέσω ίντερνετ και τέλος μέσω κάποιων σπάνιων συνεντεύξεων του που έχει μεταδώσει το κρατικό κανάλι στη διαδικτυακή του παρουσία. Αυτά με έχουν οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα, εάν ο Παπανδρέου μπορούσε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, το συντηρητικό κόμμα θα βρισκόταν στην εξουσία για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Το ξέρω ότι ακούγεται εξωφρενικό και είμαι σίγουρος ότι σοσιαλιστές αναγνώστες θα το θεωρήσουν τουλάχιστον προβοκατόρικο αλλά φανταστείτε για μια στιγμή πόσες αλλαγές θα έφερνε αυτός ο Παπανδρέου στη Νέα Δημοκρατία. Για σκεφτείτε πόσες αλλαγές θα έφερνε, πρώτα απ' όλα θα ελευθέρωνε το συντηρητικό κόμμα από τα ακροδεξιά του βαρίδια που δυστυχώς ο κύριος Καραμανλής από σταγονίδια κοντεύει να τους κάνει συνεταίρους του, θα εφάρμοζε όλα αυτά τα φιλελεύθερα με αμερικανική έμπνευση που ονειρεύεται, όπως για παράδειγμα ιδιωτικά ιδρύματα/πανεπιστήμια, οικονομικές αλλαγές, υγεία. Όλες του οι επιλογές αν αφαιρέσεις το σοσιαλιστικό τους κάλυμμα στην ουσία παρουσιάζουν ένα κεντρώο δεξιό κόμμα του 21ου αιώνα.

Ποδοσφαιρικά και άλλα

Η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο είναι γνωστή, δεδομένη και πολλές φορές παρεξηγήσιμη – προς μεγάλη μου έκπληξη – από πολλούς γύρω μου. Και βέβαια παρακολουθώ το διεθνές ποδόσφαιρο, θαυμάζω το Ισπανικό, βλέπω το Ιταλικό, απολαμβάνω το Γερμανικό αλλά λατρεύω το Αγγλικό και σε αυτό δεν φταίει απαραίτητα το ότι έζησα για πολλά χρόνια στην Μεγάλη Βρετανία, ούτε ότι είχα την ευκαιρία να δω πολλούς ποδοσφαιρικούς αγώνες κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Υπάρχει και ομάδα που παρακολουθώ, που κάποια στιγμή την παρακολουθούσα πιστά σε όλους τους αγώνες της εντός και εκτός έδρας, ομάδα που η έδρα της απείχε αρκετά χιλιόμετρα από το μέρος που έμενα και που δεν ήταν πάντα στην αντίστοιχη πρώτη κατηγορία αλλά που έζησε το πέρασμα και από την ανάλογη δεύτερη και κάποια στιγμή είδε και την τρίτη.

Μιλάω για την Derby County F.C., ομάδα που μάλλον θα πέσει στη δεύτερη κατηγορία αυτή τη στιγμή μιας και κοντεύοντας η λήξη του Αγγλικού πρωταθλήματος έχει δει μόνο μία νίκη και δύο νομίζω ισοπαλίες και πολλές, πολλές ήττες. Θα με ενοχλείσει, πολύ μάλιστα αλλά και στις χαρές και στις λύπες πάντα μαζί! Και αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είμαι απλά ένας περιστασιακό παρακολουθητής της ομάδας αλλά και για τους χιλιάδες οπαδούς της. Κανείς από αυτούς και το λέω με σιγουριά γιατί τους γνώρισα από κοντά δεν θα πει, χάνουμε συνέχεια και η Chelsea κερδίζει συνέχεια άρα από το καινούργιο χρόνο θα γίνω Chelsea! Ο πατέρας του Asa καθώς και ο ίδιος ο Asa είναι οπαδοί τις Newcastle United F.C., άλλη αρρώστια αυτοί και να σκεφτεί κανείς ότι είναι η ομάδα με τους πιο ενωμένους οπαδούς στην Αγγλία, μια ολόκληρη πόλη, μια ομάδα! Αυτοί να δείτε απογοητεύσεις και φέτος μάλλον θα κατηφορίσουν προς τη δεύτερη κατηγορία. Και οι παίκτες αυτών των ομάδων, επαγγελματίες φυσικά, καλοί επαγγελματίες και όχι μισθοφόροι που δίνουν τα πάντα για την ομάδα, τουλάχιστον όσα μπορούν και στο τέλος οι περισσότεροι κρατάνε ένα κομμάτι της καρδιάς τους γι' αυτές τις ομάδες. Πάρτε για παράδειγμα τον Νταμπίζα που πέρασε από την Newcastle United F.C., ο άνθρωπος δεν άφησε ακριβώς τη σφραγίδα του στην ομάδα ειδικά αφού στο πρώτο του αγώνα με την Αγγλική ομάδα έγινε υπεύθυνος για ένα αυτογκόλ αλλά ο ίδιος συχνά αναφέρεται με αγάπη για την Αγγλική ομάδα και οι οπαδοί της τον θυμούνται σαν πραγματικό αγωνιστή που έδινε τα πάντα στο γήπεδο για την ομάδα και αυτό το εκτιμάν.

Τώρα γιατί τα λέω αυτά, μα γιατί η σύγκριση με το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αναπόφευκτη και την αφορμή μου την έδωσαν οι δηλώσεις και ενέργειες του γραφικού προέδρου του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη. Δεν είμαι Ολυμπιακός και δεν έκρυψα ποτέ μου τα Παναθηναϊκά μου αισθήματα αλλά όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν παίρνει φωτιά το σπίτι του διπλανού σου η φωτιά σύντομα θα έρθει και στο δικό σου και στη συγκεκριμένη περίπτωση το σπίτι του Ολυμπιακού πήρε φωτιά από εμπρησμό και ένοχος είναι ο ίδιος ο γραφικός του πρόεδρος.

Πρώτα από όλα η απόλυση του Τάκη Λεμονή, φαντάζεστε πόσες φορές έπρεπε να έχει απολυθεί ο Alex Ferguson τις τελευταίες δύο δεκαετίες από την Manchester United αν το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας κουβαλούσε τα μυαλά του Κόκκαλη; Τι προηγούμενο όρισε ο κύριος Κόκκαλης με αυτή του τη πράξη; Δεν υπερασπίζομαι τον Τάκη Λεμονή που σε τελευταία ανάλυση πέτυχε στους στόχους που του ορίστηκαν αλλά κι αν απέτυχε δεν το αποφασίζεις έξη αγώνες πριν τη λήξη του πρωταθλήματος και με την ομάδα μέσα και στους τρεις στόχους της, γιατί και το σημείο που έφτασε ο Ολυμπιακός στο Champion's league δεν είναι απλά εκπλήρωση στόχων σε σχέση με την ιστορία της ομάδας, αλλά θρίαμβος, ούτε ο Παναθηναϊκός έχει κλείσει κανένα συμβόλαιο με το πρωτάθλημα, σε έξη αγώνες και με ένα βαθμό διαφορά (όπως και εάν υποκλάπηκαν αυτοί οι βαθμοί από τον Κόκκαλη) τα πρωταθλήματα κερδίζονται μέσα στο γήπεδο και όχι σε διοικητικά συμβούλια. Πρώτο ατόπημα του κυρίου Κόκκαλη, να περιμένει να πάρει το πρωτάθλημα απολύοντας τον επιτυχημένο προπονητή και ειδικά επειδή είχε το θράσος να το πει. Με τα υπονοούμενα που άφησε για τον κ. Γιάννη Βαρδινογιάννη δεν θα ασχοληθώ, είναι θέμα του ίδιου το πως και πότε θα απαντήσει και στο κάτω κάτω της γραφής ας πρόσεχε ποιους έγλυφε ο Τζίγκερ, με το φίδι δεν πιάνεις φιλίες. Αλλά και εδώ είναι μεγάλο το 'αλλά', πόσο ύποπτα ίδιος είναι και αυτός ο κύριος Βαρδινογιάννης με τον κύριο Κόκκαλη. Και οι δύο τους βλέπουν τις ομάδες σαν προϊόν και τους φιλάθλους σαν άβουλα πρόβατα που μπορούν να εκμεταλλεύονται οικονομικά και να χρησιμοποιούν ενίοτε σαν μέσο πίεσης ακόμα και για πολιτικούς λόγους. Μερικές φορές ακούω για τον οπαδό πρόεδρο και ανατριχιάζω, ο πολυεκατομμυριούχος πολυδιαπλεκόμενος και με έντονα πολιτικό-οικονομικά συμφέροντα από λότο μέχρι κρατική τηλεφωνία Κόκκαλης είναι οπαδός; και μιας και μιλάμε για πολιτικές διαπλοκές του κυρίου Κόκκαλη, κάτι έμαθε κι αυτός από τους πολιτικούς, αυτό που λέμε για 'εσωτερική κατανάλωση', θυμηθείτε άλλα λένε οι πρωθυπουργοί Ελλάδος και Τουρκίας στο εσωτερικό και άλλα όταν συναντιούνται μεταξύ τους. Έτσι και ο κύριος Κόκκαλης πούλησε οπαδιλίκη στους Ολυμπιακούς βάζοντας τα εκ του ασφαλούς με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Γιατί εκ του ασφαλούς; Μα και οι δυο τους ίδιοι είναι! Και μάλιστα ο Τζίγκερ πολύ θα ήθελε να μπορούσε να κάνει ότι κάνει και ο Κόκκαλης με τους οπαδούς μόνο που εκείνος έχει αποτύχει αισχρά βαφτίζοντας τους μαζί με τα τσιράκια του, εχθρούς του Παναθηναϊκού!

Μήπως και ο Βαρδινογιάννης τα ίδια δεν έχει κάνει με τους προπονητές; Γιατί δεν άφησε κανέναν από τους προπονητές να κάνουν έργο και γιατί όπως και ο Κόκκαλης ψωνίζει προπονητές από το πανέρι που τους απολύει μετά από ένα εξάμηνο. Δεύτερο λοιπόν ατόπημα του κυρίου Κόκκαλη, η θεατρινίστικη επίθεση στον Βαρδινογιάννη. Αυτοί οι άνθρωποι απαξιώνουν το Ελληνικό ποδόσφαιρο και το κάνουν και ύποπτο στα μάτια των φιλάθλων. Αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι και για την βία στα γήπεδα. Ο Κόκκαλης αφήνει υποψίες για στημένο πρωτάθλημα, άρα αν δεν το πάρει ο Ολυμπιακός θα το έχει στήσει ο Παναθηναϊκός, ο Βαρδινογιάννης μιλάει για την διαιτησία και ο Νικολαΐδης της ΑΕΚ αφού απέλυσε τον Ισπανός προπονητή της ομάδας μας γέμισε με θεωρίες συνωμοσίας για να μην πάρει το πρωτάθλημα η ΑΕΚ. Ποιος λοιπόν ωθεί και οπλίζει τους οπαδούς στη βία, στην ωμή βία που είναι υπεύθυνη για το θάνατο ενός παλικαριού από όχι απλά οπαδούς του Ολυμπιακού αλλά υπαλλήλους της εταιρίας του κυρίου Κόκκαλη.

Έτσι λοιπόν επιστροφή στην Αγγλία και στην Derby County, στη δεύτερη κατηγορία με τον ίδιο προπονητή και τους ίδιους παίκτες για του χρόνου και θα επιστρέψουμε σύντομα!

Περί λόγου ...Χατζηνικολάου

Τελικά η σχέση μου με την εκπομπή του Χατζηνικολάου εξελίσσεται σε μαζοχιστική και βέβαια όχι μόνο σε καθημερινή βάση όταν έχω την ευκαιρία αλλά και ανελλιπώς την Κυριακή. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι ο ραδιοφωνικός Χατζηνικολάου είναι παρασάγγες καλύτερος από τον τηλεοπτικό, τουλάχιστον αυτόν τον τηλεοπτικό που θυμάμαι εγώ πριν φύγω από την Ελλάδα. Και βέβαια όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενο οι πολιτικές του θέσεις είναι φανερές και δεδομένες, άλλωστε και ο ίδιος δεν προσπάθησε ποτέ να τις κρύψει αλλά παραδέχομαι ότι προσπαθεί να κρατήσει ψύχραιμα αποστάσεις δίνοντας τα Καίσαρος τω Καίσαρι. Παράλληλα αυτό που μου αρέσει είναι το χιούμορ του, όχι σαρκασμός αλλά χιούμορ, κάτι σπάνιο έως ανύπαρκτο στα Ελληνικά ΜΜΕ, προσθέτοντας ότι και αυτός πέφτει σε παγίδες όπως την προηγούμενη βδομάδα με τον στα όρια του γελοίου κ. Μαγγίνα.

Αλλά για να επιστρέφουμε, στη σημερινή του συνέντευξη έχει καλεσμένο τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαδάκη και κάποια στιγμή συζητώντας για το που έχει φτάσει η δημοσιογραφία σήμερα στην εισαγωγή του είπε ότι παρ' όλο που συχνά αναφερόμαστε στο ένδοξο δημοσιογραφικό παρελθόν, υπάρχει κάποιος μύθος πίσω από αυτή την παρελθοντολογία. Στην πραγματικότητα αυτές οι ένδοξες πένες του παρελθόντος, όπως επέμεινε ο δημοσιογράφος ήταν άνθρωποι που ούτε σωστά Ελληνικά δεν μπορούσαν να γράψουν. Ευτυχώς στη συνέχεια αφ' ενός μεν πρόσθεσε το όνομα της εφημερίδας που δούλευε στις αρχές της δεκαετίας του 80 αφ' ετέρου ο Γιώργος Παπαδάκης τον διόρθωσε λέγοντας ότι υπήρχαν λαμπρές πένες την περίοδο απλά εκείνη την περίοδο άρχισε να γίνεται και η είσοδος αυτών που σήμερα έχουν γίνει ο κανόνας.

Ο Γιώργος Παπαδάκης συγκρατήθηκε και μάλλον δεν θέλησε να υπενθυμίσει στον Νίκο Χατζηνικολάου ότι η αρχή του τέλους γι' αυτές τις λαμπρές πένες και την παραδοσιακή δημοσιογραφία μακριά από Θέμους και Μάκης την έκανε ο νυν συνέταιρος του, ο Κουρής, ο Κουρής της Αυριανής!

Ο Κουρής είναι σταθμός για την νεότερη Ελληνική δημοσιογραφία και η πεμπτουσία του κιτρινισμού στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος που αγνόησε φίλους και συνεργάτες στο όνομα της κυκλοφορίας. Γι' αυτούς που θυμούνται τη δημοσιογραφική δεκαετία του 80, θα θυμούνται ότι είναι ο άνθρωπος που έφερε νέα ήθη και έθιμα στο χώρο. Είναι αυτός που με όπλο του την Αυριανή και τα κανάλια του βύθισε την Ελληνική πολιτική ζωή στη λάσπη πότε με τις φωτογραφίες του Μητσοτάκη με του Ναζί αξιωματικούς και πότε με τις ημίγυμνες φωτογραφίες της Μιμής. Είναι ο εκδότης που έκανε νέο το κουτσομπολιό και αδιαφορώντας για στοιχεία ήταν πάντα έτοιμος να αμαυρώσει καριέρες και οικογένειες. Ο Τριανταφυλλόπουλος και ο κάθε Θέμος δεν κάναν τίποτα περισσότερο παρά να συνεχίσουν στο δρόμο που χάραξε ο Κουρής. Ειρωνικό αλλά και ο σημερινός συνέταιρος του κ. Κουρή, κ. Χατζηνικολάου τότε υπήρξε από τους κριτικούς του Αυριανισμού.

Αλλά και ο κ. Χατζηνικολάου αναφέρθηκε και σε συγκεκριμένη περίοδο και εφημερίδα, πραγματικά λυπάμαι για τις πρώτες εμπειρίες του στο χώρο της δημοσιογραφίας αλλά επειδή την ίδια περίοδο βρισκόμουν και εγώ στο χώρο της δημοσιογραφίας νιώθω τιμή και υπερηφάνεια γιατί γνώρισα δημοσιογράφους κοσμήματα, ανθρώπους λόγιους που τα κείμενά τους ήταν δοκίμια. Κι για να ξέρουμε γιατί μιλάμε θα αναφέρω ενδεικτικά και μερικά ονόματα, Χρυσοστομίδης, Βλάχου, Παπαδόπουλος, Σπυρόπουλος, Σαραντάκος, Σιδέρης, Κομίνης, Βασιλείου και με κάθε όνομα που γράφω θυμάμαι και ένα καινούργιο. Αυτοί οι άνθρωποι δώσανε την πραγματική της μορφή στη πολιτική ανάλυση και κριτική, ήταν δάσκαλοι ύφους, γραφής και ήθους.

Κ. Χατζηνικολάου ειλικρινά λυπάμαι που στην αρχή της καριέρας σας στην εφημερίδα “Μεσημβρινή” είδατε γραπτά να επιστρέφουν κατακόκκινα από τους διορθωτές αλλά σε αυτό δεν φταίει η εποχή, ίσως θα έπρεπε να ρίξετε μια ματιά σε αυτούς που στελέχωναν την εφημερίδα, γιατί η δική μου εμπειρία με κάνει πολλές φορές να ντρέπομαι ακόμα και για τα δικά μου γραπτά και να ζηλεύω όλους αυτούς που προανέφερα. Η ντροπή έγκειται στο ότι δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερα να σταθώ στο ύφος και ήθος που αυτοί όρισαν και με δίδαξαν και αυτό χωρίς να περάσω σε παλαιότερους όπως ο πατέρας Βλάχος που εμείς οι νεότεροι γνωρίσαμε μόνο από τα κείμενά του. Και προσοχή μιλάω για ανθρώπους που με κάποιους από αυτούς δεν συμφωνώ απαραίτητα πολιτικά και ιδεολογικά.

Τι ήθελε να πει ο ...τέως υπουργός;

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι καινούργιο μιας και η συνήθης στήλη μου στα Ελληνικά για το Ovi magazine είναι ήδη online, αλλά σήμερα και τελείως τυχαία άκουσα από τον RealFM τον δημοσιογράφο Ν. Χατζηνικολάου να παίρνει συνέντευξη με τον τέως υπουργό της Ν.Δ. Και γνωστό λόγο του σκανδάλου, κ. Μαγγίνα. Γενικά και παρά τις εμφανείς πολιτικές του επιλογές τον Ν. Χατζηνικολάου τον συμπαθώ και τουλάχιστον στο επίπεδο των star δημοσιογράφων που έχουν πλημμυρίσει τα τελευταία χρόνια τα Ελληνικά ΜΜΕ καταφέρνει να επιπλέει – όχι πάντα με επιτυχία – ή καλύτερα καταφέρνει να κάνει και μερικές σωστές παρατηρήσεις ή ερωτήσεις.

Εδώ μια σημαντική παρατήρηση, μιλάω για τους star δημοσιογράφους και όχι για τους χιλιάδες δημοσιογράφους που στη πλειονότητα τους δουλεύουν για ψίχουλα κάτω από συνθήκες σκλαβοπάζαρου, και τιμούν τον επαγγελματικό τους χώρο.

Τέλος με την παρένθεση και την εισαγωγή και επιστροφή στην ασύλληπτη συνέντευξη του τέως υπουργού. Το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης αναλώνεται στο ασφαλιστικό και στην πίκρα του Μαγγίνα για το πως αντιμετώπισαν οι εργαζόμενοι τις προτάσεις του, τα επιχειρήματά του χωρίς καμία βάση και στην ουσία περνώντας περισσότερο χρόνο να θυμίζει τι έκανε το ΠΑΣΟΚ από το τι δεν έκανε η ΝΔ μέχρι που βρίσκει ο Χατζηνικολάου την ευκαιρία να κάνει ...την ερώτηση. Βέβαια και η στιγμή είναι επιλεγμένη και ο τρόπος που τίθεται η ερώτηση δείχνει προσυνεννόηση και δυστυχώς ο Χατζηνικολάου βάζει και μια χωρίς λογική δόση γλυψήματος δίνοντας την εικόνα 'ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη.'

Φυσικά δεν έχω το ακριβές κείμενο και μόνη μου αναφορά είναι η μνήμη μου αλλά θα ήθελα να πιστεύω ότι έχω ακόμα ισχυρή μνήμη. Ο Χατζηνικολάου λοιπόν ρωτάει τον κ. Μαγγίνα, για την περίπτωση του ανασφάλιστου Ινδού και την παρουσία του στο εξοχικό σπίτι του κ. Μαγγίνα και μετά από μια μικρή παύση αμηχανίας αφού το γλύψιμο και ο τρόπος που εκφράστηκε ήταν τουλάχιστον κωμικός ο τέως υπουργός απαντάει ότι με την συγκεκριμένη οικογένεια αλλοδαπών δεν είχε εργασιακή σχέση δεν ανταλλάσσονταν χρήματα, και περνάει στο ασύλληπτο, οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ότι αυτοί που είναι στην εξουσία είναι ακριβώς όπως οι απλοί άνθρωποι του λαού και έχουν τα ίδια προβλήματα και ελαττώματα.

Παραδέχομαι ότι σε αυτό το σημείο κόντεψα να πέσω από την καρέκλα μου και έχασα την συνέχεια της συνέντευξης και παράλληλα πρέπει να ομολογήσω ότι και ο Χατζηνικολάου πρέπει να ένιωσε κάτι παρόμοιο γιατί θεώρησε απαραίτητο να κάνει μια μικρή κριτική στην απάντηση, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι εδώ τι ήθελε να πει ο ...ποιητής! Κατ' αρχή δικαιολόγησε απόλυτα το ότι κάθε λαός είναι υπεύθυνος γι΄ αυτούς που τον κυβερνούν. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι και οι Έλληνες είναι μικρο-απατεώνες που εκμεταλλεύονται τον κάθε κακομοίρη που προσπαθεί να επιβιώσει και βέβαια εάν έχει και ένα ανάπηρο παιδί τόσο το καλύτερο. Το κράτος δικαίου και όλη αυτή η πρεμούρα περί ρατσισμού τελικά είναι απλά για το θεαθήναι αφού ακόμα και οι λειτουργοί του δεν νιώθουν την ανάγκη να τους ακολουθούν. Ο κ. Μαγγίνας ουσιαστικά αποκαθήλωσε κάθε ελπίδα για πρόοδο και έβγαλε απροκάλυπτα το πραγματικό πρόσωπο αυτών που μας κυβερνάνε. Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος, έχουν ήδη προηγηθεί οι απαράδεκτες δηλώσεις διαφόρων, όπως του γελοίου Νομάρχη Θεσσαλονίκης με όσα απαράδεκτα και ρατσιστικά είχε πει στις δημοτικές εκλογές για την υποψηφιότητα της Μουσουλμάνας υποψηφίας για το ΠΑΣΟΚ.

Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Μαγγίνας είπε ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός απατεώνων που βρίσκουν μόνιμα τρόπους να γλιστρήσουν και να παραβούν το νόμο. Ο κ. Μαγγίνας μας είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να είναι η εξουσία τίμια και το τρελό είναι ότι με αυτή του την απάντηση ένιωσε ότι επικοινωνεί με τον απλό λαό! Ο κ. Μαγγίνας μας είπε ότι δεν πειράζει ότι τα ασφαλιστικά μας ταμεία κινδυνεύουν γιατί κανένας δεν πληρώνει τα απαιτούμενα εκμεταλλευόμενος τον εργάτη αλλοδαπό ή ημεδαπό – συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των κομμάτων – γιατί έτσι κι αλλιώς το κάνουμε ...όλοι! Μας είπε ότι δεν πειράζει και να παρανομήσουμε λιγάκι μιας και έτσι κι αλλιώς το κάνουμε όλοι. Βέβαια εδώ φρόντισε να βάλλει και μια δικλείδα ασφαλείας, άλλο είναι να κλέβει ο Πασοκτζής και άλλο ο ΝΔκράτης! Ανατριχιαστικό; δυστυχώς αυτοί είναι που κυβερνάνε την Ελλάδα στη αρχή του 21ου αιώνα!

Κίνητρο για έγκλημα και εγκλήματικές φυσιογνωμίες

Όταν μοναδική πηγή πληροφόρησης από την Ελλάδα που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά είναι το internet, ανακαλύπτεις άμεσα τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία. Κατ’ εμένα από τα θετικά είναι η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα και παράλληλα η αντίστοιχη ενημέρωση από τα τοπικά ΜΜΕ όταν αυτά τα γεγονότα έχουν μεγάλες διαστάσεις και στα αρνητικά ότι μη ζώντας τον παλμό των γεγονότων χάνεσαι στη ψυχρή αναφορά του ή παρασέρνεσαι από το πάθος των παρουσιαστών.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τις μεταδώσεις των ραδιοφωνικών σταθμών η τις έντυπες ανταποκρίσεις των εφημερίδων με τα γεγονότα και τις αναλύσεις σχετικά με το θάνατο του νεαρού φίλαθλου στη μάχη που δόθηκε μεταξύ οπαδών δυο ομάδων και αυτό που με έκανε περισσότερο να θελήσω να γράψω κάτι είναι οι ερωταπαντήσεις μιας συνέντευξης που άκουσα σε πολύ γνωστό ενημερωτικό σταθμό. Ο ‘δημοσιογράφος’ ρώτησε τον συνεντευξιαζόμενο φύλακα φυλακών, εάν αυτοί οι οπαδοί ομαδικών συνδέσμων που πηγαίνουν στη φυλακή έχουν ‘εγκληματικές ...φυσιογνωμίες’ και ο καταπληκτικός δεσμοφύλακας απάντησε, ‘όταν έρχονται εδώ είναι σαν ...κοπέλες!’ στη συνέχεια και οι δυο αναλωθήκαν σε αναφορές σε συγκεκριμένους συνδέσμους φιλάθλων και με ευκολία μοιράσανε φράσεις και εκφράσεις αδιαφορώντας σε ποιους αναφερόντουσαν.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν πραγματικά μεταμορφωθεί σε εξουσία ξεφεύγοντας από το ρόλο τους που είναι ο έλεγχος της εξουσίας και ανταγωνίζονται, τις περισσότερες φορές νικηφόρα τις πιο σκοτεινές πλευρές της πολιτικής ζωής. Δεκάδες ‘δημοσιογράφοι’ αστέρες έχουν εμφανιστεί με μόνο προσόν την άγνοια και επιβολή τους με την δύναμη που τους δίνει το μικρόφωνο ή η οθόνη της τηλεόρασης. Ο δημοσιογράφος που ρώτησε αν έχουν ‘εγκληματικές φυσιογνωμίες’ διέπραξε έγκλημα, το έγκλημα της προκατάληψης και πολύ περισσότερο του κοινωνικού ρατσισμού και θα έπρεπε να μας πει πως ορίζει αυτή την ‘εγκληματική προσωπικότητα’

Μήπως την ορίζει ένα σημάδι στο πρόσωπο; Μήπως το ότι φοράει τζιν και έχει μακριά μαλλιά, ή μήπως ότι φοράει ένα μαύρο μπλουζάκι; Γιατί αν ισχύουν τα παραπάνω τότε εγώ που εχω πάθει ένα ατύχημα με μηχανή και εχω ένα σημάδι στο πρόσωπο μου είμαι εγκληματική φυσιογνωμία και φαντάζομαι εκτός από εμένα ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Μήπως το να είσαι μελαχρινός σε κάνει ‘εγκληματική προσωπικότητα’; Μήπως αυτά θυμίζουν τις άναρθρες κραυγές περί τρομοκρατών και Γκουτανάμο; Μήπως τελικά πρέπει να επέμβει το όποιο όργανο ελέγχει την δημοσιογραφική δεοντολογία και να τιμωρήσει οχι με απλά χρηματικά πρόστιμα αλλά με αποβολή αυτούς τους ‘δημοσιογράφους’ που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη με ουρλιαχτά;

Για τον δεσμοφύλακα δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα, ο ανεκπαίδευτος και απαράδεκτα εκφραστικός κύριος επιβεβαιώνει απλά την ανικανότητα του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος που μόνο σωφρονιστικό δεν είναι. Οι ευκολία που αντιμετωπίσαν ΜΜΕ και πολιτικοί το όλο γεγονός, με άναρθρες φωνές όχλου που ζητάνε αίμα σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παράθυρα δείχνει ότι ο χουλιγκανισμός είναι σε όλα τα επίπεδα και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον αθλητισμό. Πολύ περισσότερο δείχνει και τους ένοχους που έχουν καταλάβει θέσεις εξουσίας και μεταχειρίζονται αυτά τα παιδιά ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Ένοχοι είναι οι πολιτικοί που προβάλλοντας την οπαδική τους ταυτότητα απαιτούνε ψήφους, ένοχοι είναι οι εκδότες που παράλληλα με τις ‘ανεξάρτητες’ εφημερίδες τους εκδίδουν και οπαδικά έντυπα η ένθετα, ένοχοι είναι οι πρόεδροι των ομάδων που ζουν, επιβάλλονται και κερδίζουν από τους οργανωμένους οπαδούς και τέλος ένοχη είναι και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία που βάζοντας ετικέτες στο πρόβλημα πιστεύει ότι αποστασιοποιείται.

Αν παρατηρήσατε, στο κείμενο εχω αποφύγει να βάλω εισαγωγικά στους φιλάθλους σε αντίθεση με τους ‘δημοσιογράφους’. Αυτό γιατί οι σύνδεσμοι φιλάθλων αποτελούνται από νέους που στη πλειονότητα τους θέλουν φθηνά εισιτήρια και συντροφικότητα όταν πηγαίνουν να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, αυτοί που προκαλούν τις φασαρίες χρησιμοποιούν τα ομαδικά χρώματα σαν δικαιολογία και η ομάδα είναι απλά αφορμή για να ξεσπάσουν και τα ποσοστά τους δεν είναι διαφορετικά από των χούλιγκαν που προκαλούν τις φασαρίες στις πολιτικές συγκεντρώσεις ή κουστουμαρισμένοι στα έδρανα της βουλής και τα παράθυρα της τηλεόρασης με κυρίαρχο τον ανέκδοτο υπουργό και προστάτη των ‘ανυπεράσπιστων’ αστυνομικών που πάντα έρχονται κατόπιν εορτής.

Τέλος αν σε ένα έγκλημα ζητούμενο είναι κίνητρο η κυβέρνηση μάλλον θα πρέπει να ...ψάχνεται μιας και ως δια μαγείας σειρά από σκάνδαλα που θ μπορούσαν να οδηγήσουν σε άμεσες εκλογές σκεπάστηκαν στη σκιά μιας ποδοσφαιρικής μπάλας.

Το μνημείο του ...κρυφού σχολειού!

Τελικά η μακρόχρονη απουσία μου από την Ελλάδα έχει αμβλύνει σημαντικά τον πατριωτισμό μου και αυτό το ένιωσα με την αντίδραση μου στο κάψιμο από τους γνωστούς-άγνωστους, όπως συνηθίζεται να τους αποκαλούμε, του φυλάκιου μπροστά από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη και το μειδίαμα στην αφαίρεση από τα σχολικά βιβλία του καταλυτικού ρόλου του ‘κρυφού σχολειού’ στον ελληνικό πολιτισμό.

Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή θυμίζοντας πάντα ότι η ενήμερη μου από την Ελλάδα γίνεται αποκλειστικά μέσω των μέσων που υπάρχουν στο διαδίκτυο, εφημερίδες και ραδιόφωνο. Η ελληνικότητα μου με τίποτα δεν χαρακτηρίζεται από μνημεία, τα μνημεία είναι εκεί για να τιμήσουν αυτούς που δώσανε ακόμα και τη ζωή τους για αυτή την Ελλάδα αλλά το πραγματικό μνημείο τιμής προς όλους αυτούς είναι η συνείδηση μου και οχι ένα μαρμάρινο μαυσωλείο. Η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει και ειδικά σε πιο σύγχρονες εποχές ότι αυτοί που τίμησαν περισσότερο αυτά τα μνημεία ήταν ακριβώς αυτοί που βίασαν με κάθε τρόπο την ελληνικότητα μου.

Προσωπικά ένιωσα ντροπή όταν άκουσα βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας να αλαλάζει συνεντευξιαζόμενος ότι ακόμα και ο Ναζιστικός στρατός σεβάστηκε το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Ώστε κατά τον αξιότιμο βουλευτή αξίζει μνεία το ότι ο μεγαλύτερος δυνάστης και εγκληματίας του 20ου αιώνα σεβάστηκε το μαυσωλείο και οχι ότι ο ίδιος ισοπέδωσε χωριά και πόλεις στη Πελοπόννησο και ότι οδήγησε εκατομύρια στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων. Αυτό κατ’ εμένα είναι έλλειψη συνείδησης και θα προτιμούσα να έβαζε ο Ναζί φωτιά στο μνημείο παρά να κάψει άμαχους στα Καλάβρυτα.

Η δημοκρατία δεν είναι εύκολο πράγμα, είναι κάτι για το οποίο παλεύουμε όλοι μας καθημερινά, στην πολιτική, κοινωνική ακόμη και προσωπική μας ζωή και η λέξη που χαρακτηρίζει την δημοκρατία είναι η λέξη σεβασμός στη φωνή του άλλου. Δεν θα έπρεπε λοιπόν αντί να καταδικάζουμε να ακούσουμε πρώτα τι έχει να πει αυτός ο νέος άνθρωπος που έβαλε φωτιά στο φυλάκιο, η καλύτερα δεν θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο έχουμε σπρώξει αυτόν τον νέο άνθρωπο με το να μην το ακούμε ώστε να καταλήξει σε μια πράξη που ήξερε ότι θα προκαλούσε; Κανένα μωρό δεν κλαίει τυχαία, κλαίει γιατί χρειάζεται κάτι, αυτό το κάτι μπορεί να είναι φαγητό, ύπνος, περιέργεια, ενδιαφέρον. Δεν παρομοιάζω τους νέους μασκοφόρους με μωρά παιδιά, είναι ένα ακραίο παράδειγμα για να δείξω ότι είμαστε πάντα γεμάτοι κατανόηση και υποδείξεις στις ανάγκες του μωρού αλλά έτοιμοι να βαφτίσουμε εγκληματία και τρομοκράτη κάποιο νέο που απλά ουρλιάζει για ακριβώς τα ίδια πράγματα, ψωμί, παιδία και ελευθερία. Ποτέ δεν χτυπήσαμε ένα μωρό επειδή κλαίει, προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε και στη συνέχεια να καλύψουμε τις ανάγκες του σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις που στέλνουν τα ΜΑΤ κάνοντας δυο αιώνες μετά τον Μαρξ επίκαιρο, η βια φέρνει βια.

Όπως είπα και παραπάνω η δημοκρατία δεν είναι εύκολο πράγμα, και η δημοκρατία δεν κρίνεται από κάποιον που καίει ένα φυλάκιο μπροστά από ένα μαυσωλείο. Η δημοκρατία κρίνεται στη προσπάθεια που κάνουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο νεαρός έκαψε το φυλάκιο και στην υπεράσπιση του δικαιώματος του να εκφράζεται. Αυτός ο νεαρός μεγαλώνει σε μια χώρα χωρίς όνειρα, ανάμεσα σε σκάνδαλα και υπερχρεωμένες οικογένειες, σε μια χώρα που δεν μετράει το τι είσαι αλλά το τι θα δηλώσεις και που φυσικά η οικονομική βιτρίνα – μιας και τις περισσότερες φορές πρόκειται απλά για βιτρίνα – είναι σημαντική για την εξέλιξη. Σε μια χώρα που η κυβέρνηση αποφασίζει και διατάσσει για το καλό του λαού όπως το αντιλαμβάνονται τα μεταξύ ‘νταβατζήδων’ και ‘καραγκιόζηδων’ συμφέροντα της και επιβάλει τις αποφάσεις της με τα ρόπαλα των ΜΑΤ χρησιμοποιώντας συχνά σαν δικαιολογία εξωτερικούς επηρεασμούς η υποχρεώσεις. Ας όψονται ΕΕ και Αμερικάνοι έχουν δώσει την δικαιολογία σε σοσιαλιστές και νεοδημοκράτες για να περάσουν σειρά από νόμους και διατάξεις.

Τώρα όσον αφορά το ‘κρυφό σχολειό’, εχω ακούσει διάφορα που αγγίζουν τα όρια του τραγελαφικού. Η ιστορία ενός έθνους είναι ο συνδυασμός ιστορικών γεγονότων, μαρτυριών, μύθων και παραδόσεων. Η αναγνώριση ότι η Λερναία Ύδρα ήταν μύθος και ότι βέβαια δεν υπάρχει καμιά είσοδος στο Άδη από τον Αχέροντα δεν μειώνει την αξία τους στην συνείδηση των Ελλήνων, γιατί λοιπόν η αποδοχή ότι το κρυφό σχολειό ήταν μύθος έχει προκαλέσει τόσες αντιδράσεις; Μήπως έχει να κάνει με την τελευταία εσωστρέφεια στην Ελλάδα και τη στροφή υπεράσπισης της πατρίδας και των ελληνοχριστιανικών συμβόλων από τους κακούς ξένους; Μήπως τελικά αυτό κρύβει μια ανασφάλεια στο τι μέχρι τώρα διδάσκαμε στα παιδιά μας;

Η ελληνική εκκλησιά έπαιξε τόσο θετικό όσο και αρνητικό ρόλο στην ελληνική ιστορία. Στο αρνητικό ρόλο συμπεριλαμβάνεται η συχνή ανάμειξη της στη πολιτική που δυστυχώς φτάνει και μέχρι τις μέρες μας με τον γραφικό αρχιεπίσκοπο. Η δεν εκκλησιά υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του ελληνισμού οδηγώντας συχνά στη πυρά συγγράμματα με τη δικαιολογία του παγανισμού. Το δε Βυζάντιο υπήρξε ο απόλυτος δυνάστης οτιδήποτε ελληνιστικού και ίσως στην Ελλάδα θα έπρεπε να ευγνωμονούμε τους ελληνιστές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού που μας ξανάδειξαν την κληρονομία μας αλλιώς θα είχαμε καταντήσει έθνος αγγειογραφιών και επισκόπων. Ο ελληνικός εκκλησιαστικός μεσαίωνας δυστυχώς κρατάει 20 αιώνες. Από την άλλη πλευρά υπήρχε και ένας κλήρος, αυτός που περιγράφει τόσο ζωντανά ο Καζαντζάκης στα βιβλία του που πέρα από τον εξιχριστιανισμό του υποδουλωμένου έθνους κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό και φυσικά έδωσε καταφύγιο σε πολλούς ‘γραμματιζούμενους’ και φιλοξένησε εκμεταλλευόμενο την κατά περιόδους ασυλία που του έδινε η οθωμανική αυτοκρατορία την επανάσταση ακόμη και όταν αυτή γινόταν σε επίπεδο διδαχής των ελληνικών γραμμάτων. Ναι οι εκκλησίες γίναν συχνά χώρος συγκέντρωσης, συνωμοσιών και διδαχής αλλά το κρυφό σχολείο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα μύθο της εκκλησίας να ενστερνιστεί τις λαμπρές στιγμές και την πάλη για επιβίωση ενός λάου και που δυστυχώς βρίσκει σύμμαχο από τη μια τους πατρολάγνους και από την άλλη τους ξενόφοβους που ψάχνουν δικαιολογίες για τις αποτυχίες τους σε ξένο δάκτυλο. Την περίοδο της αντίστασης στους Ναζί, πάλι πολλοί κληρικοί κάλυψαν μέσα στις εκκλησίες συγκεντρώσεις και συνωμοσίες ακόμα και αποκρύψεις Ελλήνων και συμμάχων συμπεριλαμβανομένων και ανταρτών του ΕΑΜ, αλλά για την παραδοσιακά κομματικά ταγμένη ελληνική εκκλησιά αυτά ποτέ δεν μνημονεύονται γιατί τότε θα έπρεπε να μνημονευτεί και ο προδοτικός ρόλος κάποιων επισκοπών. Στη περίοδο της δικτατορίας η εκκλησιά απλά ...μελετούσε η ευλογούσε!

Αλλά όπως είπα και στην αρχή μετά από τόσα χρόνια μακριά από το ελληνικό καυσαέριο και ηχητική ρύπανση, εκτεθειμένος στο σκανδιναβικό καθαρό αέρα και νερό πιθανώς να έχει εμβληθεί η ελληνικότητα μου!

Περι ΜΜΕ, ΙΚΑ και SEX

Σκοπός μου ήταν πάντα να γράφω κείμενα στα ελληνικά για το Ovi magazine μόνο όταν εχω κάτι. Ταυτόχρονα ο μέσος Έλληνας βομβαρδίζεται καθημερινά από εφημερίδες και κυρίως τηλεόρασης με κρίσεις και επικρίσεις σε κάθε θέμα ώστε ένα κείμενο δικό μου κείμενο στο Ovi magazine να μην αποτελεί επέμβαση αλλά απλά ...ένα ακόμα κείμενο!

Αυτό που φαντάζομαι με ωθεί να γράψω και πολύ περισσότερο να αναφερθώ σε τρέχοντα γεγονότα είναι αφ’ ενός η απόσταση που με χωρίζει και που μετρά σε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, αφ’ ετέρου ο τρόπος που ενημερώνομαι για τα όσα γίνονται στην Ελλάδα και που είναι κυρίως οι εκδόσεις των online εφημερίδων ή οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που εκπέμπουν μέσω internet. οι ειδήσεις λοιπόν αποτελούνται από δυο στοιχεία αν αφήσουμε στην άκρη τα αθλητικά και περάσουμε στις καθαρά πολιτικές ειδήσεις, στο εσωτερικό και το εξωτερικό δελτίο. Για το εσωτερικό δελτίο φυσικά δεν υπάρχει άλλη σύγκριση ή πηγή άρα για το εξωτερικό δελτίο υπάρχει πληθώρα πηγών και αναφορών στο internet ώστε ακόμα και με μόνο την γνώση των αγγλικών να μπορείς να συγκρίνεις τις ειδήσεις από αυτούς που τα γνωρίζουν από ‘πρωτο χέρι.’ Και αυτό είναι γεγονός που το βιώνουν οι περισσότεροι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.

Δεν θέλω να αναφερθώ στα στραβά που βρίσκεις σε αυτή τη σύγκριση αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι συχνά σε κάνει να αμφιβάλεις και να αμφισβητείς τα όσα διαβάζεις και ακούς στο εσωτερικό δελτίο. Έτσι λοιπόν φτάνουμε στα συμβάντα της τελευταίας εβδομάδας με κέντρο την δολοφονία του διοικητού του ΙΚΑ, κυρίου Γιάννη Βαρθολομαίου. Με την δολοφονία δημιουργήθηκαν δυο τάσεις στα ΜΜΕ, από την μια αυτή που ήταν έτοιμη να χωθεί ολόκληρη στην κλειδαρότρυπα και από την άλλη μια άλλη που ήθελε πάση θυσία να προστατεύσει τα προσωπικά δεδομένα του διοικητού του ΙΚΑ και των δυο εμπλεκομένων οικογενειών πάνω από όλα σχεδόν σύσσωμη η δημοσιογραφική οικογένεια αυτοανακηρύχτηκε σε προστάτη των προσωπικών δεδομένων κρίνοντας πολύ πριν από την όποια έρευνα ότι η εξωσυζυγική σχέση του διοικητού ήταν προσωπικό θέμα.

Το ενδιαφέρον σε αυτή την ‘ενδοοικογενειακή’ δημοσιογραφική αντιπαράθεση είναι ότι αφ’ ενός μεν η συμμετέχοντες και στις δυο πλευρές ήταν αδιάφορης κομματικής η πολιτικής πλεύσης, έτσι ‘συντηρητικές’ και ‘προοδευτικές’ εφημερίδες και κανάλια βρέθηκαν να συμπλέουν στην υπεράσπιση των προσωπικών στοιχείων του διοικητού ενώ από την άλλη πλευρά αντίστοιχα ‘συντηρητικά’ και ‘προοδευτικά’ έντυπα και κανάλια δίναν την μάχη για την ‘ελεύθερη ενημέρωση.’ Ο τονισμός και τα εισαγωγικά είναι σωστά τοποθετημένα μιας και η ερμηνεία τους είναι καθαρά σημειολογική στη σύγχρονη Ελλάδα. Το άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι οι ίδιες ακριβώς εφημερίδες και κανάλια που με τόση μανία υπερασπίζονται σήμερα το δικαίωμα ενός δημοσίου προσώπου στη προσωπική του ζωή ένα μήνα πριν ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν την επιτροπή προστασίας προσωπικών δεδομένων γιατί αρνήθηκε να δώσει τα ονόματα κάποιων που με ‘ψευδείς’ (αναπόδεικτο και ατεκμηρίωτο μέχρι στιγμής) δηλώσεις, είχαν αποφύγει την στράτευση. Αυτό κρύβει μιας πολλαπλής μορφής υποκρισία.

Δεν ξέρω πως είναι ο στρατός σήμερα – και δεν ξεφεύγω από το θέμα – και δεν αμφιβάλω ότι λίγα έχουν αλλάξει, πιθανώς να τρώνε λιγότερο κοτόπουλο με ρύζι, αλλά αν είναι όπως ήταν όταν υπηρέτησα εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να είχα πάρει ανάβολη ή και να μην πάω ποτέ σε αυτό το τροχοπέδη ζωής που διαρκούσε στη δική μου περίπτωση δυο χρόνια κρατώντας σε μακριά από την ζωή και αποτροχιάζοντας κάθε βλέψη επαγγελματικής αποκατάστασης για άλλο ένα τουλάχιστον. Ενώ λοιπόν τα ΜΜΕ να κοιτάξουν για την αποκατάσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κάτι που υποχρεωτικά περνούν όλοι οι Έλληνες άρρενες βασιζόμενο σε νομικές διατάξεις του 1920 ήταν έτοιμα με διάφορες εθνοσωτήριες κραυγές να κατασπαράξουν αυτούς που δεν κάναν τίποτα περισσότερο από αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε όλοι μας. Όσο για την θεωρεία ότι ο στρατός είναι ένα μεγάλο σχολείο εγώ προτιμώ το σχολείο που θα με μάθει κάτι περισσότερο από το ότι εχω μια νόθα αδελφούλα που την λένε βόρειο Ήπειρο ή το μόνο που πραγματικά έμαθα από την στρατιωτική μου θητεία, τάβλι! Με έκπληξη λοιπόν πριν από ένα μήνα άκουγα αυτούς που σήμερα δηλώνουν προστάτες της προσωπικής ζωής να δηλώνουν πριν ξεκινήσουν την εκπομπή τους που υπηρέτησαν (κατά σύμπτωση όλοι υπηρετήσαν στο Σουφλί και εγώ ακόμα απορώ γιατί πάντα χτυπάγαμε διπλά νούμερα αφού ήμασταν τόσοι πολλοί) και στη συνέχεια με ύφος απόλυτου τμητού να σπιλώνουν με υπονοούμενα λόγο ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου ανθρώπους αδιαφορώντας για τις οικογένειες τους και τον κύκλο τους.

Επιστρέφοντας όμως στην περίπτωση του διοικητού του ΙΚΑ, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα δημόσιο πρόσωπο αλλά με έναν δημόσιο λειτουργό επιφορτισμένο με την διαχείριση δημοσίου χρήματος και με αποφάσεις που αφορούν την δημόσια υγεία, αποφάσεις που ο ίδιος και μόνο ο ίδιος έπαιρνε την ευθύνη μιας και από άλλη μια αποστροφή η διαστροφή του νόμου ο διοικητής του ΙΚΑ χαίρει της απολύτου ανεξαρτησίας όσον αφορά αποφάσεις προμηθειών. Η σχέση λοιπόν του εν λόγο διοικητή με τον σύμβουλο του επί των προμηθειών, σύμβουλο που ο ίδιος είχε επιβάλει κατά παράβαση της επιτηρίδας που διέπει το ίδρυμα μόνο σε σκέψεις και υποθέσεις θα μπορούσε να οδηγήσει. Και στην περίπτωση του ΙΚΑ αυτές οι προμήθειες ανέρχονται σε πολλά εκατομύρια ευρώ. Έτσι λοιπόν οι όποιες σκέψεις συνωμοσιών και υποθέσεων είναι απολυτά δικαιολογημένες.

Επιστρέφοντας στις αρχικές μου σκέψεις, νομίζω ότι τα ελληνικά ΜΜΕ πέσαν στη παγίδα που τα ίδια στήσαν χρόνια τώρα ακροβατώντας μεταξύ οικονομικών συμφερόντων, ψευτο-ηθικών διλημμάτων, πατριδολαγνείας (για να μην ξεχνάμε και την περίπτωση των Ιμίων που όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι ήταν έτοιμοι να μας στείλουν να πολεμήσουμε την Τουρκία οχυρωμένοι πίσω από τη δημοσιογραφική τους ταυτότητα και τις ‘απαλλαγές’ που τους δίνει το ‘λειτούργημα’) και ζωής πίσω από την κλειδαρότρυπα. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι ίδιοι εκπαιδεύσανε πια δυο γενιές ακροατές και αναγνώστες και τους κάνανε να ψάχνουν αυτήν ακριβώς την αμφισβητούμενη πραγματικότητα, δυστυχώς χωρίς επιστροφή!

Πόσα είναι τα άρθρα;

Αγαπητοί συντρεχαλητές στις skate-λεωφόρους του internet αποφάσισα επικαλούμενος την τρέχουσα επικαιρότητα να επανέλθω κάνοντας μια εις βάθος αναφορά στα άρθρα! Φυσικά ένας φιλόλογος θα ήταν ο πιο κατάλληλος αλλά προς το παρόν βολευτείτε με τον Φιλανδό γιατί όπως και η γνωστή παροιμία όλοι χρειαζόμαστε το Φιλανδό μας!

Τις τελευταίες μέρες αναζωπύρωσε πάλι η συζήτηση για το άρθρο 16 και εγώ αμήχανος άρχισα μια έντονη έρευνα γκουγκλάροντας ολ αράουντ να βρω τι έγιναν τα υπόλοιπα 15 άρθρα και αν υπάρχει και δέκατο-έβδομο άρθρο! Και έτσι βρήκα ότι εκτός από τα βασικά άρθρα, ο – η – το υπάρχουν και σειρά άλλα άρθρα, όπως το τέταρτο άρθρο που είναι το ρε! Γενικά δεν έχει γένος και κολλάει παντού, που πας ρε! Πως είσαι έτσι ρε! Τον Χριστόδουλος σου ρε!

Στη τελευταία περίπτωση έχουμε τη χρήση διπλού άρθρου και συγνώμη για το ότι υποχρεούμαι να ...πηδήξω αλλά εκτός από το ρε έχουμε και το άρθρο νούμερο έτσι απλά νούμερο – γενικά και αόριστα, Χριστόδουλος. Αυτό είναι άρθρο καταχρηστικό και ευλογημένο. Υπάρχουν άρθρα του κώλου, υπάρχουν και άρθρα ευλογημένα, το άρθρο Χριστόδουλος πάει παντού!

Μετά είναι το άρθρο μωρή! Θα μπορούσε να είναι το θηλυκό του άρθρου ρε αν δεν αναφερόταν και σε κότες και οι κότες δεν έχουν γένος. Η έκφραση, μωρή κότα διαιτητή αναφέρεται σε αρσενικό μιας και οι διαιτητές από εποχής παράγκας και προ παράγκας είναι μόνο αρσενικού γένους, τουλάχιστον έτσι δηλώνουν κι ως γνωστόν στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις. Ακολουθούν τα άρθρα οικονομία, παραοικονομία. Είναι άρθρα αχρησιμοποίητα και ...πολυχρησιμοποιημένα. Είναι άρθρα της αναφοράς. Αναφέρομαι σε οικονομικά θέματα, ανιούσα οικονομία, οικονομικές παροχές! Στη τελευταία περίπτωση χαρακτηρίζεται και άρθρο ουτοπικό.

Ακολουθούν τα άρθρα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει και ενδιάμεσο άρθρο που ακολουθεί από ανάγκη και είναι το ωχ! Περιστασιακά συνοδεύεται και από τα, ωχ μανούλα μου, ωχ παναγία μου που αποδεικνύει ότι ο Έλληνας έχει στενούς δεσμούς με την οικογένεια και την θρησκεία να τος πάλι ο Χριστόδουλος!!! Πολλές φορές γίνεται και συνδυασμός όπως για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ/ΝΔ σου μωρή κότα Χριστόδουλε με ανεξέλεγκτα αποτελέσματα όπως για παράδειγμα ο αρχιεπίσκοπος να ανακοινώσει ότι ...ανησυχεί!

Όταν ανησυχεί ο αρχιεπίσκοπος ανησυχεί η δεξιά μας. Γιατί ποιο γκάλοπ είδε ο μακαριότατος και ανησυχεί; Προηγείται ο καραμανλης ή προηγείται ο Κωστάκης και δεν εννοώ τον έξω από δω, τον γρουσουζομάρτυρα!

Αισίως φτάσαμε τα δέκα άρθρα και ακολουθούν τα άρθρα ουστ και δικαιοσύνη. Αυτά κι αν είναι αχρησιμοποίητα! Από το 1821 οι Έλληνες έχουν να πουν ουστ και όσο για τη δικαιοσύνη ...είναι τυφλή, κουφή και σε κώμα!!! Το άρθρο 13 παραλείφθηκε για προληπτικούς λόγους, κατά περιόδους έχει χρησιμοποιηθεί με άλλα υποκοριστικά όπως, προδότης, αποστάτης, γκαντέμης και άλλα παρόμοια. Το άρθρο 14 είναι εναλλακτικό, αυτή την εποχή λέγεται και της στρατεύσεως ή της αναβολής ή και το άρθρο της τέχνης που οι γλείφτες κυριαρχούν! Το άρθρο 15 είναι αφιερωμένο στην ελληνική αστυνομία! Περισσότερα σε άλλο post και μετά από πολύ στοχασμό! Η ελληνική αστυνομία είναι ένα άρθρο από μόνη της αφού κατάφερε να κάνει τη βλακεία επιστήμη με master σε ελληνικό ιδιωτικό κολέγιο που στεγάζεται στην Ρηγίλλης ενίοτε στη Ραφήνα!

Και έτσι φτάσαμε στο άρθρο 16, το επονομαζόμενο και άρθρο της ζήλιας! Μάλιστα, άρθρο της ζήλιας γιατί αγαπητοί Έλληνες συντρεχαλητές στις skate-λεωφόρους του internet δεν έχετε ακόμη καταλάβει τι συμβαίνει. Βρε αθώα μου ποιος Έλληνας σύγχρονος πολιτικός έχει τελειώσει ελληνικό πανεπιστήμιο; Από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Σουηδία ...κανένας!!! δηλαδή τι περιμένετε εσείς τώρα; Να σας αφήσουν έτσι να ζηλεύετε; Να μην σας δώσουνε τα φώτα που πήρανε και οι ίδιοι άλλο αν στη συνέχεια κάψανε τις λάμπες. Βρε αθώα μου (άρθρο νο4) γιατί αντιδράτε σε αυτούς που θέλουν να σας βγάλουν από την απομόνωση του ελληνικού πτυχίου σας; Γιατί δεν θέλετε κι εσείς να έχετε ένα πτυχίο δια τηλεφώνου από Αμερική;

Βρε αθώα μου θέλετε να τους βλέπετε απλά να κάνουν αρπαχτές και κουμπαριές κι εσείς απλά να ζηλεύετε; Δεν καταλαβαίνετε ότι με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων όλοι θα γίνουμε ίσοι; Αχ αθώα μου!!!

Καλή χρονιά σε όλους σας!!!

Έτσι για να θυμηθώ κι εγώ κάποια ...άλλη χρονιά που δούλευα για πρωινή ... πολύ πρωινή εφημερίδα και γνωστό ...τρωκτικό!!!

Καλή χρονιά να έχετε όλοι σας, οι οικογένειες σας και όλοι όσοι αγαπάτε!

Οι ευχές και από το Ovi magazine και από τους ... It’s all Greek to me!!!

Καλή χρονιά!!!

Happy Birthday Ovi Magazine

December 20th marks the second birthday of Ovi magazine and we would offer you a slice of cake if we had one – chocolate, of course. Can you believe that two years have passed so quickly? Our stats include 17 free monthly PDFs, over 1100 original articles, dozens of cartoons, over 60 contributors and we are still a non-profit magazine!

Whether you have been with us from the very first day or joined us along the way, or have discovered us on this joyous occasion, we welcome you to continue participating in a project to champion free speech and encourage positive discussion.

Domestic violence, world famine, promoting equality and fighting for peace are common themes in Ovi magazine, but change does not come overnight. We need your help and support.

To effect real change, Ovi realizes that awareness needs to be brought to many of these issues and that is the role we play. We invite everybody to contribute to our magazine in the form of articles, interviews, promotion and participation in the comments section.

The Ovi team is determined to accomplish many of their goals throughout 2007 and their third year, so why not become a part of the Ovi project. It costs you nothing other than time and a little brainpower.

We’ve covered every issue for two years!

Happy Birthday Ovi magazine!

Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #4 & 5

Καλημέρα σε όλους σας. Είχαμε μια μικρή περιπέτεια με την Δάφνη και έτσι δεν βρήκα χρόνο ούτε να βάλλω το 4ο μέρος της ιστορίας, ούτε να φτιάξω εικόνες. Αλλά θα προλάβω ...άλλωστε μόλις σπρώχνω την μέρα για να γίνει 48 ώρες!!! Γι αυτό σήμερα ...δυο κεφάλαια από την ιστορία!

12 μέρες μείνανε και ελπίζω να μην χρειάζεται το πνεύμα των Χριστουγέννων για να το νιώσετε, ελπίζω να έχετε πάρει τα δώρα σας, να έχετε στείλει τις κάρτες σας, κουραμπιέδες και μελομακάρονα έτοιμα;

Κατά τα άλλα ακόμη δεν λέει να χιονίσει, απλά σκοτάδι και βροχή, το Ελσίνκι είναι στολισμένο αλλά χωρίς χιόνι ...δεν είναι στολισμένο και σύντομα φωτογραφίες από το δέντρο μας!!!

Χρόνια πολλά σε όλους σας....

***************************
Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #4

Τα πόδια και τα πέταλα του Μίκα είχαν αρχίσει να πονάνε από το συνεχές περπάτημα
Για ώρα τώρα προσπαθούσε να κρατήσει το σώμα του χαλαρό για να αντέξει το πολύ περπάτημα αλλά σύντομα θα χρειαζόταν να σταματήσουν για λίγο για να συνέλθει. Σταμάτησε για λίγο το περπάτημα να πάρει μια ανάσα και σιγουρεύτηκε ότι ο Μάττι συνέχιζε να κοιμάται στη πλάτη του μόνο πότε-πότε όλο και κάτι μουρμούριζε μέσα στον ύπνο του, αλλά από ότι φαινόταν τα κατάφερνε παρά το τσουχτερό κρύο.

Η ανάσα του Μίκα άρχισε να επανέρχεται στο κανονικό της ρυθμό και τα πόδια του να ηρεμούν από το συνεχές περπάτημα, η αλήθεια ήταν ότι ο Μίκα ήταν τυχερός που ήταν τόσο δυνατός αλλιώς κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να αντέξει όλη αυτή τη πορεία σε τέτοιο καιρό. Το μυαλό του Μίκα άρχισε να πλανιέται στην οικογένεια του, στο κοπάδι του που είχε χάσει, στον Μάττι, στη τροφή που χρειαζόταν και στο τέλος σταμάτησε στα αχνάρια που για τόση ώρα ακολουθούσε. Δεν μπορούσε να είναι απόλυτα σίγουρος αλλά το ένστικτο του έλεγε ότι αυτά ήταν αχνάρια από τρολ, αλλά θα μπορούσε να είναι και από ξωτικά, ποτέ δεν κατάφερε να πει τη διαφορά ανάμεσα τους. Και βέβαια υπήρχαν και οι νάνοι.

Κάποτε ο Μίκα είχε συναντήσει έναν νάνο και αυτό ήταν πολύ καιρό πριν όταν παρά λίγο να τον ...πατήσει!!! και βέβαια αφού ο μικρός νάνος που λεγόταν Ούνο είχε σταματήσει να του φωνάζει και ο Μίκα είχε ζητήσει συγνώμη γι εκατοστή φορά ... άρχισαν να μιλάνε σαν παλιοί φίλοι. Ο Ούνο ήταν ένας καταπληκτικός τύπος που φόραγε ένα πολύχρωμο παλτό και με μυτερό πράσινο σκούφο με μια καμπανίτσα στη κορυφή του που χτύπαγε σε κάθε κίνηση του Ούνο! Αλλά το χαμόγελο του Ούνο και αυτός ο περίεργος τρόπος που τα έλεγε με το ύφος ‘εγώ τα ξέρω όλα’ σε κέρδιζε και η μικρή η καμπανίτσα δεν σε ενοχλούσε.

«Ξύπνα Μίκα!» Η φωνή του Μάττι τον επανέφερε από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του. «Συγνώμη Μάττι, απλά σκεφτόμουνα και ξεκουραζόμουνα για λίγο, πως αισθάνεσαι;» η παγωμένη καρακάξα αφού έκανε μια δραματική κίνηση με τα φτερά της πλησίασε το αυτί του Μίκα και είπε, «Θα επιβιώσω! Αν και θα μου πάρει πολύ χρόνο για να διορθώσω το κακό που έκανε ο πάγος στα φτερά μου... Θα πέθανα αν μπορούσε κανένας να με δει τώρα, ειδικά η Σούτι, η οποία δεν ξέρω αν στο εχω ξαναπεί, είναι η ομορφότερη καρακάξα στον κόσμο ...μετά από μένα φυσικά!!!

«Σώπα Μάττι!» ψιθύρισε ο Μίκα. «κάποιος έρχεται προς το μέρος μας, δεν μπορώ να δω καλά αλλά έρχεται προς το μέρος μας.» Ο Μάττι πετάχτηκε και σηκώνοντας το κεφάλι του προσπάθησε να δει τι βλέπει ο Μίκα «Τι; Τι είναι;, τι βλέπεις;» και βάζοντας το φτερό του μπροστά στα μάτια του για να σταματήσει το χιόνι που έπεφτε συνέχεια συμπλήρωσε, «Ναι! Το βλέπω κι εγώ, βλέπω μια σκιά εκεί στα δέντρα να κινείται αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι, είναι μια σκιά ....» Ο Μάττι ξαφνικά σταμάτησε να μιλάει και κράτησε την αναπνοή του.

«Τώρα το βλέπω Μίκα, έρχεται προς εμένα!» Ο Μάττι χοροπηδούσε γύρω-γύρω από τα πόδια του Μίκα με την ανησυχία του όλο και να μεγαλώνει. «Είμαι σίγουρος ότι είναι αλεπού ... η λύκος!» ψιθύρισε ο Μάττι ενώ προσπαθούσε να διακρίνει τι ήταν, δυστυχώς όμως το χιόνι ήταν πολύ πυκνό και το μόνο που μπορούσε να δει ήταν μια γκρίζα σκιά να πλησιάζει. Και οι δυο τους σταθήκαν ακίνητοι και σιωπηλοί για λίγο μέχρι που ο Μάττι είπε, «Γιατί δεν ήθελα να πάω νότια; Θα έπρεπε να είμαι χελιδόνι να πετάω στις παραλίες της μεσογείου το καλοκαίρι και να τρώω τροπικά έντομα!»

«Μάτι δεν είσαι στα νότια γιατί δεν ξέρεις καν που είναι ο νοτιάς και είσαι και πολύ τεμπέλης για να πετάξεις τόσο μακριά, αλλά έτσι κι αλλιώς ότι και να ήταν η σκιά που πλησίαζε, πάει ...χάθηκε!!!» Ο Μάττι αναστέναξε με ανακούφιση, «Δεν στο είπα να μην ανησυχείς; Αν ήταν αλεπού ή λύκος θα καθάριζε το ράμφος μου, μετά θα χτύπαγα με το δεξί μου φτερό και μετά με το αριστερό και μετά με τα νύχια μου ....» Ο Μίκα σήκωσε το κεφάλι του στον ουρανό με απελπισία και ήταν έτοιμος να αρχίσει να κάνει πλάκα στο μικρό ....πυγμάχο όταν μια μικρή ...καμπανούλα χτύπησε μπροστά τους και ένα ανθρωπάκι με καταπράσινο μυτερό καπέλο εμφανίστηκε λέγοντας ... «Γεια σας ... τι κάνετε;»

***************************
Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #5

«Σε παρακαλώ Μάτι σταμάτα, είναι ένας νάνος!» Ο Μάττι σταμάτησε να προσπαθεί να χωθεί μέσα σε ένα μικρό βουναλάκι με χιόνι που είχε φτιάξει και κοίταξε πάνω από τον ώμο του, «ένα ξωτικό; Ο, οχι!!! οχι ένας νάνος! Τους αρέσουν οι καρακάξες;» ο Μίκα άρχισε να γελάει παρατηρώντας τον ...γενναίο φίλο του να τρέμει στο χιόνι, και χωρίς άλλη κουβέντα άρχισε να γελάει και ο νάνος, «γιατί γελάτε εσείς οι δυο;» φώναξε δυνατά ο Μάττι που κρυβόταν από μπροστά τους από ντροπή τινάζοντας το χιόνι από το κεφάλι του, «Αν ήταν αλεπού να είσαι σίγουρος ότι εγώ θα σε υπερασπιζόμουνα, αλλά με ένα νάνο, οι νάνοι που λες... για στάσου, ξωτικό, εσύ πως βρέθηκες εδώ;»

Ο νάνος πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να σταματήσει το γέλιο που τον έπνιγε., «Ταπεινά συγνώμη Μάττι, ήταν πολύ άσχημο από πλευράς μου να σε φοβίσω με αυτό το τρόπο αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι και οι νάνοι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί όταν είναι στην τούντρα...» Και φυσικά ο Μάττι τον διέκοψε, «Μπα, και πως ξέρουμε το όνομα μου; Εσένα πως σε λένε; Ποιος είσαι εσύ; Δεν νομίζεις ότι ήρθε η στιγμή για να δώσεις και μερικές απαντήσεις;» ο μίκα τόση ώρα απλά παρακολουθούσε την έκρηξη του φίλου του αλλά τώρα ένιωσε ότι ήρθε η ώρα να επέμβει, «Λέγεται Ούνο, είναι ένας νάνος φίλος μου, και Μάττι, ξέρει το όνομα σου γιατί με άκουσε να το λέω!!!»

Ο Μάττι έγνεψε καταφατικά και άρχισε να προχωράει μπροστά και πίσω, υστέρα σταμάτησε και ...φώναξε, «Ουπς, για σταματήστε όλοι σας για ένα λεπτό, δεν μου λέτε κύριε Μίκα, που τον ξέρετε αυτόν τον Ούνο τον νάνο; Τι συμβαίνει εδώ πέρα;» Ο Μίκα και ο Ούνο αρχίσανε να γελάνε με την εικόνα της αναμαλλιασμένης η καλύτερα ανά-πουπουλιασμένης καρακάξας και ... «λοιπόν φίλε μου Μίκα χάρηκα πολύ που σε ξαναβλέπω, αυτή ήταν μια πραγματική ευχάριστη έκπληξη» είπε ο νάνος, «πες μου τι κάνεις αγαπητό μου μους, πάει πολύς καιρός από τότε που παρά λίγο να με ...πατήσεις και από ότι βλέπεις οι συναντήσεις μας πάντα είναι φασαριόζικες!»

Αλλά πριν ο Μίκα να προλάβει να απαντήσει ο Μάττι άρχισε πάλι, «έκπληξη; Εμ βέβαια είναι έκπληξη, αλλά δεν ήταν ευχάριστη έκπληξη κύριε μου! Ξέρεις τι θα μπορούσα να σου κάνω; Ε; Ξέρεις; Οι κινήσεις μου είναι θρυλικές σε όλη την αρκτική ...» και ένα δεύτερο κύμα γέλιου ξέφυγε από τον Μίκα και τον Ούνο καθώς το μικρό πουλί πήρε θέση πυγμάχου με τις γροθιές του τεντωμένες μπροστά. «Δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα φίλε μου Ούνο. Δυστυχώς από την τελευταία μας συνάντηση έχασα το κοπάδι μου και ο Μάττι από δω μου κρατάει παρέα στην αναζήτηση μου να τους ξαναβρώ. Απλά... το κρύο έχει γίνει πολύ ... σκληρό τις τελευταίες ώρες και χρειαζόμαστε ένα μέρος να ζεσταθούμε και να ξαποστάσουμε για λίγο.»

Ο Ούνο έβαλε το χέρι του σε μια κρυφή τσέπη και έβγαλε ένα παράξενο φύλλο με έντονο πορτοκαλί χρώμα και το έδωσε στον Μίκα, «φάε αυτό Μίκα και θα δεις που θα νιώσεις αμέσως καλυτερα.» Ο Μάττι που μπορεί βέβαια να έδινε ακόμη γροθιές στον αέρα δεν είχε πάψει και να ακούει την συζήτηση «Και με μένα τι θα γίνει κύριε νάνε; Κύριε Ούνο; Για μένα τίποτα; Αλλά έτσι είναι, ποτέ! Ποτέ κανένας δεν νοιάζεται για μένα. Έτσι είναι κύριε, ποιος ενδιαφέρεται για μια καρακάξα που τα καταπληκτικά της φτερά χάνουν τη γυαλάδα της... ποιος;» και την ίδια στιγμή ένα δυνατό ρεύμα αέρα έσπρωξε τον Ματτι πάνω σε ένα λοφάκι χιονιού ...ανάποδα!

Ο Μίκα με τη βοήθεια του Ούνο τράβηξε τον δύστυχο τον Μάττι από το χιόνι και αρχίσανε να καθαρίζουν το χιόνι από πάνω του, «Ορίστε κύριε Μάττι, και θα σου δώσει όση δύναμη χρειάζεσαι,» και πάνω που ο Μάττι ήταν έτοιμος να αρχίσει την γκρίνια πάλι και μάλιστα αυτή τη φορά είχε σκοπό να παραπονεθεί ότι το φύλλο που είχε δώσει ο Ούνο στον Μίκα ήταν μεγαλύτερο ο Μίκα είπε «ο αέρας άρχισε να δυναμώνει ξανά και το χιόνι να πέφτει πιο γρήγορα και παχύ, πρέπει να βρούμε γρήγορα ένα καταφύγιο για το βράδυ και γρήγορα.» Ο Ούνο έριξε μια ματιά στον Μάττι που μασουλούσε το φύλλο του και είπε «το νιώθω κι εγώ ότι ο αέρας δυναμώνει και βλέπω ότι όλοι μας χρειαζόμαστε γρήγορα ένα καταφύγιο, ακολουθείστε με!»

Χωρίς άλλη κουβέντα ο Ματτι πέταξε στην πλάτη του Μίκα και αρχίσανε το περπάτημα ακολουθώντας τον Ούνο μέχρι που βρέθηκαν μπροστά από μια μικρή σπηλιά στην άλλη πλευρά του λόφου που είχαν συναντηθεί, «εδώ θα φυλαχτούμε μέχρι να περάσει η χιονοθύελλα και θα είναι και αρκετά ζεστά για όλους μας.» και παρατηρώντας το λυπημένο πρόσωπο του Μίκα, πρόσθεσε, «Μην ανησυχείς νεαρέ μου, θα τους βρεις σύντομα, θα δεις! Τι θα μπορούσε να κάνεις τώρα με αυτή τη χιονοθύελλα; Ε; Άσε που εχω και ένα παράξενο προαίσθημα ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί που ψάχνουμε καταφύγιο σε αυτή τη σπηλιά, και που ξέρεις όλο και κάποια πληροφορία θα βρούμε για το κοπάδι σου»

***********************************
Οπως πάντα για του αγλόφωνους ... Ovi magazine.