Κουλό-Σημειολογικά #01: το ελικόπτερο

Υπάλληλος του πάντα αξιόπιστου Δημοσιογραφικού Οχετού Μαρινάκη κάνει πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ για συγκεκριμένο σαββατοκύριακο από υποτιθέμενες διακοπές Τσίπρα σε θαλαμηγό παρέα με ...νταβατζήδες.

Την ώρα κυκλοφορίας της εφημερίδας ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ίδιος ο Τσίπρας διαψεύδουν το δημοσίευμα με αποδείξεις για του που βρισκόταν ο Αλέξης τις συγκεκριμένες μέρες καλώντας τον “δημοσιογράφο” να ανακαλέσει το ...ρεπορτάζ του.

Την επομένη η δημοσιογραφάρα αντί για να ανακαλέσει γράφει ναι μεν αλλά ...τότε που είχε ξινίσει το γάλα, περσινά ξινά σταφύλια που ο Τσίπρας πήγαινε διακοπές σκαφάτος ...και άλλες μαλακίες.

Ο Κούλης Μητσοτάκης κάνει βόλτες Πάρο Επίδαυρο με στρατιωτικό ελικόπτερο έχοντας ταυτόχρονα “κρατήσει” κι άλλα δυο για τις ανάγκες του, όπως να πάει στο κομμωτήριο η Μαρέβα κλπ. Κι όταν διαμαρτύρεται ο ΣΥΡΙΖΑ τα ΔΑΠιττάκια τραβάνε μια υστερία: ναι αλλά όταν ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ Καμμένος ήταν υπουργός ναυτιλίας και χρησιμοποιούσε ελικόπτερα για να κάνει βόλτες στην Ικαρία

Ο Καμμένος πραγματικά υπήρξε υπουργός ναυτιλίας και πραγματικά τότε έγινε θέμα γιατί έκανε βόλτες με ελικόπτερο του λιμενικού, επί ….Καραμανλή.

Είπαμε ...σημειολογικά

Α ρε Ελληναρά με την ηθική και την νομιμότητα σου!!!

Της Κίτσα η μάσκα!

Περί ΕΕ “δανεισμού”

Επειδή διάβασα διάφορα για τη σύνοδο κορυφής και την κακία ...Αυστρία, Ολλανδία κλπ. Αλλά δεν είναι η Αυστρία η “κακιά”. Στην Φιλανδία η “σοσιαλίστρια” πρωθυπουργός για τους πολίτες της επιχειρηματίες, αγρότες κλπ δίνει ελάχιστες επιδοτήσεις λόγω κοροναϊού, τα πάντα γίνονται μέσω χαμηλότοκων δανείων που εγγυάται η κυβέρνηση. Γιατί να διαφοροποιηθεί λοιπόν για την Ιταλία και την Ελλάδα;

Και το άλλο που σπάνια θα ακουστεί, το 2009-2010 η Φιλανδική οικονομία είχε πάρει κίτρινη κάρτα από την ΕΕ αλλά χάρις στα “Ελληνικά” δάνεια των μνημονίων και τα κέρδη εκατομμυρίων με την διαφορά επιτοκίων (η Φιλανδία όλα αυτά τα χρόνια δανείζεται με αρνητικό επιτόκιο) όχι μόνο ξέφυγε από την κίτρινη κάρτα αλλά έβαλε και κέρδος στα ταμεία. 

 

Αν πέσουν στο δανεισμό από ευρωπαϊκό ταμείο Ελλάδα πάλι ΚΑΙ Ιταλία τώρα, οι Φινλανδοί οικονομικοί σύμβουλοι πιστεύουν ότι θα είναι σαν να έχουν πιάσει το ...λόττο!!!

Όταν σε φτύνει το Noor, εσύ να κρατάς σαμπρέλα μην πνιγείς!

Φαντάσου να σε φτύνει ο έμπορας Noorοεφοπλιστής που με τα λεφτά του σε έβγαλε και μάλιστα πληρώνει και το ενοίκιο του κομματικού σου γραφείου.

“Με μια ανακοίνωση που εγείρει μείζον πολιτικό ζήτημα για την κυβέρνηση, η Alter Ego Media του Βαγγέλη Μαρινάκη γνωστοποίησε ότι επέστρεψε τα κονδύλια της καμπάνιας «Μένουμε Σπίτι» που της είχαν χορηγηθεί με βάση την λίστα Πέτσα. 

Στην ανακοίνωση του ομίλου αναφέρεται ότι η επιστροφή των χρημάτων γίνεται «επειδή δεν συντασσόμεθα με τη μέθοδο, τα μέτρα και τα σταθμά διανομής των διαφημιστικών κονδυλίων της καμπάνιας «Μένουμε στο σπίτι» και επιπροσθέτως, επειδή θέλουμε να δηλώσουμε με ευθύ και καθαρό τρόπο την ανεξαρτησία μας από κρατικούς πόρους και αμφισβητούμενες διαδικασίες και διανομές...”.

Ποιο ξεφτίλα ...Κυριακούλης!

Ο ξηρός “δημοσιογράφος”

Το διαδίκτυο παρέχει την πολυτέλεια σε όλους να συνυπάρχουν, από τα διαμάντια μέχρι τα σκουπίδια και είναι σημαντικό τουλάχιστον κατά την άποψή μου ότι αφενός τα σκουπίδια δεν υπερτερούν από τα διαμάντια και αφετέρου με την ποικιλία που διαθέτει να δίνει ατελείωτες εναλλακτικές στον αναγνώστη. Έτσι αν δεν σ' αρέσει κάτι απλά ...προχωράς στο επόμενο. Αυτά φυσικά ισχύουν και για το Ελληνικό διαδίκτυο.

Κατά τη γνώμη μου στο Ελληνικό διαδίκτυο υπάρχουν πολλά διαμάντια αλλά υπάρχουν και κάτι σκουπίδια ...αξεπέραστα, που αν υπήρχε παγκόσμια κλίμακα σίγουρα θα κρατούσαν αρκετά υψηλές θέσεις. Και κατά τη γνώμη μου το site του γνωστού “δημοσιογράφου” σίγουρα βρίσκεται στη κορυφή ...των σκουπιδιών. Κατά περιόδους ρίχνω καμιά ματιά και εντυπωσιακά δεν με εκνευρίζει πια, απλά με αηδιάζει και μου υπενθυμίζει τους λόγους που με έκαναν να φύγω από την Ελλάδα.

Την περίοδο που ξεκινούσα τις γελοιογραφίες στις Ελληνικές εφημερίδες, ξεκινούσε και ο Μάκης. Λοιπόν ο άνθρωπος σίγουρα δεν είχε ταλέντο στο σκίτσο αλλά εκεί που ήταν πια απελπιστικός ήταν στη σύλληψη ιδέας, η μεταφορά της στο χαρτί και τα κείμενα. Συνήθως τα “καλά” του σκίτσα ήταν παράφραση άλλων που είχαν μπει λίγες μέρες νωρίτερα από καταξιωμένους γελοιογράφους και δη του Μητρόπουλου. Ομολογώ ότι έδειξε εξυπνάδα εγκαταλείποντας την γελοιογραφία – ή ίδια τον είχε εγκαταλείψει από την αρχή – αλλά δεν περίμενα ποτέ την στροφή στη δημοσιογραφία! Και επειδή αισθάνομαι πολύ περήφανος που υπηρετώ και υπηρέτησα για πολλά χρόνια το κόμικς και τη γελοιογραφία χαίρομαι που μετέφερε τον ατάλαντο βόθρο του σε άλλο τομέα, - πιθανώς κατάλαβε ότι στη γελοιογραφία δεν υπάρχει χρήμα αλλά μεράκι - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν λυπάμαι για το κακό που βρήκε την δημοσιογραφία. Και δυστυχώς το κακό είναι μεγάλο γιατί είναι τιμή να είσαι ερευνητής δημοσιογράφος αλλά άτιμο να είσαι χαφιές της παραδημοσιογραφίας.

Αλλά αρκετά με την εισαγωγή, παραδέχομαι ότι αυτό που με υποκίνησε να γράψω κάτι για τον “δημοσιογράφο” είναι κάτι που έγραψε ο ίδιος – από ότι έχω καταλάβει καλύπτεται πίσω από τη στήλη Αλ Καιντα του site ιδιοκτησίας του και με το όνομα “Ζούγκλα”, φαντάζομαι ο τίτλος περιγράφει την πνευματική του κατάσταση – και έχει σχέση με τη διαμάχη που έχει ξεκινήσει και συντηρεί ο ίδιος χωρίς ανταπόκριση με το Indymedia.

Γράφει λοιπόν ο ...”δημοσιογράφος”:
@ Μήπως θέλουν επίσης να τους εξηγήσουμε γιατί ο Χριστόδουλος Ξηρός επιλέγει το “zougla.gr”, για τη δημοσίευση των άρθρων του;

Δηλαδή τι θέλει να μας πει ο ποιητής ...συγνώμη ο ..."δημοσιογράφος"; Ελάτε εδώ γιατί εγώ έχω τους καλύτερους τρομοκράτες; Μήπως νιώθει ο Μάκης ιδεολογική συγγένεια με τον Ξηρό και γι αυτό του δίνει βήμα; Και συγγένεια σε ποια ιδεολογία; Ο Ξηρός τώρα που αποκαλύφτηκε και ξεσκεπάστηκε έχει αποδειχτεί ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα γραφικό τύπο που την είδε επανάσταση. Μήπως ότι ο “δημοσιογράφος” όπως περήφανα δηλώνει είναι ο μοναδικός που δίνει βήμα σε αυτόν τον Ξηρό δείχνει κάτι για τον εαυτό του και έχει πιαστεί αντί για Μάκης, Κώτσος;

Στο συγκεκριμένο “δημοσιογράφο” θα επανέλθω γιατί πως να το κάνουμε, το κιτς έχει την πλάκα του!

Ενας Φιλανδός με ...συνείδηση

Για όσους θέλουν σήμερα στο Ovi magazine έχουμε εδώ μια καταπληκτική συνέντευξη από ένα φυλακισμένο αντιρρησία συνείδησης στη Φιλανδία!

Για να δείτε ότι κάποια πράγματα δυστυχώς ...συμβαίνουν και αλλού!

H συνέντευξη είναι στα Αγγλικά, αλλά κάνετε μια προσπάθεια, είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα λέει!

Τέσσερα σκάνδαλα και μια κηδεία!

Ένα άρθρο αναδημοσίευση από το Ovi magazine

Μήπως αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα συνέχεια τα τελευταία χρόνια δεν δείχνουν απλά ότι κάτι πάει στραβά με τις δομές του πολιτικού συστήματος αλλά ότι κάτι πάει πολύ στραβά με όλες τις κοινωνικές δομές; Ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας κοινωνικής κρίσης; Και μήπως τη λύση σε αυτό που πάει στραβά και το πολιτικό σύστημα αποτυγχάνει να εντοπίσει και να διορθώσει έχει αναλάβει να το διορθώσει μια εξ ίσου άρρωστη κοινωνία;

Ζώντας μακρυά από την Ελλάδα και απολαμβάνοντας μια κοινωνία πρόνοιας, αν και το αποφεύγω τουλάχιστον συνειδητά δεν μπορώ να μην κάνω συγκρίσεις και βέβαια πέρα από τον μύθο η Σκανδιναβία είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα ή τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς αυτό να σημαίνει οτι το σύστημα δεν λειτουργεί από ανθρώπους με πάθη και σφάλματα. Το έχω εξηγήσει και παλαιότερα πολλές φορές ότι η όποια σύγκριση πρέπει να πάρει υπ' όψιν τις ιστορικές και τις κλιματολογικές συνθήκες που ορίζουν το περιβάλλον, έτσι η όποια σύγκριση του εκπαιδευτικού συστήματος για μένα είναι τουλάχιστον δύσκολη εάν όχι εσφαλμένη. Παράλληλα σε χώρες που το χειμώνα η θερμοκρασία φτάνει τους -30 βαθμούς Κελσίου η κοινωνική πρόνοια είναι τουλάχιστον θέμα επιβίωσης, ζωής και θανάτου.

Το ξέρω ότι από πρώτη ανάγνωση δεν φαίνεται αλλά αφορμή για αυτές τις σκέψεις και τις συγκρίσεις την έδωσαν τα τέσσερα – κορυφαία από τα πολλά – σκάνδαλα που συγκλόνισαν την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, η παρακολούθησή τους μέσω ίντερνετ πάντα με παράλληλη ακρόαση της αντίδρασης του κόσμου από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όπου ακροατές επικοινωνούν τηλεφωνικά με παραγωγούς εκφράζοντας άποψη και τέλος οι προσωπικές μου επικοινωνίες με φίλους και γνωστούς.

Κατ' αρχή τα τέσσερα σκάνδαλα ξεκινώντας με το κατ' εμένα κορυφαίο αυτή τη στιγμή, το σκάνδαλο της Siemens! Μίζες εκατομμυρίων υπήρξαν, το θέμα είναι που πήγαν αυτά τα λεφτά και τι πήραν οι ...δωρητές σε αντάλλαγμα. Επειδή έχω κάνει και ο ίδιος έρευνα σε παρόμοιο σκάνδαλο αυτό που έμαθα είναι ότι τα λεφτά είναι πάντα πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεσαι, ότι αυτοί που πήραν το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν οι μεσάζοντες – αυτοί που ξέρουν την κατάλληλη επαφή και μπορούν να στήσουν τη συνάντηση και αυτοί που από πλευράς 'δωρητή' βρήκαν αυτόν που θα κάνει την επαφή, - κάποιοι μέσα στην εταιρία που διαχειριζόντουσαν το ποσό μιας και πρόκειται για 'αόρατο' ποσό που δεν παιρνα από κανένα λογιστικό η φορολογικό βιβλίο άρα κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει φανερά κανέναν και τέλος ο τελικός αποδέκτης που δεν είναι και απαραίτητα αυτός που θα κάνει και τη χάρη.

Άρα εάν θέλουν τους πραγματικούς ένοχους που διαπράξουν την απιστία ή καλύτερα το έγκλημα πρέπει να ψάξουν μεταξύ των λοχαγών και όχι των βασιλιάδων. Ακόμα ένα σημαντικό σημείο στη περίπτωση χρηματισμού πολιτικών είναι ότι πολλές φορές όλη αυτή η αλυσίδα συνενόχων δεν έκανε τίποτα απολύτως προς την έκβαση του αποτελέσματος για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και το μόνο που κάναν ήταν να πουλήσουν ακριβά ένα αποτέλεσμα που δεν επηρέασαν αλλά το ξέραν και εκεί είναι το κλειδί τις περισσότερες φορές, στους κρατώντες τη πληροφορία την κατάλληλη στιγμή για την εξέλιξη της συνωμοσίας. Από εμπειρία σας λέω ότι τις περισσότερες φορές οι πολιτικοί που εμπλάκησαν είχαν απόλυτη άγνοια παρ' όλο ότι διασυρθήκαν καταστρέφοντας καριέρες και οικογένειες. Παράλληλα στον κανιβαλίστηκο χώρο της πολιτικής τις περισσότερες φορές επ' ευκαιρία τέτοιων σκανδάλων που η λάσπη κυριαρχεί βρίσκεται και η ευκαιρία για ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών. Το τραγικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι τα βέλη είναι ...οικεία!

Με τα παραπάνω δεν θέλω με τίποτα να αθωώσω τον τον Σημίτη, τον Τσουκάτο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή όποιον άλλο πολιτικό εμπλέκεται με το θέμα Siemens, απ' εναντίας πιστεύω ότι όποιος εμπλέκεται έστω και έχοντας απλή γνώση του τι συνέβαινε θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά.

Και λέγοντας έστω και την παραμικρή ανάμειξη έρχομαι στο δεύτερο σκάνδαλο, αυτό του Ζαχόπουλου και του γραμματοκομιστή Αθανασιάδη και με όλα τα παρακλάδια που αποκαλύφθηκαν. Το συγκεκριμένο σκάνδαλο δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα οικογενειακό δράμα με πολύ δόση κλειδαρότρυπας και όπως συνήθως είδαμε το δέντρο και χάσαμε το δάσος βάζοντας στη φυλακή μια κοπέλα που έχασε κάθε αίσθηση σοβαρότητας και αξιοπρέπειας για μια θέση στο δημόσιο, τόσο απλά είναι τα πράγματα. Το σκάνδαλο δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μια εφηβικής αξίας πορνογραφική και αυτοβιογραφική ταινία και ένας ανόητος κοριτσίστικος εκβιασμός και αυτά είναι θέματα απλών αστικών δικαστηρίων που δεν απαιτούν ούτε το διασυρμό ούτε την προφυλάκιση. Σκάνδαλο δεν ήταν οι αντιδράσεις του γραμματοκομιστή και η απόκρυψη του ονόματος ενός ακόμα χαφιέ – γιατί αυτός είναι ο μόνος και πραγματικός τίτλος που του αρμόζει και ας τον αποφεύγουν όλοι – ούτε η ανόητες και παιδαριώδεις απαντήσεις του κυβερνητικού κόμματος. Σκάνδαλο είναι η συμμετοχή του Ζαχόπουλου στη κυβέρνηση. Σκάνδαλο είναι ο ρόλος που έπαιξε στην οικονομική διαχείριση ενός υπουργείου με ασύλληπτα κεφάλαια και πιθανώς ο ρόλος του που πολύ διακριτικά έχει σκεπαστεί από όλες τις πλευρές για την προβολή και πιθανώς επαγγελματική αποκατάσταση της οικογενείας του σημερινού πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή. Παράλληλα σκάνδαλο είναι και η διακίνηση άλλων ασύλληπτων ποσών από τον κομματικό χαφιέ κύριο Αθανασιάδη που αποκαλύφθηκε την ίδια περίοδο.

Στην πραγματικότητα το μόνο θύμα της ιστορίας είναι Εύη Τσέκου που βρίσκεται στη φυλακή ουσιαστικά κατεστραμμένη και διασυρμένη κοινωνικά και οικονομικά

Τώρα το ένα φέρνει το άλλο και μιλώντας για ερωμένες φτάσαμε στη περίπτωση δολοφονίας του τέως διοικητού του ΙΚΑ. Μετά από όλο αυτό το τσουνάμι σκανδάλων έχω ξεχάσει πια ακόμα και το όνομα του και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει ακόμα και τι συνέβει. Κι όμως αν εξαιρέσουμε το αποτέλεσμα που στην περίπτωση Ζαχόπουλου ήταν αίσιο τουλάχιστον όσο αφορά την ζωή του κατά τα άλλα υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Όπως και στην περίπτωση Ζαχόπουλου και ο τέως διοικητής του ΙΚΑ προέρχεται από τον κλειστό πρωθυπουργικό κύκλο, όπως ακριβώς ο Ζαχόπουλος διατηρεί ...στενή σχέση με στέλεχος του υπουργείου του και όπως ακριβώς ο Ζαχόπουλος βρίσκεται να διαχειρίζεται μεγάλα χρηματικά ποσά με πολλές γκρίζες πλευρές και τη βοήθεια της ερωμένης. Εδώ όμως τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές μιας και εκτός από το απατημένο σύζυγο-δολοφόνο κανένας άλλος δεν είδε τα σίδερα της φυλακής και αυτός ακόμα βρίσκεται εκτός μιας και η πράξη του θεωρήθηκε ...βρασμός ψυχής. Και αυτό μαζί με την συγκάλυψη αποτελεί σκάνδαλο από μόνο του – ειδικά όταν συγκρίνεται με την περίπτωση Ζαχόπουλου – και εμπλέκει και την δικαιοσύνη.

Η δικαιοσύνη! Εάν η Siemens είναι το κορυφαίο σκάνδαλο τον τελευταίο καιρό τα όσα συμβαίνουν με την δικαιοσύνη είναι το κορυφαίο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών και συνδυάζει στοιχεία από όλα τα ανωτέρω, από χρηματισμούς και πολιτικές επιρροές μέχρι σεξ και ναρκωτικά. Τα όσα πριν από καιρό βγήκαν με την υπόθεση Μπουρμπούλια και το δικαστικό κύκλωμα ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου και θα με συγχωρήσετε για την έκφραση αλλά όχι ενός παγόβουνου φτιαγμένου από πάγο αλλά ενός παγόβουνου φτιαγμένου από σκατά που αγγίζει τους πάντες και στις πιο μακρινές παραφυάδες αυτής της κλειστής συντεχνίας που έχει την εξουσία να εκβιάζει ακόμα και κυβερνήσεις. Μιας μορφής εξουσίας με τις ρίζες της στις πιο σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας που με λύπη μου λέω με πολύ λίγες εξαιρέσεις.

Άνθρωποι ξεπερασμένοι με φτωχή μόρφωση και ακραίες πολικές θέσεις στρατοδικείων του εμφυλίου και της χούντας είναι αυτοί που κατευθύνουν πολιτικά αυτή τη συντεχνία ακολουθούμενοι από άλλους που αθωώνουν εμπόρους ναρκωτικών και όπλων και πάντα έτοιμοι να χώσουν στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια παιδάκια για λίγο χασις που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του απαραίτητου μπαξίσι! Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ελληνικής δικαιοσύνης και το έχω αναφέρει και στο παρελθόν ότι οι μόνοι που μπορούν να την καταστρέψουν και να την ξαναφτιάξουν δίνοντας και την απαραίτητη αξιοπιστία είναι οι ίδιοι αυτοί οι δικαστικοί, πολύ πιθανώς οι δικαστικοί εξαιρέσεις. Αλλά και αυτοί ακόμα στην πρώτη κριτική που θα κάνουν έχουν να αντιμετωπίσουν το ίδιο κύκλωμα που είναι έτοιμο να τους διαγράψει και να τους απορρίψει! Λυπάμαι αλλά από την απόσταση που μας χωρίζει δεν μπορώ να δω λύση!

Και τα σκάνδαλα δεν τελειώνουν εδώ, είναι σίγουρος ότι σύντομα ο ΟΤΕ θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας, τα οικογενειακά του Αλογοσκούφη θα κυριαρχήσει – βλέπετε ο υπουργός των οικονομικών ξέχασε το βασικό που είπε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αύγουστος, η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια – και δεν έχει τέλος!

Πριν από λίγες μέρες η άρνηση των Ιρλανδών να εγκρίνουν τη συμφωνία της Λισσαβόνας θεωρήθηκε σαν τελεσίγραφο για την ανάγκη αλλαγών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η θετική θέση ψήφου προς τον ΣΥΡΙΖΑ με την αντίστοιχη άρνηση προς τα δύο μεγάλα κόμματα θα πρέπει να θεωρηθεί ανάλογο τελεσίγραφο προς τους 'Έλληνες πολιτικούς και δεν είναι προειδοποίηση πια, είναι τελεσίγραφο. Κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει και δεν θα αλλάξει ούτε με πρόωρες εκλογές – δυστυχώς το κυβερνητικό κόμμα βλέποντας το ΠΑΣΟΚ στριμωγμένο από τη SIEMENS σκέφτεται σοβαρά το θέμα πρόωρων εκλογών – ούτε με μετασχηματισμούς, ούτε με διαγραφές. Αλλά και ποιος θα φέρει αυτή την αλλαγή;

Ο Καραμανλής σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα απέδειξε ότι είναι η συνέχεια του θείου του και ιδεολογικά και χρονικά μιας και πολλά από αυτά που κάνει και λέει θυμίζουν εποχές προδικτατορικές. Ο μετά διαγραφών Γιώργος και χθεσινός Γιωργάκης είναι όπως λέει και ο λαός άλλα λέει το μυαλό και άλλα κάνουν τα χέρια! Εάν κυβερνήσει θα είναι εξ' ίσου αποτυχία του πολιτικού συστήματος με αυτήν που έδωσε την εξουσία στον Κώστα Καραμανλή! Για τον Τσίπρα έχω ξανά αναφερθεί, η πιο ξύλινη πλευρά του ΚΚΕ σε μοντέρνο στιλ και εμφάνιση και με έντονα κόμπλεξ για το κόμμα που είναι ένα! Το ΚΚΕ ζει στο μικρόκοσμο του χρόνια τώρα, τέλος ο Καρατζαφέρη είναι η υπενθύμιση ότι τα σταγονίδια τραγουδούν ακόμα! Τι έμεινε; ο ίδιος ο λαός που καθημερινά υποφέρει να τα βγάλει πέρα ενώ τα εκατομμύρια αλλάζουν χέρια, που το γάλα ακριβαίνει επειδή ακρίβυνε η βενζίνη.

Άντε τώρα να δούμε πιο θα είναι το επόμενο σκάνδαλο που έρχεται!

Ovi magazine, Copycats and Nokia

First of all, we want to thank reporters, journalists and bloggers because they are the only ones who have seen what Mr. Nikula missed and hopefully the legal department of Nokia Corporation will not ignore. Mr. Nikula unethically ignored that there was already an Ovi magazine in Finland that had been well-established since December 2004 well before he ever created his copycat.

Read the original story here: http://ovimagazine.com/art/926

The fact that there is an internet link with the same name was a major clue, plus when he was forced to choose a name like Ovi dash something. Actually he missed that there is Ovi Lehti, Ovi Sanomat, Ovi Junior, Ovi Cartoons, Ovi iKritic, Ovi-magazine, Ovi stories, Ovi iBite and many others that belong to Ovi magazine and are registered to Chameleon Project, never forget the Ovi Bad Boys weekly radio show that is announced to all the Finnish newspapers and magazine; none of which are for sale. Fortunately reporters and bloggers did notice and they are aware of the major ethical injustice.

We like to emphasize this ‘not for sale’ because the Ovi magazine is not just an internet magazine but it is an idea with a heart and soul that hosts from its establishment in 2004 the ideals of democracy, freedom of speech and the exchange of opinion. Human rights, domestic abuse, the plight of children have been among just a few of the worthy causes we have championed, while simultaneously offering a platform for the work of new writers and illustrators, from Finland and from all around the world. That makes us a universal family that cannot be estimated in money.

Unfortunately, through leaks to the press, we discovered that Mr. Nikula is negotiating the sale of his copycat magazine and the Ovi trademark to Nokia Corporation. We trust that this is just a wishful thought and that Nokia Corporation will search a little bit better as to what is going on behind the name Ovi magazine.

Our four years of hard work advocating freedom of speech was recognised and rewarded by Newropeans, while we have had cooperation with many national and international magazines, such as Ydin magazine, Europe & Us, Agenda magazine, Books from Finland, EU-MAN, Free magazine, Newropeans-Magazine, OneWorld, Psihadi magazine and more. We have relationships with Non-Governmental Organizations, such as Reporters without Frontiers and Finland's International Cultural Center CAISA, and the site receives well-over 20,000 visitors a week - the numbers literally increase day after day. We are considered a well-established magazine and trademark internationally and Ovi magazine has been reference for hundreds of sites and blogs from all around the world.

We have always believed that this was an issue of ethics should it ever come to a court house – where, as we are well-informed by experts, we can easily win the case – and it comes as a surprise that, according to leaks to the press, some representative of the Nokia Corporation said that they had never heard of us. It is a simple enough task for them to Google, Yahoo, MSN, Ask Jeeves or whatever else to locate the name Ovi and then find us straight away. Of course we didn’t financially invest in the promotion and push of Ovi magazine, like an international corporation can do, but the thousands of articles, the thousands of links and references to our work, even from Wikipedia and most of all the thousands readers keep us on the top in every search engine.

The fact that the copycats of the printed Ovi magazine ignored us, despite the fact that we could open a case anytime demanding a large percentage of their profits, which they knew, doesn’t excuse an international corporation like Nokia maintaining the same attitude. We are expecting their telephone call before investigating our legal rights on what they plan to pay the copycat because we want to know whether it is true and not a wishful greedy act of somebody who wants to increase his lost popularity.

It has been a justifiable question as to why we didn’t take the case to the court. From the very first moment, other than the support that came from every side and every corner of Finland including employees of the certain magazine, we believed that there is justice that punishes the unethical and the failure of the magazine from its second issue to reach anybody in Finland was proof.

Regarding the money behind this case, we believe that the people who read this magazine and have seen the path we have followed and the fights we have given over the last four years for democracy, for justice, against poverty and have realized the hours, the effort and the financial cost we have put in this magazine will know in their heart of hearts whether we are after the money!

The Ovi Team

Χωρίς αλάτι αλλά με πιπέρι

Πριν από πάρα πολλά χρόνια όταν η Ελληνική τηλεόραση ήταν στα σπάργανα, οι εκπομπές αθώες και πολλές φορές παιδικές υπήρχε ένας ευθυμογράφος που μας έκανε όλους να γελάσουμε, να σκεφτούμε και τις περισσότερες φορές, να περάσουμε καλά κάποια βράδια Σαββάτου. Μιλάω για Τον Φρέντυ Γερμανό και την εκπομπή του 'Αλάτι και πιπέρι' μια εκπομπή που είχε να αντιμετωπίσει την λογοκρισία και την Δαμόκλειο σπάθη της δικτατορίας και που ωστόσο κατάφερνε να περάσει τα δικά του μηνύματα χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι ήταν και αντιστασιακός ή κάτι παρόμοιο.

Παράλληλα ποτέ δεν ενσωματώθηκε τον ρόλο του δημοσιογράφου πάντα θεωρούσε τον εαυτό του ευθυμογράφο και αυτό στα καλύτερά του. Τονίζω πάλι ότι οι καιροί ήταν τελείως διαφορετικοί, χαοτικά διαφορετικοί και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την δικτατορία, η Ελλάδα του 70 ήταν πολύ, πάρα πολύ διαφορετική από την Ελλάδα του 2008, η Ευρώπη ήταν πολύ διαφορετική, ο κόσμος ολόκληρος ήταν διαφορετικός και έτσι φτάσαμε στο σήμερα με έναν άλλο διαφορετικό διασκεδαστή στην Ελληνική τηλεόραση, προσαρμοσμένο στη σημειολογία της εποχής μας και επίκαιρο και βέβαια μιλάω για τον Λάκη Λαζόπουλο και ο λόγος που γράφω αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή έχει να κάνει με την επίθεση που δέχεται από όλες τις πλευρές συμπεριλαμβανομένων και των blogs. Το χειρότερο είναι ότι η επίθεση αυτή πολλές φορές είναι στα όρια της λασπολογίας και της προσωπικής επίθεσης χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Γιατί όλοι ασχολούνται με το πόσα βγάζει; Στο μόνο λογικό συμπέρασμα που μπορώ να καταλήξω είναι η ζήλεια γιατί ποιος διαφορετικός λόγος θα μπορούσε να είναι αυτής της μορφής επίθεσης σε ένα επαγγελματία; Ο καθένας από εμάς προσπαθεί να βγάλει όσο περισσότερα μπορεί με βασικό στόχο να βελτιώσει την ζωή του και να εξασφαλίσει το μέλλον του. Λέξη κλειδί το μέλλον. Όπως οι αθλητές έτσι και οι διασκεδαστές, οι ηθοποιοί έχουν δυστυχώς ημερομηνία λήξεως πολύ πιο σύντομη από εμάς τους υπόλοιπους. Ο Λάκης και το ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος περνάει μια φάση ακμής και αναγνώρισης που δεν θα κρατήσει για πάντα, άλλωστε ο ίδιος έχει περάσει και τις περιόδους της αφάνειας άρα και της φτώχειας και ξέρει πολύ καλά τι τον περιμένει όταν τα φώτα θα σβήσουν.

Για ένα άλλο πράγμα που δέχεται συχνά επιθέσεις ο Λαζόπουλος είναι το θέμα των μη επιθέσεων του προς τη Ν.Δ. και οι συχνές του επιθέσεις προς το ΠΑΣΟΚ και ειδικά τον αρχηγό του. Εδώ τον καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ νιώθω ανίσχυρος κάθε φορά που θέλω να γράψω κάτι για τι Ν.Δ. Αυτοί οι άνθρωποι και ειδικά ο αρχηγός τους έχουν ξεπεράσει όλα τα όρια της γελοιότητας σε σημείο όταν γράφεις κάτι να καταλήγεις στην απογοήτευση και την πίκρα και με τίποτα στο γέλιο, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποζητά ο διασκεδαστής. Τι μπορείς να γράψεις για έναν άβουλο, άγευστο, άυλο και τεμπέλη πρωθυπουργό, για μια κυβέρνηση βυθισμένη στις Βυζαντινές δολοπλοκίες και εκφραστές της πιο αλλοπρόσαλλης δεξιάς φιλελεύθερης πολιτικής. Εδώ δεν προλαβαίνεις τα σκάνδαλα με την ταχύτητα που πέφτουν και στο τέλος το μόνο που θα μείνει στην ιστορία για την κυβέρνηση Καραμανλή θα είναι ή κυβέρνηση ντροπής.

Όσο για το κόμμα της Ν.Δ. αυτό είναι πια ανέκδοτο, έχοντας πέσει στο παιχνίδι κάλυψης σκανδάλων και δολοπλοκιών το μόνο που τους σώζει από τη διάλυση είναι η παρουσία του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ τώρα από την πλευρά του είναι πλούσιο σε θέμα όχι μόνο για ευθυμογράφους και τηλεοπτικούς διασκεδαστές. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όλοι όσοι κάνουν κριτική στον Λαζόπουλο είναι ότι ο Λάκης προσπαθεί απεγνωσμένα να τους ξυπνήσει εκεί στο ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν να συνεχίζει να προεδρεύει ο Γιώργος Παπανδρέου; Είναι δυνατόν η αντιπολίτευση να είναι σε τέτοια χάλια όταν η κυβέρνηση με δικά της λάθη κοντεύει να πέσει μήνες μετά την εκλογή της;

Αυτά τα γράφω όχι για να υπερασπιστώ τον Λάκη Λαζόπουλο αφού έτσι κι αλλιώς ο εθνικός διασκεδαστής έχει πια καθιερωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου αλλά για να εξηγήσω ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ έχουμε πέσει όλοι μας θύματα του ίδιου ύπνου που έχει βαρέσει το ΠΑΣΟΚ με τις ανάλογες θεωρίες συνωμοσίας και να υπενθυμίσω ότι αντί για να μετράμε τα λεφτά που έγβαλε ο Λάκης καλά θα κάναμε να ξυπνήσουμε.

Ποιος Γιώργος

Ας μιλήσουμε λίγο για τον Γιώργο μιας και έχουμε και συνέδριο. Τον Γιώργο Παπανδρέου εννοώ, αλλά πριν ξεκινήσουμε με τον νεώτερο Παπανδρέου θα ήθελα να περάσουμε λίγο από τον παλαιότερο, τον Αντρέα. Με τον Αντρέα το παραδέχομαι ότι έχω μια σχέση αντιπάθειας και θαυμασμού. Από την αρχή του ήταν για μένα η απτή απόδειξη ότι όταν ακούς για πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι.

Αυτή η όψιμη αριστερή του ορολογία, ο πολύ έξυπνος χειρισμός της γλώσσας σε σημείο να δημιουργεί λέξεις από το πουθενά, λέξεις που γινόντουσαν άμεσα αντιληπτές από τους πάντες, το ταλέντο του να αγγίζει τον ακροατή του και να γίνεται πραγματικά σύντροφος, από κύριος Παπανδρέου στον Ανδρέα φυσικά με συγκίνησε τα πρώτα χρόνια της επιστροφής του. Αν και έχω ψηφίσει μόνο δύο φορές την δεκαετία του εβδομήντα, στη συνέχεια και εάν βρισκόμουνα στην Ελλάδα ψήφιζα σταθερά άκυρο, νομίζω ότι υπήρξαν δύο φορές που δίστασα σκεπτόμενος μήπως θα έπρεπε να του δώσω την ψήφο μου. Βέβαια μετά ήρθε η δεκαετία του 80 και ο Ανδρέας πέρασε στην τρίτη ή τέταρτη φάση του και από σοσιαλιστής μεταμορφώθηκε σε σοσιαλδημοκράτη και σταδιακά σε μια καρικατούρα του εαυτού του και από Αντρέας στον κύριο Μιμή!

Ο Γιώργος υπήρξε πάντα ο καλός γιος, αυτός που δεν έκανε ποτέ την επανάσταση, το αγαπημένο παιδί της μαμάς. Μιας και είμαστε στη μαμά, είναι κρίμα που κανένας δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά ακόμα με αυτή την περίπτωση, φιλόδοξη μέχρι άκρων και δολοπλόκος, νομίζω ότι το περιοδικό Νέμεσις ασχολήθηκε μαζί της κάποια στιγμή μιας και είναι γνωστή η αντιπάθεια της Λιάνας Κανέλλη για την οικογένεια Παπανδρέου αλλά δεν ξέρω εάν η δύναμη του Νέμεσις είναι τέτοια ή η χριστιανό-κομουνιστική Κανέλλη είναι η κατάλληλη για να βγάλει μια τέτοια ιστορία.

Επιστροφή όμως στον Γιώργο. Ο Γιώργος λοιπόν υπήρξε το αγαπημένο παιδί της μαμάς και πάντα στη σκιά του μπαμπά που λόγω ισορροπιών με την μαμά τον έβαλε στη κυβέρνηση μερικές φορές άλλοτε σαν υφυπουργό και άλλοτε σαν υπουργό. Αν εξαιρέσουμε κάποιες τριβές με τον Πάγκαλο την περίοδο που ήταν υπουργός εξωτερικών με κατάληξη την παραίτηση Πάγκαλου μετά την σύλληψη Οτσαλάν, σε γενικές γραμμές ο υπουργός εξωτερικών Παπανδρέου ήταν άγευστος, άοσμος και άυλος. Η περίοδος του στο υπουργείο εξωτερικών ήταν σχετικά καλή αλλά αυτό οφείλεται όχι στις ικανότητες του Γιώργου αλλά λόγω της ελευθερίας κινήσεων που είχαν νεώτεροι ή πιο έμπειροι διπλωματικοί. Αυτή η ελευθερία δεν τους είχε δοθεί από τον Γιώργο αλλά την είχαν πάρει μόνοι τους λόγω της άυλης και άοσμης στάσης του υπουργού που μόνιμα αρνιόταν ή καλύτερα απέφευγε να πάρει όποια θέση σε οτιδήποτε και για οποιοδήποτε θέμα.

Ο Γιωργάκης, γιατί δεν έχει την φιλικότητα που ενέπνεε ο Αντρέας αλλά την εικόνα του παιδιού της μαμάς, εξ' ου και Γιωργάκης, έφτασε μέχρι την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ στηριζόμενος μόνο στη κληρονομιά του ονόματος και όχι γιατί ήταν ο ενδεδειγμένος και χαρισματικός αρχηγός που θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ πάλι στην εξουσία. Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη μετά την τελευταία εκλογική ήττα και την συμπεριφορά του προς τον Βενιζέλο που σημειωτέον δεν είναι άμοιρος των επιλογών και πράξεων του. Για τα γεγονότα της περιόδου έχω αναφερθεί και σε άρθρο μου για το περιοδικό Ovi magazine.

Τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είχα ποτέ την τύχη να παρακολουθήσω όπως για παράδειγμα τον πατέρα του και αυτό οφείλεται στη πολύχρονη απουσία μου από την Ελλάδα. Όσα ξέρω γι' αυτόν είναι μέσω όσων διαβάζω από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων και περιοδικών, από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που μεταδίδουν μέσω ίντερνετ και τέλος μέσω κάποιων σπάνιων συνεντεύξεων του που έχει μεταδώσει το κρατικό κανάλι στη διαδικτυακή του παρουσία. Αυτά με έχουν οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα, εάν ο Παπανδρέου μπορούσε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, το συντηρητικό κόμμα θα βρισκόταν στην εξουσία για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Το ξέρω ότι ακούγεται εξωφρενικό και είμαι σίγουρος ότι σοσιαλιστές αναγνώστες θα το θεωρήσουν τουλάχιστον προβοκατόρικο αλλά φανταστείτε για μια στιγμή πόσες αλλαγές θα έφερνε αυτός ο Παπανδρέου στη Νέα Δημοκρατία. Για σκεφτείτε πόσες αλλαγές θα έφερνε, πρώτα απ' όλα θα ελευθέρωνε το συντηρητικό κόμμα από τα ακροδεξιά του βαρίδια που δυστυχώς ο κύριος Καραμανλής από σταγονίδια κοντεύει να τους κάνει συνεταίρους του, θα εφάρμοζε όλα αυτά τα φιλελεύθερα με αμερικανική έμπνευση που ονειρεύεται, όπως για παράδειγμα ιδιωτικά ιδρύματα/πανεπιστήμια, οικονομικές αλλαγές, υγεία. Όλες του οι επιλογές αν αφαιρέσεις το σοσιαλιστικό τους κάλυμμα στην ουσία παρουσιάζουν ένα κεντρώο δεξιό κόμμα του 21ου αιώνα.

Ποδοσφαιρικά και άλλα

Η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο είναι γνωστή, δεδομένη και πολλές φορές παρεξηγήσιμη – προς μεγάλη μου έκπληξη – από πολλούς γύρω μου. Και βέβαια παρακολουθώ το διεθνές ποδόσφαιρο, θαυμάζω το Ισπανικό, βλέπω το Ιταλικό, απολαμβάνω το Γερμανικό αλλά λατρεύω το Αγγλικό και σε αυτό δεν φταίει απαραίτητα το ότι έζησα για πολλά χρόνια στην Μεγάλη Βρετανία, ούτε ότι είχα την ευκαιρία να δω πολλούς ποδοσφαιρικούς αγώνες κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Υπάρχει και ομάδα που παρακολουθώ, που κάποια στιγμή την παρακολουθούσα πιστά σε όλους τους αγώνες της εντός και εκτός έδρας, ομάδα που η έδρα της απείχε αρκετά χιλιόμετρα από το μέρος που έμενα και που δεν ήταν πάντα στην αντίστοιχη πρώτη κατηγορία αλλά που έζησε το πέρασμα και από την ανάλογη δεύτερη και κάποια στιγμή είδε και την τρίτη.

Μιλάω για την Derby County F.C., ομάδα που μάλλον θα πέσει στη δεύτερη κατηγορία αυτή τη στιγμή μιας και κοντεύοντας η λήξη του Αγγλικού πρωταθλήματος έχει δει μόνο μία νίκη και δύο νομίζω ισοπαλίες και πολλές, πολλές ήττες. Θα με ενοχλείσει, πολύ μάλιστα αλλά και στις χαρές και στις λύπες πάντα μαζί! Και αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είμαι απλά ένας περιστασιακό παρακολουθητής της ομάδας αλλά και για τους χιλιάδες οπαδούς της. Κανείς από αυτούς και το λέω με σιγουριά γιατί τους γνώρισα από κοντά δεν θα πει, χάνουμε συνέχεια και η Chelsea κερδίζει συνέχεια άρα από το καινούργιο χρόνο θα γίνω Chelsea! Ο πατέρας του Asa καθώς και ο ίδιος ο Asa είναι οπαδοί τις Newcastle United F.C., άλλη αρρώστια αυτοί και να σκεφτεί κανείς ότι είναι η ομάδα με τους πιο ενωμένους οπαδούς στην Αγγλία, μια ολόκληρη πόλη, μια ομάδα! Αυτοί να δείτε απογοητεύσεις και φέτος μάλλον θα κατηφορίσουν προς τη δεύτερη κατηγορία. Και οι παίκτες αυτών των ομάδων, επαγγελματίες φυσικά, καλοί επαγγελματίες και όχι μισθοφόροι που δίνουν τα πάντα για την ομάδα, τουλάχιστον όσα μπορούν και στο τέλος οι περισσότεροι κρατάνε ένα κομμάτι της καρδιάς τους γι' αυτές τις ομάδες. Πάρτε για παράδειγμα τον Νταμπίζα που πέρασε από την Newcastle United F.C., ο άνθρωπος δεν άφησε ακριβώς τη σφραγίδα του στην ομάδα ειδικά αφού στο πρώτο του αγώνα με την Αγγλική ομάδα έγινε υπεύθυνος για ένα αυτογκόλ αλλά ο ίδιος συχνά αναφέρεται με αγάπη για την Αγγλική ομάδα και οι οπαδοί της τον θυμούνται σαν πραγματικό αγωνιστή που έδινε τα πάντα στο γήπεδο για την ομάδα και αυτό το εκτιμάν.

Τώρα γιατί τα λέω αυτά, μα γιατί η σύγκριση με το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αναπόφευκτη και την αφορμή μου την έδωσαν οι δηλώσεις και ενέργειες του γραφικού προέδρου του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη. Δεν είμαι Ολυμπιακός και δεν έκρυψα ποτέ μου τα Παναθηναϊκά μου αισθήματα αλλά όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν παίρνει φωτιά το σπίτι του διπλανού σου η φωτιά σύντομα θα έρθει και στο δικό σου και στη συγκεκριμένη περίπτωση το σπίτι του Ολυμπιακού πήρε φωτιά από εμπρησμό και ένοχος είναι ο ίδιος ο γραφικός του πρόεδρος.

Πρώτα από όλα η απόλυση του Τάκη Λεμονή, φαντάζεστε πόσες φορές έπρεπε να έχει απολυθεί ο Alex Ferguson τις τελευταίες δύο δεκαετίες από την Manchester United αν το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας κουβαλούσε τα μυαλά του Κόκκαλη; Τι προηγούμενο όρισε ο κύριος Κόκκαλης με αυτή του τη πράξη; Δεν υπερασπίζομαι τον Τάκη Λεμονή που σε τελευταία ανάλυση πέτυχε στους στόχους που του ορίστηκαν αλλά κι αν απέτυχε δεν το αποφασίζεις έξη αγώνες πριν τη λήξη του πρωταθλήματος και με την ομάδα μέσα και στους τρεις στόχους της, γιατί και το σημείο που έφτασε ο Ολυμπιακός στο Champion's league δεν είναι απλά εκπλήρωση στόχων σε σχέση με την ιστορία της ομάδας, αλλά θρίαμβος, ούτε ο Παναθηναϊκός έχει κλείσει κανένα συμβόλαιο με το πρωτάθλημα, σε έξη αγώνες και με ένα βαθμό διαφορά (όπως και εάν υποκλάπηκαν αυτοί οι βαθμοί από τον Κόκκαλη) τα πρωταθλήματα κερδίζονται μέσα στο γήπεδο και όχι σε διοικητικά συμβούλια. Πρώτο ατόπημα του κυρίου Κόκκαλη, να περιμένει να πάρει το πρωτάθλημα απολύοντας τον επιτυχημένο προπονητή και ειδικά επειδή είχε το θράσος να το πει. Με τα υπονοούμενα που άφησε για τον κ. Γιάννη Βαρδινογιάννη δεν θα ασχοληθώ, είναι θέμα του ίδιου το πως και πότε θα απαντήσει και στο κάτω κάτω της γραφής ας πρόσεχε ποιους έγλυφε ο Τζίγκερ, με το φίδι δεν πιάνεις φιλίες. Αλλά και εδώ είναι μεγάλο το 'αλλά', πόσο ύποπτα ίδιος είναι και αυτός ο κύριος Βαρδινογιάννης με τον κύριο Κόκκαλη. Και οι δύο τους βλέπουν τις ομάδες σαν προϊόν και τους φιλάθλους σαν άβουλα πρόβατα που μπορούν να εκμεταλλεύονται οικονομικά και να χρησιμοποιούν ενίοτε σαν μέσο πίεσης ακόμα και για πολιτικούς λόγους. Μερικές φορές ακούω για τον οπαδό πρόεδρο και ανατριχιάζω, ο πολυεκατομμυριούχος πολυδιαπλεκόμενος και με έντονα πολιτικό-οικονομικά συμφέροντα από λότο μέχρι κρατική τηλεφωνία Κόκκαλης είναι οπαδός; και μιας και μιλάμε για πολιτικές διαπλοκές του κυρίου Κόκκαλη, κάτι έμαθε κι αυτός από τους πολιτικούς, αυτό που λέμε για 'εσωτερική κατανάλωση', θυμηθείτε άλλα λένε οι πρωθυπουργοί Ελλάδος και Τουρκίας στο εσωτερικό και άλλα όταν συναντιούνται μεταξύ τους. Έτσι και ο κύριος Κόκκαλης πούλησε οπαδιλίκη στους Ολυμπιακούς βάζοντας τα εκ του ασφαλούς με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Γιατί εκ του ασφαλούς; Μα και οι δυο τους ίδιοι είναι! Και μάλιστα ο Τζίγκερ πολύ θα ήθελε να μπορούσε να κάνει ότι κάνει και ο Κόκκαλης με τους οπαδούς μόνο που εκείνος έχει αποτύχει αισχρά βαφτίζοντας τους μαζί με τα τσιράκια του, εχθρούς του Παναθηναϊκού!

Μήπως και ο Βαρδινογιάννης τα ίδια δεν έχει κάνει με τους προπονητές; Γιατί δεν άφησε κανέναν από τους προπονητές να κάνουν έργο και γιατί όπως και ο Κόκκαλης ψωνίζει προπονητές από το πανέρι που τους απολύει μετά από ένα εξάμηνο. Δεύτερο λοιπόν ατόπημα του κυρίου Κόκκαλη, η θεατρινίστικη επίθεση στον Βαρδινογιάννη. Αυτοί οι άνθρωποι απαξιώνουν το Ελληνικό ποδόσφαιρο και το κάνουν και ύποπτο στα μάτια των φιλάθλων. Αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι και για την βία στα γήπεδα. Ο Κόκκαλης αφήνει υποψίες για στημένο πρωτάθλημα, άρα αν δεν το πάρει ο Ολυμπιακός θα το έχει στήσει ο Παναθηναϊκός, ο Βαρδινογιάννης μιλάει για την διαιτησία και ο Νικολαΐδης της ΑΕΚ αφού απέλυσε τον Ισπανός προπονητή της ομάδας μας γέμισε με θεωρίες συνωμοσίας για να μην πάρει το πρωτάθλημα η ΑΕΚ. Ποιος λοιπόν ωθεί και οπλίζει τους οπαδούς στη βία, στην ωμή βία που είναι υπεύθυνη για το θάνατο ενός παλικαριού από όχι απλά οπαδούς του Ολυμπιακού αλλά υπαλλήλους της εταιρίας του κυρίου Κόκκαλη.

Έτσι λοιπόν επιστροφή στην Αγγλία και στην Derby County, στη δεύτερη κατηγορία με τον ίδιο προπονητή και τους ίδιους παίκτες για του χρόνου και θα επιστρέψουμε σύντομα!

Περί λόγου ...Χατζηνικολάου

Τελικά η σχέση μου με την εκπομπή του Χατζηνικολάου εξελίσσεται σε μαζοχιστική και βέβαια όχι μόνο σε καθημερινή βάση όταν έχω την ευκαιρία αλλά και ανελλιπώς την Κυριακή. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι ο ραδιοφωνικός Χατζηνικολάου είναι παρασάγγες καλύτερος από τον τηλεοπτικό, τουλάχιστον αυτόν τον τηλεοπτικό που θυμάμαι εγώ πριν φύγω από την Ελλάδα. Και βέβαια όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενο οι πολιτικές του θέσεις είναι φανερές και δεδομένες, άλλωστε και ο ίδιος δεν προσπάθησε ποτέ να τις κρύψει αλλά παραδέχομαι ότι προσπαθεί να κρατήσει ψύχραιμα αποστάσεις δίνοντας τα Καίσαρος τω Καίσαρι. Παράλληλα αυτό που μου αρέσει είναι το χιούμορ του, όχι σαρκασμός αλλά χιούμορ, κάτι σπάνιο έως ανύπαρκτο στα Ελληνικά ΜΜΕ, προσθέτοντας ότι και αυτός πέφτει σε παγίδες όπως την προηγούμενη βδομάδα με τον στα όρια του γελοίου κ. Μαγγίνα.

Αλλά για να επιστρέφουμε, στη σημερινή του συνέντευξη έχει καλεσμένο τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαδάκη και κάποια στιγμή συζητώντας για το που έχει φτάσει η δημοσιογραφία σήμερα στην εισαγωγή του είπε ότι παρ' όλο που συχνά αναφερόμαστε στο ένδοξο δημοσιογραφικό παρελθόν, υπάρχει κάποιος μύθος πίσω από αυτή την παρελθοντολογία. Στην πραγματικότητα αυτές οι ένδοξες πένες του παρελθόντος, όπως επέμεινε ο δημοσιογράφος ήταν άνθρωποι που ούτε σωστά Ελληνικά δεν μπορούσαν να γράψουν. Ευτυχώς στη συνέχεια αφ' ενός μεν πρόσθεσε το όνομα της εφημερίδας που δούλευε στις αρχές της δεκαετίας του 80 αφ' ετέρου ο Γιώργος Παπαδάκης τον διόρθωσε λέγοντας ότι υπήρχαν λαμπρές πένες την περίοδο απλά εκείνη την περίοδο άρχισε να γίνεται και η είσοδος αυτών που σήμερα έχουν γίνει ο κανόνας.

Ο Γιώργος Παπαδάκης συγκρατήθηκε και μάλλον δεν θέλησε να υπενθυμίσει στον Νίκο Χατζηνικολάου ότι η αρχή του τέλους γι' αυτές τις λαμπρές πένες και την παραδοσιακή δημοσιογραφία μακριά από Θέμους και Μάκης την έκανε ο νυν συνέταιρος του, ο Κουρής, ο Κουρής της Αυριανής!

Ο Κουρής είναι σταθμός για την νεότερη Ελληνική δημοσιογραφία και η πεμπτουσία του κιτρινισμού στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος που αγνόησε φίλους και συνεργάτες στο όνομα της κυκλοφορίας. Γι' αυτούς που θυμούνται τη δημοσιογραφική δεκαετία του 80, θα θυμούνται ότι είναι ο άνθρωπος που έφερε νέα ήθη και έθιμα στο χώρο. Είναι αυτός που με όπλο του την Αυριανή και τα κανάλια του βύθισε την Ελληνική πολιτική ζωή στη λάσπη πότε με τις φωτογραφίες του Μητσοτάκη με του Ναζί αξιωματικούς και πότε με τις ημίγυμνες φωτογραφίες της Μιμής. Είναι ο εκδότης που έκανε νέο το κουτσομπολιό και αδιαφορώντας για στοιχεία ήταν πάντα έτοιμος να αμαυρώσει καριέρες και οικογένειες. Ο Τριανταφυλλόπουλος και ο κάθε Θέμος δεν κάναν τίποτα περισσότερο παρά να συνεχίσουν στο δρόμο που χάραξε ο Κουρής. Ειρωνικό αλλά και ο σημερινός συνέταιρος του κ. Κουρή, κ. Χατζηνικολάου τότε υπήρξε από τους κριτικούς του Αυριανισμού.

Αλλά και ο κ. Χατζηνικολάου αναφέρθηκε και σε συγκεκριμένη περίοδο και εφημερίδα, πραγματικά λυπάμαι για τις πρώτες εμπειρίες του στο χώρο της δημοσιογραφίας αλλά επειδή την ίδια περίοδο βρισκόμουν και εγώ στο χώρο της δημοσιογραφίας νιώθω τιμή και υπερηφάνεια γιατί γνώρισα δημοσιογράφους κοσμήματα, ανθρώπους λόγιους που τα κείμενά τους ήταν δοκίμια. Κι για να ξέρουμε γιατί μιλάμε θα αναφέρω ενδεικτικά και μερικά ονόματα, Χρυσοστομίδης, Βλάχου, Παπαδόπουλος, Σπυρόπουλος, Σαραντάκος, Σιδέρης, Κομίνης, Βασιλείου και με κάθε όνομα που γράφω θυμάμαι και ένα καινούργιο. Αυτοί οι άνθρωποι δώσανε την πραγματική της μορφή στη πολιτική ανάλυση και κριτική, ήταν δάσκαλοι ύφους, γραφής και ήθους.

Κ. Χατζηνικολάου ειλικρινά λυπάμαι που στην αρχή της καριέρας σας στην εφημερίδα “Μεσημβρινή” είδατε γραπτά να επιστρέφουν κατακόκκινα από τους διορθωτές αλλά σε αυτό δεν φταίει η εποχή, ίσως θα έπρεπε να ρίξετε μια ματιά σε αυτούς που στελέχωναν την εφημερίδα, γιατί η δική μου εμπειρία με κάνει πολλές φορές να ντρέπομαι ακόμα και για τα δικά μου γραπτά και να ζηλεύω όλους αυτούς που προανέφερα. Η ντροπή έγκειται στο ότι δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερα να σταθώ στο ύφος και ήθος που αυτοί όρισαν και με δίδαξαν και αυτό χωρίς να περάσω σε παλαιότερους όπως ο πατέρας Βλάχος που εμείς οι νεότεροι γνωρίσαμε μόνο από τα κείμενά του. Και προσοχή μιλάω για ανθρώπους που με κάποιους από αυτούς δεν συμφωνώ απαραίτητα πολιτικά και ιδεολογικά.

Τι ήθελε να πει ο ...τέως υπουργός;

Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι καινούργιο μιας και η συνήθης στήλη μου στα Ελληνικά για το Ovi magazine είναι ήδη online, αλλά σήμερα και τελείως τυχαία άκουσα από τον RealFM τον δημοσιογράφο Ν. Χατζηνικολάου να παίρνει συνέντευξη με τον τέως υπουργό της Ν.Δ. Και γνωστό λόγο του σκανδάλου, κ. Μαγγίνα. Γενικά και παρά τις εμφανείς πολιτικές του επιλογές τον Ν. Χατζηνικολάου τον συμπαθώ και τουλάχιστον στο επίπεδο των star δημοσιογράφων που έχουν πλημμυρίσει τα τελευταία χρόνια τα Ελληνικά ΜΜΕ καταφέρνει να επιπλέει – όχι πάντα με επιτυχία – ή καλύτερα καταφέρνει να κάνει και μερικές σωστές παρατηρήσεις ή ερωτήσεις.

Εδώ μια σημαντική παρατήρηση, μιλάω για τους star δημοσιογράφους και όχι για τους χιλιάδες δημοσιογράφους που στη πλειονότητα τους δουλεύουν για ψίχουλα κάτω από συνθήκες σκλαβοπάζαρου, και τιμούν τον επαγγελματικό τους χώρο.

Τέλος με την παρένθεση και την εισαγωγή και επιστροφή στην ασύλληπτη συνέντευξη του τέως υπουργού. Το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης αναλώνεται στο ασφαλιστικό και στην πίκρα του Μαγγίνα για το πως αντιμετώπισαν οι εργαζόμενοι τις προτάσεις του, τα επιχειρήματά του χωρίς καμία βάση και στην ουσία περνώντας περισσότερο χρόνο να θυμίζει τι έκανε το ΠΑΣΟΚ από το τι δεν έκανε η ΝΔ μέχρι που βρίσκει ο Χατζηνικολάου την ευκαιρία να κάνει ...την ερώτηση. Βέβαια και η στιγμή είναι επιλεγμένη και ο τρόπος που τίθεται η ερώτηση δείχνει προσυνεννόηση και δυστυχώς ο Χατζηνικολάου βάζει και μια χωρίς λογική δόση γλυψήματος δίνοντας την εικόνα 'ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη.'

Φυσικά δεν έχω το ακριβές κείμενο και μόνη μου αναφορά είναι η μνήμη μου αλλά θα ήθελα να πιστεύω ότι έχω ακόμα ισχυρή μνήμη. Ο Χατζηνικολάου λοιπόν ρωτάει τον κ. Μαγγίνα, για την περίπτωση του ανασφάλιστου Ινδού και την παρουσία του στο εξοχικό σπίτι του κ. Μαγγίνα και μετά από μια μικρή παύση αμηχανίας αφού το γλύψιμο και ο τρόπος που εκφράστηκε ήταν τουλάχιστον κωμικός ο τέως υπουργός απαντάει ότι με την συγκεκριμένη οικογένεια αλλοδαπών δεν είχε εργασιακή σχέση δεν ανταλλάσσονταν χρήματα, και περνάει στο ασύλληπτο, οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ότι αυτοί που είναι στην εξουσία είναι ακριβώς όπως οι απλοί άνθρωποι του λαού και έχουν τα ίδια προβλήματα και ελαττώματα.

Παραδέχομαι ότι σε αυτό το σημείο κόντεψα να πέσω από την καρέκλα μου και έχασα την συνέχεια της συνέντευξης και παράλληλα πρέπει να ομολογήσω ότι και ο Χατζηνικολάου πρέπει να ένιωσε κάτι παρόμοιο γιατί θεώρησε απαραίτητο να κάνει μια μικρή κριτική στην απάντηση, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι εδώ τι ήθελε να πει ο ...ποιητής! Κατ' αρχή δικαιολόγησε απόλυτα το ότι κάθε λαός είναι υπεύθυνος γι΄ αυτούς που τον κυβερνούν. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι και οι Έλληνες είναι μικρο-απατεώνες που εκμεταλλεύονται τον κάθε κακομοίρη που προσπαθεί να επιβιώσει και βέβαια εάν έχει και ένα ανάπηρο παιδί τόσο το καλύτερο. Το κράτος δικαίου και όλη αυτή η πρεμούρα περί ρατσισμού τελικά είναι απλά για το θεαθήναι αφού ακόμα και οι λειτουργοί του δεν νιώθουν την ανάγκη να τους ακολουθούν. Ο κ. Μαγγίνας ουσιαστικά αποκαθήλωσε κάθε ελπίδα για πρόοδο και έβγαλε απροκάλυπτα το πραγματικό πρόσωπο αυτών που μας κυβερνάνε. Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος, έχουν ήδη προηγηθεί οι απαράδεκτες δηλώσεις διαφόρων, όπως του γελοίου Νομάρχη Θεσσαλονίκης με όσα απαράδεκτα και ρατσιστικά είχε πει στις δημοτικές εκλογές για την υποψηφιότητα της Μουσουλμάνας υποψηφίας για το ΠΑΣΟΚ.

Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Μαγγίνας είπε ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός απατεώνων που βρίσκουν μόνιμα τρόπους να γλιστρήσουν και να παραβούν το νόμο. Ο κ. Μαγγίνας μας είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να είναι η εξουσία τίμια και το τρελό είναι ότι με αυτή του την απάντηση ένιωσε ότι επικοινωνεί με τον απλό λαό! Ο κ. Μαγγίνας μας είπε ότι δεν πειράζει ότι τα ασφαλιστικά μας ταμεία κινδυνεύουν γιατί κανένας δεν πληρώνει τα απαιτούμενα εκμεταλλευόμενος τον εργάτη αλλοδαπό ή ημεδαπό – συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των κομμάτων – γιατί έτσι κι αλλιώς το κάνουμε ...όλοι! Μας είπε ότι δεν πειράζει και να παρανομήσουμε λιγάκι μιας και έτσι κι αλλιώς το κάνουμε όλοι. Βέβαια εδώ φρόντισε να βάλλει και μια δικλείδα ασφαλείας, άλλο είναι να κλέβει ο Πασοκτζής και άλλο ο ΝΔκράτης! Ανατριχιαστικό; δυστυχώς αυτοί είναι που κυβερνάνε την Ελλάδα στη αρχή του 21ου αιώνα!

Η πορεία

Αναδημοσίευση άρθρου από το Ovi magazine

Η πορεία του 1980 για το Πολυτεχνείο, ήταν η τελευταία που συμμετείχα και τα γεγονότα εκείνης της ημέρας μπερδεύονται πολλές φορές στο μυαλό μου με τα γεγονότα του οδυνηρού πρώτου Πολυτεχνείου. Μέχρι τότε είχα συμμετάσχει σε όλες τις πορείες για την επέτειο και επειδή από τότε διαστήματα έλειπα εκτός Ελλάδας επέστρεφα πάντα για την πορεία μιας και ένιωθα ότι ακόμα και η μηδαμινή παρουσία μου ήταν σημαντική για να δείξει σε ένα κράτος που απλά είχε αλλάξει ρούχο ότι οι νέοι άνθρωποι είναι εδώ για να προστατεύσουν το δικαίωμα στη δημοκρατία.

Ίσως αυτό το παραπάνω να σας φαίνεται πολύ πομπώδες αλλά η απόσταση των σχεδόν τριάντα χρόνων το κάνει να φαίνεται έτσι, η δε πραγματικότητα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης ήταν τελείως διαφορετική από ότι περιγράφουν τα ...στρογγυλοποιημένα βιβλία της ιστορίας ή το πνεύμα 'εθνικής εορτής' που έχει σκεπάσει την επέτειο του πολυτεχνείου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ναι το ΚΚΕ είχε νομιμοποιηθεί, και οι πρωταίτιοι της δικτατορίας, Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Ιωαννίδης κ.α. βρισκόντουσαν στις φυλακές, αλλά ο χωροφύλακας που μάζευε τα παιδάκια για 'αναγνώριση ταυτότητας', ο χαφιές της γειτονιάς μόνιμα αραγμένος στο καφενείο και ο μπάτσος-ασφαλίτης ήταν εκεί και γι αυτούς τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου συνέχιζε να είναι η καταστροφή της Ελλάδας και οι κομμουνιστές έπρεπε η να εκτελούνται η να σταλθούν στη Βουλγαρία για να μάθουν.

Την πρώτη φορά που με συνέλαβαν μεταδικτατορικά, έγινε για 'αναγνώριση ταυτότητας' και με μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα, εκεί μετά τα πρώτα χαστουκάκια και το μπάτσικο χιούμορ, 'μήπως να σε φωνάζουμε Θανασούλα, με αυτά τα μαλλιά;' με αφήσανε στο γραφείο με ένα ανθυπασπιστή γύρω στα πενήντα. Το πρώτο χαστούκι ήρθε με την παρατήρηση ότι δεν τον κοιτάζω στα μάτια, στο πέμπτο είχα χάσει τις ερωτήσεις. Κάποια στιγμή και με την επέμβαση ενός άλλου ηρεμούν τα πράγματα και εγώ κάθομαι πάλι στην καρέκλα με το αυτί να τρέχει αίμα από κλωτσιά. 'κοίταξε αγόρι μου, όλοι μας ξέρουμε την οικογένεια σου και ξέρουμε ότι κατά βάθος είσαι καλό παιδί που απλά έχεις παρασυρθεί, έχουμε πάρει τηλέφωνο και τον πατέρα σου και έρχεται να σε παραλάβει σε λίγο αλλά να ξέρεις ότι τον έχουμε ενημερώσει για τα πάντα. Ξέρει για την Τετάρτη που μοίραζες εφημερίδες στο γυμνάσιο του Υμηττού...' και για δέκα λεπτά μου έλεγε ακόμα και πότε ή πως είχα κατουρήσει τους τελευταίους δυο μήνες. Ο πατέρας μου πραγματικά ήρθε και με μάζεψε, όταν φτάσαμε στο σπίτι πιθανώς παλεύοντας μέσα του με το μόνο του επιχείρημα, θα καταστρέψεις το μέλλον σου και τη ζωή σου, σήκωσε το χέρι του να με χαστουκίσει και μόνο η εικόνα του χεριού που ερχόταν στο πρόσωπο μου μετά από τα χέρια του μπάτσου μου φάνηκε αστείο και έβαλα τα γέλια, υστερικά γέλια. Η ανάμνηση από το βλέμμα του τρομαγμένου πατέρα μου έμεινε μέσα μου πιο πολύ από τον μπάτσο που έτσι κι αλλιώς είχαμε την ευκαιρία να ...ξανασυναντηθούμε!

Χρησιμοποίησα αυτό το προσωπικό παράδειγμα για να σας δώσω να καταλάβετε ότι ναι τα πράγματα είχαν αλλάξει αλλά δεν είχε έρθει ξαφνικά και η τέλεια δημοκρατία και φυσικά αριστερά και ΠΑΣΟΚ που τότε φωνάζανε για εκκαθάριση σε όλο το δημόσιο είχαν δίκιο. Πρωθυπουργός της χώρας το 1980 ο Γεώργιος Ράλλης, μπορεί να ήταν ένας έντιμος δεξιός και το έχω ακούσει και διαβάσει πολλές φορές, αλλά στην ουσία πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης με υπουργούς όπως ο Γεώργιος Σταμάτης υπουργός Δικαιοσύνης, ο Δημήτριος Δαβάκης υπουργός δημοσίας τάξεως, προσωπικότητες που κάνουν ακόμα και τον Βύρωνα Πολύδωρα να φαίνεται σοσιαλιστής και μεγαλοστελέχη της ΝΔ όπως ο Θεοτόκης, υμνητής όλων των τέως, ένστολων και με κορόνα και αντικομμουνιστής σε σημείο να βλέπει στα πάντα κομμουνιστικές συνωμοσίες. Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούσαν λοιπόν και φυσικά κατεύθυναν, μας αρέσει δεν μας αρέσει να το ομολογούμε, ένα μεγάλο κομμάτι του λαού που έβλεπε με φόβο ακόμα και τον Αντρέα και φυσικά δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αν άλλαζαν ένα σύστημα που στηριζόταν και έθρεφε ακριβώς αυτές τις φοβίες και στα μάτια του ήταν και το μόνο που μπορούσε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο.

Έτσι λοιπόν όταν κατεβαιναμε στη πορεία του Πολυτεχνείου τα πρώτα χρόνια, η δικτατορία ήταν ακόμα ζωντανή και φρόντιζε με δεκάδες τρόπους να μας υπενθυμίζει την παρουσία της. Παράλληλα με τις αλλαγές που προσπαθούσε να επιβάλλει ο Ράλλης στη παιδεία το σύνθημα, ψωμί – παιδεία – ελευθερία ήταν απόλυτο, ήταν εδώ! Το 1980 ήταν και η Κύπρος που μας έκαιγε και γι’ αυτό είχε απαγορευτεί η πορεία να φτάσει μέχρι την Αμερικανική πρεσβεία.

Όλοι έχετε ακούσει για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, σε μια συζήτηση που είχα με αγαπημένο φίλο καθηγητή στην τελευταία μου επίσκεψη στην Αθήνα μου είπε ότι την επέτειο του Πολυτεχνείου στα σχολεία διαβάζουν ένα-ένα τα ονόματα των παιδιών που πέσαν μέσα στο Πολυτεχνείο. Δεν θέλω να πέσω στα καραγκιοζιλίκια και τις ανοησίες του ανιστόριτου Καρατζαφέρη αλλά ήταν πολλοί περισσότεροι. Αυτά ήταν τα παιδιά που μνημονεύονται ήταν τα παιδιά που πέσαν μέσα ή γύρω από το Πολυτεχνείο, για το σώμα του νεαρού νεκρού που έμεινε για τρεις ώρες στην Καλυδρομίου είμαι σίγουρος δεν σας έχει πει κανένας παρ' όλες τις πολλαπλές μαρτυρίες ακόμα και κατοίκων. Τον τσουβαλιασανε και χάθηκε χωρίς κανένας να μάθει το όνομά του. Την κοπέλα που έτρεχε στη Σόλωνος και έπεσε μετά από ένα πυροβολισμό κανένας δεν έμαθε το όνομα της και δεν θα μετρηθούν σε κανένα προσκλητήριο ηρώων. Την κοπέλα που συνέλαβαν μια βδομάδα μετά στο Παγκράτι, κοντά στη πλατεία του Δεληολάνη γιατί είχε στο σπίτι της δίσκους του Θεοδωράκη και προκηρύξεις που χάθηκε και όσο και να ρωτάγαμε μετά τη μεταπολίτευση που βρισκόταν δεν υπήρχαν απαντήσεις, οι μαρτυρίες που ήρθαν από τον Έβρο όταν τσουβαλιάζανε τους φοιτητές και άλλες μαρτυρίες από τα Γιάννενα, για τις αυτοκτονίες και τα 'ατυχήματα' κανένας δεν θα σας μιλήσει και για τα δεκάδες βασανισμένα και βιασμένα κορμιά που κυκλοφορούν ανάμεσα σας κανένας δεν θα κάνει προσκλητήριο. Για μας όμως που περπατάγαμε αργά εκείνο το απόγευμα προς την βουλή ήταν ζωντανές αναμνήσεις, είχαν πρόσωπο, φωνή και πολλές φορές όνομα. Προσθέστε σε αυτούς και τα παιδιά που χαθήκανε στη Κύπρο και ίσως για ένα ελάχιστο δευτερόλεπτο να νιώσετε τι κουβαλάγαμε στις πλάτες μας.

Η πορεία για το Πολυτεχνείο του 1980 ήταν για πολλούς λόγους περίεργη για μένα, ήμουνα μαζί με τα παιδιά της Αυγής, παιδιά ... ο Γιάνναρος, ο Χατζησωκράτης, ο Χρυσοστωμίδης (ο πατέρας), ο Σπυρόπουλος, ο πολύ αγαπημένος μου φίλος ο συγχωρεμένος ο Γιώργος Σιδέρης, μαζί κρατάγαμε με σκίτσα και γελοιογραφίες την Αυγουλα, και πολλοί άλλοι από την τότε χρυσή γενιά της μεταπολιτευτικής Αυγής. Στη πορεία ήμασταν πάντα από τους τελευταίους (γιατί πάντα είναι πρώτοι αυτοί που δεν έχουν καμιά σχέση, πάντα με βασάνιζε) και από τότε τα ΜΑΤ το είχανε κάνει παράδοση να 'μαλακώνουν' τα γκλομπ τους στις πλάτες του ΚΚΕ εσ. Τέλος πάντων είχε προηγηθεί μια ένταση έξω από το Πολυτεχνείο, πολλοί από εμάς είχαμε εκνευριστεί από τα πολλά περίπτερα που πουλούσαν αναμνηστικά, κόκα κόλα, σουβλάκια και τοστ, μόνο οι αφίσσες ...με την ευγενή χορηγεια της κόκα κόλας έλειπαν αλλά δώσαμε τόπο στην οργή και συνεχίσαμε. Κάποια στιγμή υπήρξε μια έντονη αναταραχή, οι γνωστοί άγνωστοι υπάρχουν από τότε και τότε τους ξέραμε ποιοί ήταν αλλά ...τέλος πάντων. Και μετά ήρθε ο πανικός, είχανε σκοτώσει μια κοπέλα.

Τρόμαξα, το μόνο που σκεπτόμουν ήταν ...όχι πάλι γαμώτο και άρχισα να τρέχω όπως τρέχαν όλοι μέσα σε ένα χαμό από καπνογόνα και φωνές. Δεν θέλω να περιγράψω τι συνέβη μετά, έφαγα πολύ ξύλο μιας και κάποια στιγμή βρέθηκα να περνάνε κυριολεκτικά από πάνω μου μια διμοιρία των ΜΑΤ που πετάχτηκε από κάποιο στενάκι που είχα κατευθυνθεί. Πολύ αργότερα το ίδιο βράδυ έμαθα ότι οι νεκροί ήταν δυο. Δεν μπόρεσα να το αντέξω.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα σε πορεία για το Πολυτεχνείο και εκτός από τον πόνο που μου προκαλεί ακόμα και σήμερα ο θάνατος αυτών των δυο παιδιών εκείνο το βράδυ ένιωσα ότι κάτι είχε αλλάξει. Όλα είχαν γίνει μια καλογραμμένη χορογραφία, το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ με τα συνδικάτα τους μπροστά να μαλώνουν σε ποιον ανήκει το Πολυτεχνείο, εδώ ακόμα και το ΕΚΚΕ ζητούσε μερίδιο και από πίσω τα περίπτερα με ροδάκια να πουλούν κόκα κόλα, σουβλάκια και αναμνηστικά μπρελόκ. Στο τέλος τα ΜΑΤ και οι γνωστοί άγνωστοι και όλα αυτά τα πρόσωπα και οι φωνές να μένουν μόνο στους εφιάλτες μου. Το Πολυτεχνείο είχε γίνει εθνική εορτή και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια μια καλή ευκαιρία για τριήμερο. Σύμπτωση; Μέρες μετά τα γεγονότα ο Γεώργιος Σταμάτης, υπουργός Δικαιοσύνης κατηγόρησε στη Βουλή τον Ρήγα Φεραίο οτι ...υποθλάπτει τα αναρχικά στοιχεία!!!

Από αυτή τη γενιά που έζησε το Πολυτεχνείο και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης κάποιοι εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους, σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνω από τους επώνυμους την Μαρία Δαμανάκη και τον Ανδρουλάκη που μέσα στις ιδιομορφίες τους δεν έπαψα να τους αγαπώ. Κάποιοι άλλοι όμως το κάνανε, δυστυχώς αυτοί που πήρανε τα πιο πολλά αργύρια και είναι αυτοί που δεν ήταν εκεί, ούτε όταν έγινε ούτε μετά, απλά περάσανε ...απ’ έξω, είναι αυτοί που και τώρα και σε κάθε επέτειο σηκώνουν τη σημαία του Πολυτεχνείου. Είναι αυτοί που θα πάνε στη πορεία και μετά θα πάνε για ουζάκια και παϊδάκια ξεχνώντας ότι για κάποιους άλλους αυτή είναι μια βραδιά δακρύων και πόνου και καλύπτουν την άγνοια τους και την αδιαφορία τους με επαναστασιόμετρα και αριστερόμετρα που μετράνε συμμετοχές στην πορεία. Όταν η δημοκρατία θα χρειαστεί πάλι αυτοί οι ανώνυμοι τα μη κομματόσκυλα θα δώσουν το αίμα τους ενώ όλοι αυτοί θα καίνε τους κουβάδες από τις αφισοκολλήσεις και τις προκηρύξεις μπας και βρει κανένας αποδεικτικά στοιχεία.

Ελπίζω να μην έδωσα την αίσθηση πίκρας, όλα εξελίσσονται με τον ένα η με τον άλλο τρόπο και αυτό είναι χρόνια τώρα που έχω μάθει να αποδέχομαι, απλά ελπίζω αυτή τη φορά να μην γίνουν φασαρίες και κάποιος κάπου αντί να πάει για ουζάκια να ανάψει ένα κερί θύμησης για τα παιδιά που πεθάναν εκείνη την περίοδο. Εγώ αυτό κάνω από το 1980 μέχρι σήμερα!

Ανδρέα ...χάσαμε!

Αναδημοσίευση άρθρου από το Ovi magazine

Με έκπληξη και χωρίς να το κρύβω με σοκ, τόσο τη Kυριακή 11 Νοεμβρίου το βράδυ όσο και όλες τις επόμενες μέρες άκουγα από το ραδιόφωνο διάφορους να φωνάζουν σε κάθε τόνο ...νικήσαμε και ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω, ποιοι νικήσατε, ποιον νικήσατε; Και αυτά μέχρι που με αποστομώσανε όλοι μαζί εν χορό, νίκησε η δημοκρατία!!!

Είναι σίγουρα η απόσταση που μας χωρίζει, είναι και τα πολλά χρόνια που λείπω από την Ελλάδα, πρέπει να φταίει και η έλλειψη από σουβλάκι γιατί κάτι δεν πάει καλά με όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό στο ΠΑΣΟΚ και μπόρεσα να παρακολουθήσω μόνο από το ραδιόφωνο. Αυτές οι άναρθρες κραυγές μου θύμισαν ένα παρελθόν που πολλοί θα θέλαμε να ξεχάσουμε και που με πόνο μας θύμισε στα βιβλία του ο Χρόνης Μίσσιος.

Για να πάρουμε λοιπόν τους υποψηφίους που αναμετρήθηκαν σε αυτή την πρωτοφανή μάχη για εκλογή προέδρου στο Ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα. Η χρήση της λέξης 'πρωτοφανής' είναι ηθελημένη και θα επανέλθω στη συνέχεια. Ο Γιωργάκης ήταν ο πρώτος και βασικός υποψήφιος. Μετά από τρία χρόνια προεδρίας του κόμματος και έχοντας επανειλημμένα γνωρίσει την ήττα από το συντηρητικό κόμμα, θεώρησε ότι αιτία της αποτυχίας ήταν η μη ανανέωση που είχε στο μυαλό του και που δεν είχε αρκετό χρόνο για να εφαρμόσει. Έτσι κάνοντας το καταπληκτικό, το βράδυ των εκλογών και μετά την αναγνώριση άλλης μιας ήττας από το συντηρητικό κόμμα ζήτησε ανανέωση της εντολής προεδρίας από το κόμμα με ένα τρόπο μάλλον αλαζονικό πιστεύοντας ότι θα είναι ο μόνος διεκδικητής ή καλύτερα πιστεύοντας ότι η προεδρία ήταν κληρονομικό δικαίωμα και η κάρτα γιος του ιδρυτή του δίνει το δικαίωμα σε άπειρες ευκαιρίες.

Η άμεση αντίδραση του Βενιζέλου μπορεί να εξέπληξε λίγους αλλά σίγουρα ξάφνιασε έναν, τον Γιωργάκη και γι αυτό και οι πρώτες σπασμωδικές κινήσεις. Μέσα στις επόμενες μέρες ο Γιωργάκης συγκέντρωσε γύρω του το πρώτο κύκλο ακολούθων που ναι μεν σε μεγάλο ποσοστό ήταν νέοι που ο ίδιος είχε προωθήσει στον κομματικό μηχανισμό αλλά παράλληλα και παλαιά στελέχη που θύμιζαν αυτό ακριβώς που φώναζε ότι ήθελε να αλλάξει, το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ των ποιο αθλίων στελεχών σε επίπεδο τραμπούκων όπως ο Τζουμάκας. Υπήρξαν και ...έκτακτοι καλεσμένοι όπως ο δωσ' τα όλα Τσοβόλας για να συμπληρώσουν το πάνελ της ανανέωσης. Τέλος παραδοσιακά στελέχη όπως ο Λαλιώτης και ο Πάγκαλος με την εδώ πατάω και εκεί βρίσκομαι Βάσω συμπληρώσανε την ανανέωση.

Η όλη εικόνα της 'προεκλογικής' εκστρατείας του Γιωργάκη θύμιζε ...άλλες εποχές, κάτι από μάρκετινγκ δεκαετίας ογδόντα, κάτι από τις ανάλογες μάχες του πατέρα του είτε όταν προσπαθούσε να επιβληθεί σαν τη λύση στη Ένωση Κέντρου μετά τον ανένδοτο με τον πατέρα του να παραπαίει, είτε στη δεύτερη περίοδο του ΠΑΣΟΚ όταν ξεκινήσανε οι πρώτες σοβαρές αμφισβητήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί μίλησαν για τη οικογένεια σαν τον κύριο συμβουλάτορα του Γιωργάκη, η οικογένεια Παπανδρέου συμπεριλαμβανομένης και της Μαργαρίτας ζούσε στιγμές παλιάς έντασης και δόξας.

Δεύτερος υποψήφιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο Βαγγέλης ποτέ δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες του ακόμα και την περίοδο που ο Αντρέας ήταν ζωντανός και καλά έκανε, με το που του δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία απλά την άρπαξε. Απλά την άρπαξε με τόση ταχύτητα, λεπτά μετά τις δηλώσεις του Παπανδρέου ώστε να δημιουργήσει μια σειρά από αντιδράσεις που πολύ πιθανόν δεν θα ήθελε να υπάρξουν. Πρώτα από όλα πόλωσε την κατάσταση με αποτέλεσμα άλλα στελέχη που θα θελαν να συμμετάσχουν στην κούρσα να οπισθοχωρήσουν, ειδικά αφού από ότι φάνηκε στις πρώτες μετρήσεις ηγείτο της μάχης με μεγάλη διαφορά. Για παράδειγμα ο Πάγκαλος θα ήθελε πολύ να είναι υποψήφιος και η Διαμαντόπουλου αλλά και οι δυο σταματήσανε μπροστά στην ορμή του Βενιζέλου. Κατ' εμένα το πρώτο λάθος του Βενιζέλου, θα έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον μια μέρα μέχρι να καταλάβει που το πηγαίναν και οι υπόλοιποι. Αποτέλεσμα αυτής της βιασύνης του ήταν ο Πάγκαλος παρ' όλα τα κοινά του με τον Βενιζέλο να περάσει στο απέναντι στρατόπεδο και με τη γνωστή του μπουλτνόζια μέθοδο να επιτεθεί συχνά στον Βενιζέλο με αποτέλεσμα να συσπειρώσει αυτά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αρέσκονται στο στυλ Πάγκαλος-Βενιζέλος, όσο και αν οι δυο τους το αμφισβητούν οι ομοιότητες τους είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές τους, θεωρητικές και εμφανισιακά.

Ο Βενιζέλος κατηγορήθηκε συχνά για αλαζονικό ύφος και ήθος αλλά αυτό ακούγεται σαν ανέκδοτο σε ένα κόμμα που την αλαζονεία την έχει κάνει επιστήμη, από που να ξεκινήσω από τον Κατσιφάρα και τον Τσοχατζοπουλο ή από τους τρομακτικούς Πάγκαλο και Βάσο Παπανδρέου για να τελειώσω στον θερμό υποστηρικτή του αντικυβερνητικού ΠΑΣΟΚ τον Τζουμάκα και θρέφει φυτώρια για την συνέχεια. Σε αυτό το ΠΑΣΟΚ, το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ η αλαζονεία είναι η επιβεβαίωση, είναι κάτι σαν, είμαι αλαζόνας άρα υπάρχω. Ο Βενιζέλος λοιπόν δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Εντυπωσιακό αλλά κανένας δεν κατηγόρησε τον Παπανδρέου για αλαζονεία όταν δήλωνε ότι μόνο αυτός ξέρει τις αλλαγές που χρειάζονται και μόνο αυτός μπορεί να τις εφαρμόσει.

Τα λάθη του Βενιζέλου ήταν κυρίως επικοινωνιακά, πρώτο προσπάθησε να κάνει μια κούρσα για έναν, συγκέντρωσε όλες τις ευθύνες και τις αποφάσεις συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα και τα βέλη και αυτό το έκανε πιστεύοντας ότι ο κόσμος θα μπορούσε να δει ότι το αντίπαλο στρατόπεδο ήταν πνιγμένο μέσα στις αντιφάσεις των στελεχών του. Ο Πάγκαλος και η Διαμαντοπούλου υποστηρίζουν τον Παπανδρέου μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο και να απομονώσουν τον Βενιζέλο από μελλοντικό αντίπαλο, και οι δυο ξέρουν ότι ο χρόνος του Γιωργάκη έχει ημερομηνία λήξεως. Ο Γιωργακης κατηγορεί το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα αγκαλιάζεται με τον Τσουμακα και καλεί τον Τσοβολα σε συστράτευση. Ήρθε και ο καφές και κατέστρεψε τα πάντα, κάτι που η πλευρά του Παπανδρέου χειρίστηκε με μεγάλη δεξιοτεχνία. Ο Βενιζέλος πλήρωσε τον πιο ακριβό καφέ στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία.

Το δεύτερο λάθος του Βενιζέλου ήταν ότι αποφάσισε να φανεί τζέντλεμαν όταν του έριχναν λάσπη και η αλήθεια είναι ότι ρίχτηκαν άπειροι κουβάδες. Με σοκ και έκπληξη άκουγα ένα βράδυ φίλο, στέλεχος από την παπανδρεϊκό πλευρά να μου εκμυστηρεύεται το μεγάλο μυστικό με το επώνυμο του Βενιζέλου. Χωρίς να έχω κάποιο στοιχείο αμέσως ένιωσα ότι επρόκειτο για ψέμα, δυστυχώς ήμουν η εξαίρεση και ο Βενιζέλος χρειάστηκε την βοήθεια του νόμου και σειρά από δηλώσεις που σαφώς το έφθειραν για να αποδείξει ότι δεν είναι ...ελέφαντας. Στη συνέχεια υπήρξαν ακόμα και παρατηρήσεις για το πάχος του αλλά αυτό είναι παλιό Παπανδρεϊκό κόλπο, ας μην ξεχνάμε ότι ο Αντρέας είχε κατηγορήσει τον Σάκη Καράγιωργα για ...κουλοχέρη μιας και του έλειπε ένα δάχτυλο. Αυτό από ένα κόμμα και ένα αρχηγό που διατυμπανίζει την εναντίωση του σε κάθε μορφής κοινωνικού ρατσισμού.

Η λάσπη επεκτάθηκε και στα οικονομικά, πολιτικά και εκδοτικά διαπλεκόμενα φέροντας τον Βενιζέλο στο κέντρο τους. Άλλο ΠΑΣΟΚικό ανέκδοτο αυτό. Τα ελληνικά ΜΜΕ για δεκαετίες τώρα από την εποχή του Γέρου Παπανδρέου παίζουν με τη οικογένεια, Λαμπράκης και Μπόμπολας υπήρξαν και είναι ταγμένοι σε ότι Παπανδρεϊκό, η Χρήστου Λαδά για χρόνια υπήρξε ο μόνιμος υποστηρικτής των ιδεών τους. Στις δεκαετίες κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ ο δεξιός τύπος ουσιαστικά χάθηκε άρα διαπλεκόμενα με τον τύπο είναι κάτι κατ' εξοχήν ΠΑΣΟΚικό και δει παπανδρεϊκό. Για τα οικονομικά διαπλεκόμενα ας μην πάμε μακρυά, λίγα χρόνια και μερικές δεκάδες κουτιά ...πάμπερς φτάνουν!

Ο Βενιζέλος αδικήθηκε σίγουρα, δεν είχε την ευκαιρία να δείξει αυτό που είναι η αυτό που θα ήθελε να δείξει αλλά και ο ίδιος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το αποτέλεσμα, αλλά είναι νέος και ο κόσμος ξεχνάει, σίγουρα θα έρθει η δεύτερη ευκαιρία, αν την εκμεταλλευτεί η θα καθίσει στη γωνιά σαν τον Πάγκαλο αυτό είναι δική του απόφαση, προς το παρόν και για χάρη της ενότητας του ΠΑΣΟΚ ο μόνος δρόμος που του μένει είναι να σιωπήσει για ένα διάστημα, εάν φυσικά δεν έχει πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τη δικιά του ξεχωριστή πορεία.

Τέλος ο τρίτος υποψήφιος εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται ότι παρουσιάστηκε για έναν και μόνο λόγο, για να υπενθυμίσει σε όλους συμπεριλαμβανόμενων και των υποψηφίων ότι εκτός από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ και από αυτό το πρίσμα πέτυχε απόλυτα την αποστολή του γιατί αν πραγματικά είχε προεδρικές φιλοδοξίες τότε αυτό θα ήταν το τέλος του ΠΑΣΟΚ.

Στην αρχή χρησιμοποίησα για την διαδικασία την λέξη πρωτοφανή, το αν πέτυχε η απέτυχε το πείραμα μέλει να το δούμε αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως φορτώθηκε το κλίμα τις τελευταίες βδομάδες ήταν ακόμα ένας τρόπος για να στρέψει την πλάστιγγα προς την πλευρά του Παπανδρέου μιας και η όλη διαδικασία ευνόησε τον κομματικό μηχανισμό που ο Γιωργακης ελέγχει τα δυο χρόνια απόλυτα και οι Έλληνες δεν είναι Γάλλοι ούτε Σκανδιναβοί που καμαρώνουν να είναι μέλη του σοσιαλιστικού κόμματος έχοντας μικρά σημαιάκια από τις συμμετοχές τους στα σαλόνια τους. Χωρίς να θέλω να προσβάλω τους πάνω από 700,000 μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ που ψηφίσαν για αρχηγό η υποψία ότι υπήρξαν και πολλοί φίλοι του ...Καραμανλή που με αρχηγό το ΠΑΣΟΚ τον Γιωργάκη βλέπουν και την επόμενη φορά εκλογική νίκη.

Και μιας και μιλάμε για νίκη, ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος νίκησε. Το ΠΑΣΟΚ που ονειρεύτηκαν οι ιδρυτές του συμπεριλαμβανόμενου ακόμα κι αν δεν αρέσει στους αναμορφωτές του σοσιαλιστικού κόμματος, Σιμήτη, δεν έχει καμιά σχέση με το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι ένα κατά τα κεντροευρωπαϊκά πρότυπα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με πολλά στοιχεία νέο-φιλελευθερισμού (ας μην ξεχνάμε ότι ο Γιωργακης είναι αυτός που έφερε στο ΠΑΣΟΚ τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο) και που η σχέση του με τον σοσιαλισμό είναι μόνο στο όνομα. Η επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ είναι μέσα στην ομίχλη και στο μεταξύ ο Καραμανλής και η ΝΔ οδηγούν την Ελλάδα σε μια καινούργια περίοδο σκότους με υψηλό πληθωρισμό, ανεργία, υπερδανισμό και ακρίβεια.

Για ένα μαϊμού μπουφάν και μια πρόταση μομφής ρε γαμώτο!!!

Τελικά αυτό που μας ενώνει στην Ελλάδα δεν είναι η ΝΟΚΙΑ αλλά ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Κάτι σαν Ολυμπιακός Παναθηναϊκός. Οι υπόλοιποι είναι κάτι σαν ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Λάρισα, ΑΡΗΣ κλπ. την ίδια στιγμή αυτό ακριβώς που μας χωρίζει περισσότερο είναι ... ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Κάτι σαν να ταξιδεύεις Ωρωπό - Καστρί και με το που φτάνεις επιτέλους μετά από κορναρίσματα, ιδρώτα και αγωνία να ξαναγυρίζεις πίσω!

Η ίδια απόσταση από ότι φαίνεται στην αρχή χώριζε το άρθρο 16 με το άρθρο 24 αλλά με λίγη καλή προσπάθεια και από τις δυο πλευρές η απόσταση εκμηδενίστηκε και κατέληξε σε ...πρόταση μομφής δηλαδή πιάσε το αρνί και κούρευτο!!! Τώρα το μόνο που έμεινε στους πολιτικούς αρχηγούς είναι να καθίσουν αναπαυτικά και να παρακολουθήσουν το τελευταίο reality show, πίνοντας φραπέλαιο!!!

Αγαπητοί συντρεχαλητές στις μαραθωνίους του ίντερνετ μετά από χρόνια καταλήγω όλο και πιο πολύ να πιστεύω ότι ο πρώτος, πως λένε Charles I, ε λοιπόν ο Καραμανλής Ι είχε απόλυτο δίκιο, αυτή η χώρα είναι ένα τεράστιο φρενοκομείο και άντε να καταλάβει ο κάθε Φιλανδός τι συμβαίνει.

Παράλληλα με αυτά είναι και σε εξέλιξη ο αγώνας να αποκτήσει και ο κάθε νεοφιλελεύθερος Έλληνας μαϊμού μπουφάν, σε μπλε χρώμα και με διακριτό το σηματάκι του πολίστα την ώρα που τρώει την μπανάνα του συνεχίζεται από τον κ. Μιχαλολιάκο. Διαβάζοντας προσεκτικά την επιστολή που έστειλε απόστρατος αξιωματικός για την πολιτιστική έξοδο του κυρίου Μιαχαλολιάκου στην Βουλγαρία και το πολιτισμικό σοκ που προκάλεσε έμεινα με μια απορία που φαντάζομαι μοιράζονται μαζί μου και άλλα δέκα εκατομύρια Έλληνες. Τελικά τι έλεγαν οι αρχαίες γραφές του αστρολόγου; Θα γίνει αυτός ο γίγαντας πολιτισμού πρόεδρος της ΝΔ η οχι; Παράλληλα εκτός από τον να γίνεται γελοίος ο συγκεκριμένος κύριος σε βαλκανικό επίπεδο και στον ελεύθερο χρόνο του προσλαμβάνει και τα ‘δικά μας’ παιδιά στο υπουργείο άμυνας. Οποιαδήποτε άλλη του απασχόληση αγνοείται!!!

Ο πρωθυπουργός που υποχρεώθηκε από τον κύριο Παπανδρέου να αφήσει για λίγο το κρεβάτι σου στον Ωρωπό και το καλοψημένο γουρουνόπουλο που τον περίμενε – οποιαδήποτε ομοιότητα με τον θρυλικό σύντροφο του Αστερίξ είναι τελείως τυχαία, ο Οβελίξ είχε μυαλό! – και να πάει στη βουλή των Ελλήνων και τη παρασκευή και το Σάββατο και την κυριακή δημιουργώντας καινούργιο προσωπικό ρεκόρ χρόνου μακριά από τις παντόφλες του.

Δήλωση του «δεν πάμε για εκλογές» θα θεωρηθεί κλασική στο μέλλον και το λέω με βεβαιότητα χωρίς μαντικές ιδιότητες και χωρίς να εχω διαβάσει τα αρχαία ωροσκόπια που διάβασε ο κύριος Μιχαλολιάκος.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ο Μιχαλολιάκος κατάφερε να παραγκωνίσει ακόμα και αυτόν τον γίγαντα τον Πολύδωρα. Αλλά για να επιστρέφουμε στις μαντικές ικανότητες του πρωθυπουργού ας το αφήσει καλύτερα για κάποιον άλλον γιατί η μέχρι τώρα ιστορία έχει αποδείξει ότι όποτε Έλληνας πρωθυπουργός είπε ότι δεν θα γίνουν εκλογές ήταν το σύνθημα για την έναρξη της προεκλογικής περιόδου.

Και σαν να μην φτάνανε αυτά να σου στη μέση και η Κύπρος εξοργισμένη με την ...γκρίζα αντίδραση των ΗΠΑ στα όσα είπε και έκανε η Τουρκία τον τελευταίο καιρό σε σχέση με τη Κύπρο και τους γείτονες της. Και βέβαια εδώ δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι, γιατί βρε αδέρφια εσείς δηλαδή τι αντίδραση περιμένατε; Εμπριμέ και καρουδάκια; Γιατί δεν μας λέτε και μας να καταλάβουμε; Δηλαδή τόσα χρόνια και ακόμη να καταλάβετε ότι οι Αμερικάνοι σας βλέπουν σε film noir και τώρα ξαφνικά περιμένετε να σας δουν σε Technicolor; Εδώ ταιριάζει πάλι το πιάσε το αυγό και κούρευτο.

Και για να τελειώσουμε νομίζατε ότι θα ξέχναγα τον Χριστόδουλο; Που θα πάει αυτό το site χωρίς την ευλογιά του πολυλογότατου και πολυπαρλαευλογημένου αρχιερέα και μιας και μιλάμε για αρχιερέα γιατί τον πείραξε αν οι παγανιστές λάτρεις του δωδεκαθέου κάναν τελετές στο ναό του Δία; Μήπως θέλει να βάλει χέρι και σε κείνο το παγκάρι;