Με έκπληξη και χωρίς να το κρύβω με σοκ, τόσο τη Kυριακή 11 Νοεμβρίου το βράδυ όσο και όλες τις επόμενες μέρες άκουγα από το ραδιόφωνο διάφορους να φωνάζουν σε κάθε τόνο ...νικήσαμε και ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω, ποιοι νικήσατε, ποιον νικήσατε; Και αυτά μέχρι που με αποστομώσανε όλοι μαζί εν χορό, νίκησε η δημοκρατία!!! Είναι σίγουρα η απόσταση που μας χωρίζει, είναι και τα πολλά χρόνια που λείπω από την Ελλάδα, πρέπει να φταίει και η έλλειψη από σουβλάκι γιατί κάτι δεν πάει καλά με όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό στο ΠΑΣΟΚ και μπόρεσα να παρακολουθήσω μόνο από το ραδιόφωνο. Αυτές οι άναρθρες κραυγές μου θύμισαν ένα παρελθόν που πολλοί θα θέλαμε να ξεχάσουμε και που με πόνο μας θύμισε στα βιβλία του ο Χρόνης Μίσσιος.
Για να πάρουμε λοιπόν τους υποψηφίους που αναμετρήθηκαν σε αυτή την πρωτοφανή μάχη για εκλογή προέδρου στο Ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα. Η χρήση της λέξης 'πρωτοφανής' είναι ηθελημένη και θα επανέλθω στη συνέχεια. Ο Γιωργάκης ήταν ο πρώτος και βασικός υποψήφιος. Μετά από τρία χρόνια προεδρίας του κόμματος και έχοντας επανειλημμένα γνωρίσει την ήττα από το συντηρητικό κόμμα, θεώρησε ότι αιτία της αποτυχίας ήταν η μη ανανέωση που είχε στο μυαλό του και που δεν είχε αρκετό χρόνο για να εφαρμόσει. Έτσι κάνοντας το καταπληκτικό, το βράδυ των εκλογών και μετά την αναγνώριση άλλης μιας ήττας από το συντηρητικό κόμμα ζήτησε ανανέωση της εντολής προεδρίας από το κόμμα με ένα τρόπο μάλλον αλαζονικό πιστεύοντας ότι θα είναι ο μόνος διεκδικητής ή καλύτερα πιστεύοντας ότι η προεδρία ήταν κληρονομικό δικαίωμα και η κάρτα γιος του ιδρυτή του δίνει το δικαίωμα σε άπειρες ευκαιρίες.
Η άμεση αντίδραση του Βενιζέλου μπορεί να εξέπληξε λίγους αλλά σίγουρα ξάφνιασε έναν, τον Γιωργάκη και γι αυτό και οι πρώτες σπασμωδικές κινήσεις. Μέσα στις επόμενες μέρες ο Γιωργάκης συγκέντρωσε γύρω του το πρώτο κύκλο ακολούθων που ναι μεν σε μεγάλο ποσοστό ήταν νέοι που ο ίδιος είχε προωθήσει στον κομματικό μηχανισμό αλλά παράλληλα και παλαιά στελέχη που θύμιζαν αυτό ακριβώς που φώναζε ότι ήθελε να αλλάξει, το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ των ποιο αθλίων στελεχών σε επίπεδο τραμπούκων όπως ο Τζουμάκας. Υπήρξαν και ...έκτακτοι καλεσμένοι όπως ο δωσ' τα όλα Τσοβόλας για να συμπληρώσουν το πάνελ της ανανέωσης. Τέλος παραδοσιακά στελέχη όπως ο Λαλιώτης και ο Πάγκαλος με την εδώ πατάω και εκεί βρίσκομαι Βάσω συμπληρώσανε την ανανέωση.
Η όλη εικόνα της 'προεκλογικής' εκστρατείας του Γιωργάκη θύμιζε ...άλλες εποχές, κάτι από μάρκετινγκ δεκαετίας ογδόντα, κάτι από τις ανάλογες μάχες του πατέρα του είτε όταν προσπαθούσε να επιβληθεί σαν τη λύση στη Ένωση Κέντρου μετά τον ανένδοτο με τον πατέρα του να παραπαίει, είτε στη δεύτερη περίοδο του ΠΑΣΟΚ όταν ξεκινήσανε οι πρώτες σοβαρές αμφισβητήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί μίλησαν για τη οικογένεια σαν τον κύριο συμβουλάτορα του Γιωργάκη, η οικογένεια Παπανδρέου συμπεριλαμβανομένης και της Μαργαρίτας ζούσε στιγμές παλιάς έντασης και δόξας.
Δεύτερος υποψήφιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο Βαγγέλης ποτέ δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες του ακόμα και την περίοδο που ο Αντρέας ήταν ζωντανός και καλά έκανε, με το που του δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία απλά την άρπαξε. Απλά την άρπαξε με τόση ταχύτητα, λεπτά μετά τις δηλώσεις του Παπανδρέου ώστε να δημιουργήσει μια σειρά από αντιδράσεις που πολύ πιθανόν δεν θα ήθελε να υπάρξουν. Πρώτα από όλα πόλωσε την κατάσταση με αποτέλεσμα άλλα στελέχη που θα θελαν να συμμετάσχουν στην κούρσα να οπισθοχωρήσουν, ειδικά αφού από ότι φάνηκε στις πρώτες μετρήσεις ηγείτο της μάχης με μεγάλη διαφορά. Για παράδειγμα ο Πάγκαλος θα ήθελε πολύ να είναι υποψήφιος και η Διαμαντόπουλου αλλά και οι δυο σταματήσανε μπροστά στην ορμή του Βενιζέλου. Κατ' εμένα το πρώτο λάθος του Βενιζέλου, θα έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον μια μέρα μέχρι να καταλάβει που το πηγαίναν και οι υπόλοιποι. Αποτέλεσμα αυτής της βιασύνης του ήταν ο Πάγκαλος παρ' όλα τα κοινά του με τον Βενιζέλο να περάσει στο απέναντι στρατόπεδο και με τη γνωστή του μπουλτνόζια μέθοδο να επιτεθεί συχνά στον Βενιζέλο με αποτέλεσμα να συσπειρώσει αυτά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αρέσκονται στο στυλ Πάγκαλος-Βενιζέλος, όσο και αν οι δυο τους το αμφισβητούν οι ομοιότητες τους είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές τους, θεωρητικές και εμφανισιακά.
Ο Βενιζέλος κατηγορήθηκε συχνά για αλαζονικό ύφος και ήθος αλλά αυτό ακούγεται σαν ανέκδοτο σε ένα κόμμα που την αλαζονεία την έχει κάνει επιστήμη, από που να ξεκινήσω από τον Κατσιφάρα και τον Τσοχατζοπουλο ή από τους τρομακτικούς Πάγκαλο και Βάσο Παπανδρέου για να τελειώσω στον θερμό υποστηρικτή του αντικυβερνητικού ΠΑΣΟΚ τον Τζουμάκα και θρέφει φυτώρια για την συνέχεια. Σε αυτό το ΠΑΣΟΚ, το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ η αλαζονεία είναι η επιβεβαίωση, είναι κάτι σαν, είμαι αλαζόνας άρα υπάρχω. Ο Βενιζέλος λοιπόν δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Εντυπωσιακό αλλά κανένας δεν κατηγόρησε τον Παπανδρέου για αλαζονεία όταν δήλωνε ότι μόνο αυτός ξέρει τις αλλαγές που χρειάζονται και μόνο αυτός μπορεί να τις εφαρμόσει.
Τα λάθη του Βενιζέλου ήταν κυρίως επικοινωνιακά, πρώτο προσπάθησε να κάνει μια κούρσα για έναν, συγκέντρωσε όλες τις ευθύνες και τις αποφάσεις συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα και τα βέλη και αυτό το έκανε πιστεύοντας ότι ο κόσμος θα μπορούσε να δει ότι το αντίπαλο στρατόπεδο ήταν πνιγμένο μέσα στις αντιφάσεις των στελεχών του. Ο Πάγκαλος και η Διαμαντοπούλου υποστηρίζουν τον Παπανδρέου μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο και να απομονώσουν τον Βενιζέλο από μελλοντικό αντίπαλο, και οι δυο ξέρουν ότι ο χρόνος του Γιωργάκη έχει ημερομηνία λήξεως. Ο Γιωργακης κατηγορεί το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα αγκαλιάζεται με τον Τσουμακα και καλεί τον Τσοβολα σε συστράτευση. Ήρθε και ο καφές και κατέστρεψε τα πάντα, κάτι που η πλευρά του Παπανδρέου χειρίστηκε με μεγάλη δεξιοτεχνία. Ο Βενιζέλος πλήρωσε τον πιο ακριβό καφέ στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία.
Το δεύτερο λάθος του Βενιζέλου ήταν ότι αποφάσισε να φανεί τζέντλεμαν όταν του έριχναν λάσπη και η αλήθεια είναι ότι ρίχτηκαν άπειροι κουβάδες. Με σοκ και έκπληξη άκουγα ένα βράδυ φίλο, στέλεχος από την παπανδρεϊκό πλευρά να μου εκμυστηρεύεται το μεγάλο μυστικό με το επώνυμο του Βενιζέλου. Χωρίς να έχω κάποιο στοιχείο αμέσως ένιωσα ότι επρόκειτο για ψέμα, δυστυχώς ήμουν η εξαίρεση και ο Βενιζέλος χρειάστηκε την βοήθεια του νόμου και σειρά από δηλώσεις που σαφώς το έφθειραν για να αποδείξει ότι δεν είναι ...ελέφαντας. Στη συνέχεια υπήρξαν ακόμα και παρατηρήσεις για το πάχος του αλλά αυτό είναι παλιό Παπανδρεϊκό κόλπο, ας μην ξεχνάμε ότι ο Αντρέας είχε κατηγορήσει τον Σάκη Καράγιωργα για ...κουλοχέρη μιας και του έλειπε ένα δάχτυλο. Αυτό από ένα κόμμα και ένα αρχηγό που διατυμπανίζει την εναντίωση του σε κάθε μορφής κοινωνικού ρατσισμού.
Η λάσπη επεκτάθηκε και στα οικονομικά, πολιτικά και εκδοτικά διαπλεκόμενα φέροντας τον Βενιζέλο στο κέντρο τους. Άλλο ΠΑΣΟΚικό ανέκδοτο αυτό. Τα ελληνικά ΜΜΕ για δεκαετίες τώρα από την εποχή του Γέρου Παπανδρέου παίζουν με τη οικογένεια, Λαμπράκης και Μπόμπολας υπήρξαν και είναι ταγμένοι σε ότι Παπανδρεϊκό, η Χρήστου Λαδά για χρόνια υπήρξε ο μόνιμος υποστηρικτής των ιδεών τους. Στις δεκαετίες κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ ο δεξιός τύπος ουσιαστικά χάθηκε άρα διαπλεκόμενα με τον τύπο είναι κάτι κατ' εξοχήν ΠΑΣΟΚικό και δει παπανδρεϊκό. Για τα οικονομικά διαπλεκόμενα ας μην πάμε μακρυά, λίγα χρόνια και μερικές δεκάδες κουτιά ...πάμπερς φτάνουν!
Ο Βενιζέλος αδικήθηκε σίγουρα, δεν είχε την ευκαιρία να δείξει αυτό που είναι η αυτό που θα ήθελε να δείξει αλλά και ο ίδιος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το αποτέλεσμα, αλλά είναι νέος και ο κόσμος ξεχνάει, σίγουρα θα έρθει η δεύτερη ευκαιρία, αν την εκμεταλλευτεί η θα καθίσει στη γωνιά σαν τον Πάγκαλο αυτό είναι δική του απόφαση, προς το παρόν και για χάρη της ενότητας του ΠΑΣΟΚ ο μόνος δρόμος που του μένει είναι να σιωπήσει για ένα διάστημα, εάν φυσικά δεν έχει πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τη δικιά του ξεχωριστή πορεία.
Τέλος ο τρίτος υποψήφιος εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται ότι παρουσιάστηκε για έναν και μόνο λόγο, για να υπενθυμίσει σε όλους συμπεριλαμβανόμενων και των υποψηφίων ότι εκτός από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ και από αυτό το πρίσμα πέτυχε απόλυτα την αποστολή του γιατί αν πραγματικά είχε προεδρικές φιλοδοξίες τότε αυτό θα ήταν το τέλος του ΠΑΣΟΚ.
Στην αρχή χρησιμοποίησα για την διαδικασία την λέξη πρωτοφανή, το αν πέτυχε η απέτυχε το πείραμα μέλει να το δούμε αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως φορτώθηκε το κλίμα τις τελευταίες βδομάδες ήταν ακόμα ένας τρόπος για να στρέψει την πλάστιγγα προς την πλευρά του Παπανδρέου μιας και η όλη διαδικασία ευνόησε τον κομματικό μηχανισμό που ο Γιωργακης ελέγχει τα δυο χρόνια απόλυτα και οι Έλληνες δεν είναι Γάλλοι ούτε Σκανδιναβοί που καμαρώνουν να είναι μέλη του σοσιαλιστικού κόμματος έχοντας μικρά σημαιάκια από τις συμμετοχές τους στα σαλόνια τους. Χωρίς να θέλω να προσβάλω τους πάνω από 700,000 μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ που ψηφίσαν για αρχηγό η υποψία ότι υπήρξαν και πολλοί φίλοι του ...Καραμανλή που με αρχηγό το ΠΑΣΟΚ τον Γιωργάκη βλέπουν και την επόμενη φορά εκλογική νίκη.
Και μιας και μιλάμε για νίκη, ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος νίκησε. Το ΠΑΣΟΚ που ονειρεύτηκαν οι ιδρυτές του συμπεριλαμβανόμενου ακόμα κι αν δεν αρέσει στους αναμορφωτές του σοσιαλιστικού κόμματος, Σιμήτη, δεν έχει καμιά σχέση με το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι ένα κατά τα κεντροευρωπαϊκά πρότυπα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με πολλά στοιχεία νέο-φιλελευθερισμού (ας μην ξεχνάμε ότι ο Γιωργακης είναι αυτός που έφερε στο ΠΑΣΟΚ τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο) και που η σχέση του με τον σοσιαλισμό είναι μόνο στο όνομα. Η επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ είναι μέσα στην ομίχλη και στο μεταξύ ο Καραμανλής και η ΝΔ οδηγούν την Ελλάδα σε μια καινούργια περίοδο σκότους με υψηλό πληθωρισμό, ανεργία, υπερδανισμό και ακρίβεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου