Ποιος Γιώργος

Ας μιλήσουμε λίγο για τον Γιώργο μιας και έχουμε και συνέδριο. Τον Γιώργο Παπανδρέου εννοώ, αλλά πριν ξεκινήσουμε με τον νεώτερο Παπανδρέου θα ήθελα να περάσουμε λίγο από τον παλαιότερο, τον Αντρέα. Με τον Αντρέα το παραδέχομαι ότι έχω μια σχέση αντιπάθειας και θαυμασμού. Από την αρχή του ήταν για μένα η απτή απόδειξη ότι όταν ακούς για πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι.

Αυτή η όψιμη αριστερή του ορολογία, ο πολύ έξυπνος χειρισμός της γλώσσας σε σημείο να δημιουργεί λέξεις από το πουθενά, λέξεις που γινόντουσαν άμεσα αντιληπτές από τους πάντες, το ταλέντο του να αγγίζει τον ακροατή του και να γίνεται πραγματικά σύντροφος, από κύριος Παπανδρέου στον Ανδρέα φυσικά με συγκίνησε τα πρώτα χρόνια της επιστροφής του. Αν και έχω ψηφίσει μόνο δύο φορές την δεκαετία του εβδομήντα, στη συνέχεια και εάν βρισκόμουνα στην Ελλάδα ψήφιζα σταθερά άκυρο, νομίζω ότι υπήρξαν δύο φορές που δίστασα σκεπτόμενος μήπως θα έπρεπε να του δώσω την ψήφο μου. Βέβαια μετά ήρθε η δεκαετία του 80 και ο Ανδρέας πέρασε στην τρίτη ή τέταρτη φάση του και από σοσιαλιστής μεταμορφώθηκε σε σοσιαλδημοκράτη και σταδιακά σε μια καρικατούρα του εαυτού του και από Αντρέας στον κύριο Μιμή!

Ο Γιώργος υπήρξε πάντα ο καλός γιος, αυτός που δεν έκανε ποτέ την επανάσταση, το αγαπημένο παιδί της μαμάς. Μιας και είμαστε στη μαμά, είναι κρίμα που κανένας δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά ακόμα με αυτή την περίπτωση, φιλόδοξη μέχρι άκρων και δολοπλόκος, νομίζω ότι το περιοδικό Νέμεσις ασχολήθηκε μαζί της κάποια στιγμή μιας και είναι γνωστή η αντιπάθεια της Λιάνας Κανέλλη για την οικογένεια Παπανδρέου αλλά δεν ξέρω εάν η δύναμη του Νέμεσις είναι τέτοια ή η χριστιανό-κομουνιστική Κανέλλη είναι η κατάλληλη για να βγάλει μια τέτοια ιστορία.

Επιστροφή όμως στον Γιώργο. Ο Γιώργος λοιπόν υπήρξε το αγαπημένο παιδί της μαμάς και πάντα στη σκιά του μπαμπά που λόγω ισορροπιών με την μαμά τον έβαλε στη κυβέρνηση μερικές φορές άλλοτε σαν υφυπουργό και άλλοτε σαν υπουργό. Αν εξαιρέσουμε κάποιες τριβές με τον Πάγκαλο την περίοδο που ήταν υπουργός εξωτερικών με κατάληξη την παραίτηση Πάγκαλου μετά την σύλληψη Οτσαλάν, σε γενικές γραμμές ο υπουργός εξωτερικών Παπανδρέου ήταν άγευστος, άοσμος και άυλος. Η περίοδος του στο υπουργείο εξωτερικών ήταν σχετικά καλή αλλά αυτό οφείλεται όχι στις ικανότητες του Γιώργου αλλά λόγω της ελευθερίας κινήσεων που είχαν νεώτεροι ή πιο έμπειροι διπλωματικοί. Αυτή η ελευθερία δεν τους είχε δοθεί από τον Γιώργο αλλά την είχαν πάρει μόνοι τους λόγω της άυλης και άοσμης στάσης του υπουργού που μόνιμα αρνιόταν ή καλύτερα απέφευγε να πάρει όποια θέση σε οτιδήποτε και για οποιοδήποτε θέμα.

Ο Γιωργάκης, γιατί δεν έχει την φιλικότητα που ενέπνεε ο Αντρέας αλλά την εικόνα του παιδιού της μαμάς, εξ' ου και Γιωργάκης, έφτασε μέχρι την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ στηριζόμενος μόνο στη κληρονομιά του ονόματος και όχι γιατί ήταν ο ενδεδειγμένος και χαρισματικός αρχηγός που θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ πάλι στην εξουσία. Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη μετά την τελευταία εκλογική ήττα και την συμπεριφορά του προς τον Βενιζέλο που σημειωτέον δεν είναι άμοιρος των επιλογών και πράξεων του. Για τα γεγονότα της περιόδου έχω αναφερθεί και σε άρθρο μου για το περιοδικό Ovi magazine.

Τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είχα ποτέ την τύχη να παρακολουθήσω όπως για παράδειγμα τον πατέρα του και αυτό οφείλεται στη πολύχρονη απουσία μου από την Ελλάδα. Όσα ξέρω γι' αυτόν είναι μέσω όσων διαβάζω από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων και περιοδικών, από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που μεταδίδουν μέσω ίντερνετ και τέλος μέσω κάποιων σπάνιων συνεντεύξεων του που έχει μεταδώσει το κρατικό κανάλι στη διαδικτυακή του παρουσία. Αυτά με έχουν οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα, εάν ο Παπανδρέου μπορούσε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, το συντηρητικό κόμμα θα βρισκόταν στην εξουσία για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Το ξέρω ότι ακούγεται εξωφρενικό και είμαι σίγουρος ότι σοσιαλιστές αναγνώστες θα το θεωρήσουν τουλάχιστον προβοκατόρικο αλλά φανταστείτε για μια στιγμή πόσες αλλαγές θα έφερνε αυτός ο Παπανδρέου στη Νέα Δημοκρατία. Για σκεφτείτε πόσες αλλαγές θα έφερνε, πρώτα απ' όλα θα ελευθέρωνε το συντηρητικό κόμμα από τα ακροδεξιά του βαρίδια που δυστυχώς ο κύριος Καραμανλής από σταγονίδια κοντεύει να τους κάνει συνεταίρους του, θα εφάρμοζε όλα αυτά τα φιλελεύθερα με αμερικανική έμπνευση που ονειρεύεται, όπως για παράδειγμα ιδιωτικά ιδρύματα/πανεπιστήμια, οικονομικές αλλαγές, υγεία. Όλες του οι επιλογές αν αφαιρέσεις το σοσιαλιστικό τους κάλυμμα στην ουσία παρουσιάζουν ένα κεντρώο δεξιό κόμμα του 21ου αιώνα.