Ovi magazine, Copycats and Nokia

First of all, we want to thank reporters, journalists and bloggers because they are the only ones who have seen what Mr. Nikula missed and hopefully the legal department of Nokia Corporation will not ignore. Mr. Nikula unethically ignored that there was already an Ovi magazine in Finland that had been well-established since December 2004 well before he ever created his copycat.

Read the original story here: http://ovimagazine.com/art/926

The fact that there is an internet link with the same name was a major clue, plus when he was forced to choose a name like Ovi dash something. Actually he missed that there is Ovi Lehti, Ovi Sanomat, Ovi Junior, Ovi Cartoons, Ovi iKritic, Ovi-magazine, Ovi stories, Ovi iBite and many others that belong to Ovi magazine and are registered to Chameleon Project, never forget the Ovi Bad Boys weekly radio show that is announced to all the Finnish newspapers and magazine; none of which are for sale. Fortunately reporters and bloggers did notice and they are aware of the major ethical injustice.

We like to emphasize this ‘not for sale’ because the Ovi magazine is not just an internet magazine but it is an idea with a heart and soul that hosts from its establishment in 2004 the ideals of democracy, freedom of speech and the exchange of opinion. Human rights, domestic abuse, the plight of children have been among just a few of the worthy causes we have championed, while simultaneously offering a platform for the work of new writers and illustrators, from Finland and from all around the world. That makes us a universal family that cannot be estimated in money.

Unfortunately, through leaks to the press, we discovered that Mr. Nikula is negotiating the sale of his copycat magazine and the Ovi trademark to Nokia Corporation. We trust that this is just a wishful thought and that Nokia Corporation will search a little bit better as to what is going on behind the name Ovi magazine.

Our four years of hard work advocating freedom of speech was recognised and rewarded by Newropeans, while we have had cooperation with many national and international magazines, such as Ydin magazine, Europe & Us, Agenda magazine, Books from Finland, EU-MAN, Free magazine, Newropeans-Magazine, OneWorld, Psihadi magazine and more. We have relationships with Non-Governmental Organizations, such as Reporters without Frontiers and Finland's International Cultural Center CAISA, and the site receives well-over 20,000 visitors a week - the numbers literally increase day after day. We are considered a well-established magazine and trademark internationally and Ovi magazine has been reference for hundreds of sites and blogs from all around the world.

We have always believed that this was an issue of ethics should it ever come to a court house – where, as we are well-informed by experts, we can easily win the case – and it comes as a surprise that, according to leaks to the press, some representative of the Nokia Corporation said that they had never heard of us. It is a simple enough task for them to Google, Yahoo, MSN, Ask Jeeves or whatever else to locate the name Ovi and then find us straight away. Of course we didn’t financially invest in the promotion and push of Ovi magazine, like an international corporation can do, but the thousands of articles, the thousands of links and references to our work, even from Wikipedia and most of all the thousands readers keep us on the top in every search engine.

The fact that the copycats of the printed Ovi magazine ignored us, despite the fact that we could open a case anytime demanding a large percentage of their profits, which they knew, doesn’t excuse an international corporation like Nokia maintaining the same attitude. We are expecting their telephone call before investigating our legal rights on what they plan to pay the copycat because we want to know whether it is true and not a wishful greedy act of somebody who wants to increase his lost popularity.

It has been a justifiable question as to why we didn’t take the case to the court. From the very first moment, other than the support that came from every side and every corner of Finland including employees of the certain magazine, we believed that there is justice that punishes the unethical and the failure of the magazine from its second issue to reach anybody in Finland was proof.

Regarding the money behind this case, we believe that the people who read this magazine and have seen the path we have followed and the fights we have given over the last four years for democracy, for justice, against poverty and have realized the hours, the effort and the financial cost we have put in this magazine will know in their heart of hearts whether we are after the money!

The Ovi Team

Κίνητρο για έγκλημα και εγκλήματικές φυσιογνωμίες

Όταν μοναδική πηγή πληροφόρησης από την Ελλάδα που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά είναι το internet, ανακαλύπτεις άμεσα τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία. Κατ’ εμένα από τα θετικά είναι η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα και παράλληλα η αντίστοιχη ενημέρωση από τα τοπικά ΜΜΕ όταν αυτά τα γεγονότα έχουν μεγάλες διαστάσεις και στα αρνητικά ότι μη ζώντας τον παλμό των γεγονότων χάνεσαι στη ψυχρή αναφορά του ή παρασέρνεσαι από το πάθος των παρουσιαστών.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τις μεταδώσεις των ραδιοφωνικών σταθμών η τις έντυπες ανταποκρίσεις των εφημερίδων με τα γεγονότα και τις αναλύσεις σχετικά με το θάνατο του νεαρού φίλαθλου στη μάχη που δόθηκε μεταξύ οπαδών δυο ομάδων και αυτό που με έκανε περισσότερο να θελήσω να γράψω κάτι είναι οι ερωταπαντήσεις μιας συνέντευξης που άκουσα σε πολύ γνωστό ενημερωτικό σταθμό. Ο ‘δημοσιογράφος’ ρώτησε τον συνεντευξιαζόμενο φύλακα φυλακών, εάν αυτοί οι οπαδοί ομαδικών συνδέσμων που πηγαίνουν στη φυλακή έχουν ‘εγκληματικές ...φυσιογνωμίες’ και ο καταπληκτικός δεσμοφύλακας απάντησε, ‘όταν έρχονται εδώ είναι σαν ...κοπέλες!’ στη συνέχεια και οι δυο αναλωθήκαν σε αναφορές σε συγκεκριμένους συνδέσμους φιλάθλων και με ευκολία μοιράσανε φράσεις και εκφράσεις αδιαφορώντας σε ποιους αναφερόντουσαν.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν πραγματικά μεταμορφωθεί σε εξουσία ξεφεύγοντας από το ρόλο τους που είναι ο έλεγχος της εξουσίας και ανταγωνίζονται, τις περισσότερες φορές νικηφόρα τις πιο σκοτεινές πλευρές της πολιτικής ζωής. Δεκάδες ‘δημοσιογράφοι’ αστέρες έχουν εμφανιστεί με μόνο προσόν την άγνοια και επιβολή τους με την δύναμη που τους δίνει το μικρόφωνο ή η οθόνη της τηλεόρασης. Ο δημοσιογράφος που ρώτησε αν έχουν ‘εγκληματικές φυσιογνωμίες’ διέπραξε έγκλημα, το έγκλημα της προκατάληψης και πολύ περισσότερο του κοινωνικού ρατσισμού και θα έπρεπε να μας πει πως ορίζει αυτή την ‘εγκληματική προσωπικότητα’

Μήπως την ορίζει ένα σημάδι στο πρόσωπο; Μήπως το ότι φοράει τζιν και έχει μακριά μαλλιά, ή μήπως ότι φοράει ένα μαύρο μπλουζάκι; Γιατί αν ισχύουν τα παραπάνω τότε εγώ που εχω πάθει ένα ατύχημα με μηχανή και εχω ένα σημάδι στο πρόσωπο μου είμαι εγκληματική φυσιογνωμία και φαντάζομαι εκτός από εμένα ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Μήπως το να είσαι μελαχρινός σε κάνει ‘εγκληματική προσωπικότητα’; Μήπως αυτά θυμίζουν τις άναρθρες κραυγές περί τρομοκρατών και Γκουτανάμο; Μήπως τελικά πρέπει να επέμβει το όποιο όργανο ελέγχει την δημοσιογραφική δεοντολογία και να τιμωρήσει οχι με απλά χρηματικά πρόστιμα αλλά με αποβολή αυτούς τους ‘δημοσιογράφους’ που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη με ουρλιαχτά;

Για τον δεσμοφύλακα δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα, ο ανεκπαίδευτος και απαράδεκτα εκφραστικός κύριος επιβεβαιώνει απλά την ανικανότητα του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος που μόνο σωφρονιστικό δεν είναι. Οι ευκολία που αντιμετωπίσαν ΜΜΕ και πολιτικοί το όλο γεγονός, με άναρθρες φωνές όχλου που ζητάνε αίμα σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παράθυρα δείχνει ότι ο χουλιγκανισμός είναι σε όλα τα επίπεδα και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον αθλητισμό. Πολύ περισσότερο δείχνει και τους ένοχους που έχουν καταλάβει θέσεις εξουσίας και μεταχειρίζονται αυτά τα παιδιά ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Ένοχοι είναι οι πολιτικοί που προβάλλοντας την οπαδική τους ταυτότητα απαιτούνε ψήφους, ένοχοι είναι οι εκδότες που παράλληλα με τις ‘ανεξάρτητες’ εφημερίδες τους εκδίδουν και οπαδικά έντυπα η ένθετα, ένοχοι είναι οι πρόεδροι των ομάδων που ζουν, επιβάλλονται και κερδίζουν από τους οργανωμένους οπαδούς και τέλος ένοχη είναι και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία που βάζοντας ετικέτες στο πρόβλημα πιστεύει ότι αποστασιοποιείται.

Αν παρατηρήσατε, στο κείμενο εχω αποφύγει να βάλω εισαγωγικά στους φιλάθλους σε αντίθεση με τους ‘δημοσιογράφους’. Αυτό γιατί οι σύνδεσμοι φιλάθλων αποτελούνται από νέους που στη πλειονότητα τους θέλουν φθηνά εισιτήρια και συντροφικότητα όταν πηγαίνουν να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, αυτοί που προκαλούν τις φασαρίες χρησιμοποιούν τα ομαδικά χρώματα σαν δικαιολογία και η ομάδα είναι απλά αφορμή για να ξεσπάσουν και τα ποσοστά τους δεν είναι διαφορετικά από των χούλιγκαν που προκαλούν τις φασαρίες στις πολιτικές συγκεντρώσεις ή κουστουμαρισμένοι στα έδρανα της βουλής και τα παράθυρα της τηλεόρασης με κυρίαρχο τον ανέκδοτο υπουργό και προστάτη των ‘ανυπεράσπιστων’ αστυνομικών που πάντα έρχονται κατόπιν εορτής.

Τέλος αν σε ένα έγκλημα ζητούμενο είναι κίνητρο η κυβέρνηση μάλλον θα πρέπει να ...ψάχνεται μιας και ως δια μαγείας σειρά από σκάνδαλα που θ μπορούσαν να οδηγήσουν σε άμεσες εκλογές σκεπάστηκαν στη σκιά μιας ποδοσφαιρικής μπάλας.

Το μνημείο του ...κρυφού σχολειού!

Τελικά η μακρόχρονη απουσία μου από την Ελλάδα έχει αμβλύνει σημαντικά τον πατριωτισμό μου και αυτό το ένιωσα με την αντίδραση μου στο κάψιμο από τους γνωστούς-άγνωστους, όπως συνηθίζεται να τους αποκαλούμε, του φυλάκιου μπροστά από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη και το μειδίαμα στην αφαίρεση από τα σχολικά βιβλία του καταλυτικού ρόλου του ‘κρυφού σχολειού’ στον ελληνικό πολιτισμό.

Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή θυμίζοντας πάντα ότι η ενήμερη μου από την Ελλάδα γίνεται αποκλειστικά μέσω των μέσων που υπάρχουν στο διαδίκτυο, εφημερίδες και ραδιόφωνο. Η ελληνικότητα μου με τίποτα δεν χαρακτηρίζεται από μνημεία, τα μνημεία είναι εκεί για να τιμήσουν αυτούς που δώσανε ακόμα και τη ζωή τους για αυτή την Ελλάδα αλλά το πραγματικό μνημείο τιμής προς όλους αυτούς είναι η συνείδηση μου και οχι ένα μαρμάρινο μαυσωλείο. Η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει και ειδικά σε πιο σύγχρονες εποχές ότι αυτοί που τίμησαν περισσότερο αυτά τα μνημεία ήταν ακριβώς αυτοί που βίασαν με κάθε τρόπο την ελληνικότητα μου.

Προσωπικά ένιωσα ντροπή όταν άκουσα βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας να αλαλάζει συνεντευξιαζόμενος ότι ακόμα και ο Ναζιστικός στρατός σεβάστηκε το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Ώστε κατά τον αξιότιμο βουλευτή αξίζει μνεία το ότι ο μεγαλύτερος δυνάστης και εγκληματίας του 20ου αιώνα σεβάστηκε το μαυσωλείο και οχι ότι ο ίδιος ισοπέδωσε χωριά και πόλεις στη Πελοπόννησο και ότι οδήγησε εκατομύρια στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων. Αυτό κατ’ εμένα είναι έλλειψη συνείδησης και θα προτιμούσα να έβαζε ο Ναζί φωτιά στο μνημείο παρά να κάψει άμαχους στα Καλάβρυτα.

Η δημοκρατία δεν είναι εύκολο πράγμα, είναι κάτι για το οποίο παλεύουμε όλοι μας καθημερινά, στην πολιτική, κοινωνική ακόμη και προσωπική μας ζωή και η λέξη που χαρακτηρίζει την δημοκρατία είναι η λέξη σεβασμός στη φωνή του άλλου. Δεν θα έπρεπε λοιπόν αντί να καταδικάζουμε να ακούσουμε πρώτα τι έχει να πει αυτός ο νέος άνθρωπος που έβαλε φωτιά στο φυλάκιο, η καλύτερα δεν θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο έχουμε σπρώξει αυτόν τον νέο άνθρωπο με το να μην το ακούμε ώστε να καταλήξει σε μια πράξη που ήξερε ότι θα προκαλούσε; Κανένα μωρό δεν κλαίει τυχαία, κλαίει γιατί χρειάζεται κάτι, αυτό το κάτι μπορεί να είναι φαγητό, ύπνος, περιέργεια, ενδιαφέρον. Δεν παρομοιάζω τους νέους μασκοφόρους με μωρά παιδιά, είναι ένα ακραίο παράδειγμα για να δείξω ότι είμαστε πάντα γεμάτοι κατανόηση και υποδείξεις στις ανάγκες του μωρού αλλά έτοιμοι να βαφτίσουμε εγκληματία και τρομοκράτη κάποιο νέο που απλά ουρλιάζει για ακριβώς τα ίδια πράγματα, ψωμί, παιδία και ελευθερία. Ποτέ δεν χτυπήσαμε ένα μωρό επειδή κλαίει, προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε και στη συνέχεια να καλύψουμε τις ανάγκες του σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις που στέλνουν τα ΜΑΤ κάνοντας δυο αιώνες μετά τον Μαρξ επίκαιρο, η βια φέρνει βια.

Όπως είπα και παραπάνω η δημοκρατία δεν είναι εύκολο πράγμα, και η δημοκρατία δεν κρίνεται από κάποιον που καίει ένα φυλάκιο μπροστά από ένα μαυσωλείο. Η δημοκρατία κρίνεται στη προσπάθεια που κάνουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο νεαρός έκαψε το φυλάκιο και στην υπεράσπιση του δικαιώματος του να εκφράζεται. Αυτός ο νεαρός μεγαλώνει σε μια χώρα χωρίς όνειρα, ανάμεσα σε σκάνδαλα και υπερχρεωμένες οικογένειες, σε μια χώρα που δεν μετράει το τι είσαι αλλά το τι θα δηλώσεις και που φυσικά η οικονομική βιτρίνα – μιας και τις περισσότερες φορές πρόκειται απλά για βιτρίνα – είναι σημαντική για την εξέλιξη. Σε μια χώρα που η κυβέρνηση αποφασίζει και διατάσσει για το καλό του λαού όπως το αντιλαμβάνονται τα μεταξύ ‘νταβατζήδων’ και ‘καραγκιόζηδων’ συμφέροντα της και επιβάλει τις αποφάσεις της με τα ρόπαλα των ΜΑΤ χρησιμοποιώντας συχνά σαν δικαιολογία εξωτερικούς επηρεασμούς η υποχρεώσεις. Ας όψονται ΕΕ και Αμερικάνοι έχουν δώσει την δικαιολογία σε σοσιαλιστές και νεοδημοκράτες για να περάσουν σειρά από νόμους και διατάξεις.

Τώρα όσον αφορά το ‘κρυφό σχολειό’, εχω ακούσει διάφορα που αγγίζουν τα όρια του τραγελαφικού. Η ιστορία ενός έθνους είναι ο συνδυασμός ιστορικών γεγονότων, μαρτυριών, μύθων και παραδόσεων. Η αναγνώριση ότι η Λερναία Ύδρα ήταν μύθος και ότι βέβαια δεν υπάρχει καμιά είσοδος στο Άδη από τον Αχέροντα δεν μειώνει την αξία τους στην συνείδηση των Ελλήνων, γιατί λοιπόν η αποδοχή ότι το κρυφό σχολειό ήταν μύθος έχει προκαλέσει τόσες αντιδράσεις; Μήπως έχει να κάνει με την τελευταία εσωστρέφεια στην Ελλάδα και τη στροφή υπεράσπισης της πατρίδας και των ελληνοχριστιανικών συμβόλων από τους κακούς ξένους; Μήπως τελικά αυτό κρύβει μια ανασφάλεια στο τι μέχρι τώρα διδάσκαμε στα παιδιά μας;

Η ελληνική εκκλησιά έπαιξε τόσο θετικό όσο και αρνητικό ρόλο στην ελληνική ιστορία. Στο αρνητικό ρόλο συμπεριλαμβάνεται η συχνή ανάμειξη της στη πολιτική που δυστυχώς φτάνει και μέχρι τις μέρες μας με τον γραφικό αρχιεπίσκοπο. Η δεν εκκλησιά υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του ελληνισμού οδηγώντας συχνά στη πυρά συγγράμματα με τη δικαιολογία του παγανισμού. Το δε Βυζάντιο υπήρξε ο απόλυτος δυνάστης οτιδήποτε ελληνιστικού και ίσως στην Ελλάδα θα έπρεπε να ευγνωμονούμε τους ελληνιστές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού που μας ξανάδειξαν την κληρονομία μας αλλιώς θα είχαμε καταντήσει έθνος αγγειογραφιών και επισκόπων. Ο ελληνικός εκκλησιαστικός μεσαίωνας δυστυχώς κρατάει 20 αιώνες. Από την άλλη πλευρά υπήρχε και ένας κλήρος, αυτός που περιγράφει τόσο ζωντανά ο Καζαντζάκης στα βιβλία του που πέρα από τον εξιχριστιανισμό του υποδουλωμένου έθνους κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό και φυσικά έδωσε καταφύγιο σε πολλούς ‘γραμματιζούμενους’ και φιλοξένησε εκμεταλλευόμενο την κατά περιόδους ασυλία που του έδινε η οθωμανική αυτοκρατορία την επανάσταση ακόμη και όταν αυτή γινόταν σε επίπεδο διδαχής των ελληνικών γραμμάτων. Ναι οι εκκλησίες γίναν συχνά χώρος συγκέντρωσης, συνωμοσιών και διδαχής αλλά το κρυφό σχολείο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα μύθο της εκκλησίας να ενστερνιστεί τις λαμπρές στιγμές και την πάλη για επιβίωση ενός λάου και που δυστυχώς βρίσκει σύμμαχο από τη μια τους πατρολάγνους και από την άλλη τους ξενόφοβους που ψάχνουν δικαιολογίες για τις αποτυχίες τους σε ξένο δάκτυλο. Την περίοδο της αντίστασης στους Ναζί, πάλι πολλοί κληρικοί κάλυψαν μέσα στις εκκλησίες συγκεντρώσεις και συνωμοσίες ακόμα και αποκρύψεις Ελλήνων και συμμάχων συμπεριλαμβανομένων και ανταρτών του ΕΑΜ, αλλά για την παραδοσιακά κομματικά ταγμένη ελληνική εκκλησιά αυτά ποτέ δεν μνημονεύονται γιατί τότε θα έπρεπε να μνημονευτεί και ο προδοτικός ρόλος κάποιων επισκοπών. Στη περίοδο της δικτατορίας η εκκλησιά απλά ...μελετούσε η ευλογούσε!

Αλλά όπως είπα και στην αρχή μετά από τόσα χρόνια μακριά από το ελληνικό καυσαέριο και ηχητική ρύπανση, εκτεθειμένος στο σκανδιναβικό καθαρό αέρα και νερό πιθανώς να έχει εμβληθεί η ελληνικότητα μου!

Περι ΜΜΕ, ΙΚΑ και SEX

Σκοπός μου ήταν πάντα να γράφω κείμενα στα ελληνικά για το Ovi magazine μόνο όταν εχω κάτι. Ταυτόχρονα ο μέσος Έλληνας βομβαρδίζεται καθημερινά από εφημερίδες και κυρίως τηλεόρασης με κρίσεις και επικρίσεις σε κάθε θέμα ώστε ένα κείμενο δικό μου κείμενο στο Ovi magazine να μην αποτελεί επέμβαση αλλά απλά ...ένα ακόμα κείμενο!

Αυτό που φαντάζομαι με ωθεί να γράψω και πολύ περισσότερο να αναφερθώ σε τρέχοντα γεγονότα είναι αφ’ ενός η απόσταση που με χωρίζει και που μετρά σε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, αφ’ ετέρου ο τρόπος που ενημερώνομαι για τα όσα γίνονται στην Ελλάδα και που είναι κυρίως οι εκδόσεις των online εφημερίδων ή οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που εκπέμπουν μέσω internet. οι ειδήσεις λοιπόν αποτελούνται από δυο στοιχεία αν αφήσουμε στην άκρη τα αθλητικά και περάσουμε στις καθαρά πολιτικές ειδήσεις, στο εσωτερικό και το εξωτερικό δελτίο. Για το εσωτερικό δελτίο φυσικά δεν υπάρχει άλλη σύγκριση ή πηγή άρα για το εξωτερικό δελτίο υπάρχει πληθώρα πηγών και αναφορών στο internet ώστε ακόμα και με μόνο την γνώση των αγγλικών να μπορείς να συγκρίνεις τις ειδήσεις από αυτούς που τα γνωρίζουν από ‘πρωτο χέρι.’ Και αυτό είναι γεγονός που το βιώνουν οι περισσότεροι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.

Δεν θέλω να αναφερθώ στα στραβά που βρίσκεις σε αυτή τη σύγκριση αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι συχνά σε κάνει να αμφιβάλεις και να αμφισβητείς τα όσα διαβάζεις και ακούς στο εσωτερικό δελτίο. Έτσι λοιπόν φτάνουμε στα συμβάντα της τελευταίας εβδομάδας με κέντρο την δολοφονία του διοικητού του ΙΚΑ, κυρίου Γιάννη Βαρθολομαίου. Με την δολοφονία δημιουργήθηκαν δυο τάσεις στα ΜΜΕ, από την μια αυτή που ήταν έτοιμη να χωθεί ολόκληρη στην κλειδαρότρυπα και από την άλλη μια άλλη που ήθελε πάση θυσία να προστατεύσει τα προσωπικά δεδομένα του διοικητού του ΙΚΑ και των δυο εμπλεκομένων οικογενειών πάνω από όλα σχεδόν σύσσωμη η δημοσιογραφική οικογένεια αυτοανακηρύχτηκε σε προστάτη των προσωπικών δεδομένων κρίνοντας πολύ πριν από την όποια έρευνα ότι η εξωσυζυγική σχέση του διοικητού ήταν προσωπικό θέμα.

Το ενδιαφέρον σε αυτή την ‘ενδοοικογενειακή’ δημοσιογραφική αντιπαράθεση είναι ότι αφ’ ενός μεν η συμμετέχοντες και στις δυο πλευρές ήταν αδιάφορης κομματικής η πολιτικής πλεύσης, έτσι ‘συντηρητικές’ και ‘προοδευτικές’ εφημερίδες και κανάλια βρέθηκαν να συμπλέουν στην υπεράσπιση των προσωπικών στοιχείων του διοικητού ενώ από την άλλη πλευρά αντίστοιχα ‘συντηρητικά’ και ‘προοδευτικά’ έντυπα και κανάλια δίναν την μάχη για την ‘ελεύθερη ενημέρωση.’ Ο τονισμός και τα εισαγωγικά είναι σωστά τοποθετημένα μιας και η ερμηνεία τους είναι καθαρά σημειολογική στη σύγχρονη Ελλάδα. Το άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι οι ίδιες ακριβώς εφημερίδες και κανάλια που με τόση μανία υπερασπίζονται σήμερα το δικαίωμα ενός δημοσίου προσώπου στη προσωπική του ζωή ένα μήνα πριν ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν την επιτροπή προστασίας προσωπικών δεδομένων γιατί αρνήθηκε να δώσει τα ονόματα κάποιων που με ‘ψευδείς’ (αναπόδεικτο και ατεκμηρίωτο μέχρι στιγμής) δηλώσεις, είχαν αποφύγει την στράτευση. Αυτό κρύβει μιας πολλαπλής μορφής υποκρισία.

Δεν ξέρω πως είναι ο στρατός σήμερα – και δεν ξεφεύγω από το θέμα – και δεν αμφιβάλω ότι λίγα έχουν αλλάξει, πιθανώς να τρώνε λιγότερο κοτόπουλο με ρύζι, αλλά αν είναι όπως ήταν όταν υπηρέτησα εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να είχα πάρει ανάβολη ή και να μην πάω ποτέ σε αυτό το τροχοπέδη ζωής που διαρκούσε στη δική μου περίπτωση δυο χρόνια κρατώντας σε μακριά από την ζωή και αποτροχιάζοντας κάθε βλέψη επαγγελματικής αποκατάστασης για άλλο ένα τουλάχιστον. Ενώ λοιπόν τα ΜΜΕ να κοιτάξουν για την αποκατάσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κάτι που υποχρεωτικά περνούν όλοι οι Έλληνες άρρενες βασιζόμενο σε νομικές διατάξεις του 1920 ήταν έτοιμα με διάφορες εθνοσωτήριες κραυγές να κατασπαράξουν αυτούς που δεν κάναν τίποτα περισσότερο από αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε όλοι μας. Όσο για την θεωρεία ότι ο στρατός είναι ένα μεγάλο σχολείο εγώ προτιμώ το σχολείο που θα με μάθει κάτι περισσότερο από το ότι εχω μια νόθα αδελφούλα που την λένε βόρειο Ήπειρο ή το μόνο που πραγματικά έμαθα από την στρατιωτική μου θητεία, τάβλι! Με έκπληξη λοιπόν πριν από ένα μήνα άκουγα αυτούς που σήμερα δηλώνουν προστάτες της προσωπικής ζωής να δηλώνουν πριν ξεκινήσουν την εκπομπή τους που υπηρέτησαν (κατά σύμπτωση όλοι υπηρετήσαν στο Σουφλί και εγώ ακόμα απορώ γιατί πάντα χτυπάγαμε διπλά νούμερα αφού ήμασταν τόσοι πολλοί) και στη συνέχεια με ύφος απόλυτου τμητού να σπιλώνουν με υπονοούμενα λόγο ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου ανθρώπους αδιαφορώντας για τις οικογένειες τους και τον κύκλο τους.

Επιστρέφοντας όμως στην περίπτωση του διοικητού του ΙΚΑ, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα δημόσιο πρόσωπο αλλά με έναν δημόσιο λειτουργό επιφορτισμένο με την διαχείριση δημοσίου χρήματος και με αποφάσεις που αφορούν την δημόσια υγεία, αποφάσεις που ο ίδιος και μόνο ο ίδιος έπαιρνε την ευθύνη μιας και από άλλη μια αποστροφή η διαστροφή του νόμου ο διοικητής του ΙΚΑ χαίρει της απολύτου ανεξαρτησίας όσον αφορά αποφάσεις προμηθειών. Η σχέση λοιπόν του εν λόγο διοικητή με τον σύμβουλο του επί των προμηθειών, σύμβουλο που ο ίδιος είχε επιβάλει κατά παράβαση της επιτηρίδας που διέπει το ίδρυμα μόνο σε σκέψεις και υποθέσεις θα μπορούσε να οδηγήσει. Και στην περίπτωση του ΙΚΑ αυτές οι προμήθειες ανέρχονται σε πολλά εκατομύρια ευρώ. Έτσι λοιπόν οι όποιες σκέψεις συνωμοσιών και υποθέσεων είναι απολυτά δικαιολογημένες.

Επιστρέφοντας στις αρχικές μου σκέψεις, νομίζω ότι τα ελληνικά ΜΜΕ πέσαν στη παγίδα που τα ίδια στήσαν χρόνια τώρα ακροβατώντας μεταξύ οικονομικών συμφερόντων, ψευτο-ηθικών διλημμάτων, πατριδολαγνείας (για να μην ξεχνάμε και την περίπτωση των Ιμίων που όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι ήταν έτοιμοι να μας στείλουν να πολεμήσουμε την Τουρκία οχυρωμένοι πίσω από τη δημοσιογραφική τους ταυτότητα και τις ‘απαλλαγές’ που τους δίνει το ‘λειτούργημα’) και ζωής πίσω από την κλειδαρότρυπα. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι ίδιοι εκπαιδεύσανε πια δυο γενιές ακροατές και αναγνώστες και τους κάνανε να ψάχνουν αυτήν ακριβώς την αμφισβητούμενη πραγματικότητα, δυστυχώς χωρίς επιστροφή!

Για ένα μαϊμού μπουφάν και μια πρόταση μομφής ρε γαμώτο!!!

Τελικά αυτό που μας ενώνει στην Ελλάδα δεν είναι η ΝΟΚΙΑ αλλά ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Κάτι σαν Ολυμπιακός Παναθηναϊκός. Οι υπόλοιποι είναι κάτι σαν ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Λάρισα, ΑΡΗΣ κλπ. την ίδια στιγμή αυτό ακριβώς που μας χωρίζει περισσότερο είναι ... ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Κάτι σαν να ταξιδεύεις Ωρωπό - Καστρί και με το που φτάνεις επιτέλους μετά από κορναρίσματα, ιδρώτα και αγωνία να ξαναγυρίζεις πίσω!

Η ίδια απόσταση από ότι φαίνεται στην αρχή χώριζε το άρθρο 16 με το άρθρο 24 αλλά με λίγη καλή προσπάθεια και από τις δυο πλευρές η απόσταση εκμηδενίστηκε και κατέληξε σε ...πρόταση μομφής δηλαδή πιάσε το αρνί και κούρευτο!!! Τώρα το μόνο που έμεινε στους πολιτικούς αρχηγούς είναι να καθίσουν αναπαυτικά και να παρακολουθήσουν το τελευταίο reality show, πίνοντας φραπέλαιο!!!

Αγαπητοί συντρεχαλητές στις μαραθωνίους του ίντερνετ μετά από χρόνια καταλήγω όλο και πιο πολύ να πιστεύω ότι ο πρώτος, πως λένε Charles I, ε λοιπόν ο Καραμανλής Ι είχε απόλυτο δίκιο, αυτή η χώρα είναι ένα τεράστιο φρενοκομείο και άντε να καταλάβει ο κάθε Φιλανδός τι συμβαίνει.

Παράλληλα με αυτά είναι και σε εξέλιξη ο αγώνας να αποκτήσει και ο κάθε νεοφιλελεύθερος Έλληνας μαϊμού μπουφάν, σε μπλε χρώμα και με διακριτό το σηματάκι του πολίστα την ώρα που τρώει την μπανάνα του συνεχίζεται από τον κ. Μιχαλολιάκο. Διαβάζοντας προσεκτικά την επιστολή που έστειλε απόστρατος αξιωματικός για την πολιτιστική έξοδο του κυρίου Μιαχαλολιάκου στην Βουλγαρία και το πολιτισμικό σοκ που προκάλεσε έμεινα με μια απορία που φαντάζομαι μοιράζονται μαζί μου και άλλα δέκα εκατομύρια Έλληνες. Τελικά τι έλεγαν οι αρχαίες γραφές του αστρολόγου; Θα γίνει αυτός ο γίγαντας πολιτισμού πρόεδρος της ΝΔ η οχι; Παράλληλα εκτός από τον να γίνεται γελοίος ο συγκεκριμένος κύριος σε βαλκανικό επίπεδο και στον ελεύθερο χρόνο του προσλαμβάνει και τα ‘δικά μας’ παιδιά στο υπουργείο άμυνας. Οποιαδήποτε άλλη του απασχόληση αγνοείται!!!

Ο πρωθυπουργός που υποχρεώθηκε από τον κύριο Παπανδρέου να αφήσει για λίγο το κρεβάτι σου στον Ωρωπό και το καλοψημένο γουρουνόπουλο που τον περίμενε – οποιαδήποτε ομοιότητα με τον θρυλικό σύντροφο του Αστερίξ είναι τελείως τυχαία, ο Οβελίξ είχε μυαλό! – και να πάει στη βουλή των Ελλήνων και τη παρασκευή και το Σάββατο και την κυριακή δημιουργώντας καινούργιο προσωπικό ρεκόρ χρόνου μακριά από τις παντόφλες του.

Δήλωση του «δεν πάμε για εκλογές» θα θεωρηθεί κλασική στο μέλλον και το λέω με βεβαιότητα χωρίς μαντικές ιδιότητες και χωρίς να εχω διαβάσει τα αρχαία ωροσκόπια που διάβασε ο κύριος Μιχαλολιάκος.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ο Μιχαλολιάκος κατάφερε να παραγκωνίσει ακόμα και αυτόν τον γίγαντα τον Πολύδωρα. Αλλά για να επιστρέφουμε στις μαντικές ικανότητες του πρωθυπουργού ας το αφήσει καλύτερα για κάποιον άλλον γιατί η μέχρι τώρα ιστορία έχει αποδείξει ότι όποτε Έλληνας πρωθυπουργός είπε ότι δεν θα γίνουν εκλογές ήταν το σύνθημα για την έναρξη της προεκλογικής περιόδου.

Και σαν να μην φτάνανε αυτά να σου στη μέση και η Κύπρος εξοργισμένη με την ...γκρίζα αντίδραση των ΗΠΑ στα όσα είπε και έκανε η Τουρκία τον τελευταίο καιρό σε σχέση με τη Κύπρο και τους γείτονες της. Και βέβαια εδώ δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι, γιατί βρε αδέρφια εσείς δηλαδή τι αντίδραση περιμένατε; Εμπριμέ και καρουδάκια; Γιατί δεν μας λέτε και μας να καταλάβουμε; Δηλαδή τόσα χρόνια και ακόμη να καταλάβετε ότι οι Αμερικάνοι σας βλέπουν σε film noir και τώρα ξαφνικά περιμένετε να σας δουν σε Technicolor; Εδώ ταιριάζει πάλι το πιάσε το αυγό και κούρευτο.

Και για να τελειώσουμε νομίζατε ότι θα ξέχναγα τον Χριστόδουλο; Που θα πάει αυτό το site χωρίς την ευλογιά του πολυλογότατου και πολυπαρλαευλογημένου αρχιερέα και μιας και μιλάμε για αρχιερέα γιατί τον πείραξε αν οι παγανιστές λάτρεις του δωδεκαθέου κάναν τελετές στο ναό του Δία; Μήπως θέλει να βάλει χέρι και σε κείνο το παγκάρι;

Πόσα είναι τα άρθρα;

Αγαπητοί συντρεχαλητές στις skate-λεωφόρους του internet αποφάσισα επικαλούμενος την τρέχουσα επικαιρότητα να επανέλθω κάνοντας μια εις βάθος αναφορά στα άρθρα! Φυσικά ένας φιλόλογος θα ήταν ο πιο κατάλληλος αλλά προς το παρόν βολευτείτε με τον Φιλανδό γιατί όπως και η γνωστή παροιμία όλοι χρειαζόμαστε το Φιλανδό μας!

Τις τελευταίες μέρες αναζωπύρωσε πάλι η συζήτηση για το άρθρο 16 και εγώ αμήχανος άρχισα μια έντονη έρευνα γκουγκλάροντας ολ αράουντ να βρω τι έγιναν τα υπόλοιπα 15 άρθρα και αν υπάρχει και δέκατο-έβδομο άρθρο! Και έτσι βρήκα ότι εκτός από τα βασικά άρθρα, ο – η – το υπάρχουν και σειρά άλλα άρθρα, όπως το τέταρτο άρθρο που είναι το ρε! Γενικά δεν έχει γένος και κολλάει παντού, που πας ρε! Πως είσαι έτσι ρε! Τον Χριστόδουλος σου ρε!

Στη τελευταία περίπτωση έχουμε τη χρήση διπλού άρθρου και συγνώμη για το ότι υποχρεούμαι να ...πηδήξω αλλά εκτός από το ρε έχουμε και το άρθρο νούμερο έτσι απλά νούμερο – γενικά και αόριστα, Χριστόδουλος. Αυτό είναι άρθρο καταχρηστικό και ευλογημένο. Υπάρχουν άρθρα του κώλου, υπάρχουν και άρθρα ευλογημένα, το άρθρο Χριστόδουλος πάει παντού!

Μετά είναι το άρθρο μωρή! Θα μπορούσε να είναι το θηλυκό του άρθρου ρε αν δεν αναφερόταν και σε κότες και οι κότες δεν έχουν γένος. Η έκφραση, μωρή κότα διαιτητή αναφέρεται σε αρσενικό μιας και οι διαιτητές από εποχής παράγκας και προ παράγκας είναι μόνο αρσενικού γένους, τουλάχιστον έτσι δηλώνουν κι ως γνωστόν στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις. Ακολουθούν τα άρθρα οικονομία, παραοικονομία. Είναι άρθρα αχρησιμοποίητα και ...πολυχρησιμοποιημένα. Είναι άρθρα της αναφοράς. Αναφέρομαι σε οικονομικά θέματα, ανιούσα οικονομία, οικονομικές παροχές! Στη τελευταία περίπτωση χαρακτηρίζεται και άρθρο ουτοπικό.

Ακολουθούν τα άρθρα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει και ενδιάμεσο άρθρο που ακολουθεί από ανάγκη και είναι το ωχ! Περιστασιακά συνοδεύεται και από τα, ωχ μανούλα μου, ωχ παναγία μου που αποδεικνύει ότι ο Έλληνας έχει στενούς δεσμούς με την οικογένεια και την θρησκεία να τος πάλι ο Χριστόδουλος!!! Πολλές φορές γίνεται και συνδυασμός όπως για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ/ΝΔ σου μωρή κότα Χριστόδουλε με ανεξέλεγκτα αποτελέσματα όπως για παράδειγμα ο αρχιεπίσκοπος να ανακοινώσει ότι ...ανησυχεί!

Όταν ανησυχεί ο αρχιεπίσκοπος ανησυχεί η δεξιά μας. Γιατί ποιο γκάλοπ είδε ο μακαριότατος και ανησυχεί; Προηγείται ο καραμανλης ή προηγείται ο Κωστάκης και δεν εννοώ τον έξω από δω, τον γρουσουζομάρτυρα!

Αισίως φτάσαμε τα δέκα άρθρα και ακολουθούν τα άρθρα ουστ και δικαιοσύνη. Αυτά κι αν είναι αχρησιμοποίητα! Από το 1821 οι Έλληνες έχουν να πουν ουστ και όσο για τη δικαιοσύνη ...είναι τυφλή, κουφή και σε κώμα!!! Το άρθρο 13 παραλείφθηκε για προληπτικούς λόγους, κατά περιόδους έχει χρησιμοποιηθεί με άλλα υποκοριστικά όπως, προδότης, αποστάτης, γκαντέμης και άλλα παρόμοια. Το άρθρο 14 είναι εναλλακτικό, αυτή την εποχή λέγεται και της στρατεύσεως ή της αναβολής ή και το άρθρο της τέχνης που οι γλείφτες κυριαρχούν! Το άρθρο 15 είναι αφιερωμένο στην ελληνική αστυνομία! Περισσότερα σε άλλο post και μετά από πολύ στοχασμό! Η ελληνική αστυνομία είναι ένα άρθρο από μόνη της αφού κατάφερε να κάνει τη βλακεία επιστήμη με master σε ελληνικό ιδιωτικό κολέγιο που στεγάζεται στην Ρηγίλλης ενίοτε στη Ραφήνα!

Και έτσι φτάσαμε στο άρθρο 16, το επονομαζόμενο και άρθρο της ζήλιας! Μάλιστα, άρθρο της ζήλιας γιατί αγαπητοί Έλληνες συντρεχαλητές στις skate-λεωφόρους του internet δεν έχετε ακόμη καταλάβει τι συμβαίνει. Βρε αθώα μου ποιος Έλληνας σύγχρονος πολιτικός έχει τελειώσει ελληνικό πανεπιστήμιο; Από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Σουηδία ...κανένας!!! δηλαδή τι περιμένετε εσείς τώρα; Να σας αφήσουν έτσι να ζηλεύετε; Να μην σας δώσουνε τα φώτα που πήρανε και οι ίδιοι άλλο αν στη συνέχεια κάψανε τις λάμπες. Βρε αθώα μου (άρθρο νο4) γιατί αντιδράτε σε αυτούς που θέλουν να σας βγάλουν από την απομόνωση του ελληνικού πτυχίου σας; Γιατί δεν θέλετε κι εσείς να έχετε ένα πτυχίο δια τηλεφώνου από Αμερική;

Βρε αθώα μου θέλετε να τους βλέπετε απλά να κάνουν αρπαχτές και κουμπαριές κι εσείς απλά να ζηλεύετε; Δεν καταλαβαίνετε ότι με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων όλοι θα γίνουμε ίσοι; Αχ αθώα μου!!!

Καλή χρονιά σε όλους σας!!!

Έτσι για να θυμηθώ κι εγώ κάποια ...άλλη χρονιά που δούλευα για πρωινή ... πολύ πρωινή εφημερίδα και γνωστό ...τρωκτικό!!!

Καλή χρονιά να έχετε όλοι σας, οι οικογένειες σας και όλοι όσοι αγαπάτε!

Οι ευχές και από το Ovi magazine και από τους ... It’s all Greek to me!!!

Καλή χρονιά!!!

Happy Birthday Ovi Magazine

December 20th marks the second birthday of Ovi magazine and we would offer you a slice of cake if we had one – chocolate, of course. Can you believe that two years have passed so quickly? Our stats include 17 free monthly PDFs, over 1100 original articles, dozens of cartoons, over 60 contributors and we are still a non-profit magazine!

Whether you have been with us from the very first day or joined us along the way, or have discovered us on this joyous occasion, we welcome you to continue participating in a project to champion free speech and encourage positive discussion.

Domestic violence, world famine, promoting equality and fighting for peace are common themes in Ovi magazine, but change does not come overnight. We need your help and support.

To effect real change, Ovi realizes that awareness needs to be brought to many of these issues and that is the role we play. We invite everybody to contribute to our magazine in the form of articles, interviews, promotion and participation in the comments section.

The Ovi team is determined to accomplish many of their goals throughout 2007 and their third year, so why not become a part of the Ovi project. It costs you nothing other than time and a little brainpower.

We’ve covered every issue for two years!

Happy Birthday Ovi magazine!

Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #4 & 5

Καλημέρα σε όλους σας. Είχαμε μια μικρή περιπέτεια με την Δάφνη και έτσι δεν βρήκα χρόνο ούτε να βάλλω το 4ο μέρος της ιστορίας, ούτε να φτιάξω εικόνες. Αλλά θα προλάβω ...άλλωστε μόλις σπρώχνω την μέρα για να γίνει 48 ώρες!!! Γι αυτό σήμερα ...δυο κεφάλαια από την ιστορία!

12 μέρες μείνανε και ελπίζω να μην χρειάζεται το πνεύμα των Χριστουγέννων για να το νιώσετε, ελπίζω να έχετε πάρει τα δώρα σας, να έχετε στείλει τις κάρτες σας, κουραμπιέδες και μελομακάρονα έτοιμα;

Κατά τα άλλα ακόμη δεν λέει να χιονίσει, απλά σκοτάδι και βροχή, το Ελσίνκι είναι στολισμένο αλλά χωρίς χιόνι ...δεν είναι στολισμένο και σύντομα φωτογραφίες από το δέντρο μας!!!

Χρόνια πολλά σε όλους σας....

***************************
Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #4

Τα πόδια και τα πέταλα του Μίκα είχαν αρχίσει να πονάνε από το συνεχές περπάτημα
Για ώρα τώρα προσπαθούσε να κρατήσει το σώμα του χαλαρό για να αντέξει το πολύ περπάτημα αλλά σύντομα θα χρειαζόταν να σταματήσουν για λίγο για να συνέλθει. Σταμάτησε για λίγο το περπάτημα να πάρει μια ανάσα και σιγουρεύτηκε ότι ο Μάττι συνέχιζε να κοιμάται στη πλάτη του μόνο πότε-πότε όλο και κάτι μουρμούριζε μέσα στον ύπνο του, αλλά από ότι φαινόταν τα κατάφερνε παρά το τσουχτερό κρύο.

Η ανάσα του Μίκα άρχισε να επανέρχεται στο κανονικό της ρυθμό και τα πόδια του να ηρεμούν από το συνεχές περπάτημα, η αλήθεια ήταν ότι ο Μίκα ήταν τυχερός που ήταν τόσο δυνατός αλλιώς κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να αντέξει όλη αυτή τη πορεία σε τέτοιο καιρό. Το μυαλό του Μίκα άρχισε να πλανιέται στην οικογένεια του, στο κοπάδι του που είχε χάσει, στον Μάττι, στη τροφή που χρειαζόταν και στο τέλος σταμάτησε στα αχνάρια που για τόση ώρα ακολουθούσε. Δεν μπορούσε να είναι απόλυτα σίγουρος αλλά το ένστικτο του έλεγε ότι αυτά ήταν αχνάρια από τρολ, αλλά θα μπορούσε να είναι και από ξωτικά, ποτέ δεν κατάφερε να πει τη διαφορά ανάμεσα τους. Και βέβαια υπήρχαν και οι νάνοι.

Κάποτε ο Μίκα είχε συναντήσει έναν νάνο και αυτό ήταν πολύ καιρό πριν όταν παρά λίγο να τον ...πατήσει!!! και βέβαια αφού ο μικρός νάνος που λεγόταν Ούνο είχε σταματήσει να του φωνάζει και ο Μίκα είχε ζητήσει συγνώμη γι εκατοστή φορά ... άρχισαν να μιλάνε σαν παλιοί φίλοι. Ο Ούνο ήταν ένας καταπληκτικός τύπος που φόραγε ένα πολύχρωμο παλτό και με μυτερό πράσινο σκούφο με μια καμπανίτσα στη κορυφή του που χτύπαγε σε κάθε κίνηση του Ούνο! Αλλά το χαμόγελο του Ούνο και αυτός ο περίεργος τρόπος που τα έλεγε με το ύφος ‘εγώ τα ξέρω όλα’ σε κέρδιζε και η μικρή η καμπανίτσα δεν σε ενοχλούσε.

«Ξύπνα Μίκα!» Η φωνή του Μάττι τον επανέφερε από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις του. «Συγνώμη Μάττι, απλά σκεφτόμουνα και ξεκουραζόμουνα για λίγο, πως αισθάνεσαι;» η παγωμένη καρακάξα αφού έκανε μια δραματική κίνηση με τα φτερά της πλησίασε το αυτί του Μίκα και είπε, «Θα επιβιώσω! Αν και θα μου πάρει πολύ χρόνο για να διορθώσω το κακό που έκανε ο πάγος στα φτερά μου... Θα πέθανα αν μπορούσε κανένας να με δει τώρα, ειδικά η Σούτι, η οποία δεν ξέρω αν στο εχω ξαναπεί, είναι η ομορφότερη καρακάξα στον κόσμο ...μετά από μένα φυσικά!!!

«Σώπα Μάττι!» ψιθύρισε ο Μίκα. «κάποιος έρχεται προς το μέρος μας, δεν μπορώ να δω καλά αλλά έρχεται προς το μέρος μας.» Ο Μάττι πετάχτηκε και σηκώνοντας το κεφάλι του προσπάθησε να δει τι βλέπει ο Μίκα «Τι; Τι είναι;, τι βλέπεις;» και βάζοντας το φτερό του μπροστά στα μάτια του για να σταματήσει το χιόνι που έπεφτε συνέχεια συμπλήρωσε, «Ναι! Το βλέπω κι εγώ, βλέπω μια σκιά εκεί στα δέντρα να κινείται αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι, είναι μια σκιά ....» Ο Μάττι ξαφνικά σταμάτησε να μιλάει και κράτησε την αναπνοή του.

«Τώρα το βλέπω Μίκα, έρχεται προς εμένα!» Ο Μάττι χοροπηδούσε γύρω-γύρω από τα πόδια του Μίκα με την ανησυχία του όλο και να μεγαλώνει. «Είμαι σίγουρος ότι είναι αλεπού ... η λύκος!» ψιθύρισε ο Μάττι ενώ προσπαθούσε να διακρίνει τι ήταν, δυστυχώς όμως το χιόνι ήταν πολύ πυκνό και το μόνο που μπορούσε να δει ήταν μια γκρίζα σκιά να πλησιάζει. Και οι δυο τους σταθήκαν ακίνητοι και σιωπηλοί για λίγο μέχρι που ο Μάττι είπε, «Γιατί δεν ήθελα να πάω νότια; Θα έπρεπε να είμαι χελιδόνι να πετάω στις παραλίες της μεσογείου το καλοκαίρι και να τρώω τροπικά έντομα!»

«Μάτι δεν είσαι στα νότια γιατί δεν ξέρεις καν που είναι ο νοτιάς και είσαι και πολύ τεμπέλης για να πετάξεις τόσο μακριά, αλλά έτσι κι αλλιώς ότι και να ήταν η σκιά που πλησίαζε, πάει ...χάθηκε!!!» Ο Μάττι αναστέναξε με ανακούφιση, «Δεν στο είπα να μην ανησυχείς; Αν ήταν αλεπού ή λύκος θα καθάριζε το ράμφος μου, μετά θα χτύπαγα με το δεξί μου φτερό και μετά με το αριστερό και μετά με τα νύχια μου ....» Ο Μίκα σήκωσε το κεφάλι του στον ουρανό με απελπισία και ήταν έτοιμος να αρχίσει να κάνει πλάκα στο μικρό ....πυγμάχο όταν μια μικρή ...καμπανούλα χτύπησε μπροστά τους και ένα ανθρωπάκι με καταπράσινο μυτερό καπέλο εμφανίστηκε λέγοντας ... «Γεια σας ... τι κάνετε;»

***************************
Η χριστουγεννιάτικη ιστορία του Μίκα Μους #5

«Σε παρακαλώ Μάτι σταμάτα, είναι ένας νάνος!» Ο Μάττι σταμάτησε να προσπαθεί να χωθεί μέσα σε ένα μικρό βουναλάκι με χιόνι που είχε φτιάξει και κοίταξε πάνω από τον ώμο του, «ένα ξωτικό; Ο, οχι!!! οχι ένας νάνος! Τους αρέσουν οι καρακάξες;» ο Μίκα άρχισε να γελάει παρατηρώντας τον ...γενναίο φίλο του να τρέμει στο χιόνι, και χωρίς άλλη κουβέντα άρχισε να γελάει και ο νάνος, «γιατί γελάτε εσείς οι δυο;» φώναξε δυνατά ο Μάττι που κρυβόταν από μπροστά τους από ντροπή τινάζοντας το χιόνι από το κεφάλι του, «Αν ήταν αλεπού να είσαι σίγουρος ότι εγώ θα σε υπερασπιζόμουνα, αλλά με ένα νάνο, οι νάνοι που λες... για στάσου, ξωτικό, εσύ πως βρέθηκες εδώ;»

Ο νάνος πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να σταματήσει το γέλιο που τον έπνιγε., «Ταπεινά συγνώμη Μάττι, ήταν πολύ άσχημο από πλευράς μου να σε φοβίσω με αυτό το τρόπο αλλά πρέπει να θυμάσαι ότι και οι νάνοι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί όταν είναι στην τούντρα...» Και φυσικά ο Μάττι τον διέκοψε, «Μπα, και πως ξέρουμε το όνομα μου; Εσένα πως σε λένε; Ποιος είσαι εσύ; Δεν νομίζεις ότι ήρθε η στιγμή για να δώσεις και μερικές απαντήσεις;» ο μίκα τόση ώρα απλά παρακολουθούσε την έκρηξη του φίλου του αλλά τώρα ένιωσε ότι ήρθε η ώρα να επέμβει, «Λέγεται Ούνο, είναι ένας νάνος φίλος μου, και Μάττι, ξέρει το όνομα σου γιατί με άκουσε να το λέω!!!»

Ο Μάττι έγνεψε καταφατικά και άρχισε να προχωράει μπροστά και πίσω, υστέρα σταμάτησε και ...φώναξε, «Ουπς, για σταματήστε όλοι σας για ένα λεπτό, δεν μου λέτε κύριε Μίκα, που τον ξέρετε αυτόν τον Ούνο τον νάνο; Τι συμβαίνει εδώ πέρα;» Ο Μίκα και ο Ούνο αρχίσανε να γελάνε με την εικόνα της αναμαλλιασμένης η καλύτερα ανά-πουπουλιασμένης καρακάξας και ... «λοιπόν φίλε μου Μίκα χάρηκα πολύ που σε ξαναβλέπω, αυτή ήταν μια πραγματική ευχάριστη έκπληξη» είπε ο νάνος, «πες μου τι κάνεις αγαπητό μου μους, πάει πολύς καιρός από τότε που παρά λίγο να με ...πατήσεις και από ότι βλέπεις οι συναντήσεις μας πάντα είναι φασαριόζικες!»

Αλλά πριν ο Μίκα να προλάβει να απαντήσει ο Μάττι άρχισε πάλι, «έκπληξη; Εμ βέβαια είναι έκπληξη, αλλά δεν ήταν ευχάριστη έκπληξη κύριε μου! Ξέρεις τι θα μπορούσα να σου κάνω; Ε; Ξέρεις; Οι κινήσεις μου είναι θρυλικές σε όλη την αρκτική ...» και ένα δεύτερο κύμα γέλιου ξέφυγε από τον Μίκα και τον Ούνο καθώς το μικρό πουλί πήρε θέση πυγμάχου με τις γροθιές του τεντωμένες μπροστά. «Δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα φίλε μου Ούνο. Δυστυχώς από την τελευταία μας συνάντηση έχασα το κοπάδι μου και ο Μάττι από δω μου κρατάει παρέα στην αναζήτηση μου να τους ξαναβρώ. Απλά... το κρύο έχει γίνει πολύ ... σκληρό τις τελευταίες ώρες και χρειαζόμαστε ένα μέρος να ζεσταθούμε και να ξαποστάσουμε για λίγο.»

Ο Ούνο έβαλε το χέρι του σε μια κρυφή τσέπη και έβγαλε ένα παράξενο φύλλο με έντονο πορτοκαλί χρώμα και το έδωσε στον Μίκα, «φάε αυτό Μίκα και θα δεις που θα νιώσεις αμέσως καλυτερα.» Ο Μάττι που μπορεί βέβαια να έδινε ακόμη γροθιές στον αέρα δεν είχε πάψει και να ακούει την συζήτηση «Και με μένα τι θα γίνει κύριε νάνε; Κύριε Ούνο; Για μένα τίποτα; Αλλά έτσι είναι, ποτέ! Ποτέ κανένας δεν νοιάζεται για μένα. Έτσι είναι κύριε, ποιος ενδιαφέρεται για μια καρακάξα που τα καταπληκτικά της φτερά χάνουν τη γυαλάδα της... ποιος;» και την ίδια στιγμή ένα δυνατό ρεύμα αέρα έσπρωξε τον Ματτι πάνω σε ένα λοφάκι χιονιού ...ανάποδα!

Ο Μίκα με τη βοήθεια του Ούνο τράβηξε τον δύστυχο τον Μάττι από το χιόνι και αρχίσανε να καθαρίζουν το χιόνι από πάνω του, «Ορίστε κύριε Μάττι, και θα σου δώσει όση δύναμη χρειάζεσαι,» και πάνω που ο Μάττι ήταν έτοιμος να αρχίσει την γκρίνια πάλι και μάλιστα αυτή τη φορά είχε σκοπό να παραπονεθεί ότι το φύλλο που είχε δώσει ο Ούνο στον Μίκα ήταν μεγαλύτερο ο Μίκα είπε «ο αέρας άρχισε να δυναμώνει ξανά και το χιόνι να πέφτει πιο γρήγορα και παχύ, πρέπει να βρούμε γρήγορα ένα καταφύγιο για το βράδυ και γρήγορα.» Ο Ούνο έριξε μια ματιά στον Μάττι που μασουλούσε το φύλλο του και είπε «το νιώθω κι εγώ ότι ο αέρας δυναμώνει και βλέπω ότι όλοι μας χρειαζόμαστε γρήγορα ένα καταφύγιο, ακολουθείστε με!»

Χωρίς άλλη κουβέντα ο Ματτι πέταξε στην πλάτη του Μίκα και αρχίσανε το περπάτημα ακολουθώντας τον Ούνο μέχρι που βρέθηκαν μπροστά από μια μικρή σπηλιά στην άλλη πλευρά του λόφου που είχαν συναντηθεί, «εδώ θα φυλαχτούμε μέχρι να περάσει η χιονοθύελλα και θα είναι και αρκετά ζεστά για όλους μας.» και παρατηρώντας το λυπημένο πρόσωπο του Μίκα, πρόσθεσε, «Μην ανησυχείς νεαρέ μου, θα τους βρεις σύντομα, θα δεις! Τι θα μπορούσε να κάνεις τώρα με αυτή τη χιονοθύελλα; Ε; Άσε που εχω και ένα παράξενο προαίσθημα ότι δεν είμαστε οι μοναδικοί που ψάχνουμε καταφύγιο σε αυτή τη σπηλιά, και που ξέρεις όλο και κάποια πληροφορία θα βρούμε για το κοπάδι σου»

***********************************
Οπως πάντα για του αγλόφωνους ... Ovi magazine.

Χωρίς άλλα λόγια #002

Χωρίς άλλα λόγια #001

A Mika Moose Xmas: Chapter 1

It appeared to be early December, but you couldn’t be too sure anymore. It looked like December and even smelt like December, yet there was nothing to confirm any of these suspicions, which was rather frustrating. Either way, a light snow was being whisked about by an energetic wind and the whisper of distant elf song brought an extra touch of magic to the enchanted arctic tundra. It was also very cold.

The world was seemingly at peace, hibernating beneath a large white blanket until spring and nobody would dare upset this fragile tranquillity, well almost nobody. “Are we there yet?” squawked a voice that echoed among the trees, evaporating the silence like an icicle thrown on to a roaring fire. The wintry wilderness seemed to take a deep breath to calm itself and prepared to return to the calm from a few moments earlier.

Once again the screech called out, “Are we there yet, Mika?” If you had been standing in a particular place on the tundra you would not have known where this voice was originating, although all that was about to change. At first all you could see was a small black head with a beak, then something strange happened as the body appeared. It seemed as though this bird was hovering in the air without using its wings and was gaining altitude a second at a time.

The cause of this illusion was easily explained, yet it made you blink your eyes in amazement. A magnificent looking magpie with resplendent plumage was perched on the antlers of a miserable looking chocolate moose; the colour chocolate, not the dessert. Matti the Magpie yawned and stretched out his black, silver and white wings to their full span, and then began to groom his feathers. Matti was a beautiful bird, unfortunately, he was the first to realize this and was considerably vane concerning his appearance.

“Mika, why don’t you take better care of yourself?” muffled Matti through his wing feathers, “You could have some consideration for your passengers…I mean the smell up here is disgusting!” Mika rolled his eyes and sighed, and then cleaned one of Matti’s discarded feathers from his nose. “I think you do enough grooming for the both of us, Matti. Anyway, I had a mud bath at the end of the summer and that was enough for…OW! What was that?”

Matti swallowed the little bug he had caught crawling through Mika’s fur, “Sorry, the cleanliness of the transport may be poor, but the catering is fantastic!” The magpie stretched out his wings once more, checked every feather was straight and then remembered his earlier question, “Are we there yet?” Mika was getting bored of Matti’s continually questions, especially since the bird could never remember the answers, which was due to either stupidity or an attention span shorter than a mosquito’s eyelash.

“No Matti, how can we be there when we are not going anywhere?” Mika lied because they were going somewhere, they were following the little elf footprints in the snow, but he didn’t want to tell Matti and he also didn’t know where they would eventually lead. “Mika…we should go left. I have a feeling we should go left!” exclaimed Matti pointing his right wing in the air before being distracted by a large snowflake landing in his face.

“I’m covered in snow, you’re covered in snow…everything is covered in snow! Left is snow, right is snow, behind is snow, in front is snow, below is snow, up is snow, snow, snow, snow, ice and snow, snow and ice…” Mika was lost in his own thoughts and was ignoring his friend’s ramblings. He needed to find the rest of his herd before the winter became too hard and he didn’t know how long he had. Suddenly, Mika was aware of somebody saying his name, “Mika, Mika, hello! How much further?”

PART TWO COMING VERY SOON

Download November Cover Stories PDF now

How many magazines can have a new cover every day? Obviously Ovi magazine excuses its "we cover every issue" to the line or better to the ...cover!!! You can download now the November Cover Stories PDF.

And some of this covers are ...just amazing!!! You can see a lot of them here at the blog as well!

Επετειακό

Σήμερα το απόγευμα κρατώντας την κόρη μου αγκαλιά προσπαθούσα να σκεφτώ αν κάποια στιγμή θα της μιλούσα για το Πολυτεχνείο και συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν θα το κάνω.

Η ερώτηση ξεκίνησε από χτες όταν μέσα στην περιπέτεια που ζούσαμε στα νοσοκομεία η φίλη μου η Άννα μου έστειλε ένα καταπληκτικό άρθρο σχετικό με την επέτειο για Ovi magazine και ο Asa άρχισε να με ρωτάει για το τι έγινε και τι έκανα εγώ, πολύ περισσότερο με έπιασε αγωνία όταν μου ζήτησε να γράψω κάτι στα αγγλικά μιας και το άρθρο της Άννας ήταν στα ελληνικά και δεν προλάβαινα να το μεταφράσω. Έτσι για πρώτη φορά βρέθηκα να γράφω κάτι για το Πολυτεχνείο. Επετειακό!

Δεν ήξερα τι να γράψω και όλο και το χέρι μου έτρεμε, μετά ένιωσα ότι είχα δάκρυα στα μάτια μου και στο τέλος έγραψα κάτι που πιθανώς να μην βγάζει και κανένα νόημα. Στο μυαλό μου είχαν μπερδευτεί εικόνες, εικόνες δικές μου, εικόνες από το ντοκιμαντέρ του ολλανδού, εικόνες από φίλους που δεν υπάρχουν και σημάδια που βασανίζουν ακόμα άλλους που αγαπώ και όλα αυτά μπερδευόντουσαν με την φωνή της Δαμανάκη στη Βουλή και το πρόσωπο μεγαλοστελέχους και τέως υπουργού πια κόμματος που με άφησε μόνο μου στη Holland square στο Λονδίνο να αντιμετωπίσω τους έφιππους αστυνομικούς κάποια επέτειο του πολυτεχνείου γιατί είχε άλλη δουλειά πιο σημαντική.

Μετά ήρθαν οι εικόνες από κάποιες εφημερίδες που ο Κωστάκης ο Καραμανλής μίλαγε για τους ήρωες του πολυτεχνείου και το τι έκανε εκείνη τα βραδιά, τα τραπεζάκια με τις κόκα κόλες και τα σουβλάκια, τις κασέτες και τους αναρχικούς που παίζουν με τα ΜΑΤ και δεν ήξερα τι να πω.

Με τον Asa τα πράγματα είναι εύκολα, ξέρει πια ανάλογα με το ύφος μου ότι για κάποια πράγματα δεν θέλω να μιλάω και κατάλαβε ότι αυτό ιάνει ένα από αυτά τα θέματα. Με την Δάφνη όμως δεν ξέρω τι θα κάνω, γιατί θέλω να μάθει, θέλω να καταλάβει αλλά φοβάμαι ότι θα γίνω κι εγώ τραπεζάκι με κόκα κόλα και σουβλάκια. Και τι να της πω αφού κάθε φορά που τα σκέφτομαι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δακρύσω χωρίς να μπορεί να βγει τίποτα από μέσα μου.

Το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι να μην χρειαστεί να το ζήσει!

#4 - Το Χαϊδάρι και ο Πολύδωρας

Τελικά και παρ’ όλες τις φιλότιμες και συχνές παραιτήσεις του Πολύδωρου υπουργού, οι μπάτσοι πήραν τα δύο από τα τρία. Οπότε η απορία παραμένει, αποδόθηκε δικαιοσύνη:

Και αυτομάτως ήρθαν οι δικαστικοί να δώσουν την απάντηση, αυτοδωρήθηκαν το τρίτο το μακρύτερο, βοήθεια τους. Βέβαια σύσσωμη η πολιτεία αντέδρασε. Και το υπουργείο εσωτερικών ακολουθώντας το ιστορικό παράδειγμα από το ένδοξο παρελθόν του υπουργείου εξωτερικών ...ελληνοποίησε καμιά διακοσαριά χιλιάδες.

Έτσι το κράτος βρήκε λύση στο θέμα, είμαι ελληναράς και βιάζω δεκαπεντάχρονες μετανάστριες, τώρα θα λένε είμαι ελληναράς και βιάζω ελληνοπούλες οπότε τέλος στα κρούσματα ρατσισμού και η Εύβοια μπορεί να κοιμηθεί από την δεξιά της πλευρά χωρίς να ροχαλίζει και να μας ενοχλεί όλους – τη συνείδηση ήθελα να πω αλλά που τέτοιες πολυτέλειες.

Οι καθηγητές πάλι καταλαβαίνοντας ότι χάσανε τον κόσμο που τόσο τους υποστήριξε στη απεργία τους να τσεπώσουν κάτι παραπάνω μιας και παίρνουν μόνο τα διπλάσια από έναν ιδιωτικό υπάλληλο που δουλεύει επτά ήμερες τη βδομάδα, δώδεκα μήνες το χρόνο και δεν έχει δεκάρα να πάει διακοπές, αυτοί λοιπόν οι καθηγητούλιδες αποφάσισαν όπως ακριβώς αποβάλανε βιαστές και βιασμένη γιατί δεν ...αντιστάθηκε σε τρεις μαντράχαλους αλλά απλά ούρλιαζε και ζήταγε βοήθεια από τους συμμαθητές της που δυστυχώς ήταν πολύ απασχολημένοι να την βιντεοσκοπούν, αποφάσισαν να αποσύρουν τις αποβολές μέχρι νεοτέρας. Τώρα ποια είναι αυτή η νεοτέρα ...μυστήριο. Πιθανώς να περίμεναν να την σκοτώσουν και να την κόψουν κομματάκια για να τους τιμωρήσουν. Πως λέγαμε παλαιότερα αυτή και τα μυστήρια, κάπως έτσι.

Άλλο ατέλειωτο μυστήριο είναι τι θα γίνει με τον προπονητή του ολυμπιακού. Θα μείνει η θα φύγει; Όλη η Ελλάδα αναρωτιέται, που να βρει τώρα χρόνο να ασχολείται με βιαστές ΑΣΕ που έχασε η ΑΕΚ από μια ομάδα με δεκατρείς φοιτητές. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Μα γίνεται ένας ποδοσφαιριστής να είναι και φοιτητής; Γι αυτό το Χαϊδάρι είναι στη δεύτερη κατηγορία, αυτοί ελεούν να μάθουν γράμματα και πως θα γίνεις ρε φίλε Καστίγιο αν μάθεις γράμματα; Πως θα σε δει ο Ραχαγκελ; Στο πανεπιστήμιο θα σε ψάχνει;

Αλήθεια τι ομάδα είναι ο Πολύδωρας;

Στη φωτο, άξιο τεκνό του Πολύδωρα βγάζει τα λεφτά με τον ιδρώτα του ποδιού του!!!

#3 - Αποβολές και Britney Spears

Αγαπητοί συντρεχαλητές στις skate-λεωφόρους του internet, ο γνωστός σας Φιλανδός, ο ευλογημένος και από τον παπα-Χριστόδουλο, αλήθεια τι κάνει αυτός γιατί τώρα τελευταία δεν ακούγεται και Christodoulos No News – Bad News, αποφάσισε να ξαναβάλει το τραμ σε καινούργια τροχιά – γιατί η παλιά όλο και κολλάει στο Φάληρο, και να σας συνοδεύσει σε θέματα επικαιρότητας σε άψογα Φιλανδό-ελληνικά!

Διαβάζοντας τελείως επιλεκτικά τα σημερινά νέα, έμεινα κατάπληκτος από το γεγονός ότι η κυρία Britney Spears αποφάσισε να χωρίσει τον κακό της. Η στεναχώρια μου ήταν έκδηλη και έψαχνα απεγνωσμένα να βρω μια παρατήρηση από την ΟΛΜΕ, μια δήλωση, μια επιστολή, άντε μια αποβολή πενθήμερη. Έψαξα και τα νέα της Αμαρύνθου αλλά δυστυχώς η πολυδιαβασμένη τοπική εφημερίδα «Ο Ελληναράς» με σλόγκαν ‘η εφημερίδα που βίασε τον ρατσισμό’ δεν είναι online.

Παρ’ επιπτοντως και όπως έπαιζα νευρικά με τα πλήκτρα το Gate-μηχανήματος μου έπεσα σε βαρυσήμαντη επιστολή δεκατριάχρονου και άρχισα να απορώ, εγώ γιατί δεν ήμουνα εκεί στα δεκατρία μου; Εγώ ήμουνα αλλού! Αλλά άλλες εποχές εκείνες, τελείως πολιτικοποιημένες. Εμείς τρέχαμε πίσω από τον παναθηναϊκό, τα παιδιά σήμερα ψάχνουν τον Ρίτσο και ζητάνε εκπαιδευμένες baby-sitter, τελειόφοιτες του Harvard. Δηλαδή που πας ρε γονιέ σήμερα με την βουλγάρα και την αλβανίδα baby-sitter; Τι θέλετε τώρα να μάθει το παιδί σας, να βιάζει από τα δεκατρία του και να βάζει και την αδελφούλα του να τον βιντεοσκοπεί; Φτου σας και να με κάψει ο Θεός – το Θεός με κεφαλαίο μπας και κάνουμε και καμιά αρπαχτή και από Χριστοδούλου μεριά, ολόκληρο βιβλίο θα εκδώσουμε σύντομα.

Πολύ με εντυπωσίασε ο δεκατριάχρονος. Και η μαμά του πολύ με εντυπωσίασε, συγγραφέας. Θα πρέπει να γράφει παιδικά βιβλία και να τα στέλνει σε εφημερίδες, δηλαδή τα DVD καλύτερα είναι;

Και πάνω που προσπαθούσα να ξεπεράσω τη μαμά του δεκατριάχρονου μου έρχεται ένα ιντερνθιονάλε και με χτυπάει κατακέφαλα. Γιατί ρε μεγάλε Γιωργάκη; Γιατί παιδί μου; Το ‘Γιωργάκη’ να μου το συγχωρέσετε αλλά εμείς οι σκανδιναβοι έχουμε μια κάποια οικειότητα. Τόσο καιρό κουράζομαι να μάθω σουηδικά μπας και σε καταλάβω κι εσύ μου το γύρισες στα ...ισπανικά; Σαν το πατέρα σου κι εσύ με μπερδεύεις, σαν το χέλι μου γλιστράς κι όλο ταξιδεύεις. Α! Μην το ξεχάσω κι ελπίζω να στο είπε και ο πατέρας σου, να προσέχεις τις αεροσυνοδούς, κάνουν κάτι αεροπλανικά άλλο πράγμα!

Και μιας και μιλάμε για το Γιωργάκη είδα και τα αμερικανάκια να ψοφίζουν, σκληρός αγώνας λένε, Δημοκρατικοί ή Ρεπουμπλικάνοι, Ρεπουμπλικάνοι η Δημοκρατικοί; Είναι σαν να λέμε στην Ελλάδα, Πολύδωρας ή Αλογοσκουφης; Βρε τώρα θυμήθηκα και τον Πολύδωρα. Θα παραιτηθεί η δεν θα παραιτηθεί; Κάνουν λευκή απεργία οι μπάτσοι η δεν κάνουν; Τώρα βέβαια μπορεί να κάνουν και ροζ απεργία η κάτι προς το εμπριμέ, κανείς δεν ξέρει. Θα πάρουν αύξηση η δεν θα πάρουν; Οι μπάτσοι, γιατί οι καθηγητές δεν έχουν χρόνο για αυξήσεις αυτό το καιρό, δίνουν αποβολές!

Και για να τελειώνουμε για σήμερα, χοντρέ ξύπνα είσαι πρωθυπουργός, δεν είναι εφιάλτης από το γουρουνάκι που έφαγες το βράδυ!!!

***************************

Και μην ξεχνάμε, ρίξτε μιά, δυό, δέκα είκοση ματιές στο καινούργιο θεματικό τεύχος No 17 του Ovi magazine για μας τους bloggers είναι!