Επετειακό

Σήμερα το απόγευμα κρατώντας την κόρη μου αγκαλιά προσπαθούσα να σκεφτώ αν κάποια στιγμή θα της μιλούσα για το Πολυτεχνείο και συνειδητοποίησα ότι μάλλον δεν θα το κάνω.

Η ερώτηση ξεκίνησε από χτες όταν μέσα στην περιπέτεια που ζούσαμε στα νοσοκομεία η φίλη μου η Άννα μου έστειλε ένα καταπληκτικό άρθρο σχετικό με την επέτειο για Ovi magazine και ο Asa άρχισε να με ρωτάει για το τι έγινε και τι έκανα εγώ, πολύ περισσότερο με έπιασε αγωνία όταν μου ζήτησε να γράψω κάτι στα αγγλικά μιας και το άρθρο της Άννας ήταν στα ελληνικά και δεν προλάβαινα να το μεταφράσω. Έτσι για πρώτη φορά βρέθηκα να γράφω κάτι για το Πολυτεχνείο. Επετειακό!

Δεν ήξερα τι να γράψω και όλο και το χέρι μου έτρεμε, μετά ένιωσα ότι είχα δάκρυα στα μάτια μου και στο τέλος έγραψα κάτι που πιθανώς να μην βγάζει και κανένα νόημα. Στο μυαλό μου είχαν μπερδευτεί εικόνες, εικόνες δικές μου, εικόνες από το ντοκιμαντέρ του ολλανδού, εικόνες από φίλους που δεν υπάρχουν και σημάδια που βασανίζουν ακόμα άλλους που αγαπώ και όλα αυτά μπερδευόντουσαν με την φωνή της Δαμανάκη στη Βουλή και το πρόσωπο μεγαλοστελέχους και τέως υπουργού πια κόμματος που με άφησε μόνο μου στη Holland square στο Λονδίνο να αντιμετωπίσω τους έφιππους αστυνομικούς κάποια επέτειο του πολυτεχνείου γιατί είχε άλλη δουλειά πιο σημαντική.

Μετά ήρθαν οι εικόνες από κάποιες εφημερίδες που ο Κωστάκης ο Καραμανλής μίλαγε για τους ήρωες του πολυτεχνείου και το τι έκανε εκείνη τα βραδιά, τα τραπεζάκια με τις κόκα κόλες και τα σουβλάκια, τις κασέτες και τους αναρχικούς που παίζουν με τα ΜΑΤ και δεν ήξερα τι να πω.

Με τον Asa τα πράγματα είναι εύκολα, ξέρει πια ανάλογα με το ύφος μου ότι για κάποια πράγματα δεν θέλω να μιλάω και κατάλαβε ότι αυτό ιάνει ένα από αυτά τα θέματα. Με την Δάφνη όμως δεν ξέρω τι θα κάνω, γιατί θέλω να μάθει, θέλω να καταλάβει αλλά φοβάμαι ότι θα γίνω κι εγώ τραπεζάκι με κόκα κόλα και σουβλάκια. Και τι να της πω αφού κάθε φορά που τα σκέφτομαι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να δακρύσω χωρίς να μπορεί να βγει τίποτα από μέσα μου.

Το μόνο που μπορώ να ελπίζω είναι να μην χρειαστεί να το ζήσει!