Το μνημείο του ...κρυφού σχολειού!

Τελικά η μακρόχρονη απουσία μου από την Ελλάδα έχει αμβλύνει σημαντικά τον πατριωτισμό μου και αυτό το ένιωσα με την αντίδραση μου στο κάψιμο από τους γνωστούς-άγνωστους, όπως συνηθίζεται να τους αποκαλούμε, του φυλάκιου μπροστά από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη και το μειδίαμα στην αφαίρεση από τα σχολικά βιβλία του καταλυτικού ρόλου του ‘κρυφού σχολειού’ στον ελληνικό πολιτισμό.

Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή θυμίζοντας πάντα ότι η ενήμερη μου από την Ελλάδα γίνεται αποκλειστικά μέσω των μέσων που υπάρχουν στο διαδίκτυο, εφημερίδες και ραδιόφωνο. Η ελληνικότητα μου με τίποτα δεν χαρακτηρίζεται από μνημεία, τα μνημεία είναι εκεί για να τιμήσουν αυτούς που δώσανε ακόμα και τη ζωή τους για αυτή την Ελλάδα αλλά το πραγματικό μνημείο τιμής προς όλους αυτούς είναι η συνείδηση μου και οχι ένα μαρμάρινο μαυσωλείο. Η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει και ειδικά σε πιο σύγχρονες εποχές ότι αυτοί που τίμησαν περισσότερο αυτά τα μνημεία ήταν ακριβώς αυτοί που βίασαν με κάθε τρόπο την ελληνικότητα μου.

Προσωπικά ένιωσα ντροπή όταν άκουσα βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας να αλαλάζει συνεντευξιαζόμενος ότι ακόμα και ο Ναζιστικός στρατός σεβάστηκε το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Ώστε κατά τον αξιότιμο βουλευτή αξίζει μνεία το ότι ο μεγαλύτερος δυνάστης και εγκληματίας του 20ου αιώνα σεβάστηκε το μαυσωλείο και οχι ότι ο ίδιος ισοπέδωσε χωριά και πόλεις στη Πελοπόννησο και ότι οδήγησε εκατομύρια στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων. Αυτό κατ’ εμένα είναι έλλειψη συνείδησης και θα προτιμούσα να έβαζε ο Ναζί φωτιά στο μνημείο παρά να κάψει άμαχους στα Καλάβρυτα.

Η δημοκρατία δεν είναι εύκολο πράγμα, είναι κάτι για το οποίο παλεύουμε όλοι μας καθημερινά, στην πολιτική, κοινωνική ακόμη και προσωπική μας ζωή και η λέξη που χαρακτηρίζει την δημοκρατία είναι η λέξη σεβασμός στη φωνή του άλλου. Δεν θα έπρεπε λοιπόν αντί να καταδικάζουμε να ακούσουμε πρώτα τι έχει να πει αυτός ο νέος άνθρωπος που έβαλε φωτιά στο φυλάκιο, η καλύτερα δεν θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο έχουμε σπρώξει αυτόν τον νέο άνθρωπο με το να μην το ακούμε ώστε να καταλήξει σε μια πράξη που ήξερε ότι θα προκαλούσε; Κανένα μωρό δεν κλαίει τυχαία, κλαίει γιατί χρειάζεται κάτι, αυτό το κάτι μπορεί να είναι φαγητό, ύπνος, περιέργεια, ενδιαφέρον. Δεν παρομοιάζω τους νέους μασκοφόρους με μωρά παιδιά, είναι ένα ακραίο παράδειγμα για να δείξω ότι είμαστε πάντα γεμάτοι κατανόηση και υποδείξεις στις ανάγκες του μωρού αλλά έτοιμοι να βαφτίσουμε εγκληματία και τρομοκράτη κάποιο νέο που απλά ουρλιάζει για ακριβώς τα ίδια πράγματα, ψωμί, παιδία και ελευθερία. Ποτέ δεν χτυπήσαμε ένα μωρό επειδή κλαίει, προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε και στη συνέχεια να καλύψουμε τις ανάγκες του σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις που στέλνουν τα ΜΑΤ κάνοντας δυο αιώνες μετά τον Μαρξ επίκαιρο, η βια φέρνει βια.

Όπως είπα και παραπάνω η δημοκρατία δεν είναι εύκολο πράγμα, και η δημοκρατία δεν κρίνεται από κάποιον που καίει ένα φυλάκιο μπροστά από ένα μαυσωλείο. Η δημοκρατία κρίνεται στη προσπάθεια που κάνουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο νεαρός έκαψε το φυλάκιο και στην υπεράσπιση του δικαιώματος του να εκφράζεται. Αυτός ο νεαρός μεγαλώνει σε μια χώρα χωρίς όνειρα, ανάμεσα σε σκάνδαλα και υπερχρεωμένες οικογένειες, σε μια χώρα που δεν μετράει το τι είσαι αλλά το τι θα δηλώσεις και που φυσικά η οικονομική βιτρίνα – μιας και τις περισσότερες φορές πρόκειται απλά για βιτρίνα – είναι σημαντική για την εξέλιξη. Σε μια χώρα που η κυβέρνηση αποφασίζει και διατάσσει για το καλό του λαού όπως το αντιλαμβάνονται τα μεταξύ ‘νταβατζήδων’ και ‘καραγκιόζηδων’ συμφέροντα της και επιβάλει τις αποφάσεις της με τα ρόπαλα των ΜΑΤ χρησιμοποιώντας συχνά σαν δικαιολογία εξωτερικούς επηρεασμούς η υποχρεώσεις. Ας όψονται ΕΕ και Αμερικάνοι έχουν δώσει την δικαιολογία σε σοσιαλιστές και νεοδημοκράτες για να περάσουν σειρά από νόμους και διατάξεις.

Τώρα όσον αφορά το ‘κρυφό σχολειό’, εχω ακούσει διάφορα που αγγίζουν τα όρια του τραγελαφικού. Η ιστορία ενός έθνους είναι ο συνδυασμός ιστορικών γεγονότων, μαρτυριών, μύθων και παραδόσεων. Η αναγνώριση ότι η Λερναία Ύδρα ήταν μύθος και ότι βέβαια δεν υπάρχει καμιά είσοδος στο Άδη από τον Αχέροντα δεν μειώνει την αξία τους στην συνείδηση των Ελλήνων, γιατί λοιπόν η αποδοχή ότι το κρυφό σχολειό ήταν μύθος έχει προκαλέσει τόσες αντιδράσεις; Μήπως έχει να κάνει με την τελευταία εσωστρέφεια στην Ελλάδα και τη στροφή υπεράσπισης της πατρίδας και των ελληνοχριστιανικών συμβόλων από τους κακούς ξένους; Μήπως τελικά αυτό κρύβει μια ανασφάλεια στο τι μέχρι τώρα διδάσκαμε στα παιδιά μας;

Η ελληνική εκκλησιά έπαιξε τόσο θετικό όσο και αρνητικό ρόλο στην ελληνική ιστορία. Στο αρνητικό ρόλο συμπεριλαμβάνεται η συχνή ανάμειξη της στη πολιτική που δυστυχώς φτάνει και μέχρι τις μέρες μας με τον γραφικό αρχιεπίσκοπο. Η δεν εκκλησιά υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του ελληνισμού οδηγώντας συχνά στη πυρά συγγράμματα με τη δικαιολογία του παγανισμού. Το δε Βυζάντιο υπήρξε ο απόλυτος δυνάστης οτιδήποτε ελληνιστικού και ίσως στην Ελλάδα θα έπρεπε να ευγνωμονούμε τους ελληνιστές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού που μας ξανάδειξαν την κληρονομία μας αλλιώς θα είχαμε καταντήσει έθνος αγγειογραφιών και επισκόπων. Ο ελληνικός εκκλησιαστικός μεσαίωνας δυστυχώς κρατάει 20 αιώνες. Από την άλλη πλευρά υπήρχε και ένας κλήρος, αυτός που περιγράφει τόσο ζωντανά ο Καζαντζάκης στα βιβλία του που πέρα από τον εξιχριστιανισμό του υποδουλωμένου έθνους κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό και φυσικά έδωσε καταφύγιο σε πολλούς ‘γραμματιζούμενους’ και φιλοξένησε εκμεταλλευόμενο την κατά περιόδους ασυλία που του έδινε η οθωμανική αυτοκρατορία την επανάσταση ακόμη και όταν αυτή γινόταν σε επίπεδο διδαχής των ελληνικών γραμμάτων. Ναι οι εκκλησίες γίναν συχνά χώρος συγκέντρωσης, συνωμοσιών και διδαχής αλλά το κρυφό σχολείο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα μύθο της εκκλησίας να ενστερνιστεί τις λαμπρές στιγμές και την πάλη για επιβίωση ενός λάου και που δυστυχώς βρίσκει σύμμαχο από τη μια τους πατρολάγνους και από την άλλη τους ξενόφοβους που ψάχνουν δικαιολογίες για τις αποτυχίες τους σε ξένο δάκτυλο. Την περίοδο της αντίστασης στους Ναζί, πάλι πολλοί κληρικοί κάλυψαν μέσα στις εκκλησίες συγκεντρώσεις και συνωμοσίες ακόμα και αποκρύψεις Ελλήνων και συμμάχων συμπεριλαμβανομένων και ανταρτών του ΕΑΜ, αλλά για την παραδοσιακά κομματικά ταγμένη ελληνική εκκλησιά αυτά ποτέ δεν μνημονεύονται γιατί τότε θα έπρεπε να μνημονευτεί και ο προδοτικός ρόλος κάποιων επισκοπών. Στη περίοδο της δικτατορίας η εκκλησιά απλά ...μελετούσε η ευλογούσε!

Αλλά όπως είπα και στην αρχή μετά από τόσα χρόνια μακριά από το ελληνικό καυσαέριο και ηχητική ρύπανση, εκτεθειμένος στο σκανδιναβικό καθαρό αέρα και νερό πιθανώς να έχει εμβληθεί η ελληνικότητα μου!