Κίνητρο για έγκλημα και εγκλήματικές φυσιογνωμίες

Όταν μοναδική πηγή πληροφόρησης από την Ελλάδα που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά είναι το internet, ανακαλύπτεις άμεσα τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία. Κατ’ εμένα από τα θετικά είναι η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα και παράλληλα η αντίστοιχη ενημέρωση από τα τοπικά ΜΜΕ όταν αυτά τα γεγονότα έχουν μεγάλες διαστάσεις και στα αρνητικά ότι μη ζώντας τον παλμό των γεγονότων χάνεσαι στη ψυχρή αναφορά του ή παρασέρνεσαι από το πάθος των παρουσιαστών.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τις μεταδώσεις των ραδιοφωνικών σταθμών η τις έντυπες ανταποκρίσεις των εφημερίδων με τα γεγονότα και τις αναλύσεις σχετικά με το θάνατο του νεαρού φίλαθλου στη μάχη που δόθηκε μεταξύ οπαδών δυο ομάδων και αυτό που με έκανε περισσότερο να θελήσω να γράψω κάτι είναι οι ερωταπαντήσεις μιας συνέντευξης που άκουσα σε πολύ γνωστό ενημερωτικό σταθμό. Ο ‘δημοσιογράφος’ ρώτησε τον συνεντευξιαζόμενο φύλακα φυλακών, εάν αυτοί οι οπαδοί ομαδικών συνδέσμων που πηγαίνουν στη φυλακή έχουν ‘εγκληματικές ...φυσιογνωμίες’ και ο καταπληκτικός δεσμοφύλακας απάντησε, ‘όταν έρχονται εδώ είναι σαν ...κοπέλες!’ στη συνέχεια και οι δυο αναλωθήκαν σε αναφορές σε συγκεκριμένους συνδέσμους φιλάθλων και με ευκολία μοιράσανε φράσεις και εκφράσεις αδιαφορώντας σε ποιους αναφερόντουσαν.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν πραγματικά μεταμορφωθεί σε εξουσία ξεφεύγοντας από το ρόλο τους που είναι ο έλεγχος της εξουσίας και ανταγωνίζονται, τις περισσότερες φορές νικηφόρα τις πιο σκοτεινές πλευρές της πολιτικής ζωής. Δεκάδες ‘δημοσιογράφοι’ αστέρες έχουν εμφανιστεί με μόνο προσόν την άγνοια και επιβολή τους με την δύναμη που τους δίνει το μικρόφωνο ή η οθόνη της τηλεόρασης. Ο δημοσιογράφος που ρώτησε αν έχουν ‘εγκληματικές φυσιογνωμίες’ διέπραξε έγκλημα, το έγκλημα της προκατάληψης και πολύ περισσότερο του κοινωνικού ρατσισμού και θα έπρεπε να μας πει πως ορίζει αυτή την ‘εγκληματική προσωπικότητα’

Μήπως την ορίζει ένα σημάδι στο πρόσωπο; Μήπως το ότι φοράει τζιν και έχει μακριά μαλλιά, ή μήπως ότι φοράει ένα μαύρο μπλουζάκι; Γιατί αν ισχύουν τα παραπάνω τότε εγώ που εχω πάθει ένα ατύχημα με μηχανή και εχω ένα σημάδι στο πρόσωπο μου είμαι εγκληματική φυσιογνωμία και φαντάζομαι εκτός από εμένα ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Μήπως το να είσαι μελαχρινός σε κάνει ‘εγκληματική προσωπικότητα’; Μήπως αυτά θυμίζουν τις άναρθρες κραυγές περί τρομοκρατών και Γκουτανάμο; Μήπως τελικά πρέπει να επέμβει το όποιο όργανο ελέγχει την δημοσιογραφική δεοντολογία και να τιμωρήσει οχι με απλά χρηματικά πρόστιμα αλλά με αποβολή αυτούς τους ‘δημοσιογράφους’ που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη με ουρλιαχτά;

Για τον δεσμοφύλακα δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα, ο ανεκπαίδευτος και απαράδεκτα εκφραστικός κύριος επιβεβαιώνει απλά την ανικανότητα του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος που μόνο σωφρονιστικό δεν είναι. Οι ευκολία που αντιμετωπίσαν ΜΜΕ και πολιτικοί το όλο γεγονός, με άναρθρες φωνές όχλου που ζητάνε αίμα σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παράθυρα δείχνει ότι ο χουλιγκανισμός είναι σε όλα τα επίπεδα και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον αθλητισμό. Πολύ περισσότερο δείχνει και τους ένοχους που έχουν καταλάβει θέσεις εξουσίας και μεταχειρίζονται αυτά τα παιδιά ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Ένοχοι είναι οι πολιτικοί που προβάλλοντας την οπαδική τους ταυτότητα απαιτούνε ψήφους, ένοχοι είναι οι εκδότες που παράλληλα με τις ‘ανεξάρτητες’ εφημερίδες τους εκδίδουν και οπαδικά έντυπα η ένθετα, ένοχοι είναι οι πρόεδροι των ομάδων που ζουν, επιβάλλονται και κερδίζουν από τους οργανωμένους οπαδούς και τέλος ένοχη είναι και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία που βάζοντας ετικέτες στο πρόβλημα πιστεύει ότι αποστασιοποιείται.

Αν παρατηρήσατε, στο κείμενο εχω αποφύγει να βάλω εισαγωγικά στους φιλάθλους σε αντίθεση με τους ‘δημοσιογράφους’. Αυτό γιατί οι σύνδεσμοι φιλάθλων αποτελούνται από νέους που στη πλειονότητα τους θέλουν φθηνά εισιτήρια και συντροφικότητα όταν πηγαίνουν να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, αυτοί που προκαλούν τις φασαρίες χρησιμοποιούν τα ομαδικά χρώματα σαν δικαιολογία και η ομάδα είναι απλά αφορμή για να ξεσπάσουν και τα ποσοστά τους δεν είναι διαφορετικά από των χούλιγκαν που προκαλούν τις φασαρίες στις πολιτικές συγκεντρώσεις ή κουστουμαρισμένοι στα έδρανα της βουλής και τα παράθυρα της τηλεόρασης με κυρίαρχο τον ανέκδοτο υπουργό και προστάτη των ‘ανυπεράσπιστων’ αστυνομικών που πάντα έρχονται κατόπιν εορτής.

Τέλος αν σε ένα έγκλημα ζητούμενο είναι κίνητρο η κυβέρνηση μάλλον θα πρέπει να ...ψάχνεται μιας και ως δια μαγείας σειρά από σκάνδαλα που θ μπορούσαν να οδηγήσουν σε άμεσες εκλογές σκεπάστηκαν στη σκιά μιας ποδοσφαιρικής μπάλας.