Περί λόγου ...Χατζηνικολάου

Τελικά η σχέση μου με την εκπομπή του Χατζηνικολάου εξελίσσεται σε μαζοχιστική και βέβαια όχι μόνο σε καθημερινή βάση όταν έχω την ευκαιρία αλλά και ανελλιπώς την Κυριακή. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι ο ραδιοφωνικός Χατζηνικολάου είναι παρασάγγες καλύτερος από τον τηλεοπτικό, τουλάχιστον αυτόν τον τηλεοπτικό που θυμάμαι εγώ πριν φύγω από την Ελλάδα. Και βέβαια όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενο οι πολιτικές του θέσεις είναι φανερές και δεδομένες, άλλωστε και ο ίδιος δεν προσπάθησε ποτέ να τις κρύψει αλλά παραδέχομαι ότι προσπαθεί να κρατήσει ψύχραιμα αποστάσεις δίνοντας τα Καίσαρος τω Καίσαρι. Παράλληλα αυτό που μου αρέσει είναι το χιούμορ του, όχι σαρκασμός αλλά χιούμορ, κάτι σπάνιο έως ανύπαρκτο στα Ελληνικά ΜΜΕ, προσθέτοντας ότι και αυτός πέφτει σε παγίδες όπως την προηγούμενη βδομάδα με τον στα όρια του γελοίου κ. Μαγγίνα.

Αλλά για να επιστρέφουμε, στη σημερινή του συνέντευξη έχει καλεσμένο τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαδάκη και κάποια στιγμή συζητώντας για το που έχει φτάσει η δημοσιογραφία σήμερα στην εισαγωγή του είπε ότι παρ' όλο που συχνά αναφερόμαστε στο ένδοξο δημοσιογραφικό παρελθόν, υπάρχει κάποιος μύθος πίσω από αυτή την παρελθοντολογία. Στην πραγματικότητα αυτές οι ένδοξες πένες του παρελθόντος, όπως επέμεινε ο δημοσιογράφος ήταν άνθρωποι που ούτε σωστά Ελληνικά δεν μπορούσαν να γράψουν. Ευτυχώς στη συνέχεια αφ' ενός μεν πρόσθεσε το όνομα της εφημερίδας που δούλευε στις αρχές της δεκαετίας του 80 αφ' ετέρου ο Γιώργος Παπαδάκης τον διόρθωσε λέγοντας ότι υπήρχαν λαμπρές πένες την περίοδο απλά εκείνη την περίοδο άρχισε να γίνεται και η είσοδος αυτών που σήμερα έχουν γίνει ο κανόνας.

Ο Γιώργος Παπαδάκης συγκρατήθηκε και μάλλον δεν θέλησε να υπενθυμίσει στον Νίκο Χατζηνικολάου ότι η αρχή του τέλους γι' αυτές τις λαμπρές πένες και την παραδοσιακή δημοσιογραφία μακριά από Θέμους και Μάκης την έκανε ο νυν συνέταιρος του, ο Κουρής, ο Κουρής της Αυριανής!

Ο Κουρής είναι σταθμός για την νεότερη Ελληνική δημοσιογραφία και η πεμπτουσία του κιτρινισμού στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος που αγνόησε φίλους και συνεργάτες στο όνομα της κυκλοφορίας. Γι' αυτούς που θυμούνται τη δημοσιογραφική δεκαετία του 80, θα θυμούνται ότι είναι ο άνθρωπος που έφερε νέα ήθη και έθιμα στο χώρο. Είναι αυτός που με όπλο του την Αυριανή και τα κανάλια του βύθισε την Ελληνική πολιτική ζωή στη λάσπη πότε με τις φωτογραφίες του Μητσοτάκη με του Ναζί αξιωματικούς και πότε με τις ημίγυμνες φωτογραφίες της Μιμής. Είναι ο εκδότης που έκανε νέο το κουτσομπολιό και αδιαφορώντας για στοιχεία ήταν πάντα έτοιμος να αμαυρώσει καριέρες και οικογένειες. Ο Τριανταφυλλόπουλος και ο κάθε Θέμος δεν κάναν τίποτα περισσότερο παρά να συνεχίσουν στο δρόμο που χάραξε ο Κουρής. Ειρωνικό αλλά και ο σημερινός συνέταιρος του κ. Κουρή, κ. Χατζηνικολάου τότε υπήρξε από τους κριτικούς του Αυριανισμού.

Αλλά και ο κ. Χατζηνικολάου αναφέρθηκε και σε συγκεκριμένη περίοδο και εφημερίδα, πραγματικά λυπάμαι για τις πρώτες εμπειρίες του στο χώρο της δημοσιογραφίας αλλά επειδή την ίδια περίοδο βρισκόμουν και εγώ στο χώρο της δημοσιογραφίας νιώθω τιμή και υπερηφάνεια γιατί γνώρισα δημοσιογράφους κοσμήματα, ανθρώπους λόγιους που τα κείμενά τους ήταν δοκίμια. Κι για να ξέρουμε γιατί μιλάμε θα αναφέρω ενδεικτικά και μερικά ονόματα, Χρυσοστομίδης, Βλάχου, Παπαδόπουλος, Σπυρόπουλος, Σαραντάκος, Σιδέρης, Κομίνης, Βασιλείου και με κάθε όνομα που γράφω θυμάμαι και ένα καινούργιο. Αυτοί οι άνθρωποι δώσανε την πραγματική της μορφή στη πολιτική ανάλυση και κριτική, ήταν δάσκαλοι ύφους, γραφής και ήθους.

Κ. Χατζηνικολάου ειλικρινά λυπάμαι που στην αρχή της καριέρας σας στην εφημερίδα “Μεσημβρινή” είδατε γραπτά να επιστρέφουν κατακόκκινα από τους διορθωτές αλλά σε αυτό δεν φταίει η εποχή, ίσως θα έπρεπε να ρίξετε μια ματιά σε αυτούς που στελέχωναν την εφημερίδα, γιατί η δική μου εμπειρία με κάνει πολλές φορές να ντρέπομαι ακόμα και για τα δικά μου γραπτά και να ζηλεύω όλους αυτούς που προανέφερα. Η ντροπή έγκειται στο ότι δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερα να σταθώ στο ύφος και ήθος που αυτοί όρισαν και με δίδαξαν και αυτό χωρίς να περάσω σε παλαιότερους όπως ο πατέρας Βλάχος που εμείς οι νεότεροι γνωρίσαμε μόνο από τα κείμενά του. Και προσοχή μιλάω για ανθρώπους που με κάποιους από αυτούς δεν συμφωνώ απαραίτητα πολιτικά και ιδεολογικά.