Ο Μητσοτάκης και η ιστορία

Τις τελευταίες μέρες φαίνεται ότι ο Μητσοτάκης προσπαθεί να κάνει την ολική επαναφορά και για άλλη μια φορά μετά την μεταπολίτευση και εκμεταλλευόμενος κάτι που ο ίδιος έχει πει, ο λαός ξεχνάει, κάνει μια ιδιαίτερη προσπάθεια να δικαιολογήσει το παρελθόν του και την πορεία του στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας.

Τα περισσότερα τα διάβασα αλλά είχα και την ευκαιρία να ακούσω τη συνέντευξη του στον Χατζηνικολάου μέσω ίντερνετ. Παραδέχομαι ότι ο άνθρωπος έχει ταλέντο στο να διαστρεβλώνει την ιστορία αλλά αυτόν που παραδέχτηκα περισσότερο ήταν τον δημοσιογράφο Χατζηνικολάου που παρ' όλο το δεξιό του παρελθόν και παρόν στρίμωξε αρκετά τον Μητσοτάκη και βέβαια στο μεγαλύτερο μέρος δεν πήρε απαντήσεις. Βέβαια εδώ πρέπει να θυμόμαστε ότι ο γιος του Θράκα βουλευτή της Ν.Δ. Έχει παρελθόν με τον Μητσοτάκη μιας και ο επίτιμος έγινε η αιτία να χάσει ο πατέρας του την βουλευτική ιδιότητα και στη συνέχεια να συνταξιοδοτηθεί.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον Μητσοτάκη, αυτό που με εντυπωσίασε σε αυτή την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα δεν ήταν η διαστρέβλωση της ιστορίας, δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει τα τελευταία 30 χρόνια αλλά η υποστήριξή του στον σημερινό αρχηγό της Ν.Δ., τον ανιψιό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ένα πολιτικό που ακόμα και σήμερα καταγγέλλει για τις εκλογές νοθείας και την εξάρτησή του από το παλάτι. Εκεί ίσως θα έπρεπε να ψαχτούν περισσότερο οι Νεοδημοκράτες. Βλέπετε η επίθεση του στον Αντρέα και οι απαντήσεις που πήρε από τα παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι φυσιολογική. Ανάλογα φυσιολογική είναι και η αντίδραση των παλαιότερων στελεχών της Ένωσης Κέντρου όπως ο Παπακωνσταντίνου παρ' όλη την αργότερα συμμετοχή του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ή των παραδοσιακών Καραμανληκών όπως ο Βαρβιτσιώτης και ο Έβερτ. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι αφ' ενός η σιωπή του ανιψιού και αφ' ετέρου η υποστήριξη του Μητσοτάκη στο πρόσωπό του και ας μην υποστηρίξουμε ότι αυτό το κάνει για να βοηθείσει κόρη και γιο γιατί δηλώσεις και κινήσεις σαν αυτές τις τελευταίες το μόνο που δεν κάνουν είναι να βοηθάνε το ήπιο προφίλ της Ντόρας και το μοντέρνο του Κυριάκου.

Μετά από αυτές τις συνεντεύξεις ένα μένει ... να ακούσουμε τι θα πει ο Λαζόπουλος. Αλλά και κάτι τελευταίο και κατά τη γνώμη μου εξ' ίσου σημαντικό. Μπορεί εγώ και δέκα, εκατό ή χίλιοι άλλοι να θεωρούμε τον Μητσοτάκη ότι κι αν είναι αυτό που το θεωρούμε αλλά ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων που το ψήφισε και υποστήριξε σε σημείο να τον βγάλει πρωθυπουργό το 1989.

Μια ακόμα προσωπική εκτίμηση. Ο Μητσοτάκης και καλά κάνει πιστεύει ότι θα ζήσει για πάντα, εδώ υπάρχει και άλλο παράδειγμα υπεραιωνόβιου Έλληνα πολιτικού που σε προχωρημένη ηλικία πρωθυπούργεψε κι' όλας. Ο Μητσοτάκης λοιπόν έχει ένα στόχο και τον έχει τα τελευταία είκοσι χρόνια τουλάχιστον, την καρέκλα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μια καρέκλα που δεν κατάφερε να καθίσει ο αιώνιος αντίπαλός του ακόμα και από τον τάφο ο Αντρέας Παπανδρέου. Τέλος η επαναφορά της συζήτησης για τον παρελθόν του Μητσοτάκη και τα γεγονότα της δεκαετίας του 60 χωρίς να έχει σημασία γιατί ο ίδιος προκάλεσε αυτή τη συζήτηση είναι κάτι θετικό για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μην ξεχνάνε οι παλαιότεροι.