Για όσους θέλουν σήμερα στο Ovi magazine έχουμε εδώ μια καταπληκτική συνέντευξη από ένα φυλακισμένο αντιρρησία συνείδησης στη Φιλανδία! Μήπως αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα συνέχεια τα τελευταία χρόνια δεν δείχνουν απλά ότι κάτι πάει στραβά με τις δομές του πολιτικού συστήματος αλλά ότι κάτι πάει πολύ στραβά με όλες τις κοινωνικές δομές; Ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας κοινωνικής κρίσης; Και μήπως τη λύση σε αυτό που πάει στραβά και το πολιτικό σύστημα αποτυγχάνει να εντοπίσει και να διορθώσει έχει αναλάβει να το διορθώσει μια εξ ίσου άρρωστη κοινωνία;
Ζώντας μακρυά από την Ελλάδα και απολαμβάνοντας μια κοινωνία πρόνοιας, αν και το αποφεύγω τουλάχιστον συνειδητά δεν μπορώ να μην κάνω συγκρίσεις και βέβαια πέρα από τον μύθο η Σκανδιναβία είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από την Ελλάδα ή τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς αυτό να σημαίνει οτι το σύστημα δεν λειτουργεί από ανθρώπους με πάθη και σφάλματα. Το έχω εξηγήσει και παλαιότερα πολλές φορές ότι η όποια σύγκριση πρέπει να πάρει υπ' όψιν τις ιστορικές και τις κλιματολογικές συνθήκες που ορίζουν το περιβάλλον, έτσι η όποια σύγκριση του εκπαιδευτικού συστήματος για μένα είναι τουλάχιστον δύσκολη εάν όχι εσφαλμένη. Παράλληλα σε χώρες που το χειμώνα η θερμοκρασία φτάνει τους -30 βαθμούς Κελσίου η κοινωνική πρόνοια είναι τουλάχιστον θέμα επιβίωσης, ζωής και θανάτου.
Το ξέρω ότι από πρώτη ανάγνωση δεν φαίνεται αλλά αφορμή για αυτές τις σκέψεις και τις συγκρίσεις την έδωσαν τα τέσσερα – κορυφαία από τα πολλά – σκάνδαλα που συγκλόνισαν την Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, η παρακολούθησή τους μέσω ίντερνετ πάντα με παράλληλη ακρόαση της αντίδρασης του κόσμου από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς όπου ακροατές επικοινωνούν τηλεφωνικά με παραγωγούς εκφράζοντας άποψη και τέλος οι προσωπικές μου επικοινωνίες με φίλους και γνωστούς.
Κατ' αρχή τα τέσσερα σκάνδαλα ξεκινώντας με το κατ' εμένα κορυφαίο αυτή τη στιγμή, το σκάνδαλο της Siemens! Μίζες εκατομμυρίων υπήρξαν, το θέμα είναι που πήγαν αυτά τα λεφτά και τι πήραν οι ...δωρητές σε αντάλλαγμα. Επειδή έχω κάνει και ο ίδιος έρευνα σε παρόμοιο σκάνδαλο αυτό που έμαθα είναι ότι τα λεφτά είναι πάντα πολύ περισσότερα από όσα φαντάζεσαι, ότι αυτοί που πήραν το μεγαλύτερο ποσοστό ήταν οι μεσάζοντες – αυτοί που ξέρουν την κατάλληλη επαφή και μπορούν να στήσουν τη συνάντηση και αυτοί που από πλευράς 'δωρητή' βρήκαν αυτόν που θα κάνει την επαφή, - κάποιοι μέσα στην εταιρία που διαχειριζόντουσαν το ποσό μιας και πρόκειται για 'αόρατο' ποσό που δεν παιρνα από κανένα λογιστικό η φορολογικό βιβλίο άρα κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει φανερά κανέναν και τέλος ο τελικός αποδέκτης που δεν είναι και απαραίτητα αυτός που θα κάνει και τη χάρη.
Άρα εάν θέλουν τους πραγματικούς ένοχους που διαπράξουν την απιστία ή καλύτερα το έγκλημα πρέπει να ψάξουν μεταξύ των λοχαγών και όχι των βασιλιάδων. Ακόμα ένα σημαντικό σημείο στη περίπτωση χρηματισμού πολιτικών είναι ότι πολλές φορές όλη αυτή η αλυσίδα συνενόχων δεν έκανε τίποτα απολύτως προς την έκβαση του αποτελέσματος για τον απλό λόγο ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα και το μόνο που κάναν ήταν να πουλήσουν ακριβά ένα αποτέλεσμα που δεν επηρέασαν αλλά το ξέραν και εκεί είναι το κλειδί τις περισσότερες φορές, στους κρατώντες τη πληροφορία την κατάλληλη στιγμή για την εξέλιξη της συνωμοσίας. Από εμπειρία σας λέω ότι τις περισσότερες φορές οι πολιτικοί που εμπλάκησαν είχαν απόλυτη άγνοια παρ' όλο ότι διασυρθήκαν καταστρέφοντας καριέρες και οικογένειες. Παράλληλα στον κανιβαλίστηκο χώρο της πολιτικής τις περισσότερες φορές επ' ευκαιρία τέτοιων σκανδάλων που η λάσπη κυριαρχεί βρίσκεται και η ευκαιρία για ξεκαθάρισμα πολιτικών λογαριασμών. Το τραγικό σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι τα βέλη είναι ...οικεία!
Με τα παραπάνω δεν θέλω με τίποτα να αθωώσω τον τον Σημίτη, τον Τσουκάτο, τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή όποιον άλλο πολιτικό εμπλέκεται με το θέμα Siemens, απ' εναντίας πιστεύω ότι όποιος εμπλέκεται έστω και έχοντας απλή γνώση του τι συνέβαινε θα πρέπει να τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Και λέγοντας έστω και την παραμικρή ανάμειξη έρχομαι στο δεύτερο σκάνδαλο, αυτό του Ζαχόπουλου και του γραμματοκομιστή Αθανασιάδη και με όλα τα παρακλάδια που αποκαλύφθηκαν. Το συγκεκριμένο σκάνδαλο δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα οικογενειακό δράμα με πολύ δόση κλειδαρότρυπας και όπως συνήθως είδαμε το δέντρο και χάσαμε το δάσος βάζοντας στη φυλακή μια κοπέλα που έχασε κάθε αίσθηση σοβαρότητας και αξιοπρέπειας για μια θέση στο δημόσιο, τόσο απλά είναι τα πράγματα. Το σκάνδαλο δεν ήταν ποτέ τίποτα περισσότερο από μια εφηβικής αξίας πορνογραφική και αυτοβιογραφική ταινία και ένας ανόητος κοριτσίστικος εκβιασμός και αυτά είναι θέματα απλών αστικών δικαστηρίων που δεν απαιτούν ούτε το διασυρμό ούτε την προφυλάκιση. Σκάνδαλο δεν ήταν οι αντιδράσεις του γραμματοκομιστή και η απόκρυψη του ονόματος ενός ακόμα χαφιέ – γιατί αυτός είναι ο μόνος και πραγματικός τίτλος που του αρμόζει και ας τον αποφεύγουν όλοι – ούτε η ανόητες και παιδαριώδεις απαντήσεις του κυβερνητικού κόμματος. Σκάνδαλο είναι η συμμετοχή του Ζαχόπουλου στη κυβέρνηση. Σκάνδαλο είναι ο ρόλος που έπαιξε στην οικονομική διαχείριση ενός υπουργείου με ασύλληπτα κεφάλαια και πιθανώς ο ρόλος του που πολύ διακριτικά έχει σκεπαστεί από όλες τις πλευρές για την προβολή και πιθανώς επαγγελματική αποκατάσταση της οικογενείας του σημερινού πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή. Παράλληλα σκάνδαλο είναι και η διακίνηση άλλων ασύλληπτων ποσών από τον κομματικό χαφιέ κύριο Αθανασιάδη που αποκαλύφθηκε την ίδια περίοδο.
Στην πραγματικότητα το μόνο θύμα της ιστορίας είναι Εύη Τσέκου που βρίσκεται στη φυλακή ουσιαστικά κατεστραμμένη και διασυρμένη κοινωνικά και οικονομικά
Τώρα το ένα φέρνει το άλλο και μιλώντας για ερωμένες φτάσαμε στη περίπτωση δολοφονίας του τέως διοικητού του ΙΚΑ. Μετά από όλο αυτό το τσουνάμι σκανδάλων έχω ξεχάσει πια ακόμα και το όνομα του και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι έχουν ξεχάσει ακόμα και τι συνέβει. Κι όμως αν εξαιρέσουμε το αποτέλεσμα που στην περίπτωση Ζαχόπουλου ήταν αίσιο τουλάχιστον όσο αφορά την ζωή του κατά τα άλλα υπάρχουν πολλές ομοιότητες. Όπως και στην περίπτωση Ζαχόπουλου και ο τέως διοικητής του ΙΚΑ προέρχεται από τον κλειστό πρωθυπουργικό κύκλο, όπως ακριβώς ο Ζαχόπουλος διατηρεί ...στενή σχέση με στέλεχος του υπουργείου του και όπως ακριβώς ο Ζαχόπουλος βρίσκεται να διαχειρίζεται μεγάλα χρηματικά ποσά με πολλές γκρίζες πλευρές και τη βοήθεια της ερωμένης. Εδώ όμως τελειώνουν οι ομοιότητες και αρχίζουν οι διαφορές μιας και εκτός από το απατημένο σύζυγο-δολοφόνο κανένας άλλος δεν είδε τα σίδερα της φυλακής και αυτός ακόμα βρίσκεται εκτός μιας και η πράξη του θεωρήθηκε ...βρασμός ψυχής. Και αυτό μαζί με την συγκάλυψη αποτελεί σκάνδαλο από μόνο του – ειδικά όταν συγκρίνεται με την περίπτωση Ζαχόπουλου – και εμπλέκει και την δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη! Εάν η Siemens είναι το κορυφαίο σκάνδαλο τον τελευταίο καιρό τα όσα συμβαίνουν με την δικαιοσύνη είναι το κορυφαίο σκάνδαλο των τελευταίων δεκαετιών και συνδυάζει στοιχεία από όλα τα ανωτέρω, από χρηματισμούς και πολιτικές επιρροές μέχρι σεξ και ναρκωτικά. Τα όσα πριν από καιρό βγήκαν με την υπόθεση Μπουρμπούλια και το δικαστικό κύκλωμα ήταν απλά η κορυφή του παγόβουνου και θα με συγχωρήσετε για την έκφραση αλλά όχι ενός παγόβουνου φτιαγμένου από πάγο αλλά ενός παγόβουνου φτιαγμένου από σκατά που αγγίζει τους πάντες και στις πιο μακρινές παραφυάδες αυτής της κλειστής συντεχνίας που έχει την εξουσία να εκβιάζει ακόμα και κυβερνήσεις. Μιας μορφής εξουσίας με τις ρίζες της στις πιο σκοτεινές στιγμές της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας που με λύπη μου λέω με πολύ λίγες εξαιρέσεις.
Άνθρωποι ξεπερασμένοι με φτωχή μόρφωση και ακραίες πολικές θέσεις στρατοδικείων του εμφυλίου και της χούντας είναι αυτοί που κατευθύνουν πολιτικά αυτή τη συντεχνία ακολουθούμενοι από άλλους που αθωώνουν εμπόρους ναρκωτικών και όπλων και πάντα έτοιμοι να χώσουν στα πιο σκοτεινά μπουντρούμια παιδάκια για λίγο χασις που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του απαραίτητου μπαξίσι! Αυτή είναι η πραγματικότητα της Ελληνικής δικαιοσύνης και το έχω αναφέρει και στο παρελθόν ότι οι μόνοι που μπορούν να την καταστρέψουν και να την ξαναφτιάξουν δίνοντας και την απαραίτητη αξιοπιστία είναι οι ίδιοι αυτοί οι δικαστικοί, πολύ πιθανώς οι δικαστικοί εξαιρέσεις. Αλλά και αυτοί ακόμα στην πρώτη κριτική που θα κάνουν έχουν να αντιμετωπίσουν το ίδιο κύκλωμα που είναι έτοιμο να τους διαγράψει και να τους απορρίψει! Λυπάμαι αλλά από την απόσταση που μας χωρίζει δεν μπορώ να δω λύση!
Και τα σκάνδαλα δεν τελειώνουν εδώ, είναι σίγουρος ότι σύντομα ο ΟΤΕ θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας, τα οικογενειακά του Αλογοσκούφη θα κυριαρχήσει – βλέπετε ο υπουργός των οικονομικών ξέχασε το βασικό που είπε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Αύγουστος, η γυναίκα του Καίσαρα δεν φτάνει να είναι τίμια αλλά πρέπει και να φαίνεται τίμια – και δεν έχει τέλος!
Πριν από λίγες μέρες η άρνηση των Ιρλανδών να εγκρίνουν τη συμφωνία της Λισσαβόνας θεωρήθηκε σαν τελεσίγραφο για την ανάγκη αλλαγών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η θετική θέση ψήφου προς τον ΣΥΡΙΖΑ με την αντίστοιχη άρνηση προς τα δύο μεγάλα κόμματα θα πρέπει να θεωρηθεί ανάλογο τελεσίγραφο προς τους 'Έλληνες πολιτικούς και δεν είναι προειδοποίηση πια, είναι τελεσίγραφο. Κάτι πρέπει επιτέλους να αλλάξει και δεν θα αλλάξει ούτε με πρόωρες εκλογές – δυστυχώς το κυβερνητικό κόμμα βλέποντας το ΠΑΣΟΚ στριμωγμένο από τη SIEMENS σκέφτεται σοβαρά το θέμα πρόωρων εκλογών – ούτε με μετασχηματισμούς, ούτε με διαγραφές. Αλλά και ποιος θα φέρει αυτή την αλλαγή;
Ο Καραμανλής σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα απέδειξε ότι είναι η συνέχεια του θείου του και ιδεολογικά και χρονικά μιας και πολλά από αυτά που κάνει και λέει θυμίζουν εποχές προδικτατορικές. Ο μετά διαγραφών Γιώργος και χθεσινός Γιωργάκης είναι όπως λέει και ο λαός άλλα λέει το μυαλό και άλλα κάνουν τα χέρια! Εάν κυβερνήσει θα είναι εξ' ίσου αποτυχία του πολιτικού συστήματος με αυτήν που έδωσε την εξουσία στον Κώστα Καραμανλή! Για τον Τσίπρα έχω ξανά αναφερθεί, η πιο ξύλινη πλευρά του ΚΚΕ σε μοντέρνο στιλ και εμφάνιση και με έντονα κόμπλεξ για το κόμμα που είναι ένα! Το ΚΚΕ ζει στο μικρόκοσμο του χρόνια τώρα, τέλος ο Καρατζαφέρη είναι η υπενθύμιση ότι τα σταγονίδια τραγουδούν ακόμα! Τι έμεινε; ο ίδιος ο λαός που καθημερινά υποφέρει να τα βγάλει πέρα ενώ τα εκατομμύρια αλλάζουν χέρια, που το γάλα ακριβαίνει επειδή ακρίβυνε η βενζίνη.
Άντε τώρα να δούμε πιο θα είναι το επόμενο σκάνδαλο που έρχεται!
Το ωρίμασε βέβαια είναι σχήμα λόγου όταν μιλάς για έναν άντρα στα πενήντα του που ακόμα κατευθύνεται από το βάρος της πνευματικής κληρονομιάς του πατέρα του και συχνά τις φιλοδοξίες της μητέρας του. Τον πατέρα Παπανδρέου και το έχω ξανά αναφέρει δεν τον συμπαθούσα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον σεβόμουν και δεν τον θαύμαζα και για όσους θέλουν ηθελημένα να ξεχνούν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερε πραγματικά την αλλαγή τη δεκαετία του ογδόντα.
Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι ξεχάσαν την χρυσή εποχή της προδικτατορικής δεξιάς, ότι η χούντα ήταν γνήσιο παιδί της Ελληνικής δεξιάς και τους αργότερα πεφωτισμένους δεξιούς της μεταπολίτευσης συμπεριλαμβανομένου και του γεφυροποιού επιπέδου του γραφικού Αβέρωφ! Έτσι λοιπόν ο Αντρέας έφερε ένα αέρα φρεσκάδας και αλλαγής και ναι απέτυχε σε δεκάδες πράγματα αλλά πέτυχε στο να ξυπνήσει την συνείδηση ενός λαού που επί χρόνια είχε γίνει παιχνίδι στα προσωπικά σχέδια Μητσοτάκηδων και Καραμανλήδων! Σίγουρα το ΕΣΥ έγινε εφιάλτης αλλά το έχω ξαναπεί ότι η ευθύνη είναι συλλογική και τουλάχιστον έβαλε τις βάσεις θεωρητικά για να ένα υγιές σύστημα υγείας και κανένας μας δεν ξέρει τι θα γινόταν εάν δεν έφευγε ο εμπνευστής του Γεννηματάς. Η παιδεία τυραννίζεται αμείλικτα αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός που ουσιαστικά την κατέστρεψε ήταν ο Ράλλης και η περίφημη αλλαγή που έκανε κάποια στιγμή το 78, και εάν κάποιοι κάναν τα σώματα ασφαλείας και το στρατό ταμπούρι των εθνοφυλάκων δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ αλλά η δεξιά του Καραμανλή που όταν έλεγε ισοβίως εννοούσε ισοβίως αλλά περιορίστηκε στον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη οι περισσότεροι άλλοι από τους αίτιους, πρωταίτιους και συμμέτοχους όχι μόνο επανήλθαν αλλά πήραν και σημαντικές θέσεις. Όλα αυτά βέβαια προς χάριν ψήφων και τα γραμμάτια συνεχίζει να τα ξεχρεώνει ο ανιψιός έμμεσα και άμεσα.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα τελείωσε πολύ πιο πριν τελειώσει ο ίδιος ο ιδρυτής του. Πιθανώς και να ήταν θέμα σημειολογίας, οι καιροί απαιτούσαν αρχηγούς κομμάτων μάνατζερ και όχι προσωπικότητες μορφής Ανδρέα, πιθανώς και ήταν θέμα συγκυριών αλλά ο Σημίτης ήταν η συνέχεια αυτού που απλά έφερε το ίδιο όνομα με το κόμμα που δημιούργησε ο Παπανδρέου με την επιστροφή του από το εξωτερικό. Εμείς οι παλαιότεροι θυμόμαστε, δυστυχώς για μας, τον Σάκη Καράγιωργα και τις καταγγελίες του μετά την διαγραφή του, θυμόμαστε το παράπονο της Μελίνας κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης και τη φωνή στελεχών του ΠΑΚ όταν είδαν αυτό που ονειρευόντουσαν να μεταμορφώνεται σε ένα υδροκέφαλο και γραφειοκρατικό κόμμα με μικρές διαφορές από τα Ευρωπαϊκά χριστιανοδημοκρατικά κόμματα που γνώριζαν καλά αντί για ένα μοντέρνο σοσιαλιστικό κόμμα.
Ακόμα και τα Σκανδιναβικά και Γερμανικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα φαινόντουσαν μακρυά μπροστά στο τέρας που εδημιουργείτο! Το σημερινό ΠΑΣΟΚ μοιάζει περισσότερο με το έκτρωμα που δημιούργησε ο Τόνι Μπλαίρ στην Αγγλία από οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κόμμα. Την περίοδο της μεταπολίτευσης συχνά όλοι μας είπαμε ότι ο Ανδρέας κερδίζει χρησιμοποιώντας δεξιές μεθόδους και καλά προσαρμοσμένη αριστερή φρασεολογία, σήμερα το ΠΑΣΟΚ κάνει το ακριβώς αντίθετο, χρησιμοποιώντας αριστερές μεθόδους και ανατριχιαστικά δεξιά φρασεολογία. Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ που ο Σημίτης κληρονόμησε στον Γιώργο Παπανδρέου και ο τότε Γιωργάκη και ο σημερινός αρχηγός της αντιπολίτευσης εναγγαλιάστηκε με το καινούργιο ΠΑΣΟΚ και το πήγε ένα βήμα παρά πέρα με δεξιά μεθοδολογία και δεξιά φρασεολογία.
Ο Κωστάκης για να μην νομίσετε ότι μόνο η μία πλευρά άλλαξε, ξεπερνώντας με ευκολία τους νεωτερισμούς και κεντρώους φιλελευθερισμούς του Έβερτ επέστρεψε το κόμμα της Ν.Δ. στο φυσικό της χώρο ταλαντευόμενος και λικνιζόμενος επικίνδυνα μεταξύ της ακροδεξιάς και της παραδοσιακής δεξιάς.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον Σημίτη, ο συγκεκριμένος ήταν ένας καλός διαχειριστής εξουσίας και λειτούργησε ακριβώς σαν αυτό, διατηρώντας όλες τις απαιτούμενες ισορροπίες συχνά νιώθοντας το κόμπλεξ του μικρού και αδικημένου. Παράλληλα σαν διαχειριστής άφησε νευραλγικούς τομείς της διακυβέρνησης της χώρας να αιωρούνται και περιμένοντας από αυτές να λειτουργήσουν σε αυτόματο πιλότο όπως την άμυνα, έτσι όταν έζησε την κρίση των Ιμίων έκανε το μόνο λογικό, ζήτησε βοήθεια από τους Αμερικάνους υποτιμώντας την έτσι κι αλλιώς άχρηστη και διαβρωμένη στρατιωτική ηγεσία και υπερεκτιμώντας την δύναμη της Τουρκίας που ήθελε να ξεπεράσει αυτήν την ιστορία με την ίδια ταχύτητα που το ήθελε και ο Σημίτης. Απλά αποδείχτηκαν καλύτεροι παίχτες. Ο Σημίτης λοιπόν δεν φύτρωσε μια μέρα από το πουθενά, εκλέχτηκε στη θέση που βρέθηκε και μάλιστα ρυθμιστής της εκλογής του εξελίχτηκε ο τότε Γιωργάκης και σημερινός Γιώργος και τιμητής του. Τον Σημίτη δεν το εξέλεξα εγώ και ούτε το στήριξα ούτε τον υποστήριξα και όλοι αυτοί που σήμερα του γυρίζουν την πλάτη για χρόνια τον έγλειφαν και παραπονιούντο μόνο όταν έχαναν την θεσούλα τους – ορά Πάγκαλος!
Όσο για τον Γιωργάκη που έγινε Γιώργος και αυτός επί Σημίτη είχε την ευκαιρία να φανεί και να στήσει τον κομματικό οργανισμό που το εξέλιξε σε αρχηγό κόμματος κατά τα άλλα δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να παρουσιάσει. Σαν υπουργός εξωτερικός ενδιαφερόταν περισσότερο για τις συναντήσεις στο εξωτερικό και την αυτοπροβολή του ή την παρουσίαση θέσεων σε θέματα αδιάφορων για το υπουργείο παρά να χαράξει εξωτερική πολιτική. Για τι υπουργικό του παρελθόν προ ΥΠΕΞ καλύτερα να μην μιλήσουμε γιατί οι παλαιότεροι θυμόμαστε να ανέκδοτα τότε που δεν ήταν ούτε Γιώργος ούτε Γιωργάκης παρά ...το παιδί με την προίκα!
Η αποπομπή Σημίτη κατ' εμένα είναι αδιάφορη και ανάλογα αδιάφορη μετά τον πρώτο πανικό θα πρέπει να είναι και για τον ίδιο τον Σημίτη. Η ουσία έχει να κάνει με τον ίδιο τον Γιωργάκη που εν μια νυκτί από Γιωργάκης έγινε Γιώργος και με αυτό να ισχύει για όλο το πολιτικό φάσμα. Ξαφνικά ακόμα και οι πιο φανατικοί δεξιοί τον σεβάστηκαν τον Γιώργο – το τονίζω την αλλαγή του ονόματος – που έφαγε τον κύριο 'ευχαριστώ τους Αμερικάνους'
Σαν Γιωργάκης τουλάχιστον είχε το άλλοθι της νεανικής ανοησίας και ανωριμότητας σαν Γιώργος τι άλλοθι θα έχει; αλλά πάλι ίσως όπως είπε και ο φίλος μου ο Κώστας σε άλλο blog ίσως και να φταίει η απόσταση που με κάνει να τα βλέπω όλα περίεργα!
First of all, we want to thank reporters, journalists and bloggers because they are the only ones who have seen what Mr. Nikula missed and hopefully the legal department of Nokia Corporation will not ignore. Mr. Nikula unethically ignored that there was already an Ovi magazine in Finland that had been well-established since December 2004 well before he ever created his copycat.
Read the original story here: http://ovimagazine.com/art/926
The fact that there is an internet link with the same name was a major clue, plus when he was forced to choose a name like Ovi dash something. Actually he missed that there is Ovi Lehti, Ovi Sanomat, Ovi Junior, Ovi Cartoons, Ovi iKritic, Ovi-magazine, Ovi stories, Ovi iBite and many others that belong to Ovi magazine and are registered to Chameleon Project, never forget the Ovi Bad Boys weekly radio show that is announced to all the Finnish newspapers and magazine; none of which are for sale. Fortunately reporters and bloggers did notice and they are aware of the major ethical injustice.
We like to emphasize this ‘not for sale’ because the Ovi magazine is not just an internet magazine but it is an idea with a heart and soul that hosts from its establishment in 2004 the ideals of democracy, freedom of speech and the exchange of opinion. Human rights, domestic abuse, the plight of children have been among just a few of the worthy causes we have championed, while simultaneously offering a platform for the work of new writers and illustrators, from Finland and from all around the world. That makes us a universal family that cannot be estimated in money.
Unfortunately, through leaks to the press, we discovered that Mr. Nikula is negotiating the sale of his copycat magazine and the Ovi trademark to Nokia Corporation. We trust that this is just a wishful thought and that Nokia Corporation will search a little bit better as to what is going on behind the name Ovi magazine.
Our four years of hard work advocating freedom of speech was recognised and rewarded by Newropeans, while we have had cooperation with many national and international magazines, such as Ydin magazine, Europe & Us, Agenda magazine, Books from Finland, EU-MAN, Free magazine, Newropeans-Magazine, OneWorld, Psihadi magazine and more. We have relationships with Non-Governmental Organizations, such as Reporters without Frontiers and Finland's International Cultural Center CAISA, and the site receives well-over 20,000 visitors a week - the numbers literally increase day after day. We are considered a well-established magazine and trademark internationally and Ovi magazine has been reference for hundreds of sites and blogs from all around the world.
We have always believed that this was an issue of ethics should it ever come to a court house – where, as we are well-informed by experts, we can easily win the case – and it comes as a surprise that, according to leaks to the press, some representative of the Nokia Corporation said that they had never heard of us. It is a simple enough task for them to Google, Yahoo, MSN, Ask Jeeves or whatever else to locate the name Ovi and then find us straight away. Of course we didn’t financially invest in the promotion and push of Ovi magazine, like an international corporation can do, but the thousands of articles, the thousands of links and references to our work, even from Wikipedia and most of all the thousands readers keep us on the top in every search engine.
The fact that the copycats of the printed Ovi magazine ignored us, despite the fact that we could open a case anytime demanding a large percentage of their profits, which they knew, doesn’t excuse an international corporation like Nokia maintaining the same attitude. We are expecting their telephone call before investigating our legal rights on what they plan to pay the copycat because we want to know whether it is true and not a wishful greedy act of somebody who wants to increase his lost popularity.
It has been a justifiable question as to why we didn’t take the case to the court. From the very first moment, other than the support that came from every side and every corner of Finland including employees of the certain magazine, we believed that there is justice that punishes the unethical and the failure of the magazine from its second issue to reach anybody in Finland was proof.
Regarding the money behind this case, we believe that the people who read this magazine and have seen the path we have followed and the fights we have given over the last four years for democracy, for justice, against poverty and have realized the hours, the effort and the financial cost we have put in this magazine will know in their heart of hearts whether we are after the money!
The Ovi Team
Τις τελευταίες μέρες φαίνεται ότι ο Μητσοτάκης προσπαθεί να κάνει την ολική επαναφορά και για άλλη μια φορά μετά την μεταπολίτευση και εκμεταλλευόμενος κάτι που ο ίδιος έχει πει, ο λαός ξεχνάει, κάνει μια ιδιαίτερη προσπάθεια να δικαιολογήσει το παρελθόν του και την πορεία του στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας.
Τα περισσότερα τα διάβασα αλλά είχα και την ευκαιρία να ακούσω τη συνέντευξη του στον Χατζηνικολάου μέσω ίντερνετ. Παραδέχομαι ότι ο άνθρωπος έχει ταλέντο στο να διαστρεβλώνει την ιστορία αλλά αυτόν που παραδέχτηκα περισσότερο ήταν τον δημοσιογράφο Χατζηνικολάου που παρ' όλο το δεξιό του παρελθόν και παρόν στρίμωξε αρκετά τον Μητσοτάκη και βέβαια στο μεγαλύτερο μέρος δεν πήρε απαντήσεις. Βέβαια εδώ πρέπει να θυμόμαστε ότι ο γιος του Θράκα βουλευτή της Ν.Δ. Έχει παρελθόν με τον Μητσοτάκη μιας και ο επίτιμος έγινε η αιτία να χάσει ο πατέρας του την βουλευτική ιδιότητα και στη συνέχεια να συνταξιοδοτηθεί.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον Μητσοτάκη, αυτό που με εντυπωσίασε σε αυτή την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα δεν ήταν η διαστρέβλωση της ιστορίας, δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει τα τελευταία 30 χρόνια αλλά η υποστήριξή του στον σημερινό αρχηγό της Ν.Δ., τον ανιψιό του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ένα πολιτικό που ακόμα και σήμερα καταγγέλλει για τις εκλογές νοθείας και την εξάρτησή του από το παλάτι. Εκεί ίσως θα έπρεπε να ψαχτούν περισσότερο οι Νεοδημοκράτες. Βλέπετε η επίθεση του στον Αντρέα και οι απαντήσεις που πήρε από τα παλαιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι φυσιολογική. Ανάλογα φυσιολογική είναι και η αντίδραση των παλαιότερων στελεχών της Ένωσης Κέντρου όπως ο Παπακωνσταντίνου παρ' όλη την αργότερα συμμετοχή του στην κυβέρνηση Μητσοτάκη ή των παραδοσιακών Καραμανληκών όπως ο Βαρβιτσιώτης και ο Έβερτ. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό είναι αφ' ενός η σιωπή του ανιψιού και αφ' ετέρου η υποστήριξη του Μητσοτάκη στο πρόσωπό του και ας μην υποστηρίξουμε ότι αυτό το κάνει για να βοηθείσει κόρη και γιο γιατί δηλώσεις και κινήσεις σαν αυτές τις τελευταίες το μόνο που δεν κάνουν είναι να βοηθάνε το ήπιο προφίλ της Ντόρας και το μοντέρνο του Κυριάκου.
Μετά από αυτές τις συνεντεύξεις ένα μένει ... να ακούσουμε τι θα πει ο Λαζόπουλος. Αλλά και κάτι τελευταίο και κατά τη γνώμη μου εξ' ίσου σημαντικό. Μπορεί εγώ και δέκα, εκατό ή χίλιοι άλλοι να θεωρούμε τον Μητσοτάκη ότι κι αν είναι αυτό που το θεωρούμε αλλά ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει ένα μεγάλος αριθμός Ελλήνων που το ψήφισε και υποστήριξε σε σημείο να τον βγάλει πρωθυπουργό το 1989.
Μια ακόμα προσωπική εκτίμηση. Ο Μητσοτάκης και καλά κάνει πιστεύει ότι θα ζήσει για πάντα, εδώ υπάρχει και άλλο παράδειγμα υπεραιωνόβιου Έλληνα πολιτικού που σε προχωρημένη ηλικία πρωθυπούργεψε κι' όλας. Ο Μητσοτάκης λοιπόν έχει ένα στόχο και τον έχει τα τελευταία είκοσι χρόνια τουλάχιστον, την καρέκλα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Μια καρέκλα που δεν κατάφερε να καθίσει ο αιώνιος αντίπαλός του ακόμα και από τον τάφο ο Αντρέας Παπανδρέου. Τέλος η επαναφορά της συζήτησης για τον παρελθόν του Μητσοτάκη και τα γεγονότα της δεκαετίας του 60 χωρίς να έχει σημασία γιατί ο ίδιος προκάλεσε αυτή τη συζήτηση είναι κάτι θετικό για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μην ξεχνάνε οι παλαιότεροι.
Πριν από πάρα πολλά χρόνια όταν η Ελληνική τηλεόραση ήταν στα σπάργανα, οι εκπομπές αθώες και πολλές φορές παιδικές υπήρχε ένας ευθυμογράφος που μας έκανε όλους να γελάσουμε, να σκεφτούμε και τις περισσότερες φορές, να περάσουμε καλά κάποια βράδια Σαββάτου. Μιλάω για Τον Φρέντυ Γερμανό και την εκπομπή του 'Αλάτι και πιπέρι' μια εκπομπή που είχε να αντιμετωπίσει την λογοκρισία και την Δαμόκλειο σπάθη της δικτατορίας και που ωστόσο κατάφερνε να περάσει τα δικά του μηνύματα χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι ήταν και αντιστασιακός ή κάτι παρόμοιο. Παράλληλα ποτέ δεν ενσωματώθηκε τον ρόλο του δημοσιογράφου πάντα θεωρούσε τον εαυτό του ευθυμογράφο και αυτό στα καλύτερά του. Τονίζω πάλι ότι οι καιροί ήταν τελείως διαφορετικοί, χαοτικά διαφορετικοί και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την δικτατορία, η Ελλάδα του 70 ήταν πολύ, πάρα πολύ διαφορετική από την Ελλάδα του 2008, η Ευρώπη ήταν πολύ διαφορετική, ο κόσμος ολόκληρος ήταν διαφορετικός και έτσι φτάσαμε στο σήμερα με έναν άλλο διαφορετικό διασκεδαστή στην Ελληνική τηλεόραση, προσαρμοσμένο στη σημειολογία της εποχής μας και επίκαιρο και βέβαια μιλάω για τον Λάκη Λαζόπουλο και ο λόγος που γράφω αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή έχει να κάνει με την επίθεση που δέχεται από όλες τις πλευρές συμπεριλαμβανομένων και των blogs. Το χειρότερο είναι ότι η επίθεση αυτή πολλές φορές είναι στα όρια της λασπολογίας και της προσωπικής επίθεσης χωρίς ιδιαίτερο λόγο.
Γιατί όλοι ασχολούνται με το πόσα βγάζει; Στο μόνο λογικό συμπέρασμα που μπορώ να καταλήξω είναι η ζήλεια γιατί ποιος διαφορετικός λόγος θα μπορούσε να είναι αυτής της μορφής επίθεσης σε ένα επαγγελματία; Ο καθένας από εμάς προσπαθεί να βγάλει όσο περισσότερα μπορεί με βασικό στόχο να βελτιώσει την ζωή του και να εξασφαλίσει το μέλλον του. Λέξη κλειδί το μέλλον. Όπως οι αθλητές έτσι και οι διασκεδαστές, οι ηθοποιοί έχουν δυστυχώς ημερομηνία λήξεως πολύ πιο σύντομη από εμάς τους υπόλοιπους. Ο Λάκης και το ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος περνάει μια φάση ακμής και αναγνώρισης που δεν θα κρατήσει για πάντα, άλλωστε ο ίδιος έχει περάσει και τις περιόδους της αφάνειας άρα και της φτώχειας και ξέρει πολύ καλά τι τον περιμένει όταν τα φώτα θα σβήσουν.
Για ένα άλλο πράγμα που δέχεται συχνά επιθέσεις ο Λαζόπουλος είναι το θέμα των μη επιθέσεων του προς τη Ν.Δ. και οι συχνές του επιθέσεις προς το ΠΑΣΟΚ και ειδικά τον αρχηγό του. Εδώ τον καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ νιώθω ανίσχυρος κάθε φορά που θέλω να γράψω κάτι για τι Ν.Δ. Αυτοί οι άνθρωποι και ειδικά ο αρχηγός τους έχουν ξεπεράσει όλα τα όρια της γελοιότητας σε σημείο όταν γράφεις κάτι να καταλήγεις στην απογοήτευση και την πίκρα και με τίποτα στο γέλιο, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποζητά ο διασκεδαστής. Τι μπορείς να γράψεις για έναν άβουλο, άγευστο, άυλο και τεμπέλη πρωθυπουργό, για μια κυβέρνηση βυθισμένη στις Βυζαντινές δολοπλοκίες και εκφραστές της πιο αλλοπρόσαλλης δεξιάς φιλελεύθερης πολιτικής. Εδώ δεν προλαβαίνεις τα σκάνδαλα με την ταχύτητα που πέφτουν και στο τέλος το μόνο που θα μείνει στην ιστορία για την κυβέρνηση Καραμανλή θα είναι ή κυβέρνηση ντροπής.
Όσο για το κόμμα της Ν.Δ. αυτό είναι πια ανέκδοτο, έχοντας πέσει στο παιχνίδι κάλυψης σκανδάλων και δολοπλοκιών το μόνο που τους σώζει από τη διάλυση είναι η παρουσία του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ τώρα από την πλευρά του είναι πλούσιο σε θέμα όχι μόνο για ευθυμογράφους και τηλεοπτικούς διασκεδαστές. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όλοι όσοι κάνουν κριτική στον Λαζόπουλο είναι ότι ο Λάκης προσπαθεί απεγνωσμένα να τους ξυπνήσει εκεί στο ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν να συνεχίζει να προεδρεύει ο Γιώργος Παπανδρέου; Είναι δυνατόν η αντιπολίτευση να είναι σε τέτοια χάλια όταν η κυβέρνηση με δικά της λάθη κοντεύει να πέσει μήνες μετά την εκλογή της;
Αυτά τα γράφω όχι για να υπερασπιστώ τον Λάκη Λαζόπουλο αφού έτσι κι αλλιώς ο εθνικός διασκεδαστής έχει πια καθιερωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου αλλά για να εξηγήσω ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ έχουμε πέσει όλοι μας θύματα του ίδιου ύπνου που έχει βαρέσει το ΠΑΣΟΚ με τις ανάλογες θεωρίες συνωμοσίας και να υπενθυμίσω ότι αντί για να μετράμε τα λεφτά που έγβαλε ο Λάκης καλά θα κάναμε να ξυπνήσουμε.
Ας μιλήσουμε λίγο για τον Γιώργο μιας και έχουμε και συνέδριο. Τον Γιώργο Παπανδρέου εννοώ, αλλά πριν ξεκινήσουμε με τον νεώτερο Παπανδρέου θα ήθελα να περάσουμε λίγο από τον παλαιότερο, τον Αντρέα. Με τον Αντρέα το παραδέχομαι ότι έχω μια σχέση αντιπάθειας και θαυμασμού. Από την αρχή του ήταν για μένα η απτή απόδειξη ότι όταν ακούς για πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι.
Αυτή η όψιμη αριστερή του ορολογία, ο πολύ έξυπνος χειρισμός της γλώσσας σε σημείο να δημιουργεί λέξεις από το πουθενά, λέξεις που γινόντουσαν άμεσα αντιληπτές από τους πάντες, το ταλέντο του να αγγίζει τον ακροατή του και να γίνεται πραγματικά σύντροφος, από κύριος Παπανδρέου στον Ανδρέα φυσικά με συγκίνησε τα πρώτα χρόνια της επιστροφής του. Αν και έχω ψηφίσει μόνο δύο φορές την δεκαετία του εβδομήντα, στη συνέχεια και εάν βρισκόμουνα στην Ελλάδα ψήφιζα σταθερά άκυρο, νομίζω ότι υπήρξαν δύο φορές που δίστασα σκεπτόμενος μήπως θα έπρεπε να του δώσω την ψήφο μου. Βέβαια μετά ήρθε η δεκαετία του 80 και ο Ανδρέας πέρασε στην τρίτη ή τέταρτη φάση του και από σοσιαλιστής μεταμορφώθηκε σε σοσιαλδημοκράτη και σταδιακά σε μια καρικατούρα του εαυτού του και από Αντρέας στον κύριο Μιμή!
Ο Γιώργος υπήρξε πάντα ο καλός γιος, αυτός που δεν έκανε ποτέ την επανάσταση, το αγαπημένο παιδί της μαμάς. Μιας και είμαστε στη μαμά, είναι κρίμα που κανένας δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά ακόμα με αυτή την περίπτωση, φιλόδοξη μέχρι άκρων και δολοπλόκος, νομίζω ότι το περιοδικό Νέμεσις ασχολήθηκε μαζί της κάποια στιγμή μιας και είναι γνωστή η αντιπάθεια της Λιάνας Κανέλλη για την οικογένεια Παπανδρέου αλλά δεν ξέρω εάν η δύναμη του Νέμεσις είναι τέτοια ή η χριστιανό-κομουνιστική Κανέλλη είναι η κατάλληλη για να βγάλει μια τέτοια ιστορία.
Επιστροφή όμως στον Γιώργο. Ο Γιώργος λοιπόν υπήρξε το αγαπημένο παιδί της μαμάς και πάντα στη σκιά του μπαμπά που λόγω ισορροπιών με την μαμά τον έβαλε στη κυβέρνηση μερικές φορές άλλοτε σαν υφυπουργό και άλλοτε σαν υπουργό. Αν εξαιρέσουμε κάποιες τριβές με τον Πάγκαλο την περίοδο που ήταν υπουργός εξωτερικών με κατάληξη την παραίτηση Πάγκαλου μετά την σύλληψη Οτσαλάν, σε γενικές γραμμές ο υπουργός εξωτερικών Παπανδρέου ήταν άγευστος, άοσμος και άυλος. Η περίοδος του στο υπουργείο εξωτερικών ήταν σχετικά καλή αλλά αυτό οφείλεται όχι στις ικανότητες του Γιώργου αλλά λόγω της ελευθερίας κινήσεων που είχαν νεώτεροι ή πιο έμπειροι διπλωματικοί. Αυτή η ελευθερία δεν τους είχε δοθεί από τον Γιώργο αλλά την είχαν πάρει μόνοι τους λόγω της άυλης και άοσμης στάσης του υπουργού που μόνιμα αρνιόταν ή καλύτερα απέφευγε να πάρει όποια θέση σε οτιδήποτε και για οποιοδήποτε θέμα.
Ο Γιωργάκης, γιατί δεν έχει την φιλικότητα που ενέπνεε ο Αντρέας αλλά την εικόνα του παιδιού της μαμάς, εξ' ου και Γιωργάκης, έφτασε μέχρι την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ στηριζόμενος μόνο στη κληρονομιά του ονόματος και όχι γιατί ήταν ο ενδεδειγμένος και χαρισματικός αρχηγός που θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ πάλι στην εξουσία. Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη μετά την τελευταία εκλογική ήττα και την συμπεριφορά του προς τον Βενιζέλο που σημειωτέον δεν είναι άμοιρος των επιλογών και πράξεων του. Για τα γεγονότα της περιόδου έχω αναφερθεί και σε άρθρο μου για το περιοδικό Ovi magazine.
Τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είχα ποτέ την τύχη να παρακολουθήσω όπως για παράδειγμα τον πατέρα του και αυτό οφείλεται στη πολύχρονη απουσία μου από την Ελλάδα. Όσα ξέρω γι' αυτόν είναι μέσω όσων διαβάζω από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων και περιοδικών, από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που μεταδίδουν μέσω ίντερνετ και τέλος μέσω κάποιων σπάνιων συνεντεύξεων του που έχει μεταδώσει το κρατικό κανάλι στη διαδικτυακή του παρουσία. Αυτά με έχουν οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα, εάν ο Παπανδρέου μπορούσε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, το συντηρητικό κόμμα θα βρισκόταν στην εξουσία για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Το ξέρω ότι ακούγεται εξωφρενικό και είμαι σίγουρος ότι σοσιαλιστές αναγνώστες θα το θεωρήσουν τουλάχιστον προβοκατόρικο αλλά φανταστείτε για μια στιγμή πόσες αλλαγές θα έφερνε αυτός ο Παπανδρέου στη Νέα Δημοκρατία. Για σκεφτείτε πόσες αλλαγές θα έφερνε, πρώτα απ' όλα θα ελευθέρωνε το συντηρητικό κόμμα από τα ακροδεξιά του βαρίδια που δυστυχώς ο κύριος Καραμανλής από σταγονίδια κοντεύει να τους κάνει συνεταίρους του, θα εφάρμοζε όλα αυτά τα φιλελεύθερα με αμερικανική έμπνευση που ονειρεύεται, όπως για παράδειγμα ιδιωτικά ιδρύματα/πανεπιστήμια, οικονομικές αλλαγές, υγεία. Όλες του οι επιλογές αν αφαιρέσεις το σοσιαλιστικό τους κάλυμμα στην ουσία παρουσιάζουν ένα κεντρώο δεξιό κόμμα του 21ου αιώνα.
Μιλάω για την Derby County F.C., ομάδα που μάλλον θα πέσει στη δεύτερη κατηγορία αυτή τη στιγμή μιας και κοντεύοντας η λήξη του Αγγλικού πρωταθλήματος έχει δει μόνο μία νίκη και δύο νομίζω ισοπαλίες και πολλές, πολλές ήττες. Θα με ενοχλείσει, πολύ μάλιστα αλλά και στις χαρές και στις λύπες πάντα μαζί! Και αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είμαι απλά ένας περιστασιακό παρακολουθητής της ομάδας αλλά και για τους χιλιάδες οπαδούς της. Κανείς από αυτούς και το λέω με σιγουριά γιατί τους γνώρισα από κοντά δεν θα πει, χάνουμε συνέχεια και η Chelsea κερδίζει συνέχεια άρα από το καινούργιο χρόνο θα γίνω Chelsea! Ο πατέρας του Asa καθώς και ο ίδιος ο Asa είναι οπαδοί τις Newcastle United F.C., άλλη αρρώστια αυτοί και να σκεφτεί κανείς ότι είναι η ομάδα με τους πιο ενωμένους οπαδούς στην Αγγλία, μια ολόκληρη πόλη, μια ομάδα! Αυτοί να δείτε απογοητεύσεις και φέτος μάλλον θα κατηφορίσουν προς τη δεύτερη κατηγορία. Και οι παίκτες αυτών των ομάδων, επαγγελματίες φυσικά, καλοί επαγγελματίες και όχι μισθοφόροι που δίνουν τα πάντα για την ομάδα, τουλάχιστον όσα μπορούν και στο τέλος οι περισσότεροι κρατάνε ένα κομμάτι της καρδιάς τους γι' αυτές τις ομάδες. Πάρτε για παράδειγμα τον Νταμπίζα που πέρασε από την Newcastle United F.C., ο άνθρωπος δεν άφησε ακριβώς τη σφραγίδα του στην ομάδα ειδικά αφού στο πρώτο του αγώνα με την Αγγλική ομάδα έγινε υπεύθυνος για ένα αυτογκόλ αλλά ο ίδιος συχνά αναφέρεται με αγάπη για την Αγγλική ομάδα και οι οπαδοί της τον θυμούνται σαν πραγματικό αγωνιστή που έδινε τα πάντα στο γήπεδο για την ομάδα και αυτό το εκτιμάν.
Τώρα γιατί τα λέω αυτά, μα γιατί η σύγκριση με το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αναπόφευκτη και την αφορμή μου την έδωσαν οι δηλώσεις και ενέργειες του γραφικού προέδρου του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη. Δεν είμαι Ολυμπιακός και δεν έκρυψα ποτέ μου τα Παναθηναϊκά μου αισθήματα αλλά όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν παίρνει φωτιά το σπίτι του διπλανού σου η φωτιά σύντομα θα έρθει και στο δικό σου και στη συγκεκριμένη περίπτωση το σπίτι του Ολυμπιακού πήρε φωτιά από εμπρησμό και ένοχος είναι ο ίδιος ο γραφικός του πρόεδρος.
Πρώτα από όλα η απόλυση του Τάκη Λεμονή, φαντάζεστε πόσες φορές έπρεπε να έχει απολυθεί ο Alex Ferguson τις τελευταίες δύο δεκαετίες από την Manchester United αν το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας κουβαλούσε τα μυαλά του Κόκκαλη; Τι
προηγούμενο όρισε ο κύριος Κόκκαλης με αυτή του τη πράξη; Δεν υπερασπίζομαι τον Τάκη Λεμονή που σε τελευταία ανάλυση πέτυχε στους στόχους που του ορίστηκαν αλλά κι αν απέτυχε δεν το αποφασίζεις έξη αγώνες πριν τη λήξη του πρωταθλήματος και με την ομάδα μέσα και στους τρεις στόχους της, γιατί και το σημείο που έφτασε ο Ολυμπιακός στο Champion's league δεν είναι απλά εκπλήρωση στόχων σε σχέση με την ιστορία της ομάδας, αλλά θρίαμβος, ούτε ο Παναθηναϊκός έχει κλείσει κανένα συμβόλαιο με το πρωτάθλημα, σε έξη αγώνες και με ένα βαθμό διαφορά (όπως και εάν υποκλάπηκαν αυτοί οι βαθμοί από τον Κόκκαλη) τα πρωταθλήματα κερδίζονται μέσα στο γήπεδο και όχι σε διοικητικά συμβούλια. Πρώτο ατόπημα του κυρίου Κόκκαλη, να περιμένει να πάρει το πρωτάθλημα απολύοντας τον επιτυχημένο προπονητή και ειδικά επειδή είχε το θράσος να το πει. Με τα υπονοούμενα που άφησε για τον κ. Γιάννη Βαρδινογιάννη δεν θα ασχοληθώ, είναι θέμα του ίδιου το πως και πότε θα απαντήσει και στο κάτω κάτω της γραφής ας πρόσεχε ποιους έγλυφε ο Τζίγκερ, με το φίδι δεν πιάνεις φιλίες. Αλλά και εδώ είναι μεγάλο το 'αλλά', πόσο ύποπτα ίδιος είναι και αυτός ο κύριος Βαρδινογιάννης με τον κύριο Κόκκαλη. Και οι δύο τους βλέπουν τις ομάδες σαν προϊόν και τους φιλάθλους σαν άβουλα πρόβατα που μπορούν να εκμεταλλεύονται οικονομικά και να χρησιμοποιούν ενίοτε σαν μέσο πίεσης ακόμα και για πολιτικούς λόγους. Μερικές φορές ακούω για τον οπαδό πρόεδρο και ανατριχιάζω, ο πολυεκατομμυριούχος πολυδιαπλεκόμενος και με έντονα πολιτικό-οικονομικά συμφέροντα από λότο μέχρι κρατική τηλεφωνία Κόκκαλης είναι οπαδός; και μιας και μιλάμε για πολιτικές διαπλοκές του κυρίου Κόκκαλη, κάτι έμαθε κι αυτός από τους πολιτικούς, αυτό που λέμε για 'εσωτερική κατανάλωση', θυμηθείτε άλλα λένε οι πρωθυπουργοί Ελλάδος και Τουρκίας στο εσωτερικό και άλλα όταν συναντιούνται μεταξύ τους. Έτσι και ο κύριος Κόκκαλης πούλησε οπαδιλίκη στους Ολυμπιακούς βάζοντας τα εκ του ασφαλούς με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Γιατί εκ του ασφαλούς; Μα και οι δυο τους ίδιοι είναι! Και μάλιστα ο Τζίγκερ πολύ θα ήθελε να μπορούσε να κάνει ότι κάνει και ο Κόκκαλης με τους οπαδούς μόνο που εκείνος έχει αποτύχει αισχρά βαφτίζοντας τους μαζί με τα τσιράκια του, εχθρούς του Παναθηναϊκού!
Μήπως και ο Βαρδινογιάννης τα ίδια δεν έχει κάνει με τους προπονητές; Γιατί δεν άφησε κανέναν από τους προπονητές να κάνουν έργο και γιατί όπως και ο Κόκκαλης ψωνίζει προπονητές από το πανέρι που τους απολύει μετά από ένα εξάμηνο. Δεύτερο λοιπόν ατόπημα του κυρίου Κόκκαλη, η θεατρινίστικη επίθεση στον Βαρδινογιάννη. Αυτοί οι άνθρωποι απαξιώνουν το Ελληνικό ποδόσφαιρο και το κάνουν και ύποπτο στα μάτια των φιλάθλων. Αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι και για την βία στα γήπεδα. Ο Κόκκαλης αφήνει υποψίες για στημένο πρωτάθλημα, άρα αν δεν το πάρει ο Ολυμπιακός θα το έχει στήσει ο Παναθηναϊκός, ο Βαρδινογιάννης μιλάει για την διαιτησία και ο Νικολαΐδης της ΑΕΚ αφού απέλυσε τον Ισπανός προπονητή της ομάδας μας γέμισε με θεωρίες συνωμοσίας για να μην πάρει το πρωτάθλημα η ΑΕΚ. Ποιος λοιπόν ωθεί και οπλίζει τους οπαδούς στη βία, στην ωμή βία που είναι υπεύθυνη για το θάνατο ενός παλικαριού από όχι απλά οπαδούς του Ολυμπιακού αλλά υπαλλήλους της εταιρίας του κυρίου Κόκκαλη.
Έτσι λοιπόν επιστροφή στην Αγγλία και στην Derby County, στη δεύτερη κατηγορία με τον ίδιο προπονητή και τους ίδιους παίκτες για του χρόνου και θα επιστρέψουμε σύντομα!
Τελικά η σχέση μου με την εκπομπή του Χατζηνικολάου εξελίσσεται σε μαζοχιστική και βέβαια όχι μόνο σε καθημερινή βάση όταν έχω την ευκαιρία αλλά και ανελλιπώς την Κυριακή. Οφείλω βέβαια να παραδεχτώ ότι ο ραδιοφωνικός Χατζηνικολάου είναι παρασάγγες καλύτερος από τον τηλεοπτικό, τουλάχιστον αυτόν τον τηλεοπτικό που θυμάμαι εγώ πριν φύγω από την Ελλάδα. Και βέβαια όπως έχω αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενο οι πολιτικές του θέσεις είναι φανερές και δεδομένες, άλλωστε και ο ίδιος δεν προσπάθησε ποτέ να τις κρύψει αλλά παραδέχομαι ότι προσπαθεί να κρατήσει ψύχραιμα αποστάσεις δίνοντας τα Καίσαρος τω Καίσαρι. Παράλληλα αυτό που μου αρέσει είναι το χιούμορ του, όχι σαρκασμός αλλά χιούμορ, κάτι σπάνιο έως ανύπαρκτο στα Ελληνικά ΜΜΕ, προσθέτοντας ότι και αυτός πέφτει σε παγίδες όπως την προηγούμενη βδομάδα με τον στα όρια του γελοίου κ. Μαγγίνα.
Αλλά για να επιστρέφουμε, στη σημερινή του συνέντευξη έχει καλεσμένο τον δημοσιογράφο Γιώργο Παπαδάκη και κάποια στιγμή συζητώντας για το που έχει φτάσει η δημοσιογραφία σήμερα στην εισαγωγή του είπε ότι παρ' όλο που συχνά αναφερόμαστε στο ένδοξο δημοσιογραφικό παρελθόν, υπάρχει κάποιος μύθος πίσω από αυτή την παρελθοντολογία. Στην πραγματικότητα αυτές οι ένδοξες πένες του παρελθόντος, όπως επέμεινε ο δημοσιογράφος ήταν άνθρωποι που ούτε σωστά Ελληνικά δεν μπορούσαν να γράψουν. Ευτυχώς στη συνέχεια αφ' ενός μεν πρόσθεσε το όνομα της εφημερίδας που δούλευε στις αρχές της δεκαετίας του 80 αφ' ετέρου ο Γιώργος Παπαδάκης τον διόρθωσε λέγοντας ότι υπήρχαν λαμπρές πένες την περίοδο απλά εκείνη την περίοδο άρχισε να γίνεται και η είσοδος αυτών που σήμερα έχουν γίνει ο κανόνας.
Ο Γιώργος Παπαδάκης συγκρατήθηκε και μάλλον δεν θέλησε να υπενθυμίσει στον Νίκο Χατζηνικολάου ότι η αρχή του τέλους γι' αυτές τις λαμπρές πένες και την παραδοσιακή δημοσιογραφία μακριά από Θέμους και Μάκης την έκανε ο νυν συνέταιρος του, ο Κουρής, ο Κουρής της Αυριανής!
Ο Κουρής είναι σταθμός για την νεότερη Ελληνική δημοσιογραφία και η πεμπτουσία του κιτρινισμού στην Ελλάδα. Ο άνθρωπος που αγνόησε φίλους και συνεργάτες στο όνομα της κυκλοφορίας. Γι' αυτούς που θυμούνται τη δημοσιογραφική δεκαετία του 80, θα θυμούνται ότι είναι ο άνθρωπος που έφερε νέα ήθη και έθιμα στο χώρο. Είναι αυτός που με όπλο του την Αυριανή και τα κανάλια του βύθισε την Ελληνική πολιτική ζωή στη λάσπη πότε με τις φωτογραφίες του Μητσοτάκη με του Ναζί αξιωματικούς και πότε με τις ημίγυμνες φωτογραφίες της Μιμής. Είναι ο εκδότης που έκανε νέο το κουτσομπολιό και αδιαφορώντας για στοιχεία ήταν πάντα έτοιμος να αμαυρώσει καριέρες και οικογένειες. Ο Τριανταφυλλόπουλος και ο κάθε Θέμος δεν κάναν τίποτα περισσότερο παρά να συνεχίσουν στο δρόμο που χάραξε ο Κουρής. Ειρωνικό αλλά και ο σημερινός συνέταιρος του κ. Κουρή, κ. Χατζηνικολάου τότε υπήρξε από τους κριτικούς του Αυριανισμού.
Αλλά και ο κ. Χατζηνικολάου αναφέρθηκε και σε συγκεκριμένη περίοδο και εφημερίδα, πραγματικά λυπάμαι για τις πρώτες εμπειρίες του στο χώρο της δημοσιογραφίας αλλά επειδή την ίδια περίοδο βρισκόμουν και εγώ στο χώρο της δημοσιογραφίας νιώθω τιμή και υπερηφάνεια γιατί γνώρισα δημοσιογράφους κοσμήματα, ανθρώπους λόγιους που τα κείμενά τους ήταν δοκίμια. Κι για να ξέρουμε γιατί μιλάμε θα αναφέρω ενδεικτικά και μερικά ονόματα, Χρυσοστομίδης, Βλάχου, Παπαδόπουλος, Σπυρόπουλος, Σαραντάκος, Σιδέρης, Κομίνης, Βασιλείου και με κάθε όνομα που γράφω θυμάμαι και ένα καινούργιο. Αυτοί οι άνθρωποι δώσανε την πραγματική της μορφή στη πολιτική ανάλυση και κριτική, ήταν δάσκαλοι ύφους, γραφής και ήθους.
Κ. Χατζηνικολάου ειλικρινά λυπάμαι που στην αρχή της καριέρας σας στην εφημερίδα “Μεσημβρινή” είδατε γραπτά να επιστρέφουν κατακόκκινα από τους διορθωτές αλλά σε αυτό δεν φταίει η εποχή, ίσως θα έπρεπε να ρίξετε μια ματιά σε αυτούς που στελέχωναν την εφημερίδα, γιατί η δική μου εμπειρία με κάνει πολλές φορές να ντρέπομαι ακόμα και για τα δικά μου γραπτά και να ζηλεύω όλους αυτούς που προανέφερα. Η ντροπή έγκειται στο ότι δεν είμαι σίγουρος αν τα κατάφερα να σταθώ στο ύφος και ήθος που αυτοί όρισαν και με δίδαξαν και αυτό χωρίς να περάσω σε παλαιότερους όπως ο πατέρας Βλάχος που εμείς οι νεότεροι γνωρίσαμε μόνο από τα κείμενά του. Και προσοχή μιλάω για ανθρώπους που με κάποιους από αυτούς δεν συμφωνώ απαραίτητα πολιτικά και ιδεολογικά.
Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι καινούργιο μιας και η συνήθης στήλη μου στα Ελληνικά για το Ovi magazine είναι ήδη online, αλλά σήμερα και τελείως τυχαία άκουσα από τον RealFM τον δημοσιογράφο Ν. Χατζηνικολάου να παίρνει συνέντευξη με τον τέως υπουργό της Ν.Δ. Και γνωστό λόγο του σκανδάλου, κ. Μαγγίνα. Γενικά και παρά τις εμφανείς πολιτικές του επιλογές τον Ν. Χατζηνικολάου τον συμπαθώ και τουλάχιστον στο επίπεδο των star δημοσιογράφων που έχουν πλημμυρίσει τα τελευταία χρόνια τα Ελληνικά ΜΜΕ καταφέρνει να επιπλέει – όχι πάντα με επιτυχία – ή καλύτερα καταφέρνει να κάνει και μερικές σωστές παρατηρήσεις ή ερωτήσεις.
Εδώ μια σημαντική παρατήρηση, μιλάω για τους star δημοσιογράφους και όχι για τους χιλιάδες δημοσιογράφους που στη πλειονότητα τους δουλεύουν για ψίχουλα κάτω από συνθήκες σκλαβοπάζαρου, και τιμούν τον επαγγελματικό τους χώρο.
Τέλος με την παρένθεση και την εισαγωγή και επιστροφή στην ασύλληπτη συνέντευξη του τέως υπουργού. Το μεγαλύτερο μέρος της συζήτησης αναλώνεται στο ασφαλιστικό και στην πίκρα του Μαγγίνα για το πως αντιμετώπισαν οι εργαζόμενοι τις προτάσεις του, τα επιχειρήματά του χωρίς καμία βάση και στην ουσία περνώντας περισσότερο χρόνο να θυμίζει τι έκανε το ΠΑΣΟΚ από το τι δεν έκανε η ΝΔ μέχρι που βρίσκει ο Χατζηνικολάου την ευκαιρία να κάνει ...την ερώτηση. Βέβαια και η στιγμή είναι επιλεγμένη και ο τρόπος που τίθεται η ερώτηση δείχνει προσυνεννόηση και δυστυχώς ο Χατζηνικολάου βάζει και μια χωρίς λογική δόση γλυψήματος δίνοντας την εικόνα 'ο Γιάννης φοβάται το θεριό και το θεριό το Γιάννη.'
Φυσικά δεν έχω το ακριβές κείμενο και μόνη μου αναφορά είναι η μνήμη μου αλλά θα ήθελα να πιστεύω ότι έχω ακόμα ισχυρή μνήμη. Ο Χατζηνικολάου λοιπόν ρωτάει τον κ. Μαγγίνα, για την περίπτωση του ανασφάλιστου Ινδού και την παρουσία του στο εξοχικό σπίτι του κ. Μαγγίνα και μετά από μια μικρή παύση αμηχανίας αφού το γλύψιμο και ο τρόπος που εκφράστηκε ήταν τουλάχιστον κωμικός ο τέως υπουργός απαντάει ότι με την συγκεκριμένη οικογένεια αλλοδαπών δεν είχε εργασιακή σχέση δεν ανταλλάσσονταν χρήματα, και περνάει στο ασύλληπτο, οι Έλληνες δεν έχουν καταλάβει ότι αυτοί που είναι στην εξουσία είναι ακριβώς όπως οι απλοί άνθρωποι του λαού και έχουν τα ίδια προβλήματα και ελαττώματα.
Παραδέχομαι ότι σε αυτό το σημείο κόντεψα να πέσω από την καρέκλα μου και έχασα την συνέχεια της συνέντευξης και παράλληλα πρέπει να ομολογήσω ότι και ο Χατζηνικολάου πρέπει να ένιωσε κάτι παρόμοιο γιατί θεώρησε απαραίτητο να κάνει μια μικρή κριτική στην απάντηση, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι εδώ τι ήθελε να πει ο ...ποιητής! Κατ' αρχή δικαιολόγησε απόλυτα το ότι κάθε λαός είναι υπεύθυνος γι΄ αυτούς που τον κυβερνούν. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι και οι Έλληνες είναι μικρο-απατεώνες που εκμεταλλεύονται τον κάθε κακομοίρη που προσπαθεί να επιβιώσει και βέβαια εάν έχει και ένα ανάπηρο παιδί τόσο το καλύτερο. Το κράτος δικαίου και όλη αυτή η πρεμούρα περί ρατσισμού τελικά είναι απλά για το θεαθήναι αφού ακόμα και οι λειτουργοί του δεν νιώθουν την ανάγκη να τους ακολουθούν. Ο κ. Μαγγίνας ουσιαστικά αποκαθήλωσε κάθε ελπίδα για πρόοδο και έβγαλε απροκάλυπτα το πραγματικό πρόσωπο αυτών που μας κυβερνάνε. Δυστυχώς δεν είναι ο μόνος, έχουν ήδη προηγηθεί οι απαράδεκτες δηλώσεις διαφόρων, όπως του γελοίου Νομάρχη Θεσσαλονίκης με όσα απαράδεκτα και ρατσιστικά είχε πει στις δημοτικές εκλογές για την υποψηφιότητα της Μουσουλμάνας υποψηφίας για το ΠΑΣΟΚ.
Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Μαγγίνας είπε ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός απατεώνων που βρίσκουν μόνιμα τρόπους να γλιστρήσουν και να παραβούν το νόμο. Ο κ. Μαγγίνας μας είπε ότι δεν υπάρχει λόγος να είναι η εξουσία τίμια και το τρελό είναι ότι με αυτή του την απάντηση ένιωσε ότι επικοινωνεί με τον απλό λαό! Ο κ. Μαγγίνας μας είπε ότι δεν πειράζει ότι τα ασφαλιστικά μας ταμεία κινδυνεύουν γιατί κανένας δεν πληρώνει τα απαιτούμενα εκμεταλλευόμενος τον εργάτη αλλοδαπό ή ημεδαπό – συμπεριλαμβανομένων και των ίδιων των κομμάτων – γιατί έτσι κι αλλιώς το κάνουμε ...όλοι! Μας είπε ότι δεν πειράζει και να παρανομήσουμε λιγάκι μιας και έτσι κι αλλιώς το κάνουμε όλοι. Βέβαια εδώ φρόντισε να βάλλει και μια δικλείδα ασφαλείας, άλλο είναι να κλέβει ο Πασοκτζής και άλλο ο ΝΔκράτης! Ανατριχιαστικό; δυστυχώς αυτοί είναι που κυβερνάνε την Ελλάδα στη αρχή του 21ου αιώνα!
