Ο Γεωργάκης που έγινε Γιώργος και ο Σημίτης!

Η τηλεφωνική ερώτηση ήταν σαφής και άμεση, πως σου φάνηκε ο παραμερισμός Σημίτη από τον Γιώργο; Η απάντηση μου ...ασαφής και μπερδεμένη, άσε να δούμε, οι ευρώ-εκλογές πλησιάζουν έτσι κι αλλιώς! Μετά από δέκα λεπτά κλείσαμε το τηλέφωνο και το μόνο που μου έμεινε από την εκπαραθύρωση Σημίτη ήταν ότι σε μια μέρα ο Γιωργάκης έγινε ...Γιώργος, μεγάλωσε, ωρίμασε!

Το ωρίμασε βέβαια είναι σχήμα λόγου όταν μιλάς για έναν άντρα στα πενήντα του που ακόμα κατευθύνεται από το βάρος της πνευματικής κληρονομιάς του πατέρα του και συχνά τις φιλοδοξίες της μητέρας του. Τον πατέρα Παπανδρέου και το έχω ξανά αναφέρει δεν τον συμπαθούσα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν τον σεβόμουν και δεν τον θαύμαζα και για όσους θέλουν ηθελημένα να ξεχνούν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερε πραγματικά την αλλαγή τη δεκαετία του ογδόντα.

Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι ξεχάσαν την χρυσή εποχή της προδικτατορικής δεξιάς, ότι η χούντα ήταν γνήσιο παιδί της Ελληνικής δεξιάς και τους αργότερα πεφωτισμένους δεξιούς της μεταπολίτευσης συμπεριλαμβανομένου και του γεφυροποιού επιπέδου του γραφικού Αβέρωφ! Έτσι λοιπόν ο Αντρέας έφερε ένα αέρα φρεσκάδας και αλλαγής και ναι απέτυχε σε δεκάδες πράγματα αλλά πέτυχε στο να ξυπνήσει την συνείδηση ενός λαού που επί χρόνια είχε γίνει παιχνίδι στα προσωπικά σχέδια Μητσοτάκηδων και Καραμανλήδων! Σίγουρα το ΕΣΥ έγινε εφιάλτης αλλά το έχω ξαναπεί ότι η ευθύνη είναι συλλογική και τουλάχιστον έβαλε τις βάσεις θεωρητικά για να ένα υγιές σύστημα υγείας και κανένας μας δεν ξέρει τι θα γινόταν εάν δεν έφευγε ο εμπνευστής του Γεννηματάς. Η παιδεία τυραννίζεται αμείλικτα αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός που ουσιαστικά την κατέστρεψε ήταν ο Ράλλης και η περίφημη αλλαγή που έκανε κάποια στιγμή το 78, και εάν κάποιοι κάναν τα σώματα ασφαλείας και το στρατό ταμπούρι των εθνοφυλάκων δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ αλλά η δεξιά του Καραμανλή που όταν έλεγε ισοβίως εννοούσε ισοβίως αλλά περιορίστηκε στον Παπαδόπουλο και τον Ιωαννίδη οι περισσότεροι άλλοι από τους αίτιους, πρωταίτιους και συμμέτοχους όχι μόνο επανήλθαν αλλά πήραν και σημαντικές θέσεις. Όλα αυτά βέβαια προς χάριν ψήφων και τα γραμμάτια συνεχίζει να τα ξεχρεώνει ο ανιψιός έμμεσα και άμεσα.

Αλλά το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα τελείωσε πολύ πιο πριν τελειώσει ο ίδιος ο ιδρυτής του. Πιθανώς και να ήταν θέμα σημειολογίας, οι καιροί απαιτούσαν αρχηγούς κομμάτων μάνατζερ και όχι προσωπικότητες μορφής Ανδρέα, πιθανώς και ήταν θέμα συγκυριών αλλά ο Σημίτης ήταν η συνέχεια αυτού που απλά έφερε το ίδιο όνομα με το κόμμα που δημιούργησε ο Παπανδρέου με την επιστροφή του από το εξωτερικό. Εμείς οι παλαιότεροι θυμόμαστε, δυστυχώς για μας, τον Σάκη Καράγιωργα και τις καταγγελίες του μετά την διαγραφή του, θυμόμαστε το παράπονο της Μελίνας κατά τη διάρκεια αυτής της κρίσης και τη φωνή στελεχών του ΠΑΚ όταν είδαν αυτό που ονειρευόντουσαν να μεταμορφώνεται σε ένα υδροκέφαλο και γραφειοκρατικό κόμμα με μικρές διαφορές από τα Ευρωπαϊκά χριστιανοδημοκρατικά κόμματα που γνώριζαν καλά αντί για ένα μοντέρνο σοσιαλιστικό κόμμα.

Ακόμα και τα Σκανδιναβικά και Γερμανικά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα φαινόντουσαν μακρυά μπροστά στο τέρας που εδημιουργείτο! Το σημερινό ΠΑΣΟΚ μοιάζει περισσότερο με το έκτρωμα που δημιούργησε ο Τόνι Μπλαίρ στην Αγγλία από οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κόμμα. Την περίοδο της μεταπολίτευσης συχνά όλοι μας είπαμε ότι ο Ανδρέας κερδίζει χρησιμοποιώντας δεξιές μεθόδους και καλά προσαρμοσμένη αριστερή φρασεολογία, σήμερα το ΠΑΣΟΚ κάνει το ακριβώς αντίθετο, χρησιμοποιώντας αριστερές μεθόδους και ανατριχιαστικά δεξιά φρασεολογία. Αυτό είναι το ΠΑΣΟΚ που ο Σημίτης κληρονόμησε στον Γιώργο Παπανδρέου και ο τότε Γιωργάκη και ο σημερινός αρχηγός της αντιπολίτευσης εναγγαλιάστηκε με το καινούργιο ΠΑΣΟΚ και το πήγε ένα βήμα παρά πέρα με δεξιά μεθοδολογία και δεξιά φρασεολογία.

Ο Κωστάκης για να μην νομίσετε ότι μόνο η μία πλευρά άλλαξε, ξεπερνώντας με ευκολία τους νεωτερισμούς και κεντρώους φιλελευθερισμούς του Έβερτ επέστρεψε το κόμμα της Ν.Δ. στο φυσικό της χώρο ταλαντευόμενος και λικνιζόμενος επικίνδυνα μεταξύ της ακροδεξιάς και της παραδοσιακής δεξιάς.

Αλλά ας επιστρέψουμε στον Σημίτη, ο συγκεκριμένος ήταν ένας καλός διαχειριστής εξουσίας και λειτούργησε ακριβώς σαν αυτό, διατηρώντας όλες τις απαιτούμενες ισορροπίες συχνά νιώθοντας το κόμπλεξ του μικρού και αδικημένου. Παράλληλα σαν διαχειριστής άφησε νευραλγικούς τομείς της διακυβέρνησης της χώρας να αιωρούνται και περιμένοντας από αυτές να λειτουργήσουν σε αυτόματο πιλότο όπως την άμυνα, έτσι όταν έζησε την κρίση των Ιμίων έκανε το μόνο λογικό, ζήτησε βοήθεια από τους Αμερικάνους υποτιμώντας την έτσι κι αλλιώς άχρηστη και διαβρωμένη στρατιωτική ηγεσία και υπερεκτιμώντας την δύναμη της Τουρκίας που ήθελε να ξεπεράσει αυτήν την ιστορία με την ίδια ταχύτητα που το ήθελε και ο Σημίτης. Απλά αποδείχτηκαν καλύτεροι παίχτες. Ο Σημίτης λοιπόν δεν φύτρωσε μια μέρα από το πουθενά, εκλέχτηκε στη θέση που βρέθηκε και μάλιστα ρυθμιστής της εκλογής του εξελίχτηκε ο τότε Γιωργάκης και σημερινός Γιώργος και τιμητής του. Τον Σημίτη δεν το εξέλεξα εγώ και ούτε το στήριξα ούτε τον υποστήριξα και όλοι αυτοί που σήμερα του γυρίζουν την πλάτη για χρόνια τον έγλειφαν και παραπονιούντο μόνο όταν έχαναν την θεσούλα τους – ορά Πάγκαλος!

Όσο για τον Γιωργάκη που έγινε Γιώργος και αυτός επί Σημίτη είχε την ευκαιρία να φανεί και να στήσει τον κομματικό οργανισμό που το εξέλιξε σε αρχηγό κόμματος κατά τα άλλα δεν έχει τίποτα ουσιαστικό να παρουσιάσει. Σαν υπουργός εξωτερικός ενδιαφερόταν περισσότερο για τις συναντήσεις στο εξωτερικό και την αυτοπροβολή του ή την παρουσίαση θέσεων σε θέματα αδιάφορων για το υπουργείο παρά να χαράξει εξωτερική πολιτική. Για τι υπουργικό του παρελθόν προ ΥΠΕΞ καλύτερα να μην μιλήσουμε γιατί οι παλαιότεροι θυμόμαστε να ανέκδοτα τότε που δεν ήταν ούτε Γιώργος ούτε Γιωργάκης παρά ...το παιδί με την προίκα!

Η αποπομπή Σημίτη κατ' εμένα είναι αδιάφορη και ανάλογα αδιάφορη μετά τον πρώτο πανικό θα πρέπει να είναι και για τον ίδιο τον Σημίτη. Η ουσία έχει να κάνει με τον ίδιο τον Γιωργάκη που εν μια νυκτί από Γιωργάκης έγινε Γιώργος και με αυτό να ισχύει για όλο το πολιτικό φάσμα. Ξαφνικά ακόμα και οι πιο φανατικοί δεξιοί τον σεβάστηκαν τον Γιώργο – το τονίζω την αλλαγή του ονόματος – που έφαγε τον κύριο 'ευχαριστώ τους Αμερικάνους'

Σαν Γιωργάκης τουλάχιστον είχε το άλλοθι της νεανικής ανοησίας και ανωριμότητας σαν Γιώργος τι άλλοθι θα έχει; αλλά πάλι ίσως όπως είπε και ο φίλος μου ο Κώστας σε άλλο blog ίσως και να φταίει η απόσταση που με κάνει να τα βλέπω όλα περίεργα!