Η πορεία

Αναδημοσίευση άρθρου από το Ovi magazine

Η πορεία του 1980 για το Πολυτεχνείο, ήταν η τελευταία που συμμετείχα και τα γεγονότα εκείνης της ημέρας μπερδεύονται πολλές φορές στο μυαλό μου με τα γεγονότα του οδυνηρού πρώτου Πολυτεχνείου. Μέχρι τότε είχα συμμετάσχει σε όλες τις πορείες για την επέτειο και επειδή από τότε διαστήματα έλειπα εκτός Ελλάδας επέστρεφα πάντα για την πορεία μιας και ένιωθα ότι ακόμα και η μηδαμινή παρουσία μου ήταν σημαντική για να δείξει σε ένα κράτος που απλά είχε αλλάξει ρούχο ότι οι νέοι άνθρωποι είναι εδώ για να προστατεύσουν το δικαίωμα στη δημοκρατία.

Ίσως αυτό το παραπάνω να σας φαίνεται πολύ πομπώδες αλλά η απόσταση των σχεδόν τριάντα χρόνων το κάνει να φαίνεται έτσι, η δε πραγματικότητα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης ήταν τελείως διαφορετική από ότι περιγράφουν τα ...στρογγυλοποιημένα βιβλία της ιστορίας ή το πνεύμα 'εθνικής εορτής' που έχει σκεπάσει την επέτειο του πολυτεχνείου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ναι το ΚΚΕ είχε νομιμοποιηθεί, και οι πρωταίτιοι της δικτατορίας, Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Ιωαννίδης κ.α. βρισκόντουσαν στις φυλακές, αλλά ο χωροφύλακας που μάζευε τα παιδάκια για 'αναγνώριση ταυτότητας', ο χαφιές της γειτονιάς μόνιμα αραγμένος στο καφενείο και ο μπάτσος-ασφαλίτης ήταν εκεί και γι αυτούς τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου συνέχιζε να είναι η καταστροφή της Ελλάδας και οι κομμουνιστές έπρεπε η να εκτελούνται η να σταλθούν στη Βουλγαρία για να μάθουν.

Την πρώτη φορά που με συνέλαβαν μεταδικτατορικά, έγινε για 'αναγνώριση ταυτότητας' και με μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα, εκεί μετά τα πρώτα χαστουκάκια και το μπάτσικο χιούμορ, 'μήπως να σε φωνάζουμε Θανασούλα, με αυτά τα μαλλιά;' με αφήσανε στο γραφείο με ένα ανθυπασπιστή γύρω στα πενήντα. Το πρώτο χαστούκι ήρθε με την παρατήρηση ότι δεν τον κοιτάζω στα μάτια, στο πέμπτο είχα χάσει τις ερωτήσεις. Κάποια στιγμή και με την επέμβαση ενός άλλου ηρεμούν τα πράγματα και εγώ κάθομαι πάλι στην καρέκλα με το αυτί να τρέχει αίμα από κλωτσιά. 'κοίταξε αγόρι μου, όλοι μας ξέρουμε την οικογένεια σου και ξέρουμε ότι κατά βάθος είσαι καλό παιδί που απλά έχεις παρασυρθεί, έχουμε πάρει τηλέφωνο και τον πατέρα σου και έρχεται να σε παραλάβει σε λίγο αλλά να ξέρεις ότι τον έχουμε ενημερώσει για τα πάντα. Ξέρει για την Τετάρτη που μοίραζες εφημερίδες στο γυμνάσιο του Υμηττού...' και για δέκα λεπτά μου έλεγε ακόμα και πότε ή πως είχα κατουρήσει τους τελευταίους δυο μήνες. Ο πατέρας μου πραγματικά ήρθε και με μάζεψε, όταν φτάσαμε στο σπίτι πιθανώς παλεύοντας μέσα του με το μόνο του επιχείρημα, θα καταστρέψεις το μέλλον σου και τη ζωή σου, σήκωσε το χέρι του να με χαστουκίσει και μόνο η εικόνα του χεριού που ερχόταν στο πρόσωπο μου μετά από τα χέρια του μπάτσου μου φάνηκε αστείο και έβαλα τα γέλια, υστερικά γέλια. Η ανάμνηση από το βλέμμα του τρομαγμένου πατέρα μου έμεινε μέσα μου πιο πολύ από τον μπάτσο που έτσι κι αλλιώς είχαμε την ευκαιρία να ...ξανασυναντηθούμε!

Χρησιμοποίησα αυτό το προσωπικό παράδειγμα για να σας δώσω να καταλάβετε ότι ναι τα πράγματα είχαν αλλάξει αλλά δεν είχε έρθει ξαφνικά και η τέλεια δημοκρατία και φυσικά αριστερά και ΠΑΣΟΚ που τότε φωνάζανε για εκκαθάριση σε όλο το δημόσιο είχαν δίκιο. Πρωθυπουργός της χώρας το 1980 ο Γεώργιος Ράλλης, μπορεί να ήταν ένας έντιμος δεξιός και το έχω ακούσει και διαβάσει πολλές φορές, αλλά στην ουσία πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης με υπουργούς όπως ο Γεώργιος Σταμάτης υπουργός Δικαιοσύνης, ο Δημήτριος Δαβάκης υπουργός δημοσίας τάξεως, προσωπικότητες που κάνουν ακόμα και τον Βύρωνα Πολύδωρα να φαίνεται σοσιαλιστής και μεγαλοστελέχη της ΝΔ όπως ο Θεοτόκης, υμνητής όλων των τέως, ένστολων και με κορόνα και αντικομμουνιστής σε σημείο να βλέπει στα πάντα κομμουνιστικές συνωμοσίες. Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούσαν λοιπόν και φυσικά κατεύθυναν, μας αρέσει δεν μας αρέσει να το ομολογούμε, ένα μεγάλο κομμάτι του λαού που έβλεπε με φόβο ακόμα και τον Αντρέα και φυσικά δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αν άλλαζαν ένα σύστημα που στηριζόταν και έθρεφε ακριβώς αυτές τις φοβίες και στα μάτια του ήταν και το μόνο που μπορούσε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο.

Έτσι λοιπόν όταν κατεβαιναμε στη πορεία του Πολυτεχνείου τα πρώτα χρόνια, η δικτατορία ήταν ακόμα ζωντανή και φρόντιζε με δεκάδες τρόπους να μας υπενθυμίζει την παρουσία της. Παράλληλα με τις αλλαγές που προσπαθούσε να επιβάλλει ο Ράλλης στη παιδεία το σύνθημα, ψωμί – παιδεία – ελευθερία ήταν απόλυτο, ήταν εδώ! Το 1980 ήταν και η Κύπρος που μας έκαιγε και γι’ αυτό είχε απαγορευτεί η πορεία να φτάσει μέχρι την Αμερικανική πρεσβεία.

Όλοι έχετε ακούσει για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, σε μια συζήτηση που είχα με αγαπημένο φίλο καθηγητή στην τελευταία μου επίσκεψη στην Αθήνα μου είπε ότι την επέτειο του Πολυτεχνείου στα σχολεία διαβάζουν ένα-ένα τα ονόματα των παιδιών που πέσαν μέσα στο Πολυτεχνείο. Δεν θέλω να πέσω στα καραγκιοζιλίκια και τις ανοησίες του ανιστόριτου Καρατζαφέρη αλλά ήταν πολλοί περισσότεροι. Αυτά ήταν τα παιδιά που μνημονεύονται ήταν τα παιδιά που πέσαν μέσα ή γύρω από το Πολυτεχνείο, για το σώμα του νεαρού νεκρού που έμεινε για τρεις ώρες στην Καλυδρομίου είμαι σίγουρος δεν σας έχει πει κανένας παρ' όλες τις πολλαπλές μαρτυρίες ακόμα και κατοίκων. Τον τσουβαλιασανε και χάθηκε χωρίς κανένας να μάθει το όνομά του. Την κοπέλα που έτρεχε στη Σόλωνος και έπεσε μετά από ένα πυροβολισμό κανένας δεν έμαθε το όνομα της και δεν θα μετρηθούν σε κανένα προσκλητήριο ηρώων. Την κοπέλα που συνέλαβαν μια βδομάδα μετά στο Παγκράτι, κοντά στη πλατεία του Δεληολάνη γιατί είχε στο σπίτι της δίσκους του Θεοδωράκη και προκηρύξεις που χάθηκε και όσο και να ρωτάγαμε μετά τη μεταπολίτευση που βρισκόταν δεν υπήρχαν απαντήσεις, οι μαρτυρίες που ήρθαν από τον Έβρο όταν τσουβαλιάζανε τους φοιτητές και άλλες μαρτυρίες από τα Γιάννενα, για τις αυτοκτονίες και τα 'ατυχήματα' κανένας δεν θα σας μιλήσει και για τα δεκάδες βασανισμένα και βιασμένα κορμιά που κυκλοφορούν ανάμεσα σας κανένας δεν θα κάνει προσκλητήριο. Για μας όμως που περπατάγαμε αργά εκείνο το απόγευμα προς την βουλή ήταν ζωντανές αναμνήσεις, είχαν πρόσωπο, φωνή και πολλές φορές όνομα. Προσθέστε σε αυτούς και τα παιδιά που χαθήκανε στη Κύπρο και ίσως για ένα ελάχιστο δευτερόλεπτο να νιώσετε τι κουβαλάγαμε στις πλάτες μας.

Η πορεία για το Πολυτεχνείο του 1980 ήταν για πολλούς λόγους περίεργη για μένα, ήμουνα μαζί με τα παιδιά της Αυγής, παιδιά ... ο Γιάνναρος, ο Χατζησωκράτης, ο Χρυσοστωμίδης (ο πατέρας), ο Σπυρόπουλος, ο πολύ αγαπημένος μου φίλος ο συγχωρεμένος ο Γιώργος Σιδέρης, μαζί κρατάγαμε με σκίτσα και γελοιογραφίες την Αυγουλα, και πολλοί άλλοι από την τότε χρυσή γενιά της μεταπολιτευτικής Αυγής. Στη πορεία ήμασταν πάντα από τους τελευταίους (γιατί πάντα είναι πρώτοι αυτοί που δεν έχουν καμιά σχέση, πάντα με βασάνιζε) και από τότε τα ΜΑΤ το είχανε κάνει παράδοση να 'μαλακώνουν' τα γκλομπ τους στις πλάτες του ΚΚΕ εσ. Τέλος πάντων είχε προηγηθεί μια ένταση έξω από το Πολυτεχνείο, πολλοί από εμάς είχαμε εκνευριστεί από τα πολλά περίπτερα που πουλούσαν αναμνηστικά, κόκα κόλα, σουβλάκια και τοστ, μόνο οι αφίσσες ...με την ευγενή χορηγεια της κόκα κόλας έλειπαν αλλά δώσαμε τόπο στην οργή και συνεχίσαμε. Κάποια στιγμή υπήρξε μια έντονη αναταραχή, οι γνωστοί άγνωστοι υπάρχουν από τότε και τότε τους ξέραμε ποιοί ήταν αλλά ...τέλος πάντων. Και μετά ήρθε ο πανικός, είχανε σκοτώσει μια κοπέλα.

Τρόμαξα, το μόνο που σκεπτόμουν ήταν ...όχι πάλι γαμώτο και άρχισα να τρέχω όπως τρέχαν όλοι μέσα σε ένα χαμό από καπνογόνα και φωνές. Δεν θέλω να περιγράψω τι συνέβη μετά, έφαγα πολύ ξύλο μιας και κάποια στιγμή βρέθηκα να περνάνε κυριολεκτικά από πάνω μου μια διμοιρία των ΜΑΤ που πετάχτηκε από κάποιο στενάκι που είχα κατευθυνθεί. Πολύ αργότερα το ίδιο βράδυ έμαθα ότι οι νεκροί ήταν δυο. Δεν μπόρεσα να το αντέξω.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα σε πορεία για το Πολυτεχνείο και εκτός από τον πόνο που μου προκαλεί ακόμα και σήμερα ο θάνατος αυτών των δυο παιδιών εκείνο το βράδυ ένιωσα ότι κάτι είχε αλλάξει. Όλα είχαν γίνει μια καλογραμμένη χορογραφία, το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ με τα συνδικάτα τους μπροστά να μαλώνουν σε ποιον ανήκει το Πολυτεχνείο, εδώ ακόμα και το ΕΚΚΕ ζητούσε μερίδιο και από πίσω τα περίπτερα με ροδάκια να πουλούν κόκα κόλα, σουβλάκια και αναμνηστικά μπρελόκ. Στο τέλος τα ΜΑΤ και οι γνωστοί άγνωστοι και όλα αυτά τα πρόσωπα και οι φωνές να μένουν μόνο στους εφιάλτες μου. Το Πολυτεχνείο είχε γίνει εθνική εορτή και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια μια καλή ευκαιρία για τριήμερο. Σύμπτωση; Μέρες μετά τα γεγονότα ο Γεώργιος Σταμάτης, υπουργός Δικαιοσύνης κατηγόρησε στη Βουλή τον Ρήγα Φεραίο οτι ...υποθλάπτει τα αναρχικά στοιχεία!!!

Από αυτή τη γενιά που έζησε το Πολυτεχνείο και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης κάποιοι εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους, σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνω από τους επώνυμους την Μαρία Δαμανάκη και τον Ανδρουλάκη που μέσα στις ιδιομορφίες τους δεν έπαψα να τους αγαπώ. Κάποιοι άλλοι όμως το κάνανε, δυστυχώς αυτοί που πήρανε τα πιο πολλά αργύρια και είναι αυτοί που δεν ήταν εκεί, ούτε όταν έγινε ούτε μετά, απλά περάσανε ...απ’ έξω, είναι αυτοί που και τώρα και σε κάθε επέτειο σηκώνουν τη σημαία του Πολυτεχνείου. Είναι αυτοί που θα πάνε στη πορεία και μετά θα πάνε για ουζάκια και παϊδάκια ξεχνώντας ότι για κάποιους άλλους αυτή είναι μια βραδιά δακρύων και πόνου και καλύπτουν την άγνοια τους και την αδιαφορία τους με επαναστασιόμετρα και αριστερόμετρα που μετράνε συμμετοχές στην πορεία. Όταν η δημοκρατία θα χρειαστεί πάλι αυτοί οι ανώνυμοι τα μη κομματόσκυλα θα δώσουν το αίμα τους ενώ όλοι αυτοί θα καίνε τους κουβάδες από τις αφισοκολλήσεις και τις προκηρύξεις μπας και βρει κανένας αποδεικτικά στοιχεία.

Ελπίζω να μην έδωσα την αίσθηση πίκρας, όλα εξελίσσονται με τον ένα η με τον άλλο τρόπο και αυτό είναι χρόνια τώρα που έχω μάθει να αποδέχομαι, απλά ελπίζω αυτή τη φορά να μην γίνουν φασαρίες και κάποιος κάπου αντί να πάει για ουζάκια να ανάψει ένα κερί θύμησης για τα παιδιά που πεθάναν εκείνη την περίοδο. Εγώ αυτό κάνω από το 1980 μέχρι σήμερα!

Ανδρέα ...χάσαμε!

Αναδημοσίευση άρθρου από το Ovi magazine

Με έκπληξη και χωρίς να το κρύβω με σοκ, τόσο τη Kυριακή 11 Νοεμβρίου το βράδυ όσο και όλες τις επόμενες μέρες άκουγα από το ραδιόφωνο διάφορους να φωνάζουν σε κάθε τόνο ...νικήσαμε και ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω, ποιοι νικήσατε, ποιον νικήσατε; Και αυτά μέχρι που με αποστομώσανε όλοι μαζί εν χορό, νίκησε η δημοκρατία!!!

Είναι σίγουρα η απόσταση που μας χωρίζει, είναι και τα πολλά χρόνια που λείπω από την Ελλάδα, πρέπει να φταίει και η έλλειψη από σουβλάκι γιατί κάτι δεν πάει καλά με όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό στο ΠΑΣΟΚ και μπόρεσα να παρακολουθήσω μόνο από το ραδιόφωνο. Αυτές οι άναρθρες κραυγές μου θύμισαν ένα παρελθόν που πολλοί θα θέλαμε να ξεχάσουμε και που με πόνο μας θύμισε στα βιβλία του ο Χρόνης Μίσσιος.

Για να πάρουμε λοιπόν τους υποψηφίους που αναμετρήθηκαν σε αυτή την πρωτοφανή μάχη για εκλογή προέδρου στο Ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα. Η χρήση της λέξης 'πρωτοφανής' είναι ηθελημένη και θα επανέλθω στη συνέχεια. Ο Γιωργάκης ήταν ο πρώτος και βασικός υποψήφιος. Μετά από τρία χρόνια προεδρίας του κόμματος και έχοντας επανειλημμένα γνωρίσει την ήττα από το συντηρητικό κόμμα, θεώρησε ότι αιτία της αποτυχίας ήταν η μη ανανέωση που είχε στο μυαλό του και που δεν είχε αρκετό χρόνο για να εφαρμόσει. Έτσι κάνοντας το καταπληκτικό, το βράδυ των εκλογών και μετά την αναγνώριση άλλης μιας ήττας από το συντηρητικό κόμμα ζήτησε ανανέωση της εντολής προεδρίας από το κόμμα με ένα τρόπο μάλλον αλαζονικό πιστεύοντας ότι θα είναι ο μόνος διεκδικητής ή καλύτερα πιστεύοντας ότι η προεδρία ήταν κληρονομικό δικαίωμα και η κάρτα γιος του ιδρυτή του δίνει το δικαίωμα σε άπειρες ευκαιρίες.

Η άμεση αντίδραση του Βενιζέλου μπορεί να εξέπληξε λίγους αλλά σίγουρα ξάφνιασε έναν, τον Γιωργάκη και γι αυτό και οι πρώτες σπασμωδικές κινήσεις. Μέσα στις επόμενες μέρες ο Γιωργάκης συγκέντρωσε γύρω του το πρώτο κύκλο ακολούθων που ναι μεν σε μεγάλο ποσοστό ήταν νέοι που ο ίδιος είχε προωθήσει στον κομματικό μηχανισμό αλλά παράλληλα και παλαιά στελέχη που θύμιζαν αυτό ακριβώς που φώναζε ότι ήθελε να αλλάξει, το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ των ποιο αθλίων στελεχών σε επίπεδο τραμπούκων όπως ο Τζουμάκας. Υπήρξαν και ...έκτακτοι καλεσμένοι όπως ο δωσ' τα όλα Τσοβόλας για να συμπληρώσουν το πάνελ της ανανέωσης. Τέλος παραδοσιακά στελέχη όπως ο Λαλιώτης και ο Πάγκαλος με την εδώ πατάω και εκεί βρίσκομαι Βάσω συμπληρώσανε την ανανέωση.

Η όλη εικόνα της 'προεκλογικής' εκστρατείας του Γιωργάκη θύμιζε ...άλλες εποχές, κάτι από μάρκετινγκ δεκαετίας ογδόντα, κάτι από τις ανάλογες μάχες του πατέρα του είτε όταν προσπαθούσε να επιβληθεί σαν τη λύση στη Ένωση Κέντρου μετά τον ανένδοτο με τον πατέρα του να παραπαίει, είτε στη δεύτερη περίοδο του ΠΑΣΟΚ όταν ξεκινήσανε οι πρώτες σοβαρές αμφισβητήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί μίλησαν για τη οικογένεια σαν τον κύριο συμβουλάτορα του Γιωργάκη, η οικογένεια Παπανδρέου συμπεριλαμβανομένης και της Μαργαρίτας ζούσε στιγμές παλιάς έντασης και δόξας.

Δεύτερος υποψήφιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο Βαγγέλης ποτέ δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες του ακόμα και την περίοδο που ο Αντρέας ήταν ζωντανός και καλά έκανε, με το που του δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία απλά την άρπαξε. Απλά την άρπαξε με τόση ταχύτητα, λεπτά μετά τις δηλώσεις του Παπανδρέου ώστε να δημιουργήσει μια σειρά από αντιδράσεις που πολύ πιθανόν δεν θα ήθελε να υπάρξουν. Πρώτα από όλα πόλωσε την κατάσταση με αποτέλεσμα άλλα στελέχη που θα θελαν να συμμετάσχουν στην κούρσα να οπισθοχωρήσουν, ειδικά αφού από ότι φάνηκε στις πρώτες μετρήσεις ηγείτο της μάχης με μεγάλη διαφορά. Για παράδειγμα ο Πάγκαλος θα ήθελε πολύ να είναι υποψήφιος και η Διαμαντόπουλου αλλά και οι δυο σταματήσανε μπροστά στην ορμή του Βενιζέλου. Κατ' εμένα το πρώτο λάθος του Βενιζέλου, θα έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον μια μέρα μέχρι να καταλάβει που το πηγαίναν και οι υπόλοιποι. Αποτέλεσμα αυτής της βιασύνης του ήταν ο Πάγκαλος παρ' όλα τα κοινά του με τον Βενιζέλο να περάσει στο απέναντι στρατόπεδο και με τη γνωστή του μπουλτνόζια μέθοδο να επιτεθεί συχνά στον Βενιζέλο με αποτέλεσμα να συσπειρώσει αυτά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αρέσκονται στο στυλ Πάγκαλος-Βενιζέλος, όσο και αν οι δυο τους το αμφισβητούν οι ομοιότητες τους είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές τους, θεωρητικές και εμφανισιακά.

Ο Βενιζέλος κατηγορήθηκε συχνά για αλαζονικό ύφος και ήθος αλλά αυτό ακούγεται σαν ανέκδοτο σε ένα κόμμα που την αλαζονεία την έχει κάνει επιστήμη, από που να ξεκινήσω από τον Κατσιφάρα και τον Τσοχατζοπουλο ή από τους τρομακτικούς Πάγκαλο και Βάσο Παπανδρέου για να τελειώσω στον θερμό υποστηρικτή του αντικυβερνητικού ΠΑΣΟΚ τον Τζουμάκα και θρέφει φυτώρια για την συνέχεια. Σε αυτό το ΠΑΣΟΚ, το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ η αλαζονεία είναι η επιβεβαίωση, είναι κάτι σαν, είμαι αλαζόνας άρα υπάρχω. Ο Βενιζέλος λοιπόν δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Εντυπωσιακό αλλά κανένας δεν κατηγόρησε τον Παπανδρέου για αλαζονεία όταν δήλωνε ότι μόνο αυτός ξέρει τις αλλαγές που χρειάζονται και μόνο αυτός μπορεί να τις εφαρμόσει.

Τα λάθη του Βενιζέλου ήταν κυρίως επικοινωνιακά, πρώτο προσπάθησε να κάνει μια κούρσα για έναν, συγκέντρωσε όλες τις ευθύνες και τις αποφάσεις συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα και τα βέλη και αυτό το έκανε πιστεύοντας ότι ο κόσμος θα μπορούσε να δει ότι το αντίπαλο στρατόπεδο ήταν πνιγμένο μέσα στις αντιφάσεις των στελεχών του. Ο Πάγκαλος και η Διαμαντοπούλου υποστηρίζουν τον Παπανδρέου μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο και να απομονώσουν τον Βενιζέλο από μελλοντικό αντίπαλο, και οι δυο ξέρουν ότι ο χρόνος του Γιωργάκη έχει ημερομηνία λήξεως. Ο Γιωργακης κατηγορεί το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα αγκαλιάζεται με τον Τσουμακα και καλεί τον Τσοβολα σε συστράτευση. Ήρθε και ο καφές και κατέστρεψε τα πάντα, κάτι που η πλευρά του Παπανδρέου χειρίστηκε με μεγάλη δεξιοτεχνία. Ο Βενιζέλος πλήρωσε τον πιο ακριβό καφέ στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία.

Το δεύτερο λάθος του Βενιζέλου ήταν ότι αποφάσισε να φανεί τζέντλεμαν όταν του έριχναν λάσπη και η αλήθεια είναι ότι ρίχτηκαν άπειροι κουβάδες. Με σοκ και έκπληξη άκουγα ένα βράδυ φίλο, στέλεχος από την παπανδρεϊκό πλευρά να μου εκμυστηρεύεται το μεγάλο μυστικό με το επώνυμο του Βενιζέλου. Χωρίς να έχω κάποιο στοιχείο αμέσως ένιωσα ότι επρόκειτο για ψέμα, δυστυχώς ήμουν η εξαίρεση και ο Βενιζέλος χρειάστηκε την βοήθεια του νόμου και σειρά από δηλώσεις που σαφώς το έφθειραν για να αποδείξει ότι δεν είναι ...ελέφαντας. Στη συνέχεια υπήρξαν ακόμα και παρατηρήσεις για το πάχος του αλλά αυτό είναι παλιό Παπανδρεϊκό κόλπο, ας μην ξεχνάμε ότι ο Αντρέας είχε κατηγορήσει τον Σάκη Καράγιωργα για ...κουλοχέρη μιας και του έλειπε ένα δάχτυλο. Αυτό από ένα κόμμα και ένα αρχηγό που διατυμπανίζει την εναντίωση του σε κάθε μορφής κοινωνικού ρατσισμού.

Η λάσπη επεκτάθηκε και στα οικονομικά, πολιτικά και εκδοτικά διαπλεκόμενα φέροντας τον Βενιζέλο στο κέντρο τους. Άλλο ΠΑΣΟΚικό ανέκδοτο αυτό. Τα ελληνικά ΜΜΕ για δεκαετίες τώρα από την εποχή του Γέρου Παπανδρέου παίζουν με τη οικογένεια, Λαμπράκης και Μπόμπολας υπήρξαν και είναι ταγμένοι σε ότι Παπανδρεϊκό, η Χρήστου Λαδά για χρόνια υπήρξε ο μόνιμος υποστηρικτής των ιδεών τους. Στις δεκαετίες κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ ο δεξιός τύπος ουσιαστικά χάθηκε άρα διαπλεκόμενα με τον τύπο είναι κάτι κατ' εξοχήν ΠΑΣΟΚικό και δει παπανδρεϊκό. Για τα οικονομικά διαπλεκόμενα ας μην πάμε μακρυά, λίγα χρόνια και μερικές δεκάδες κουτιά ...πάμπερς φτάνουν!

Ο Βενιζέλος αδικήθηκε σίγουρα, δεν είχε την ευκαιρία να δείξει αυτό που είναι η αυτό που θα ήθελε να δείξει αλλά και ο ίδιος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το αποτέλεσμα, αλλά είναι νέος και ο κόσμος ξεχνάει, σίγουρα θα έρθει η δεύτερη ευκαιρία, αν την εκμεταλλευτεί η θα καθίσει στη γωνιά σαν τον Πάγκαλο αυτό είναι δική του απόφαση, προς το παρόν και για χάρη της ενότητας του ΠΑΣΟΚ ο μόνος δρόμος που του μένει είναι να σιωπήσει για ένα διάστημα, εάν φυσικά δεν έχει πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τη δικιά του ξεχωριστή πορεία.

Τέλος ο τρίτος υποψήφιος εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται ότι παρουσιάστηκε για έναν και μόνο λόγο, για να υπενθυμίσει σε όλους συμπεριλαμβανόμενων και των υποψηφίων ότι εκτός από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ και από αυτό το πρίσμα πέτυχε απόλυτα την αποστολή του γιατί αν πραγματικά είχε προεδρικές φιλοδοξίες τότε αυτό θα ήταν το τέλος του ΠΑΣΟΚ.

Στην αρχή χρησιμοποίησα για την διαδικασία την λέξη πρωτοφανή, το αν πέτυχε η απέτυχε το πείραμα μέλει να το δούμε αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως φορτώθηκε το κλίμα τις τελευταίες βδομάδες ήταν ακόμα ένας τρόπος για να στρέψει την πλάστιγγα προς την πλευρά του Παπανδρέου μιας και η όλη διαδικασία ευνόησε τον κομματικό μηχανισμό που ο Γιωργακης ελέγχει τα δυο χρόνια απόλυτα και οι Έλληνες δεν είναι Γάλλοι ούτε Σκανδιναβοί που καμαρώνουν να είναι μέλη του σοσιαλιστικού κόμματος έχοντας μικρά σημαιάκια από τις συμμετοχές τους στα σαλόνια τους. Χωρίς να θέλω να προσβάλω τους πάνω από 700,000 μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ που ψηφίσαν για αρχηγό η υποψία ότι υπήρξαν και πολλοί φίλοι του ...Καραμανλή που με αρχηγό το ΠΑΣΟΚ τον Γιωργάκη βλέπουν και την επόμενη φορά εκλογική νίκη.

Και μιας και μιλάμε για νίκη, ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος νίκησε. Το ΠΑΣΟΚ που ονειρεύτηκαν οι ιδρυτές του συμπεριλαμβανόμενου ακόμα κι αν δεν αρέσει στους αναμορφωτές του σοσιαλιστικού κόμματος, Σιμήτη, δεν έχει καμιά σχέση με το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι ένα κατά τα κεντροευρωπαϊκά πρότυπα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με πολλά στοιχεία νέο-φιλελευθερισμού (ας μην ξεχνάμε ότι ο Γιωργακης είναι αυτός που έφερε στο ΠΑΣΟΚ τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο) και που η σχέση του με τον σοσιαλισμό είναι μόνο στο όνομα. Η επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ είναι μέσα στην ομίχλη και στο μεταξύ ο Καραμανλής και η ΝΔ οδηγούν την Ελλάδα σε μια καινούργια περίοδο σκότους με υψηλό πληθωρισμό, ανεργία, υπερδανισμό και ακρίβεια.

Ελληνικές εκλογές και αριστερά ανέκδοτα!

Αναδημοσίευση άρθρου από το Ovi magazine

Ο λόγος που απέφυγα να γράψω κάτι για τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου είτε πριν είτε αμέσως μετά δεν έχει να κάνει με το ποιος κέρδισε τις εκλογές αλλά με την αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας που φτάνει πια στην αποκορύφωση της με το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας ήταν προβλεπόμενη, η ερώτηση από την αρχή ήταν πόσο μεγάλη θα ήταν αυτή η νίκη και εάν θα της εξασφάλιζε αυτοδυναμία. Από την άλλη η ήττα του ΠΑΣΟΚ ήταν εξ’ ίσου προβλεπομένη, η αμφιβολία έγκειτο στη διάσταση της και το πόσο θα στοίχιζε στον αρχηγό της μιας και διάφορες κινήσεις υποψήφιων δελφίνων είχαν από καιρό διαφανεί.

Αλλά πριν προχωρήσουμε στη νίκη και στην ήττα ήθελα να ξετυλίξω ορισμένες σκέψεις μου για την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και ειδικά μετά την θεωρητική περίοδο καθαρτήριου που πέρασε η πολιτική ζωή με τον Έβερτ και τον Σημίτη. Και οι δυο τους θα έπρεπε να αποτελούν το επισφράγισμα η καλύτερα το τέλος μιας εποχής που είχε άμεση σχέση με τους ιδρυτές των δυο μεγαλυτέρων κομμάτων στην Ελλάδα που μονοπωλούν την εξουσία την τελευταία τριακονταετία. Παρ’ όλες τις διαφορές τους και οι δυο τους έχουν πολλά κοινά σημεία, και οι δυο προσπάθησαν να δείξουν ένα ρεαλιστικό μέλλον, προσπάθησαν να θέσουν τις βάσεις για ένα μέλλον μακριά από τις αντιπαραθέσεις προσωπικοτήτων και να ξεφύγουν από την πελατειακή σχέση ψηφοφόρων και κομμάτων, κατά κάποιο τρόπο και οι δυο τους πάλεψαν για τον διαχωρισμό κράτους και κόμματος αδιάφορο το κατά πόσο το κατάφεραν η τους άφησαν τα βαρίδια τους και οι συνθήκες να το καταφέρουν.

Και οι δυο τους αντικαταστάθηκαν στην ηγεσία των κομμάτων από νέους ανθρώπους, τον κύριο Κωνσταντίνο Καραμανλή στη Νέα Δημοκρατία και τον κύριο Γεώργιο Παπανδρέου στο ΠΑΣΟΚ. Δεν θα σταθώ στο βάρος του ονόματος αν και έχει σημαντική παρουσία και στη ζωή αλλά και στις πράξεις και των δυο αλλά στο τι οι δυο τους θα έπρεπε να εκφράζουν. Και οι δυο τους είναι, αυτό το λέω χωρίς καμιά έννοια περηφάνειας, ανήκουν στη γενιά μου και αυτό με κάνει να έχω κάποιες παραπάνω απαιτήσεις.

Η γενιά μας μεγάλωσε μέσα στη δικτατορία και πραγματικά ανδρώθηκε στα πρώτα χρόνια της αντιπολίτευσης. Προσοχή δεν κρίνω τις πολιτικές τους θέσεις αλλά πρόκειται για δυο άντρες που σε προσωπικό επίπεδο σαφώς συγκινήθηκαν και πιθανώς κλάψανε στην πρώτη τους επίσκεψη στο πολυτεχνείο όταν ακόμα ήταν στο γυμνάσιο. Και οι δυο μεγαλώσανε καταλαβαίνοντας ότι μπαίναμε σε μια νέα εποχή που ο γεωπολιτικός ορίζοντας αλλάζει με ταχύτητα, που τα περιβαλλοντολογικά ζητήματα δεν είναι κάτι που αφορά μερικούς ιδιόρρυθμους φυτοφάγους αλλά όλους μας, και οι δυο τους έχουν αντίληψη του πόσο έχει αλλάξει η πληροφόρηση και η επικοινωνία, ο σημερινός πολίτης έχει άμεση επαφή με τα γεγονότα και τις αλλαγές όχι απλά σε τοπικό επίπεδο αλλά σε παγκόσμιο. Και οι δυο τους αντιλαμβάνονται πόσο επίκαιρο είναι το σύνθημα του πολυτεχνείου, ψωμί παιδεία, ελευθερία! Και τι κάνουν οι δυο τους;

Και οι δυο τους αντί να έρθουν σε ρήξη με όλα τα βαρίδια και να δείξουν στον πολίτη, στο νέο πολίτη ότι μπορούν να καταλάβουν τις ανησυχίες του ακόμα και εκείνες που εκείνος δεν μπορεί να εκφράσει και που πάντα έχουν να κάνουν με το μέλλον, οχυρωθήκαν πίσω από ισορροπίες που θα τους εξασφάλιζαν απλά τη συνέχεια και παρ’ όλο που και οι δυο τους είχαν όλες τις ευκαιρίες να κάνουν και να παρουσιάσουν κάτι καινούργιο μέσα από απαράδεκτους συμβιβασμούς γυρίσαν πίσω αδιάφοροι για μια κοινωνία που έστω με πολλές λοξοδρομήσεις θέλει να προχωρήσει μπροστά. Και γι’ αυτό που συνέβη την επομένη των εκλογών είναι και οι δυο τους ίσα υπεύθυνοι.

Για την Ν.Δ. η παρουσία σε υπουργικές θέσεις ανθρώπων όπως ο Μολυβιάτης ή ο Πολύδωρας όσο και να τους εξέλιξαν τα ΜΜΕ σε γραφικές φιγούρες που βγάζανε γέλιο δεν παύσανε ποτέ να επαναφέρουν ένα παρελθόν που ο Έλληνας έχει αφήσει πίσω του πολλά χρόνια και το χειρότερο με τις πολλές φορές σχιζοφρενικές δηλώσεις η ενέργειες κράτησαν στελέχη της κυβερνητικής παράταξης στην αφάνεια στερώντας από τον Καραμανλή κάθε ελπίδα ανανέωσης ή ρήξης.

Ο Παπανδρέου από την πλευρά του πήγε στο άλλο άκρο, έφερε και προσπάθησε να επιβάλει νέους ανθρώπους χωρίς ποτέ να εξηγήσει τον ρόλο τους και το τι περίμενε από αυτούς, αφήνοντας τους να κολυμπήσουν στα βαθιά νερά της ελληνικής πολιτικής μόνοι τους και το χειρότερο, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις και τις αντοχές όχι μόνο των πολιτών αλλά και των ίδιων των στελεχών του κόμματος. Αποτέλεσμα, έργο δεν προσφέρθηκε ούτε παρουσιάστηκε και οι περισσότεροι από αυτούς χάθηκαν σαν διάττονες αστέρες αφήνοντας τον αρχηγό του κόμματος να ισορροπεί μεταξύ πετυχημένων συνταγών του παρελθόντος και αφηρημένων σχεδιών για το μέλλον. Ίσως αυτό το ‘αφηρημένων σχεδίων για το μέλλον’ να ήταν και αυτό που δημιούργησε και την μεγαλύτερη ανασφάλεια στους ψηφοφόρους.

Το ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε αλλά σε αντίθεση με τη Νέα Δημοκρατία που η νίκη μόνο προσωπική μπορεί να χαρακτηριστεί για τον κύριο Καραμανλή, η ήττα του ΠΑΣΟΚ ήταν συνολική, γιατί ο μεν πρόεδρος του κύριος Παπανδρέου απέτυχε στο να εμπνεύσει τους ψηφοφόρους, τα πολύπειρα στελέχη του όμως κρατήθηκαν στην άκρη παραμένοντας απλοί παρατηρητές αυτής της κατηφόρας χωρίς να κάνουν το παραμικρό. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται ο μόνος από τα κορυφαία στελέχη του κινήματος που έκανε κάτι και δεν στάθηκε απλός παρατηρητής ήταν ο μεγάλος εσωτερικός αντίπαλος του κυρίου Παπανδρέου αυτή τη στιγμή ο Βενιζέλος. Αλλά για το θέμα διαδοχής του ΠΑΣΟΚ θα αναφερθώ αργότερα.

Η Νέα Δημοκρατία οφείλει αυτή την οριακή της νίκη καθαρά στη προσωπικότητα του κυρίου Καραμανλή και εδώ είναι που αρχίζει να παίζει ρόλο και το βάρος του ονόματος. Αυτό που κατάφερε στη τριετία διακυβέρνησης του ο Καραμανλής ήταν παρ’ όλα τα σκάνδαλα να παραμείνει αλώβητος και σχετικά καθαρός. Χρησιμοποιώντας ονόματα από τις χρυσές εφεδρείες του παρελθόντος με το στιλ μοντέρνου μάνατζερ έδειξε ότι αν αυτοί με την τόση φήμη και εμπειρία δεν πετύχανε τότε ήρθε ο καιρός για καινούργια πράγματα. Προσοχή χρησιμοποίησα την λέξη ‘δεν πετύχανε’ και όχι αποτύχανε γιατί ο κύριος Πολύδωρας δεν είναι μακριά από αυτό που ορίζει την δεξιά ίσως άκρα δεξιά πλευρά της Νέας Δημοκρατίας και κανένας δεν είχε ελπίδες για μια σοσιαλιστική μετάλλαξη του συντηρητικού κόμματος. Έτσι ο κύριος Πολύδωρας με φαιδρό τρόπο μεν κατάφερε να περάσει την συντηρητική πολιτική που υποδείκνυε το κόμμα στο τομέα του κάτι ανάλογο που κατάφερε και η κυρία Γιαννακου στη παιδεία. Έτσι σαν στελέχη της συντηρητικής και νεοφιλελεύθερης παράταξης δεν αποτύχανε, απλά δεν πετύχανε.

Μετά τη νίκη ο κύριος Καραμανλής είχε την ευκαιρία να επαναφέρει στην επιφάνεια στελέχη που απαρτίζανε τον κύκλο του πριν γίνει πρωθυπουργός και αποτελούν την νέα γενιά της Νέας Δημοκρατίας όπως τον κύριο Άρη Σπηλιοτόπουλο. Έχοντας πίσω του τρία χρόνια διακυβέρνησης και εξασφαλίσει τον πρωθυπουργικό θώκο ο κύριος Καραμανλής έχει τώρα την ευκαιρία και το μέσον να επιβάλλει αυτά τα καινούργια στελέχη στο κόμμα και στην κοινωνία, παράλληλα να παρουσιάσει και να εφαρμόσει δείγματα μοντερνισμού και απλά αλλάζοντας μεθοδολογία, ορολογία και πρόσωπα να εφαρμόσει ακριβώς την ίδια πολιτική που είχε μέχρι τώρα με μικρότερη φθορά. Ίσως ακόμα και μετά από ένα διάστημα και αφού νιώσει ότι το σύστημα δουλεύει να προχωρήσει και σε πρόωρες εκλογές για να καθαρίσει από τον ορίζοντα του τη μαύρη κουκκίδα που συνιστά ο ΛΑΟΣ και ο κύριος Καρατζαφέρης.

Για την παρουσία του κυρίου Καρατζαφέρη τόσο στη βουλή όσο και στην πολιτική ζωή της Ελλάδας ευθύνη φέρουν όλοι και κυρίως τα δυο μεγαλύτερα κόμματα. Ο κύριος Καρατζαφέρης όπως και ο ομοϊδεάτης του κύριος Le Pen είναι δυστυχώς μια από τις παιδικές αρρώστιες της δημοκρατίας. Το ποσοστό που πήρε ο ΛΑΟΣ σε σύγκριση και αναλογία των ποσοστών των άλλων κομμάτων δείχνει ότι ο κύριος Καρατζαφέρης δεν πήρε ψήφους μόνο από τη Ν.Δ. αλλά και από το ΠΑΣΟΚ, ίσως λιγότερους από το σοσιαλιστικό κόμμα αλλά δεν πάει ένα ποσοστό ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ να μετακινήθηκε προς ένα κόμμα που εκτός από το να κραυγάζει υστερικά σε κάθε ευκαιρία συχνά διαστρεβλώνοντας ιστορία και πραγματικότητα δεν έχει να υποδείξει τίποτα άλλο. Καμιά ιδεολογική βάση, καμιά κοσμοθεωρία, απλά βασίζεται στο παρορμητισμό του όχλου και γι' αυτό ακριβώς όπως και ο Le Pen ο κύριος Καρατζαφέρης αλλάζει θέσεις πιο συχνά από το δελτίο καιρού.

Αλλά όπως είπα και παραπάνω ο κύριος Καρατζαφέρης δεν θα βρισκόταν εκεί που βρίσκεται με δέκα βουλευτές στην ελληνική βουλή και παρά λίγο ρυθμιστής εάν τα δυο κόμματα δεν τον είχαν βάλλει εκεί. Πόσο μακριά βρίσκονται οι κορόνες του κυρίου Πολύδωρα από τις κραυγές του κυρίου Καρατζαφέρη; Παράλληλα η θολή εικόνα που παρουσίασε το ΠΑΣΟΚ σε ευαίσθητα εθνικά θέματα που δεν καταδέχτηκε να εξηγήσει σαν θέσεις στον απλό κόσμο σπρώξανε ένα κομμάτι στον πάντα έτοιμο να αφουγκραστεί αυτό το έλλειμμα πληροφόρησης κύριο Καρατζαφέρη. Ο ΛΑΟΣ εκφράζει αυτόν τον Έλληνα ψηφοφόρο που δεν κατάλαβε δικτατορία ούτε πάλη, έζησε μια αόρατη ζωή βυθισμένη στην ανωνυμία, παρασιτικά εναγκαλισμένος με αρχαίους θρύλους και ιστορικούς μύθους. Όσο κανένας δεν τον πείραζε προσωπικά άφηνε το υπόλοιπο κόσμο να βυθίζεται και τώρα με τον Καρατζαφέρη νιώθει ότι ήρθε η ώρα του να γίνει ο ήρωας των μύθων του, να γίνει Λεωνίδας, Κολοκοτρώνης και Παλαιολόγος ταυτόχρονα. Ήταν το μη ιδεολογικό γέμισμα των κομμάτων που τώρα πήρε μορφή και εάν τα κόμματα καταλάβουν τη πραγματική του δυναμική μπορούν εύκολα να το εξαφανίσουν πάλι μέσα στους μηχανισμούς τους. Αυτό πριν η παιδική ασθένεια γίνει επικίνδυνη όπως έχει δείξει η μακρά ευρωπαϊκή ιστορία. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι τα κόμματα να ενστερνιστούν την ορολογία και τις μεθόδους του κυρίου Καρατζαφέρη, απλά να υποδείξουν στους ψηφοφόρους του τι πραγματικά είναι αυτό που ψηφίζουν. Και αυτό δεν επιτυγχάνεται με εκβιαστικές δηλώσεις σαν κι αυτές που έκανε ο κύριος Καραμανλής την παραμονή των εκλογών αλλά δίνοντας σε αυτούς τους ανθρώπους τη δυνατότητα να δουν ότι υπάρχει μέλλον χωρίς να μιμείται το παρελθόν.

Ένα ακόμα στοιχείο που υπέδειξε η παρουσία του ΛΑΟΣ στην ελληνική βουλή είναι η απαξίωση της πολιτικής ζωής. Το όλοι είναι ψεύτες και κλέφτες έγινε συνείδηση για ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού τέτοιο ώστε να οδηγήσει σε δέκα βουλευτικές θέσεις. Δέκα ανθρώπους που κατά τα άλλα είναι επαγγελματικές μετριότητες με μόνο χαρακτηριστικό την προβολή του εγώ τους μέσω reality shows και την αναρχία και παρακμή που επικρατεί στα ελληνικά ΜΜΕ, με τον κάθε γραφικό να ιδρύει κανάλι και να προωθεί βιβλία που αποδεικνύουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν UFO!!!

Ο Συνασπισμός πάντα είχε ρεύμα αρέσει δεν αρέσει, ο μόνος λόγος που πάντα βρισκόταν στην είσοδο αναμονής είναι γιατί αφ’ ενός στην Ελλάδα κανένας δεν μπορεί να αποδεχτεί ακόμα την ιδέα πολυκομματικών κυβερνήσεων, μην νομίζετε ότι το ΠΑΣΟΚ που μέχρι χτες πίστευε ότι η Ν.Δ. δεν θα κατάφερνε την αυτοδυναμία και καλούσε τον Συνασπισμό σε μελλοντική συμμαχία δεν θα κάνει κάτι αντίστοιχο όταν θα μπορεί να καταλάβει την εξουσία αυτόνομα. Απεναντίας ο Συνασπισμός όπως και στο παρελθόν θα μεταμορφωθεί στον απόλυτο εχθρό του και ο κύριος Τζουμάκας που σήμερα ζητάει αριστερή στροφή στο κίνημα θα ξαναθυμηθεί τις αντικομουνιστικές του κορόνες.

Από την άλλη ο Συνασπισμός ή η καινούργια του ΣΥΡΙΖΑ μορφή είναι σαν να στοιχηματίζεις στην αρχή της χρονίας ότι ο Απόλλωνας Καλαμαριάς θα είναι πρωταθλητής. Τίποτα εναντίον του κατά τα άλλα καταπληκτικού Απόλλωνα Καλαμαριάς, απλά ξέρεις ότι το πρωτάθλημα παίζεται μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού άντε και της ΑΕΚ, οι υπόλοιποι είναι εκεί απλά για να κάνουν τη ζωή των δυο πρώτων πιο δύσκολη και φυσικά κανένας δεν στοιχηματίζει σε κάτι που δεν εμπνέει τη σιγουριά του νικητή και ότι και να κάνει ο Απόλλωνας για πρωταθλητής δεν ταιριάζει τουλάχιστον από την αρχή της χρονιάς, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν μοιάζει για νικητής και ο μέσος ψηφοφόρος μαγεύεται από την μυρωδιά της νίκης. Έτσι μέχρι οι Έλληνες να αποδεχτούν την περίπτωση ύπαρξης κυβερνήσεων συμμαχιών ο ΣΥΡΙΖΑ ή Συνασπισμός η όπως αλλιώς αρέσκονται να ονομάζονται θα βρίσκονται στο διάδρομο αναμονής.

Το ΚΚΕ τελικά ωφελήθηκε από την αμετακίνητη στάση της κυρίας Παπαρήγα την τελευταία δεκαετία και από την είσοδο, όσο παράξενο και να ακούγεται, του ΛΑΟΣ στην ελληνική κοινοβουλευτική πραγματικότητα. Το ΚΚΕ δεν έχει να επιδείξει κανένα νεοτερισμό η καμιά καινούργια πολιτική προσέγγιση από αυτή που είχε πριν από μια δεκαετία, στην πραγματικότητα το μόνο που έχει αλλάξει είναι η προφορά της κυρίας Παπαρήγα που στο πέρασμα του χρόνου θυμίζει όλο και περισσότερο τον αείμνηστο Φλωράκη. Αυτή όμως ακριβώς η στάση σε συνδυασμό με τη θολή στάση των δυο άλλων κομμάτων και κυρίως του ΠΑΣΟΚ σε επίκαιρα θέματα και τον κύριο Καρατζαφερη που υπέδειξε ότι τελικά μπορούμε να επιβιώσουμε και χωρίς αυτόνομες κομματικά κυβερνήσεις έφερε ανέλπιστους ψηφοφόρους στο ΚΚΕ που υπερπέρασε ακόμα και τον πιο αισιόδοξο στόχο τους.

Το ΚΚΕ τη τελευταία δεκαετία δεν έχει κάνει τίποτα άλλο από το να καταγγέλλει το δικομματισμό και κάθε φορά που κάποιο γεγονός ή σκάνδαλο τραβάει το ενδιαφέρον της επικαιρότητας ρίχνοντας το στους απόκρυφους στόχους του καπιταλισμού, νίπτει τα χείρας του χωρίς να νιώθει την ανάγκη να έχει και καμιά πρόταση ή εναλλακτική λύση. Ο μπαμπούλας του καπιταλισμού και τελευταία της παγκοσμιοποίησης φαίνεται αρκετός σαν απάντηση σε κάθε περίπτωση. Τώρα βέβαια η άνοδος του ποσοστού με την ταυτόχρονη επίγνωση ότι αυτοί οι ψηφοφόροι δεν είναι από τη βάση του ΚΚΕ διαμορφώνει μια νέα κατάσταση που αξίζει να παρακολουθήσουμε πως θα διαχειριστή η κυρία Παπαρήγα.

Γραφικός αυτής της εκλογικής αναμέτρησης αναδείχτηκε ο νεοχριστιανός κύριος Παπαθεμελής. Ο κύριος Παπαθεμελής πραγματικά χάθηκε μέσα στις συμπληγάδες του δικομματισμού σε ένα ρόλο που επέλεξε ο ίδιος ασπαζόμενος τις νεοφιλελεύθερες ιδέες της Ν.Δ. και συχνά αναφερόμενος στις ...σοσιαλιστικές του ρίζες και βέβαια μην καταφέρνοντας να ξεφύγει από το αγκάλιασμα που του επιβάλανε οι άλλοι με τον κύριο Καρατζαφέρη.

Για τους υπολοίπους της εκλογικής αναμέτρησης πιθανώς να έχω την ευκαιρία να ασχοληθώ κάποια άλλη φορά, με μοναδική εξαίρεση τα κόμματα της επαναστατικής αριστεράς με η χωρίς το ΜΛ στην αρχή ή στο τέλος. Η λογική καθόδου τους στις εκλογές πραγματικά μου διαφεύγει. Μόνιμα καταγγέλλουν αριστερά και δεξιά κόμματα με μεγαλοστήμονα και πολλές φορές δυσκατανόητη ορολογία για διαπλεκόμενα συμφέροντα εξουσίας και στο τέλος παίζουν ακριβώς το ίδιο παιχνίδι και όχι μόνο το παίζουν συνειδητά αλλά το επιβραβεύουν υποκριτικά μετρώντας σε μορφή Ebenezer Scrooge από τη χριστουγεννιάτικη ιστορία του Dickens τα κουκιά τους.

Το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο ΠΑΣΟΚ είναι μια προ-ειπωμένη ιστορία που οι ρίζες της βρίσκονται πολύ πριν το 2000, πολύ πριν το θάνατο του ιδρυτή του Ανδρέα Παπανδρέου και έχει να κάνει περισσότερο με την μεταστροφή ενός κινήματος αντίστασης σε ένα κόμμα εξουσίας με όλη τη σημασία της λέξεως. Αυτό το λέω εντυπωσιασμένος από διάφορες κορόνες που έχω ακούσει ή διαβάσει τις τελευταίες μέρες για την ανάγκη επανίδρυσης του ΠΑΣΟΚ ή την ανάγκη επιστροφής του στις αριστερές του ρίζες. Διαβάζοντας κάτι τέτοια είμαι σίγουρος ότι ο Αντρέας θα γελάει από τον τάφο του και μόνο στη σκέψη ...αριστερές ρίζες.

Για όσους συνομήλικους μου ή τους παλαιότερους που ξέρουν τη πορεία του ΠΑΣΟΚ, από το ΠΑΚ στη κυβέρνηση, ξέρουν καλά ότι το μοναδικό αριστερό που υπήρχε ή υπάρχει στο ΠΑΣΟΚ είναι η αμαρτωλή νεότητα ορισμένων στελεχών του και του ιδρυτή του. Μια νεότητα που όλοι τους γρήγορα χαρακτηρίσανε απόρροια της ρομαντικής νεότητας και με ένα χαμόγελο απορρίψανε. Αυτό είναι το αριστερό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ.

Την περίοδο της δικτατορίας ένας σεβαστός αριθμός Ελλήνων εξορίστηκε η αυτοεξορίστηκε στο εξωτερικό όπου ο Αντρέας σαν η σημαντικότερη προσωπικότητα με τις κατάλληλες διασυνδέσεις και προσβάσεις στην αμερικάνικη κυβέρνηση και ειδικά σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις όπως η σουηδική και η γερμανική κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω του. Αυτή ήταν η βάση του ΠΑΚ και στην αρχή της στελεχώθηκε από ανθρώπους που περιλάμβαναν όλα τα σημεία του πολιτικού ορίζοντα από το κέντρο μέχρι την Τροτσκιστική αριστερά. Ο ρόλος του ΠΑΚ στη διαμόρφωση του νεότερου ελληνικού ευρύτερου αριστερού χώρου είναι πολύ σημαντικός και δεν θα πρέπει να τον μπερδεύουμε με κανένα τρόπο με το μετέπειτα ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε με το που ήρθε η μεταπολίτευση και παράλληλα η περίφημη εποχή του ζιβάγκο ήρθε και η εκκαθάριση. Όσοι ελπίζανε ότι το ΠΑΣΟΚ θα ήταν η συνέχεια του ΠΑΚ διαψευστήκαν με ταχύτητα και ένα από τα πρώτα θύματα ήταν ο καθηγητής Σάκης Καράγιωργας που εκδιώχθηκε με σχεδόν απάνθρωπο τρόπο από τον ίδιο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Γραπτές μαρτυρίες υπάρχουν από την αείμνηστη Μελίνα και υπάρχουν και ζωντανοί μάρτυρες που μπορούν να καταθέσουν τις αναμνήσεις τους όπως ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ο τότε σωματοφύλακας του Αντρέα και μετέπειτα ΚΥΠοφυλακας Τσίμας. Και ο Καράγιωργας δεν ήταν ο μοναδικός που είδε την έξοδο από το κίνημα που μεταμορφωνόταν με φρανκεσταινική ταχύτητα σε κόμμα εξουσίας και κυβέρνηση, ακολουθήσαν στελέχη που βιώσανε και πονέσανε με πολλούς τρόπους τον αντιδικτατορικό αγώνα όπως οι Σταγγος, ο Ζάννας, ο Φίλιας, ο Νέστωρ και πολλοί άλλοι.

Αυτά για το αριστερό πρόσωπο του ΠΑΣΟΚ που είναι ανατριχιαστικό όταν κουβέντες σαν αυτές έρχονται από ανθρώπους σαν τον Τζουμάκα, κουμουνιστοφάγο την περίοδο ακμής του ΠΑΣΟΚ. Το μόνο αριστερό που έχει το ΠΑΣΟΚ είναι η αλόγιστη χρησιμοποίηση μιας αριστερής πολλές φορές μαρξιστικής ορολογίας και το ότι αποκαλούν ο ένας τον άλλον σύντροφε. Τίποτα άλλο. Άλλωστε ακόμα και ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, Αντρέας Παπανδρέου όταν πέρασε μια πιο φιλοσοφική κρίση στα τέλη του ‘90 ανέτρεξε στον Φουριέ αν θυμάμαι καλά και όχι στον Μαρξ.

Πολλοί από το ΠΑΣΟΚ κατηγορούν τον Κ. Σημίτη σαν υπαίτιο αυτού του αποπροσανατολισμού του κινήματος. Αλλά κάνουν τρομακτικό λάθος, εκτός του ότι ο Κώστας Σημίτης ήταν από τα ιδρυτικά στελέχη του ΠΑΚ, υπεύθυνος σε μεγάλο μέρος για τη συγγραφή της διακήρυξης του ΠΑΚ και από αυτούς που πέτυχαν την είσοδο στο ΠΑΚ στελεχών άλλων ομάδων όπως αυτών της Δημοκρατικής Άμυνας, υπήρξε πολύ πιο προοδευτικός ή ‘αριστερός’ από τον ιδρυτή του κόμματος. Η αρχή του τέλους που οδήγησε στα σημερινά γεγονότα το ΠΑΣΟΚ ξεκινήσανε λίγο πριν την εποχή Χέρφιλντ και την ανάδειξη της Μιμής σαν ρυθμιστικό παράγοντα στις επιλογές του Αντρέα. Ξεκίνησε κάπου μεταξύ της περιόδου του Αντ’ αυτού Κατσόγιωργα και του Τσοβόλα δώστα όλα. Τότε είναι που το ΠΑΣΟΚ έχασε την ταυτότητα του.

Ο Σημίτης σε μια προσπάθεια διαχωρισμού κόμματος και κυβέρνησης προσπάθησε να δώσει στο κόμμα να καταλάβει την ανάγκη αναπροσανατολισμού και την ανάγκη ενός πιο μαχητικού κινήματος και όχι ενός οργανισμού που προετοιμάζει στελέχη για κυβερνητικές θέσεις. Δυστυχώς ο θεωρητικός κύριος Σημιτης απέτυχε γιατί πρώτα από όλα δεν κατάφερε να περάσει το μήνυμα σε αυτούς που θα το διεκπεραιώνανε μέσα στο κόμμα και παράλληλα είχε έρθει η στιγμή να ασχοληθεί με την υστεροφημία του.

Και έτσι φτάσαμε στο Γιώργο Παπανδρέου. Ο κύριος Παπανδρέου έχοντας ζήσει από κοντά την πορεία του Αντρέα Παπανδρέου, την ακμή και την παρακμή του ινδάλματος που ήταν και πατέρας του χάθηκε μεταξύ αυτού που ήθελε να βλέπει και αυτό που πραγματικά υπήρχε. Ο Γιώργος πίστεψε ότι αυτός ο μηχανισμός που είχε στήσει ο πατέρας του ήταν αθάνατος και θα δούλευε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή για πάντα σε αυτόματο πιλότο ακολουθώντας τα συνθήματα και τις προσταγές του προέδρου. Άλλωστε η προσωπική του επαφή με τη βάση του κόμματος ήταν σχεδόν μηδαμινή λόγω των κυβερνητικών του υποχρεώσεων και οι όσες επαφές είχε είχαν το όριο ταμπού που κουβαλάει ο γιος του ιδρυτή. Ο Γιώργος δεν είδε ποτέ τι πραγματικά συμβαίνει με το κόμμα. Οι νεοτερισμοί του και οι ρήξεις του φάνηκαν σαν τοπίο στην ομίχλη όχι γιατί δεν είχαν νόημα αλλά γιατί ενώ εκείνος περίμενε το κόμμα να της αγκαλιάσει τα περισσότερα στελέχη συνέχισαν σφυρίζοντας αδιάφορα και απλά παρατηρώντας περιμένοντας τι θα συμβεί. Που ήταν ο κύριος Τζουμάκας όταν ο Γιώργος έκανε την κατ’ εμένα σωστή επιλογή να ορίσει μουσουλμάνα υποψήφιο στις νομαρχιακές εκλογές και δεχόταν επιθέσεις από τον εθνο-φασίστα νομάρχη Θεσσαλονίκης με παρατηρήσεις όπως, αν γίνει πόλεμος με την Τουρκία εσείς με πια πλευρά θα είσαστε; Πολύ περισσότερο που ήταν όλα αυτά τα στελέχη και ειδικά τα νομικά στελέχη ώστε αν αποφευχθεί το λάθος με την κυρία Γεννηματά;

Τα ίδια στελέχη του ΠΑΣΟΚ πολλές φορές άφησαν υπονοούμενα για τις ...σουηδικές ιδέες του Γιώργου. Που είναι το λάθος στο να θες να μιμηθείς κάτι που δουλεύει σωστά και για το καλό του πολίτη; Αλλά δυστυχώς αυτό έγινε ανέκδοτο που κυκλοφορούσε μαζί με την μανία του προέδρου με τη γυμναστική ακόμα και στους διαδρόμους της Χαριλάου Τρικούπη. Η πικρή αλήθεια για τις λάθος κινήσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι ότι όλο το ΠΑΣΟΚ αδιαφόρησε για το τι κάνει ο πρόεδρος του, περιμένανε ότι μόνο με τη βοήθεια του ονόματος του θα έπαιρνε τη νίκη και τον άφησαν μόνο του. Και σε αυτό συμπεριλαμβάνονται όλα τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, από τον γραφικό κύριο Τζουμάκα μέχρι την Βάσω Παπανδρέου και τον Θόδωρο Πάγκαλο έως και τα παραδοσιακά στελέχη όπως ο Τσοχατζόπουλος και ο Λαλιώτης. Θα ήταν αδικιά λοιπόν την ήττα στις εκλογές να την χρεωθεί μόνος του ο Γιώργος Παπανδρέου χωρίς βέβαια αυτό να απορρίπτει και τις δικές του ευθύνες.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος από την άλλη πλευρά είναι και αυτός παρεξηγημένος. Όπως ανέφερα και προηγουμένως μετά τον Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ πέρασε στο λήθαργο που απλά διαχειριζόταν την εξουσία. Αυτά βέβαια εκτός από ένα στέλεχος του που συνεχίζει να παλεύει και να ονειρεύεται φροντίζοντας να εξωτερικεύει αυτά του τα όνειρα και αυτό το στέλεχος ήταν ακριβώς ο Βενιζέλος. Φαίνεται ότι οι σύντροφοι του ΠΑΣΟΚ πάσχουν από κρίσεις επιλεκτικής μνήμης και ξεχνάνε ότι την περίοδο της μεγαλύτερης κρίσης στο ΠΑΣΟΚ, την περίοδο των ειδικών δικαστηρίων, την εποχή του Κοσκωτά όλοι αυτοί οι σημερινοί εκσυγχρονιστές, υποστηρικτές και αναζητούντες το παρελθόν με τον Αντρέα και την αριστερή του μορφή είχαν απλά ...εξαφανιστεί και όπως σήμερα παρατηρούσαν, το ΠΑΣΟΚ έχανε τη βάση του και βέβαια κανένας δεν σκεφτόταν να γίνει μέλος του τότε κινήματος εκτός βέβαια από τον νομικό Ευάγγελο Βενιζέλο που όχι μόνο έγινε μέλος του ΠΑΣΟΚ εκείνη ακριβώς την περίοδο αλλά εξελίχτηκε και στον πιο έγκυρο υπερασπιστή του Αντρέα μέσα από την ακαδημαϊκή του ταυτότητα.

Το χειρότερο όμως από όλα είναι η ΚΝΙτικη συμπεριφορά και αντιμετώπιση του Βενιζέλου ειδικά από πολλά επώνυμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, μια συμπεριφορά που θυμίζει αναφορές του συγγραφέα Μίσσιου στο βιβλίο του χρονικό της περιόδου μετά τον εμφύλιο και των εσωτερικών διαμαχών στο ΚΚΕ. Έχουν ειπωθεί ασύλληπτα πράγματα, συμπεριλαμβανόμενα και τα υπονοούμενα για το όνομα του (απλή πληροφόρηση, τα όσα λέγονται για αλλαγή επωνύμου είναι απλά ψευδή) και στις καθαρά προσωπικές επιλογές του, πράγματα που θα κάναν ακόμα και την Αυριανή την χρυσή της εποχή να ...κιτρινίσει.

Ο κύριος Βενιζέλος σε αντίθεση με τον κύριο Παπανδρέου είναι πολύ επικοινωνιακός αλλά σε πολλές περιπτώσεις αυτό αποδείχτηκε μπούμεραγκ, ειδικά τις πρώτες ώρες ή μέρες της αντιπαράθεσης. Ο κύριος Παπανδρέου από την άλλη πλευρά, όχι ιδιαίτερα επικοινωνιακός φάνηκε να τα χάνει στην αρχή και μόνο μετά από αλλεπάλληλες συνεδριάσεις φάνηκε να βρίσκει διέξοδο, να παίρνει αποφάσεις και να κάνει ανακοινώσεις δείχνοντας ότι βρίσκεται μόνιμα στην άμυνα, το ίδιο λάθος έκανε και κατά τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα με τον κύριο Καραμανλή. Παράλληλα η παρουσία ‘οπαδών’ στελεχών όπως ο Κουλούρης και ο Τζουμάκας περισσότερο δυσκολέψαν παρά διευκόλυναν τις διαδικασίες.

Η κρίση αυτή εάν την διαχειριστούν σωστά μακροπρόθεσμα θα κάνει καλό στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα πολυσυλλεκτικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ευρωπαϊκού τύπου με όλα τα στοιχεία αστικού φιλελευθερισμού που αυτό απαιτεί και ας μην αρέσει η ορολογία στα στελέχη του, άλλωστε αν θέλουν κάτι λίγο πιο αριστερά υπάρχει πάντα ο ΣΥΡΙΖΑ, και ήρθε η ώρα να βρει τη χαμένη του ιδεολογική του ταυτότητα παρ’ όλο ότι στην αρχή του υπήρξε ένα προσωποκεντρικό κόμμα. Παράλληλα αυτή η ανάγκη θα πρέπει να γίνει και το κριτήριο εκλογής του νέου προέδρου και να μην επαναλάβει το λάθος της Ν.Δ. στο παρελθόν που εξέλεξε τον κύριο Μητσοτάκη με μοναδικό γνώμονα ότι ήταν ο ιδανικός ...αντι-Ανδρέας.

Κίνητρο για έγκλημα και εγκλήματικές φυσιογνωμίες

Όταν μοναδική πηγή πληροφόρησης από την Ελλάδα που βρίσκεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά είναι το internet, ανακαλύπτεις άμεσα τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία. Κατ’ εμένα από τα θετικά είναι η αποστασιοποίηση από τα γεγονότα και παράλληλα η αντίστοιχη ενημέρωση από τα τοπικά ΜΜΕ όταν αυτά τα γεγονότα έχουν μεγάλες διαστάσεις και στα αρνητικά ότι μη ζώντας τον παλμό των γεγονότων χάνεσαι στη ψυχρή αναφορά του ή παρασέρνεσαι από το πάθος των παρουσιαστών.

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθώ τις μεταδώσεις των ραδιοφωνικών σταθμών η τις έντυπες ανταποκρίσεις των εφημερίδων με τα γεγονότα και τις αναλύσεις σχετικά με το θάνατο του νεαρού φίλαθλου στη μάχη που δόθηκε μεταξύ οπαδών δυο ομάδων και αυτό που με έκανε περισσότερο να θελήσω να γράψω κάτι είναι οι ερωταπαντήσεις μιας συνέντευξης που άκουσα σε πολύ γνωστό ενημερωτικό σταθμό. Ο ‘δημοσιογράφος’ ρώτησε τον συνεντευξιαζόμενο φύλακα φυλακών, εάν αυτοί οι οπαδοί ομαδικών συνδέσμων που πηγαίνουν στη φυλακή έχουν ‘εγκληματικές ...φυσιογνωμίες’ και ο καταπληκτικός δεσμοφύλακας απάντησε, ‘όταν έρχονται εδώ είναι σαν ...κοπέλες!’ στη συνέχεια και οι δυο αναλωθήκαν σε αναφορές σε συγκεκριμένους συνδέσμους φιλάθλων και με ευκολία μοιράσανε φράσεις και εκφράσεις αδιαφορώντας σε ποιους αναφερόντουσαν.

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω. Τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ στην Ελλάδα έχουν πραγματικά μεταμορφωθεί σε εξουσία ξεφεύγοντας από το ρόλο τους που είναι ο έλεγχος της εξουσίας και ανταγωνίζονται, τις περισσότερες φορές νικηφόρα τις πιο σκοτεινές πλευρές της πολιτικής ζωής. Δεκάδες ‘δημοσιογράφοι’ αστέρες έχουν εμφανιστεί με μόνο προσόν την άγνοια και επιβολή τους με την δύναμη που τους δίνει το μικρόφωνο ή η οθόνη της τηλεόρασης. Ο δημοσιογράφος που ρώτησε αν έχουν ‘εγκληματικές φυσιογνωμίες’ διέπραξε έγκλημα, το έγκλημα της προκατάληψης και πολύ περισσότερο του κοινωνικού ρατσισμού και θα έπρεπε να μας πει πως ορίζει αυτή την ‘εγκληματική προσωπικότητα’

Μήπως την ορίζει ένα σημάδι στο πρόσωπο; Μήπως το ότι φοράει τζιν και έχει μακριά μαλλιά, ή μήπως ότι φοράει ένα μαύρο μπλουζάκι; Γιατί αν ισχύουν τα παραπάνω τότε εγώ που εχω πάθει ένα ατύχημα με μηχανή και εχω ένα σημάδι στο πρόσωπο μου είμαι εγκληματική φυσιογνωμία και φαντάζομαι εκτός από εμένα ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Μήπως το να είσαι μελαχρινός σε κάνει ‘εγκληματική προσωπικότητα’; Μήπως αυτά θυμίζουν τις άναρθρες κραυγές περί τρομοκρατών και Γκουτανάμο; Μήπως τελικά πρέπει να επέμβει το όποιο όργανο ελέγχει την δημοσιογραφική δεοντολογία και να τιμωρήσει οχι με απλά χρηματικά πρόστιμα αλλά με αποβολή αυτούς τους ‘δημοσιογράφους’ που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη με ουρλιαχτά;

Για τον δεσμοφύλακα δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα, ο ανεκπαίδευτος και απαράδεκτα εκφραστικός κύριος επιβεβαιώνει απλά την ανικανότητα του ελληνικού σωφρονιστικού συστήματος που μόνο σωφρονιστικό δεν είναι. Οι ευκολία που αντιμετωπίσαν ΜΜΕ και πολιτικοί το όλο γεγονός, με άναρθρες φωνές όχλου που ζητάνε αίμα σε τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παράθυρα δείχνει ότι ο χουλιγκανισμός είναι σε όλα τα επίπεδα και δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τον αθλητισμό. Πολύ περισσότερο δείχνει και τους ένοχους που έχουν καταλάβει θέσεις εξουσίας και μεταχειρίζονται αυτά τα παιδιά ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Ένοχοι είναι οι πολιτικοί που προβάλλοντας την οπαδική τους ταυτότητα απαιτούνε ψήφους, ένοχοι είναι οι εκδότες που παράλληλα με τις ‘ανεξάρτητες’ εφημερίδες τους εκδίδουν και οπαδικά έντυπα η ένθετα, ένοχοι είναι οι πρόεδροι των ομάδων που ζουν, επιβάλλονται και κερδίζουν από τους οργανωμένους οπαδούς και τέλος ένοχη είναι και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία που βάζοντας ετικέτες στο πρόβλημα πιστεύει ότι αποστασιοποιείται.

Αν παρατηρήσατε, στο κείμενο εχω αποφύγει να βάλω εισαγωγικά στους φιλάθλους σε αντίθεση με τους ‘δημοσιογράφους’. Αυτό γιατί οι σύνδεσμοι φιλάθλων αποτελούνται από νέους που στη πλειονότητα τους θέλουν φθηνά εισιτήρια και συντροφικότητα όταν πηγαίνουν να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, αυτοί που προκαλούν τις φασαρίες χρησιμοποιούν τα ομαδικά χρώματα σαν δικαιολογία και η ομάδα είναι απλά αφορμή για να ξεσπάσουν και τα ποσοστά τους δεν είναι διαφορετικά από των χούλιγκαν που προκαλούν τις φασαρίες στις πολιτικές συγκεντρώσεις ή κουστουμαρισμένοι στα έδρανα της βουλής και τα παράθυρα της τηλεόρασης με κυρίαρχο τον ανέκδοτο υπουργό και προστάτη των ‘ανυπεράσπιστων’ αστυνομικών που πάντα έρχονται κατόπιν εορτής.

Τέλος αν σε ένα έγκλημα ζητούμενο είναι κίνητρο η κυβέρνηση μάλλον θα πρέπει να ...ψάχνεται μιας και ως δια μαγείας σειρά από σκάνδαλα που θ μπορούσαν να οδηγήσουν σε άμεσες εκλογές σκεπάστηκαν στη σκιά μιας ποδοσφαιρικής μπάλας.

Το μνημείο του ...κρυφού σχολειού!

Τελικά η μακρόχρονη απουσία μου από την Ελλάδα έχει αμβλύνει σημαντικά τον πατριωτισμό μου και αυτό το ένιωσα με την αντίδραση μου στο κάψιμο από τους γνωστούς-άγνωστους, όπως συνηθίζεται να τους αποκαλούμε, του φυλάκιου μπροστά από το μνημείο του άγνωστου στρατιώτη και το μειδίαμα στην αφαίρεση από τα σχολικά βιβλία του καταλυτικού ρόλου του ‘κρυφού σχολειού’ στον ελληνικό πολιτισμό.

Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή θυμίζοντας πάντα ότι η ενήμερη μου από την Ελλάδα γίνεται αποκλειστικά μέσω των μέσων που υπάρχουν στο διαδίκτυο, εφημερίδες και ραδιόφωνο. Η ελληνικότητα μου με τίποτα δεν χαρακτηρίζεται από μνημεία, τα μνημεία είναι εκεί για να τιμήσουν αυτούς που δώσανε ακόμα και τη ζωή τους για αυτή την Ελλάδα αλλά το πραγματικό μνημείο τιμής προς όλους αυτούς είναι η συνείδηση μου και οχι ένα μαρμάρινο μαυσωλείο. Η ελληνική ιστορία έχει αποδείξει και ειδικά σε πιο σύγχρονες εποχές ότι αυτοί που τίμησαν περισσότερο αυτά τα μνημεία ήταν ακριβώς αυτοί που βίασαν με κάθε τρόπο την ελληνικότητα μου.

Προσωπικά ένιωσα ντροπή όταν άκουσα βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας να αλαλάζει συνεντευξιαζόμενος ότι ακόμα και ο Ναζιστικός στρατός σεβάστηκε το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Ώστε κατά τον αξιότιμο βουλευτή αξίζει μνεία το ότι ο μεγαλύτερος δυνάστης και εγκληματίας του 20ου αιώνα σεβάστηκε το μαυσωλείο και οχι ότι ο ίδιος ισοπέδωσε χωριά και πόλεις στη Πελοπόννησο και ότι οδήγησε εκατομύρια στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων. Αυτό κατ’ εμένα είναι έλλειψη συνείδησης και θα προτιμούσα να έβαζε ο Ναζί φωτιά στο μνημείο παρά να κάψει άμαχους στα Καλάβρυτα.

Η δημοκρατία δεν είναι εύκολο πράγμα, είναι κάτι για το οποίο παλεύουμε όλοι μας καθημερινά, στην πολιτική, κοινωνική ακόμη και προσωπική μας ζωή και η λέξη που χαρακτηρίζει την δημοκρατία είναι η λέξη σεβασμός στη φωνή του άλλου. Δεν θα έπρεπε λοιπόν αντί να καταδικάζουμε να ακούσουμε πρώτα τι έχει να πει αυτός ο νέος άνθρωπος που έβαλε φωτιά στο φυλάκιο, η καλύτερα δεν θα έπρεπε να αναρωτηθούμε πόσο έχουμε σπρώξει αυτόν τον νέο άνθρωπο με το να μην το ακούμε ώστε να καταλήξει σε μια πράξη που ήξερε ότι θα προκαλούσε; Κανένα μωρό δεν κλαίει τυχαία, κλαίει γιατί χρειάζεται κάτι, αυτό το κάτι μπορεί να είναι φαγητό, ύπνος, περιέργεια, ενδιαφέρον. Δεν παρομοιάζω τους νέους μασκοφόρους με μωρά παιδιά, είναι ένα ακραίο παράδειγμα για να δείξω ότι είμαστε πάντα γεμάτοι κατανόηση και υποδείξεις στις ανάγκες του μωρού αλλά έτοιμοι να βαφτίσουμε εγκληματία και τρομοκράτη κάποιο νέο που απλά ουρλιάζει για ακριβώς τα ίδια πράγματα, ψωμί, παιδία και ελευθερία. Ποτέ δεν χτυπήσαμε ένα μωρό επειδή κλαίει, προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε και στη συνέχεια να καλύψουμε τις ανάγκες του σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις που στέλνουν τα ΜΑΤ κάνοντας δυο αιώνες μετά τον Μαρξ επίκαιρο, η βια φέρνει βια.

Όπως είπα και παραπάνω η δημοκρατία δεν είναι εύκολο πράγμα, και η δημοκρατία δεν κρίνεται από κάποιον που καίει ένα φυλάκιο μπροστά από ένα μαυσωλείο. Η δημοκρατία κρίνεται στη προσπάθεια που κάνουμε να κατανοήσουμε γιατί αυτός ο νεαρός έκαψε το φυλάκιο και στην υπεράσπιση του δικαιώματος του να εκφράζεται. Αυτός ο νεαρός μεγαλώνει σε μια χώρα χωρίς όνειρα, ανάμεσα σε σκάνδαλα και υπερχρεωμένες οικογένειες, σε μια χώρα που δεν μετράει το τι είσαι αλλά το τι θα δηλώσεις και που φυσικά η οικονομική βιτρίνα – μιας και τις περισσότερες φορές πρόκειται απλά για βιτρίνα – είναι σημαντική για την εξέλιξη. Σε μια χώρα που η κυβέρνηση αποφασίζει και διατάσσει για το καλό του λαού όπως το αντιλαμβάνονται τα μεταξύ ‘νταβατζήδων’ και ‘καραγκιόζηδων’ συμφέροντα της και επιβάλει τις αποφάσεις της με τα ρόπαλα των ΜΑΤ χρησιμοποιώντας συχνά σαν δικαιολογία εξωτερικούς επηρεασμούς η υποχρεώσεις. Ας όψονται ΕΕ και Αμερικάνοι έχουν δώσει την δικαιολογία σε σοσιαλιστές και νεοδημοκράτες για να περάσουν σειρά από νόμους και διατάξεις.

Τώρα όσον αφορά το ‘κρυφό σχολειό’, εχω ακούσει διάφορα που αγγίζουν τα όρια του τραγελαφικού. Η ιστορία ενός έθνους είναι ο συνδυασμός ιστορικών γεγονότων, μαρτυριών, μύθων και παραδόσεων. Η αναγνώριση ότι η Λερναία Ύδρα ήταν μύθος και ότι βέβαια δεν υπάρχει καμιά είσοδος στο Άδη από τον Αχέροντα δεν μειώνει την αξία τους στην συνείδηση των Ελλήνων, γιατί λοιπόν η αποδοχή ότι το κρυφό σχολειό ήταν μύθος έχει προκαλέσει τόσες αντιδράσεις; Μήπως έχει να κάνει με την τελευταία εσωστρέφεια στην Ελλάδα και τη στροφή υπεράσπισης της πατρίδας και των ελληνοχριστιανικών συμβόλων από τους κακούς ξένους; Μήπως τελικά αυτό κρύβει μια ανασφάλεια στο τι μέχρι τώρα διδάσκαμε στα παιδιά μας;

Η ελληνική εκκλησιά έπαιξε τόσο θετικό όσο και αρνητικό ρόλο στην ελληνική ιστορία. Στο αρνητικό ρόλο συμπεριλαμβάνεται η συχνή ανάμειξη της στη πολιτική που δυστυχώς φτάνει και μέχρι τις μέρες μας με τον γραφικό αρχιεπίσκοπο. Η δεν εκκλησιά υπήρξε ο μεγαλύτερος πολέμιος του ελληνισμού οδηγώντας συχνά στη πυρά συγγράμματα με τη δικαιολογία του παγανισμού. Το δε Βυζάντιο υπήρξε ο απόλυτος δυνάστης οτιδήποτε ελληνιστικού και ίσως στην Ελλάδα θα έπρεπε να ευγνωμονούμε τους ελληνιστές του ευρωπαϊκού διαφωτισμού που μας ξανάδειξαν την κληρονομία μας αλλιώς θα είχαμε καταντήσει έθνος αγγειογραφιών και επισκόπων. Ο ελληνικός εκκλησιαστικός μεσαίωνας δυστυχώς κρατάει 20 αιώνες. Από την άλλη πλευρά υπήρχε και ένας κλήρος, αυτός που περιγράφει τόσο ζωντανά ο Καζαντζάκης στα βιβλία του που πέρα από τον εξιχριστιανισμό του υποδουλωμένου έθνους κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό και φυσικά έδωσε καταφύγιο σε πολλούς ‘γραμματιζούμενους’ και φιλοξένησε εκμεταλλευόμενο την κατά περιόδους ασυλία που του έδινε η οθωμανική αυτοκρατορία την επανάσταση ακόμη και όταν αυτή γινόταν σε επίπεδο διδαχής των ελληνικών γραμμάτων. Ναι οι εκκλησίες γίναν συχνά χώρος συγκέντρωσης, συνωμοσιών και διδαχής αλλά το κρυφό σχολείο δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ακόμα μύθο της εκκλησίας να ενστερνιστεί τις λαμπρές στιγμές και την πάλη για επιβίωση ενός λάου και που δυστυχώς βρίσκει σύμμαχο από τη μια τους πατρολάγνους και από την άλλη τους ξενόφοβους που ψάχνουν δικαιολογίες για τις αποτυχίες τους σε ξένο δάκτυλο. Την περίοδο της αντίστασης στους Ναζί, πάλι πολλοί κληρικοί κάλυψαν μέσα στις εκκλησίες συγκεντρώσεις και συνωμοσίες ακόμα και αποκρύψεις Ελλήνων και συμμάχων συμπεριλαμβανομένων και ανταρτών του ΕΑΜ, αλλά για την παραδοσιακά κομματικά ταγμένη ελληνική εκκλησιά αυτά ποτέ δεν μνημονεύονται γιατί τότε θα έπρεπε να μνημονευτεί και ο προδοτικός ρόλος κάποιων επισκοπών. Στη περίοδο της δικτατορίας η εκκλησιά απλά ...μελετούσε η ευλογούσε!

Αλλά όπως είπα και στην αρχή μετά από τόσα χρόνια μακριά από το ελληνικό καυσαέριο και ηχητική ρύπανση, εκτεθειμένος στο σκανδιναβικό καθαρό αέρα και νερό πιθανώς να έχει εμβληθεί η ελληνικότητα μου!

Περι ΜΜΕ, ΙΚΑ και SEX

Σκοπός μου ήταν πάντα να γράφω κείμενα στα ελληνικά για το Ovi magazine μόνο όταν εχω κάτι. Ταυτόχρονα ο μέσος Έλληνας βομβαρδίζεται καθημερινά από εφημερίδες και κυρίως τηλεόρασης με κρίσεις και επικρίσεις σε κάθε θέμα ώστε ένα κείμενο δικό μου κείμενο στο Ovi magazine να μην αποτελεί επέμβαση αλλά απλά ...ένα ακόμα κείμενο!

Αυτό που φαντάζομαι με ωθεί να γράψω και πολύ περισσότερο να αναφερθώ σε τρέχοντα γεγονότα είναι αφ’ ενός η απόσταση που με χωρίζει και που μετρά σε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, αφ’ ετέρου ο τρόπος που ενημερώνομαι για τα όσα γίνονται στην Ελλάδα και που είναι κυρίως οι εκδόσεις των online εφημερίδων ή οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που εκπέμπουν μέσω internet. οι ειδήσεις λοιπόν αποτελούνται από δυο στοιχεία αν αφήσουμε στην άκρη τα αθλητικά και περάσουμε στις καθαρά πολιτικές ειδήσεις, στο εσωτερικό και το εξωτερικό δελτίο. Για το εσωτερικό δελτίο φυσικά δεν υπάρχει άλλη σύγκριση ή πηγή άρα για το εξωτερικό δελτίο υπάρχει πληθώρα πηγών και αναφορών στο internet ώστε ακόμα και με μόνο την γνώση των αγγλικών να μπορείς να συγκρίνεις τις ειδήσεις από αυτούς που τα γνωρίζουν από ‘πρωτο χέρι.’ Και αυτό είναι γεγονός που το βιώνουν οι περισσότεροι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.

Δεν θέλω να αναφερθώ στα στραβά που βρίσκεις σε αυτή τη σύγκριση αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι συχνά σε κάνει να αμφιβάλεις και να αμφισβητείς τα όσα διαβάζεις και ακούς στο εσωτερικό δελτίο. Έτσι λοιπόν φτάνουμε στα συμβάντα της τελευταίας εβδομάδας με κέντρο την δολοφονία του διοικητού του ΙΚΑ, κυρίου Γιάννη Βαρθολομαίου. Με την δολοφονία δημιουργήθηκαν δυο τάσεις στα ΜΜΕ, από την μια αυτή που ήταν έτοιμη να χωθεί ολόκληρη στην κλειδαρότρυπα και από την άλλη μια άλλη που ήθελε πάση θυσία να προστατεύσει τα προσωπικά δεδομένα του διοικητού του ΙΚΑ και των δυο εμπλεκομένων οικογενειών πάνω από όλα σχεδόν σύσσωμη η δημοσιογραφική οικογένεια αυτοανακηρύχτηκε σε προστάτη των προσωπικών δεδομένων κρίνοντας πολύ πριν από την όποια έρευνα ότι η εξωσυζυγική σχέση του διοικητού ήταν προσωπικό θέμα.

Το ενδιαφέρον σε αυτή την ‘ενδοοικογενειακή’ δημοσιογραφική αντιπαράθεση είναι ότι αφ’ ενός μεν η συμμετέχοντες και στις δυο πλευρές ήταν αδιάφορης κομματικής η πολιτικής πλεύσης, έτσι ‘συντηρητικές’ και ‘προοδευτικές’ εφημερίδες και κανάλια βρέθηκαν να συμπλέουν στην υπεράσπιση των προσωπικών στοιχείων του διοικητού ενώ από την άλλη πλευρά αντίστοιχα ‘συντηρητικά’ και ‘προοδευτικά’ έντυπα και κανάλια δίναν την μάχη για την ‘ελεύθερη ενημέρωση.’ Ο τονισμός και τα εισαγωγικά είναι σωστά τοποθετημένα μιας και η ερμηνεία τους είναι καθαρά σημειολογική στη σύγχρονη Ελλάδα. Το άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι οι ίδιες ακριβώς εφημερίδες και κανάλια που με τόση μανία υπερασπίζονται σήμερα το δικαίωμα ενός δημοσίου προσώπου στη προσωπική του ζωή ένα μήνα πριν ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν την επιτροπή προστασίας προσωπικών δεδομένων γιατί αρνήθηκε να δώσει τα ονόματα κάποιων που με ‘ψευδείς’ (αναπόδεικτο και ατεκμηρίωτο μέχρι στιγμής) δηλώσεις, είχαν αποφύγει την στράτευση. Αυτό κρύβει μιας πολλαπλής μορφής υποκρισία.

Δεν ξέρω πως είναι ο στρατός σήμερα – και δεν ξεφεύγω από το θέμα – και δεν αμφιβάλω ότι λίγα έχουν αλλάξει, πιθανώς να τρώνε λιγότερο κοτόπουλο με ρύζι, αλλά αν είναι όπως ήταν όταν υπηρέτησα εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να είχα πάρει ανάβολη ή και να μην πάω ποτέ σε αυτό το τροχοπέδη ζωής που διαρκούσε στη δική μου περίπτωση δυο χρόνια κρατώντας σε μακριά από την ζωή και αποτροχιάζοντας κάθε βλέψη επαγγελματικής αποκατάστασης για άλλο ένα τουλάχιστον. Ενώ λοιπόν τα ΜΜΕ να κοιτάξουν για την αποκατάσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κάτι που υποχρεωτικά περνούν όλοι οι Έλληνες άρρενες βασιζόμενο σε νομικές διατάξεις του 1920 ήταν έτοιμα με διάφορες εθνοσωτήριες κραυγές να κατασπαράξουν αυτούς που δεν κάναν τίποτα περισσότερο από αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε όλοι μας. Όσο για την θεωρεία ότι ο στρατός είναι ένα μεγάλο σχολείο εγώ προτιμώ το σχολείο που θα με μάθει κάτι περισσότερο από το ότι εχω μια νόθα αδελφούλα που την λένε βόρειο Ήπειρο ή το μόνο που πραγματικά έμαθα από την στρατιωτική μου θητεία, τάβλι! Με έκπληξη λοιπόν πριν από ένα μήνα άκουγα αυτούς που σήμερα δηλώνουν προστάτες της προσωπικής ζωής να δηλώνουν πριν ξεκινήσουν την εκπομπή τους που υπηρέτησαν (κατά σύμπτωση όλοι υπηρετήσαν στο Σουφλί και εγώ ακόμα απορώ γιατί πάντα χτυπάγαμε διπλά νούμερα αφού ήμασταν τόσοι πολλοί) και στη συνέχεια με ύφος απόλυτου τμητού να σπιλώνουν με υπονοούμενα λόγο ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου ανθρώπους αδιαφορώντας για τις οικογένειες τους και τον κύκλο τους.

Επιστρέφοντας όμως στην περίπτωση του διοικητού του ΙΚΑ, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα δημόσιο πρόσωπο αλλά με έναν δημόσιο λειτουργό επιφορτισμένο με την διαχείριση δημοσίου χρήματος και με αποφάσεις που αφορούν την δημόσια υγεία, αποφάσεις που ο ίδιος και μόνο ο ίδιος έπαιρνε την ευθύνη μιας και από άλλη μια αποστροφή η διαστροφή του νόμου ο διοικητής του ΙΚΑ χαίρει της απολύτου ανεξαρτησίας όσον αφορά αποφάσεις προμηθειών. Η σχέση λοιπόν του εν λόγο διοικητή με τον σύμβουλο του επί των προμηθειών, σύμβουλο που ο ίδιος είχε επιβάλει κατά παράβαση της επιτηρίδας που διέπει το ίδρυμα μόνο σε σκέψεις και υποθέσεις θα μπορούσε να οδηγήσει. Και στην περίπτωση του ΙΚΑ αυτές οι προμήθειες ανέρχονται σε πολλά εκατομύρια ευρώ. Έτσι λοιπόν οι όποιες σκέψεις συνωμοσιών και υποθέσεων είναι απολυτά δικαιολογημένες.

Επιστρέφοντας στις αρχικές μου σκέψεις, νομίζω ότι τα ελληνικά ΜΜΕ πέσαν στη παγίδα που τα ίδια στήσαν χρόνια τώρα ακροβατώντας μεταξύ οικονομικών συμφερόντων, ψευτο-ηθικών διλημμάτων, πατριδολαγνείας (για να μην ξεχνάμε και την περίπτωση των Ιμίων που όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι ήταν έτοιμοι να μας στείλουν να πολεμήσουμε την Τουρκία οχυρωμένοι πίσω από τη δημοσιογραφική τους ταυτότητα και τις ‘απαλλαγές’ που τους δίνει το ‘λειτούργημα’) και ζωής πίσω από την κλειδαρότρυπα. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι ίδιοι εκπαιδεύσανε πια δυο γενιές ακροατές και αναγνώστες και τους κάνανε να ψάχνουν αυτήν ακριβώς την αμφισβητούμενη πραγματικότητα, δυστυχώς χωρίς επιστροφή!

Για ένα μαϊμού μπουφάν και μια πρόταση μομφής ρε γαμώτο!!!

Τελικά αυτό που μας ενώνει στην Ελλάδα δεν είναι η ΝΟΚΙΑ αλλά ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Κάτι σαν Ολυμπιακός Παναθηναϊκός. Οι υπόλοιποι είναι κάτι σαν ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Λάρισα, ΑΡΗΣ κλπ. την ίδια στιγμή αυτό ακριβώς που μας χωρίζει περισσότερο είναι ... ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου. Κάτι σαν να ταξιδεύεις Ωρωπό - Καστρί και με το που φτάνεις επιτέλους μετά από κορναρίσματα, ιδρώτα και αγωνία να ξαναγυρίζεις πίσω!

Η ίδια απόσταση από ότι φαίνεται στην αρχή χώριζε το άρθρο 16 με το άρθρο 24 αλλά με λίγη καλή προσπάθεια και από τις δυο πλευρές η απόσταση εκμηδενίστηκε και κατέληξε σε ...πρόταση μομφής δηλαδή πιάσε το αρνί και κούρευτο!!! Τώρα το μόνο που έμεινε στους πολιτικούς αρχηγούς είναι να καθίσουν αναπαυτικά και να παρακολουθήσουν το τελευταίο reality show, πίνοντας φραπέλαιο!!!

Αγαπητοί συντρεχαλητές στις μαραθωνίους του ίντερνετ μετά από χρόνια καταλήγω όλο και πιο πολύ να πιστεύω ότι ο πρώτος, πως λένε Charles I, ε λοιπόν ο Καραμανλής Ι είχε απόλυτο δίκιο, αυτή η χώρα είναι ένα τεράστιο φρενοκομείο και άντε να καταλάβει ο κάθε Φιλανδός τι συμβαίνει.

Παράλληλα με αυτά είναι και σε εξέλιξη ο αγώνας να αποκτήσει και ο κάθε νεοφιλελεύθερος Έλληνας μαϊμού μπουφάν, σε μπλε χρώμα και με διακριτό το σηματάκι του πολίστα την ώρα που τρώει την μπανάνα του συνεχίζεται από τον κ. Μιχαλολιάκο. Διαβάζοντας προσεκτικά την επιστολή που έστειλε απόστρατος αξιωματικός για την πολιτιστική έξοδο του κυρίου Μιαχαλολιάκου στην Βουλγαρία και το πολιτισμικό σοκ που προκάλεσε έμεινα με μια απορία που φαντάζομαι μοιράζονται μαζί μου και άλλα δέκα εκατομύρια Έλληνες. Τελικά τι έλεγαν οι αρχαίες γραφές του αστρολόγου; Θα γίνει αυτός ο γίγαντας πολιτισμού πρόεδρος της ΝΔ η οχι; Παράλληλα εκτός από τον να γίνεται γελοίος ο συγκεκριμένος κύριος σε βαλκανικό επίπεδο και στον ελεύθερο χρόνο του προσλαμβάνει και τα ‘δικά μας’ παιδιά στο υπουργείο άμυνας. Οποιαδήποτε άλλη του απασχόληση αγνοείται!!!

Ο πρωθυπουργός που υποχρεώθηκε από τον κύριο Παπανδρέου να αφήσει για λίγο το κρεβάτι σου στον Ωρωπό και το καλοψημένο γουρουνόπουλο που τον περίμενε – οποιαδήποτε ομοιότητα με τον θρυλικό σύντροφο του Αστερίξ είναι τελείως τυχαία, ο Οβελίξ είχε μυαλό! – και να πάει στη βουλή των Ελλήνων και τη παρασκευή και το Σάββατο και την κυριακή δημιουργώντας καινούργιο προσωπικό ρεκόρ χρόνου μακριά από τις παντόφλες του.

Δήλωση του «δεν πάμε για εκλογές» θα θεωρηθεί κλασική στο μέλλον και το λέω με βεβαιότητα χωρίς μαντικές ιδιότητες και χωρίς να εχω διαβάσει τα αρχαία ωροσκόπια που διάβασε ο κύριος Μιχαλολιάκος.

Τώρα που το ξανασκέφτομαι ο Μιχαλολιάκος κατάφερε να παραγκωνίσει ακόμα και αυτόν τον γίγαντα τον Πολύδωρα. Αλλά για να επιστρέφουμε στις μαντικές ικανότητες του πρωθυπουργού ας το αφήσει καλύτερα για κάποιον άλλον γιατί η μέχρι τώρα ιστορία έχει αποδείξει ότι όποτε Έλληνας πρωθυπουργός είπε ότι δεν θα γίνουν εκλογές ήταν το σύνθημα για την έναρξη της προεκλογικής περιόδου.

Και σαν να μην φτάνανε αυτά να σου στη μέση και η Κύπρος εξοργισμένη με την ...γκρίζα αντίδραση των ΗΠΑ στα όσα είπε και έκανε η Τουρκία τον τελευταίο καιρό σε σχέση με τη Κύπρο και τους γείτονες της. Και βέβαια εδώ δεν μπορείς παρά να αναρωτιέσαι, γιατί βρε αδέρφια εσείς δηλαδή τι αντίδραση περιμένατε; Εμπριμέ και καρουδάκια; Γιατί δεν μας λέτε και μας να καταλάβουμε; Δηλαδή τόσα χρόνια και ακόμη να καταλάβετε ότι οι Αμερικάνοι σας βλέπουν σε film noir και τώρα ξαφνικά περιμένετε να σας δουν σε Technicolor; Εδώ ταιριάζει πάλι το πιάσε το αυγό και κούρευτο.

Και για να τελειώσουμε νομίζατε ότι θα ξέχναγα τον Χριστόδουλο; Που θα πάει αυτό το site χωρίς την ευλογιά του πολυλογότατου και πολυπαρλαευλογημένου αρχιερέα και μιας και μιλάμε για αρχιερέα γιατί τον πείραξε αν οι παγανιστές λάτρεις του δωδεκαθέου κάναν τελετές στο ναό του Δία; Μήπως θέλει να βάλει χέρι και σε κείνο το παγκάρι;

Πόσα είναι τα άρθρα;

Αγαπητοί συντρεχαλητές στις skate-λεωφόρους του internet αποφάσισα επικαλούμενος την τρέχουσα επικαιρότητα να επανέλθω κάνοντας μια εις βάθος αναφορά στα άρθρα! Φυσικά ένας φιλόλογος θα ήταν ο πιο κατάλληλος αλλά προς το παρόν βολευτείτε με τον Φιλανδό γιατί όπως και η γνωστή παροιμία όλοι χρειαζόμαστε το Φιλανδό μας!

Τις τελευταίες μέρες αναζωπύρωσε πάλι η συζήτηση για το άρθρο 16 και εγώ αμήχανος άρχισα μια έντονη έρευνα γκουγκλάροντας ολ αράουντ να βρω τι έγιναν τα υπόλοιπα 15 άρθρα και αν υπάρχει και δέκατο-έβδομο άρθρο! Και έτσι βρήκα ότι εκτός από τα βασικά άρθρα, ο – η – το υπάρχουν και σειρά άλλα άρθρα, όπως το τέταρτο άρθρο που είναι το ρε! Γενικά δεν έχει γένος και κολλάει παντού, που πας ρε! Πως είσαι έτσι ρε! Τον Χριστόδουλος σου ρε!

Στη τελευταία περίπτωση έχουμε τη χρήση διπλού άρθρου και συγνώμη για το ότι υποχρεούμαι να ...πηδήξω αλλά εκτός από το ρε έχουμε και το άρθρο νούμερο έτσι απλά νούμερο – γενικά και αόριστα, Χριστόδουλος. Αυτό είναι άρθρο καταχρηστικό και ευλογημένο. Υπάρχουν άρθρα του κώλου, υπάρχουν και άρθρα ευλογημένα, το άρθρο Χριστόδουλος πάει παντού!

Μετά είναι το άρθρο μωρή! Θα μπορούσε να είναι το θηλυκό του άρθρου ρε αν δεν αναφερόταν και σε κότες και οι κότες δεν έχουν γένος. Η έκφραση, μωρή κότα διαιτητή αναφέρεται σε αρσενικό μιας και οι διαιτητές από εποχής παράγκας και προ παράγκας είναι μόνο αρσενικού γένους, τουλάχιστον έτσι δηλώνουν κι ως γνωστόν στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις. Ακολουθούν τα άρθρα οικονομία, παραοικονομία. Είναι άρθρα αχρησιμοποίητα και ...πολυχρησιμοποιημένα. Είναι άρθρα της αναφοράς. Αναφέρομαι σε οικονομικά θέματα, ανιούσα οικονομία, οικονομικές παροχές! Στη τελευταία περίπτωση χαρακτηρίζεται και άρθρο ουτοπικό.

Ακολουθούν τα άρθρα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει και ενδιάμεσο άρθρο που ακολουθεί από ανάγκη και είναι το ωχ! Περιστασιακά συνοδεύεται και από τα, ωχ μανούλα μου, ωχ παναγία μου που αποδεικνύει ότι ο Έλληνας έχει στενούς δεσμούς με την οικογένεια και την θρησκεία να τος πάλι ο Χριστόδουλος!!! Πολλές φορές γίνεται και συνδυασμός όπως για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ/ΝΔ σου μωρή κότα Χριστόδουλε με ανεξέλεγκτα αποτελέσματα όπως για παράδειγμα ο αρχιεπίσκοπος να ανακοινώσει ότι ...ανησυχεί!

Όταν ανησυχεί ο αρχιεπίσκοπος ανησυχεί η δεξιά μας. Γιατί ποιο γκάλοπ είδε ο μακαριότατος και ανησυχεί; Προηγείται ο καραμανλης ή προηγείται ο Κωστάκης και δεν εννοώ τον έξω από δω, τον γρουσουζομάρτυρα!

Αισίως φτάσαμε τα δέκα άρθρα και ακολουθούν τα άρθρα ουστ και δικαιοσύνη. Αυτά κι αν είναι αχρησιμοποίητα! Από το 1821 οι Έλληνες έχουν να πουν ουστ και όσο για τη δικαιοσύνη ...είναι τυφλή, κουφή και σε κώμα!!! Το άρθρο 13 παραλείφθηκε για προληπτικούς λόγους, κατά περιόδους έχει χρησιμοποιηθεί με άλλα υποκοριστικά όπως, προδότης, αποστάτης, γκαντέμης και άλλα παρόμοια. Το άρθρο 14 είναι εναλλακτικό, αυτή την εποχή λέγεται και της στρατεύσεως ή της αναβολής ή και το άρθρο της τέχνης που οι γλείφτες κυριαρχούν! Το άρθρο 15 είναι αφιερωμένο στην ελληνική αστυνομία! Περισσότερα σε άλλο post και μετά από πολύ στοχασμό! Η ελληνική αστυνομία είναι ένα άρθρο από μόνη της αφού κατάφερε να κάνει τη βλακεία επιστήμη με master σε ελληνικό ιδιωτικό κολέγιο που στεγάζεται στην Ρηγίλλης ενίοτε στη Ραφήνα!

Και έτσι φτάσαμε στο άρθρο 16, το επονομαζόμενο και άρθρο της ζήλιας! Μάλιστα, άρθρο της ζήλιας γιατί αγαπητοί Έλληνες συντρεχαλητές στις skate-λεωφόρους του internet δεν έχετε ακόμη καταλάβει τι συμβαίνει. Βρε αθώα μου ποιος Έλληνας σύγχρονος πολιτικός έχει τελειώσει ελληνικό πανεπιστήμιο; Από τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το Ηνωμένο Βασίλειο και τη Σουηδία ...κανένας!!! δηλαδή τι περιμένετε εσείς τώρα; Να σας αφήσουν έτσι να ζηλεύετε; Να μην σας δώσουνε τα φώτα που πήρανε και οι ίδιοι άλλο αν στη συνέχεια κάψανε τις λάμπες. Βρε αθώα μου (άρθρο νο4) γιατί αντιδράτε σε αυτούς που θέλουν να σας βγάλουν από την απομόνωση του ελληνικού πτυχίου σας; Γιατί δεν θέλετε κι εσείς να έχετε ένα πτυχίο δια τηλεφώνου από Αμερική;

Βρε αθώα μου θέλετε να τους βλέπετε απλά να κάνουν αρπαχτές και κουμπαριές κι εσείς απλά να ζηλεύετε; Δεν καταλαβαίνετε ότι με την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων όλοι θα γίνουμε ίσοι; Αχ αθώα μου!!!

Καλή χρονιά σε όλους σας!!!

Έτσι για να θυμηθώ κι εγώ κάποια ...άλλη χρονιά που δούλευα για πρωινή ... πολύ πρωινή εφημερίδα και γνωστό ...τρωκτικό!!!

Καλή χρονιά να έχετε όλοι σας, οι οικογένειες σας και όλοι όσοι αγαπάτε!

Οι ευχές και από το Ovi magazine και από τους ... It’s all Greek to me!!!

Καλή χρονιά!!!