Κυριακή, Νοεμβρίου 18, 2007

Η πορεία

Αναδημοσίευση άρθρου από το Ovi magazine

Η πορεία του 1980 για το Πολυτεχνείο, ήταν η τελευταία που συμμετείχα και τα γεγονότα εκείνης της ημέρας μπερδεύονται πολλές φορές στο μυαλό μου με τα γεγονότα του οδυνηρού πρώτου Πολυτεχνείου. Μέχρι τότε είχα συμμετάσχει σε όλες τις πορείες για την επέτειο και επειδή από τότε διαστήματα έλειπα εκτός Ελλάδας επέστρεφα πάντα για την πορεία μιας και ένιωθα ότι ακόμα και η μηδαμινή παρουσία μου ήταν σημαντική για να δείξει σε ένα κράτος που απλά είχε αλλάξει ρούχο ότι οι νέοι άνθρωποι είναι εδώ για να προστατεύσουν το δικαίωμα στη δημοκρατία.

Ίσως αυτό το παραπάνω να σας φαίνεται πολύ πομπώδες αλλά η απόσταση των σχεδόν τριάντα χρόνων το κάνει να φαίνεται έτσι, η δε πραγματικότητα των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης ήταν τελείως διαφορετική από ότι περιγράφουν τα ...στρογγυλοποιημένα βιβλία της ιστορίας ή το πνεύμα 'εθνικής εορτής' που έχει σκεπάσει την επέτειο του πολυτεχνείου τα τελευταία είκοσι χρόνια. Ναι το ΚΚΕ είχε νομιμοποιηθεί, και οι πρωταίτιοι της δικτατορίας, Παπαδόπουλος, Μακαρέζος, Ιωαννίδης κ.α. βρισκόντουσαν στις φυλακές, αλλά ο χωροφύλακας που μάζευε τα παιδάκια για 'αναγνώριση ταυτότητας', ο χαφιές της γειτονιάς μόνιμα αραγμένος στο καφενείο και ο μπάτσος-ασφαλίτης ήταν εκεί και γι αυτούς τίποτα δεν είχε αλλάξει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου συνέχιζε να είναι η καταστροφή της Ελλάδας και οι κομμουνιστές έπρεπε η να εκτελούνται η να σταλθούν στη Βουλγαρία για να μάθουν.

Την πρώτη φορά που με συνέλαβαν μεταδικτατορικά, έγινε για 'αναγνώριση ταυτότητας' και με μετέφεραν στο αστυνομικό τμήμα του Βύρωνα, εκεί μετά τα πρώτα χαστουκάκια και το μπάτσικο χιούμορ, 'μήπως να σε φωνάζουμε Θανασούλα, με αυτά τα μαλλιά;' με αφήσανε στο γραφείο με ένα ανθυπασπιστή γύρω στα πενήντα. Το πρώτο χαστούκι ήρθε με την παρατήρηση ότι δεν τον κοιτάζω στα μάτια, στο πέμπτο είχα χάσει τις ερωτήσεις. Κάποια στιγμή και με την επέμβαση ενός άλλου ηρεμούν τα πράγματα και εγώ κάθομαι πάλι στην καρέκλα με το αυτί να τρέχει αίμα από κλωτσιά. 'κοίταξε αγόρι μου, όλοι μας ξέρουμε την οικογένεια σου και ξέρουμε ότι κατά βάθος είσαι καλό παιδί που απλά έχεις παρασυρθεί, έχουμε πάρει τηλέφωνο και τον πατέρα σου και έρχεται να σε παραλάβει σε λίγο αλλά να ξέρεις ότι τον έχουμε ενημερώσει για τα πάντα. Ξέρει για την Τετάρτη που μοίραζες εφημερίδες στο γυμνάσιο του Υμηττού...' και για δέκα λεπτά μου έλεγε ακόμα και πότε ή πως είχα κατουρήσει τους τελευταίους δυο μήνες. Ο πατέρας μου πραγματικά ήρθε και με μάζεψε, όταν φτάσαμε στο σπίτι πιθανώς παλεύοντας μέσα του με το μόνο του επιχείρημα, θα καταστρέψεις το μέλλον σου και τη ζωή σου, σήκωσε το χέρι του να με χαστουκίσει και μόνο η εικόνα του χεριού που ερχόταν στο πρόσωπο μου μετά από τα χέρια του μπάτσου μου φάνηκε αστείο και έβαλα τα γέλια, υστερικά γέλια. Η ανάμνηση από το βλέμμα του τρομαγμένου πατέρα μου έμεινε μέσα μου πιο πολύ από τον μπάτσο που έτσι κι αλλιώς είχαμε την ευκαιρία να ...ξανασυναντηθούμε!

Χρησιμοποίησα αυτό το προσωπικό παράδειγμα για να σας δώσω να καταλάβετε ότι ναι τα πράγματα είχαν αλλάξει αλλά δεν είχε έρθει ξαφνικά και η τέλεια δημοκρατία και φυσικά αριστερά και ΠΑΣΟΚ που τότε φωνάζανε για εκκαθάριση σε όλο το δημόσιο είχαν δίκιο. Πρωθυπουργός της χώρας το 1980 ο Γεώργιος Ράλλης, μπορεί να ήταν ένας έντιμος δεξιός και το έχω ακούσει και διαβάσει πολλές φορές, αλλά στην ουσία πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης με υπουργούς όπως ο Γεώργιος Σταμάτης υπουργός Δικαιοσύνης, ο Δημήτριος Δαβάκης υπουργός δημοσίας τάξεως, προσωπικότητες που κάνουν ακόμα και τον Βύρωνα Πολύδωρα να φαίνεται σοσιαλιστής και μεγαλοστελέχη της ΝΔ όπως ο Θεοτόκης, υμνητής όλων των τέως, ένστολων και με κορόνα και αντικομμουνιστής σε σημείο να βλέπει στα πάντα κομμουνιστικές συνωμοσίες. Αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούσαν λοιπόν και φυσικά κατεύθυναν, μας αρέσει δεν μας αρέσει να το ομολογούμε, ένα μεγάλο κομμάτι του λαού που έβλεπε με φόβο ακόμα και τον Αντρέα και φυσικά δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν αν άλλαζαν ένα σύστημα που στηριζόταν και έθρεφε ακριβώς αυτές τις φοβίες και στα μάτια του ήταν και το μόνο που μπορούσε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο.

Έτσι λοιπόν όταν κατεβαιναμε στη πορεία του Πολυτεχνείου τα πρώτα χρόνια, η δικτατορία ήταν ακόμα ζωντανή και φρόντιζε με δεκάδες τρόπους να μας υπενθυμίζει την παρουσία της. Παράλληλα με τις αλλαγές που προσπαθούσε να επιβάλλει ο Ράλλης στη παιδεία το σύνθημα, ψωμί – παιδεία – ελευθερία ήταν απόλυτο, ήταν εδώ! Το 1980 ήταν και η Κύπρος που μας έκαιγε και γι’ αυτό είχε απαγορευτεί η πορεία να φτάσει μέχρι την Αμερικανική πρεσβεία.

Όλοι έχετε ακούσει για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, σε μια συζήτηση που είχα με αγαπημένο φίλο καθηγητή στην τελευταία μου επίσκεψη στην Αθήνα μου είπε ότι την επέτειο του Πολυτεχνείου στα σχολεία διαβάζουν ένα-ένα τα ονόματα των παιδιών που πέσαν μέσα στο Πολυτεχνείο. Δεν θέλω να πέσω στα καραγκιοζιλίκια και τις ανοησίες του ανιστόριτου Καρατζαφέρη αλλά ήταν πολλοί περισσότεροι. Αυτά ήταν τα παιδιά που μνημονεύονται ήταν τα παιδιά που πέσαν μέσα ή γύρω από το Πολυτεχνείο, για το σώμα του νεαρού νεκρού που έμεινε για τρεις ώρες στην Καλυδρομίου είμαι σίγουρος δεν σας έχει πει κανένας παρ' όλες τις πολλαπλές μαρτυρίες ακόμα και κατοίκων. Τον τσουβαλιασανε και χάθηκε χωρίς κανένας να μάθει το όνομά του. Την κοπέλα που έτρεχε στη Σόλωνος και έπεσε μετά από ένα πυροβολισμό κανένας δεν έμαθε το όνομα της και δεν θα μετρηθούν σε κανένα προσκλητήριο ηρώων. Την κοπέλα που συνέλαβαν μια βδομάδα μετά στο Παγκράτι, κοντά στη πλατεία του Δεληολάνη γιατί είχε στο σπίτι της δίσκους του Θεοδωράκη και προκηρύξεις που χάθηκε και όσο και να ρωτάγαμε μετά τη μεταπολίτευση που βρισκόταν δεν υπήρχαν απαντήσεις, οι μαρτυρίες που ήρθαν από τον Έβρο όταν τσουβαλιάζανε τους φοιτητές και άλλες μαρτυρίες από τα Γιάννενα, για τις αυτοκτονίες και τα 'ατυχήματα' κανένας δεν θα σας μιλήσει και για τα δεκάδες βασανισμένα και βιασμένα κορμιά που κυκλοφορούν ανάμεσα σας κανένας δεν θα κάνει προσκλητήριο. Για μας όμως που περπατάγαμε αργά εκείνο το απόγευμα προς την βουλή ήταν ζωντανές αναμνήσεις, είχαν πρόσωπο, φωνή και πολλές φορές όνομα. Προσθέστε σε αυτούς και τα παιδιά που χαθήκανε στη Κύπρο και ίσως για ένα ελάχιστο δευτερόλεπτο να νιώσετε τι κουβαλάγαμε στις πλάτες μας.

Η πορεία για το Πολυτεχνείο του 1980 ήταν για πολλούς λόγους περίεργη για μένα, ήμουνα μαζί με τα παιδιά της Αυγής, παιδιά ... ο Γιάνναρος, ο Χατζησωκράτης, ο Χρυσοστωμίδης (ο πατέρας), ο Σπυρόπουλος, ο πολύ αγαπημένος μου φίλος ο συγχωρεμένος ο Γιώργος Σιδέρης, μαζί κρατάγαμε με σκίτσα και γελοιογραφίες την Αυγουλα, και πολλοί άλλοι από την τότε χρυσή γενιά της μεταπολιτευτικής Αυγής. Στη πορεία ήμασταν πάντα από τους τελευταίους (γιατί πάντα είναι πρώτοι αυτοί που δεν έχουν καμιά σχέση, πάντα με βασάνιζε) και από τότε τα ΜΑΤ το είχανε κάνει παράδοση να 'μαλακώνουν' τα γκλομπ τους στις πλάτες του ΚΚΕ εσ. Τέλος πάντων είχε προηγηθεί μια ένταση έξω από το Πολυτεχνείο, πολλοί από εμάς είχαμε εκνευριστεί από τα πολλά περίπτερα που πουλούσαν αναμνηστικά, κόκα κόλα, σουβλάκια και τοστ, μόνο οι αφίσσες ...με την ευγενή χορηγεια της κόκα κόλας έλειπαν αλλά δώσαμε τόπο στην οργή και συνεχίσαμε. Κάποια στιγμή υπήρξε μια έντονη αναταραχή, οι γνωστοί άγνωστοι υπάρχουν από τότε και τότε τους ξέραμε ποιοί ήταν αλλά ...τέλος πάντων. Και μετά ήρθε ο πανικός, είχανε σκοτώσει μια κοπέλα.

Τρόμαξα, το μόνο που σκεπτόμουν ήταν ...όχι πάλι γαμώτο και άρχισα να τρέχω όπως τρέχαν όλοι μέσα σε ένα χαμό από καπνογόνα και φωνές. Δεν θέλω να περιγράψω τι συνέβη μετά, έφαγα πολύ ξύλο μιας και κάποια στιγμή βρέθηκα να περνάνε κυριολεκτικά από πάνω μου μια διμοιρία των ΜΑΤ που πετάχτηκε από κάποιο στενάκι που είχα κατευθυνθεί. Πολύ αργότερα το ίδιο βράδυ έμαθα ότι οι νεκροί ήταν δυο. Δεν μπόρεσα να το αντέξω.

Αυτή ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκα σε πορεία για το Πολυτεχνείο και εκτός από τον πόνο που μου προκαλεί ακόμα και σήμερα ο θάνατος αυτών των δυο παιδιών εκείνο το βράδυ ένιωσα ότι κάτι είχε αλλάξει. Όλα είχαν γίνει μια καλογραμμένη χορογραφία, το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ με τα συνδικάτα τους μπροστά να μαλώνουν σε ποιον ανήκει το Πολυτεχνείο, εδώ ακόμα και το ΕΚΚΕ ζητούσε μερίδιο και από πίσω τα περίπτερα με ροδάκια να πουλούν κόκα κόλα, σουβλάκια και αναμνηστικά μπρελόκ. Στο τέλος τα ΜΑΤ και οι γνωστοί άγνωστοι και όλα αυτά τα πρόσωπα και οι φωνές να μένουν μόνο στους εφιάλτες μου. Το Πολυτεχνείο είχε γίνει εθνική εορτή και όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια μια καλή ευκαιρία για τριήμερο. Σύμπτωση; Μέρες μετά τα γεγονότα ο Γεώργιος Σταμάτης, υπουργός Δικαιοσύνης κατηγόρησε στη Βουλή τον Ρήγα Φεραίο οτι ...υποθλάπτει τα αναρχικά στοιχεία!!!

Από αυτή τη γενιά που έζησε το Πολυτεχνείο και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης κάποιοι εξαργύρωσαν την συμμετοχή τους, σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνω από τους επώνυμους την Μαρία Δαμανάκη και τον Ανδρουλάκη που μέσα στις ιδιομορφίες τους δεν έπαψα να τους αγαπώ. Κάποιοι άλλοι όμως το κάνανε, δυστυχώς αυτοί που πήρανε τα πιο πολλά αργύρια και είναι αυτοί που δεν ήταν εκεί, ούτε όταν έγινε ούτε μετά, απλά περάσανε ...απ’ έξω, είναι αυτοί που και τώρα και σε κάθε επέτειο σηκώνουν τη σημαία του Πολυτεχνείου. Είναι αυτοί που θα πάνε στη πορεία και μετά θα πάνε για ουζάκια και παϊδάκια ξεχνώντας ότι για κάποιους άλλους αυτή είναι μια βραδιά δακρύων και πόνου και καλύπτουν την άγνοια τους και την αδιαφορία τους με επαναστασιόμετρα και αριστερόμετρα που μετράνε συμμετοχές στην πορεία. Όταν η δημοκρατία θα χρειαστεί πάλι αυτοί οι ανώνυμοι τα μη κομματόσκυλα θα δώσουν το αίμα τους ενώ όλοι αυτοί θα καίνε τους κουβάδες από τις αφισοκολλήσεις και τις προκηρύξεις μπας και βρει κανένας αποδεικτικά στοιχεία.

Ελπίζω να μην έδωσα την αίσθηση πίκρας, όλα εξελίσσονται με τον ένα η με τον άλλο τρόπο και αυτό είναι χρόνια τώρα που έχω μάθει να αποδέχομαι, απλά ελπίζω αυτή τη φορά να μην γίνουν φασαρίες και κάποιος κάπου αντί να πάει για ουζάκια να ανάψει ένα κερί θύμησης για τα παιδιά που πεθάναν εκείνη την περίοδο. Εγώ αυτό κάνω από το 1980 μέχρι σήμερα!

Παρασκευή, Νοεμβρίου 16, 2007

Ανδρέα ...χάσαμε!

Αναδημοσίευση άρθρου από το Ovi magazine

Με έκπληξη και χωρίς να το κρύβω με σοκ, τόσο τη Kυριακή 11 Νοεμβρίου το βράδυ όσο και όλες τις επόμενες μέρες άκουγα από το ραδιόφωνο διάφορους να φωνάζουν σε κάθε τόνο ...νικήσαμε και ήθελα τόσο πολύ να φωνάξω, ποιοι νικήσατε, ποιον νικήσατε; Και αυτά μέχρι που με αποστομώσανε όλοι μαζί εν χορό, νίκησε η δημοκρατία!!!

Είναι σίγουρα η απόσταση που μας χωρίζει, είναι και τα πολλά χρόνια που λείπω από την Ελλάδα, πρέπει να φταίει και η έλλειψη από σουβλάκι γιατί κάτι δεν πάει καλά με όσα συνέβησαν τον τελευταίο καιρό στο ΠΑΣΟΚ και μπόρεσα να παρακολουθήσω μόνο από το ραδιόφωνο. Αυτές οι άναρθρες κραυγές μου θύμισαν ένα παρελθόν που πολλοί θα θέλαμε να ξεχάσουμε και που με πόνο μας θύμισε στα βιβλία του ο Χρόνης Μίσσιος.

Για να πάρουμε λοιπόν τους υποψηφίους που αναμετρήθηκαν σε αυτή την πρωτοφανή μάχη για εκλογή προέδρου στο Ελληνικό σοσιαλιστικό κίνημα. Η χρήση της λέξης 'πρωτοφανής' είναι ηθελημένη και θα επανέλθω στη συνέχεια. Ο Γιωργάκης ήταν ο πρώτος και βασικός υποψήφιος. Μετά από τρία χρόνια προεδρίας του κόμματος και έχοντας επανειλημμένα γνωρίσει την ήττα από το συντηρητικό κόμμα, θεώρησε ότι αιτία της αποτυχίας ήταν η μη ανανέωση που είχε στο μυαλό του και που δεν είχε αρκετό χρόνο για να εφαρμόσει. Έτσι κάνοντας το καταπληκτικό, το βράδυ των εκλογών και μετά την αναγνώριση άλλης μιας ήττας από το συντηρητικό κόμμα ζήτησε ανανέωση της εντολής προεδρίας από το κόμμα με ένα τρόπο μάλλον αλαζονικό πιστεύοντας ότι θα είναι ο μόνος διεκδικητής ή καλύτερα πιστεύοντας ότι η προεδρία ήταν κληρονομικό δικαίωμα και η κάρτα γιος του ιδρυτή του δίνει το δικαίωμα σε άπειρες ευκαιρίες.

Η άμεση αντίδραση του Βενιζέλου μπορεί να εξέπληξε λίγους αλλά σίγουρα ξάφνιασε έναν, τον Γιωργάκη και γι αυτό και οι πρώτες σπασμωδικές κινήσεις. Μέσα στις επόμενες μέρες ο Γιωργάκης συγκέντρωσε γύρω του το πρώτο κύκλο ακολούθων που ναι μεν σε μεγάλο ποσοστό ήταν νέοι που ο ίδιος είχε προωθήσει στον κομματικό μηχανισμό αλλά παράλληλα και παλαιά στελέχη που θύμιζαν αυτό ακριβώς που φώναζε ότι ήθελε να αλλάξει, το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ, το ΠΑΣΟΚ των ποιο αθλίων στελεχών σε επίπεδο τραμπούκων όπως ο Τζουμάκας. Υπήρξαν και ...έκτακτοι καλεσμένοι όπως ο δωσ' τα όλα Τσοβόλας για να συμπληρώσουν το πάνελ της ανανέωσης. Τέλος παραδοσιακά στελέχη όπως ο Λαλιώτης και ο Πάγκαλος με την εδώ πατάω και εκεί βρίσκομαι Βάσω συμπληρώσανε την ανανέωση.

Η όλη εικόνα της 'προεκλογικής' εκστρατείας του Γιωργάκη θύμιζε ...άλλες εποχές, κάτι από μάρκετινγκ δεκαετίας ογδόντα, κάτι από τις ανάλογες μάχες του πατέρα του είτε όταν προσπαθούσε να επιβληθεί σαν τη λύση στη Ένωση Κέντρου μετά τον ανένδοτο με τον πατέρα του να παραπαίει, είτε στη δεύτερη περίοδο του ΠΑΣΟΚ όταν ξεκινήσανε οι πρώτες σοβαρές αμφισβητήσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που πολλοί μίλησαν για τη οικογένεια σαν τον κύριο συμβουλάτορα του Γιωργάκη, η οικογένεια Παπανδρέου συμπεριλαμβανομένης και της Μαργαρίτας ζούσε στιγμές παλιάς έντασης και δόξας.

Δεύτερος υποψήφιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο Βαγγέλης ποτέ δεν έκρυψε τις φιλοδοξίες του ακόμα και την περίοδο που ο Αντρέας ήταν ζωντανός και καλά έκανε, με το που του δόθηκε λοιπόν η ευκαιρία απλά την άρπαξε. Απλά την άρπαξε με τόση ταχύτητα, λεπτά μετά τις δηλώσεις του Παπανδρέου ώστε να δημιουργήσει μια σειρά από αντιδράσεις που πολύ πιθανόν δεν θα ήθελε να υπάρξουν. Πρώτα από όλα πόλωσε την κατάσταση με αποτέλεσμα άλλα στελέχη που θα θελαν να συμμετάσχουν στην κούρσα να οπισθοχωρήσουν, ειδικά αφού από ότι φάνηκε στις πρώτες μετρήσεις ηγείτο της μάχης με μεγάλη διαφορά. Για παράδειγμα ο Πάγκαλος θα ήθελε πολύ να είναι υποψήφιος και η Διαμαντόπουλου αλλά και οι δυο σταματήσανε μπροστά στην ορμή του Βενιζέλου. Κατ' εμένα το πρώτο λάθος του Βενιζέλου, θα έπρεπε να περιμένει τουλάχιστον μια μέρα μέχρι να καταλάβει που το πηγαίναν και οι υπόλοιποι. Αποτέλεσμα αυτής της βιασύνης του ήταν ο Πάγκαλος παρ' όλα τα κοινά του με τον Βενιζέλο να περάσει στο απέναντι στρατόπεδο και με τη γνωστή του μπουλτνόζια μέθοδο να επιτεθεί συχνά στον Βενιζέλο με αποτέλεσμα να συσπειρώσει αυτά τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που αρέσκονται στο στυλ Πάγκαλος-Βενιζέλος, όσο και αν οι δυο τους το αμφισβητούν οι ομοιότητες τους είναι πολύ περισσότερες από τις διαφορές τους, θεωρητικές και εμφανισιακά.

Ο Βενιζέλος κατηγορήθηκε συχνά για αλαζονικό ύφος και ήθος αλλά αυτό ακούγεται σαν ανέκδοτο σε ένα κόμμα που την αλαζονεία την έχει κάνει επιστήμη, από που να ξεκινήσω από τον Κατσιφάρα και τον Τσοχατζοπουλο ή από τους τρομακτικούς Πάγκαλο και Βάσο Παπανδρέου για να τελειώσω στον θερμό υποστηρικτή του αντικυβερνητικού ΠΑΣΟΚ τον Τζουμάκα και θρέφει φυτώρια για την συνέχεια. Σε αυτό το ΠΑΣΟΚ, το υπαρκτό ΠΑΣΟΚ η αλαζονεία είναι η επιβεβαίωση, είναι κάτι σαν, είμαι αλαζόνας άρα υπάρχω. Ο Βενιζέλος λοιπόν δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Εντυπωσιακό αλλά κανένας δεν κατηγόρησε τον Παπανδρέου για αλαζονεία όταν δήλωνε ότι μόνο αυτός ξέρει τις αλλαγές που χρειάζονται και μόνο αυτός μπορεί να τις εφαρμόσει.

Τα λάθη του Βενιζέλου ήταν κυρίως επικοινωνιακά, πρώτο προσπάθησε να κάνει μια κούρσα για έναν, συγκέντρωσε όλες τις ευθύνες και τις αποφάσεις συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα και τα βέλη και αυτό το έκανε πιστεύοντας ότι ο κόσμος θα μπορούσε να δει ότι το αντίπαλο στρατόπεδο ήταν πνιγμένο μέσα στις αντιφάσεις των στελεχών του. Ο Πάγκαλος και η Διαμαντοπούλου υποστηρίζουν τον Παπανδρέου μόνο και μόνο για να κερδίσουν χρόνο και να απομονώσουν τον Βενιζέλο από μελλοντικό αντίπαλο, και οι δυο ξέρουν ότι ο χρόνος του Γιωργάκη έχει ημερομηνία λήξεως. Ο Γιωργακης κατηγορεί το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα αγκαλιάζεται με τον Τσουμακα και καλεί τον Τσοβολα σε συστράτευση. Ήρθε και ο καφές και κατέστρεψε τα πάντα, κάτι που η πλευρά του Παπανδρέου χειρίστηκε με μεγάλη δεξιοτεχνία. Ο Βενιζέλος πλήρωσε τον πιο ακριβό καφέ στη σύγχρονη ελληνική πολιτική ιστορία.

Το δεύτερο λάθος του Βενιζέλου ήταν ότι αποφάσισε να φανεί τζέντλεμαν όταν του έριχναν λάσπη και η αλήθεια είναι ότι ρίχτηκαν άπειροι κουβάδες. Με σοκ και έκπληξη άκουγα ένα βράδυ φίλο, στέλεχος από την παπανδρεϊκό πλευρά να μου εκμυστηρεύεται το μεγάλο μυστικό με το επώνυμο του Βενιζέλου. Χωρίς να έχω κάποιο στοιχείο αμέσως ένιωσα ότι επρόκειτο για ψέμα, δυστυχώς ήμουν η εξαίρεση και ο Βενιζέλος χρειάστηκε την βοήθεια του νόμου και σειρά από δηλώσεις που σαφώς το έφθειραν για να αποδείξει ότι δεν είναι ...ελέφαντας. Στη συνέχεια υπήρξαν ακόμα και παρατηρήσεις για το πάχος του αλλά αυτό είναι παλιό Παπανδρεϊκό κόλπο, ας μην ξεχνάμε ότι ο Αντρέας είχε κατηγορήσει τον Σάκη Καράγιωργα για ...κουλοχέρη μιας και του έλειπε ένα δάχτυλο. Αυτό από ένα κόμμα και ένα αρχηγό που διατυμπανίζει την εναντίωση του σε κάθε μορφής κοινωνικού ρατσισμού.

Η λάσπη επεκτάθηκε και στα οικονομικά, πολιτικά και εκδοτικά διαπλεκόμενα φέροντας τον Βενιζέλο στο κέντρο τους. Άλλο ΠΑΣΟΚικό ανέκδοτο αυτό. Τα ελληνικά ΜΜΕ για δεκαετίες τώρα από την εποχή του Γέρου Παπανδρέου παίζουν με τη οικογένεια, Λαμπράκης και Μπόμπολας υπήρξαν και είναι ταγμένοι σε ότι Παπανδρεϊκό, η Χρήστου Λαδά για χρόνια υπήρξε ο μόνιμος υποστηρικτής των ιδεών τους. Στις δεκαετίες κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ ο δεξιός τύπος ουσιαστικά χάθηκε άρα διαπλεκόμενα με τον τύπο είναι κάτι κατ' εξοχήν ΠΑΣΟΚικό και δει παπανδρεϊκό. Για τα οικονομικά διαπλεκόμενα ας μην πάμε μακρυά, λίγα χρόνια και μερικές δεκάδες κουτιά ...πάμπερς φτάνουν!

Ο Βενιζέλος αδικήθηκε σίγουρα, δεν είχε την ευκαιρία να δείξει αυτό που είναι η αυτό που θα ήθελε να δείξει αλλά και ο ίδιος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το αποτέλεσμα, αλλά είναι νέος και ο κόσμος ξεχνάει, σίγουρα θα έρθει η δεύτερη ευκαιρία, αν την εκμεταλλευτεί η θα καθίσει στη γωνιά σαν τον Πάγκαλο αυτό είναι δική του απόφαση, προς το παρόν και για χάρη της ενότητας του ΠΑΣΟΚ ο μόνος δρόμος που του μένει είναι να σιωπήσει για ένα διάστημα, εάν φυσικά δεν έχει πάρει την απόφαση να ακολουθήσει τη δικιά του ξεχωριστή πορεία.

Τέλος ο τρίτος υποψήφιος εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται ότι παρουσιάστηκε για έναν και μόνο λόγο, για να υπενθυμίσει σε όλους συμπεριλαμβανόμενων και των υποψηφίων ότι εκτός από τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο υπάρχει και το ΠΑΣΟΚ και από αυτό το πρίσμα πέτυχε απόλυτα την αποστολή του γιατί αν πραγματικά είχε προεδρικές φιλοδοξίες τότε αυτό θα ήταν το τέλος του ΠΑΣΟΚ.

Στην αρχή χρησιμοποίησα για την διαδικασία την λέξη πρωτοφανή, το αν πέτυχε η απέτυχε το πείραμα μέλει να το δούμε αλλά η αλήθεια είναι ότι όπως φορτώθηκε το κλίμα τις τελευταίες βδομάδες ήταν ακόμα ένας τρόπος για να στρέψει την πλάστιγγα προς την πλευρά του Παπανδρέου μιας και η όλη διαδικασία ευνόησε τον κομματικό μηχανισμό που ο Γιωργακης ελέγχει τα δυο χρόνια απόλυτα και οι Έλληνες δεν είναι Γάλλοι ούτε Σκανδιναβοί που καμαρώνουν να είναι μέλη του σοσιαλιστικού κόμματος έχοντας μικρά σημαιάκια από τις συμμετοχές τους στα σαλόνια τους. Χωρίς να θέλω να προσβάλω τους πάνω από 700,000 μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ που ψηφίσαν για αρχηγό η υποψία ότι υπήρξαν και πολλοί φίλοι του ...Καραμανλή που με αρχηγό το ΠΑΣΟΚ τον Γιωργάκη βλέπουν και την επόμενη φορά εκλογική νίκη.

Και μιας και μιλάμε για νίκη, ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιος νίκησε. Το ΠΑΣΟΚ που ονειρεύτηκαν οι ιδρυτές του συμπεριλαμβανόμενου ακόμα κι αν δεν αρέσει στους αναμορφωτές του σοσιαλιστικού κόμματος, Σιμήτη, δεν έχει καμιά σχέση με το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ είναι ένα κατά τα κεντροευρωπαϊκά πρότυπα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα με πολλά στοιχεία νέο-φιλελευθερισμού (ας μην ξεχνάμε ότι ο Γιωργακης είναι αυτός που έφερε στο ΠΑΣΟΚ τον Μάνο και τον Ανδριανόπουλο) και που η σχέση του με τον σοσιαλισμό είναι μόνο στο όνομα. Η επόμενη μέρα του ΠΑΣΟΚ είναι μέσα στην ομίχλη και στο μεταξύ ο Καραμανλής και η ΝΔ οδηγούν την Ελλάδα σε μια καινούργια περίοδο σκότους με υψηλό πληθωρισμό, ανεργία, υπερδανισμό και ακρίβεια.