Φύγε!

Δυστυχώς αυτή η εφημερίδα δεν υπάρχει στο internet και δεν μπορώ να την διαβάσω, αλλά το σημερινό εξώφυλλο ...τα λέει όλα!

Χωρίς αλάτι αλλά με πιπέρι

Πριν από πάρα πολλά χρόνια όταν η Ελληνική τηλεόραση ήταν στα σπάργανα, οι εκπομπές αθώες και πολλές φορές παιδικές υπήρχε ένας ευθυμογράφος που μας έκανε όλους να γελάσουμε, να σκεφτούμε και τις περισσότερες φορές, να περάσουμε καλά κάποια βράδια Σαββάτου. Μιλάω για Τον Φρέντυ Γερμανό και την εκπομπή του 'Αλάτι και πιπέρι' μια εκπομπή που είχε να αντιμετωπίσει την λογοκρισία και την Δαμόκλειο σπάθη της δικτατορίας και που ωστόσο κατάφερνε να περάσει τα δικά του μηνύματα χωρίς απαραίτητα αυτό να σημαίνει ότι ήταν και αντιστασιακός ή κάτι παρόμοιο.

Παράλληλα ποτέ δεν ενσωματώθηκε τον ρόλο του δημοσιογράφου πάντα θεωρούσε τον εαυτό του ευθυμογράφο και αυτό στα καλύτερά του. Τονίζω πάλι ότι οι καιροί ήταν τελείως διαφορετικοί, χαοτικά διαφορετικοί και αυτό δεν είχε να κάνει μόνο με την δικτατορία, η Ελλάδα του 70 ήταν πολύ, πάρα πολύ διαφορετική από την Ελλάδα του 2008, η Ευρώπη ήταν πολύ διαφορετική, ο κόσμος ολόκληρος ήταν διαφορετικός και έτσι φτάσαμε στο σήμερα με έναν άλλο διαφορετικό διασκεδαστή στην Ελληνική τηλεόραση, προσαρμοσμένο στη σημειολογία της εποχής μας και επίκαιρο και βέβαια μιλάω για τον Λάκη Λαζόπουλο και ο λόγος που γράφω αυτά που γράφω αυτή τη στιγμή έχει να κάνει με την επίθεση που δέχεται από όλες τις πλευρές συμπεριλαμβανομένων και των blogs. Το χειρότερο είναι ότι η επίθεση αυτή πολλές φορές είναι στα όρια της λασπολογίας και της προσωπικής επίθεσης χωρίς ιδιαίτερο λόγο.

Γιατί όλοι ασχολούνται με το πόσα βγάζει; Στο μόνο λογικό συμπέρασμα που μπορώ να καταλήξω είναι η ζήλεια γιατί ποιος διαφορετικός λόγος θα μπορούσε να είναι αυτής της μορφής επίθεσης σε ένα επαγγελματία; Ο καθένας από εμάς προσπαθεί να βγάλει όσο περισσότερα μπορεί με βασικό στόχο να βελτιώσει την ζωή του και να εξασφαλίσει το μέλλον του. Λέξη κλειδί το μέλλον. Όπως οι αθλητές έτσι και οι διασκεδαστές, οι ηθοποιοί έχουν δυστυχώς ημερομηνία λήξεως πολύ πιο σύντομη από εμάς τους υπόλοιπους. Ο Λάκης και το ξέρει πολύ καλά και ο ίδιος περνάει μια φάση ακμής και αναγνώρισης που δεν θα κρατήσει για πάντα, άλλωστε ο ίδιος έχει περάσει και τις περιόδους της αφάνειας άρα και της φτώχειας και ξέρει πολύ καλά τι τον περιμένει όταν τα φώτα θα σβήσουν.

Για ένα άλλο πράγμα που δέχεται συχνά επιθέσεις ο Λαζόπουλος είναι το θέμα των μη επιθέσεων του προς τη Ν.Δ. και οι συχνές του επιθέσεις προς το ΠΑΣΟΚ και ειδικά τον αρχηγό του. Εδώ τον καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ νιώθω ανίσχυρος κάθε φορά που θέλω να γράψω κάτι για τι Ν.Δ. Αυτοί οι άνθρωποι και ειδικά ο αρχηγός τους έχουν ξεπεράσει όλα τα όρια της γελοιότητας σε σημείο όταν γράφεις κάτι να καταλήγεις στην απογοήτευση και την πίκρα και με τίποτα στο γέλιο, κάτι που στη συγκεκριμένη περίπτωση αποζητά ο διασκεδαστής. Τι μπορείς να γράψεις για έναν άβουλο, άγευστο, άυλο και τεμπέλη πρωθυπουργό, για μια κυβέρνηση βυθισμένη στις Βυζαντινές δολοπλοκίες και εκφραστές της πιο αλλοπρόσαλλης δεξιάς φιλελεύθερης πολιτικής. Εδώ δεν προλαβαίνεις τα σκάνδαλα με την ταχύτητα που πέφτουν και στο τέλος το μόνο που θα μείνει στην ιστορία για την κυβέρνηση Καραμανλή θα είναι ή κυβέρνηση ντροπής.

Όσο για το κόμμα της Ν.Δ. αυτό είναι πια ανέκδοτο, έχοντας πέσει στο παιχνίδι κάλυψης σκανδάλων και δολοπλοκιών το μόνο που τους σώζει από τη διάλυση είναι η παρουσία του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ τώρα από την πλευρά του είναι πλούσιο σε θέμα όχι μόνο για ευθυμογράφους και τηλεοπτικούς διασκεδαστές. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν όλοι όσοι κάνουν κριτική στον Λαζόπουλο είναι ότι ο Λάκης προσπαθεί απεγνωσμένα να τους ξυπνήσει εκεί στο ΠΑΣΟΚ. Είναι δυνατόν να συνεχίζει να προεδρεύει ο Γιώργος Παπανδρέου; Είναι δυνατόν η αντιπολίτευση να είναι σε τέτοια χάλια όταν η κυβέρνηση με δικά της λάθη κοντεύει να πέσει μήνες μετά την εκλογή της;

Αυτά τα γράφω όχι για να υπερασπιστώ τον Λάκη Λαζόπουλο αφού έτσι κι αλλιώς ο εθνικός διασκεδαστής έχει πια καθιερωθεί στις συνειδήσεις του κόσμου αλλά για να εξηγήσω ότι εκτός από το ΠΑΣΟΚ έχουμε πέσει όλοι μας θύματα του ίδιου ύπνου που έχει βαρέσει το ΠΑΣΟΚ με τις ανάλογες θεωρίες συνωμοσίας και να υπενθυμίσω ότι αντί για να μετράμε τα λεφτά που έγβαλε ο Λάκης καλά θα κάναμε να ξυπνήσουμε.

Ποιος Γιώργος

Ας μιλήσουμε λίγο για τον Γιώργο μιας και έχουμε και συνέδριο. Τον Γιώργο Παπανδρέου εννοώ, αλλά πριν ξεκινήσουμε με τον νεώτερο Παπανδρέου θα ήθελα να περάσουμε λίγο από τον παλαιότερο, τον Αντρέα. Με τον Αντρέα το παραδέχομαι ότι έχω μια σχέση αντιπάθειας και θαυμασμού. Από την αρχή του ήταν για μένα η απτή απόδειξη ότι όταν ακούς για πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι.

Αυτή η όψιμη αριστερή του ορολογία, ο πολύ έξυπνος χειρισμός της γλώσσας σε σημείο να δημιουργεί λέξεις από το πουθενά, λέξεις που γινόντουσαν άμεσα αντιληπτές από τους πάντες, το ταλέντο του να αγγίζει τον ακροατή του και να γίνεται πραγματικά σύντροφος, από κύριος Παπανδρέου στον Ανδρέα φυσικά με συγκίνησε τα πρώτα χρόνια της επιστροφής του. Αν και έχω ψηφίσει μόνο δύο φορές την δεκαετία του εβδομήντα, στη συνέχεια και εάν βρισκόμουνα στην Ελλάδα ψήφιζα σταθερά άκυρο, νομίζω ότι υπήρξαν δύο φορές που δίστασα σκεπτόμενος μήπως θα έπρεπε να του δώσω την ψήφο μου. Βέβαια μετά ήρθε η δεκαετία του 80 και ο Ανδρέας πέρασε στην τρίτη ή τέταρτη φάση του και από σοσιαλιστής μεταμορφώθηκε σε σοσιαλδημοκράτη και σταδιακά σε μια καρικατούρα του εαυτού του και από Αντρέας στον κύριο Μιμή!

Ο Γιώργος υπήρξε πάντα ο καλός γιος, αυτός που δεν έκανε ποτέ την επανάσταση, το αγαπημένο παιδί της μαμάς. Μιας και είμαστε στη μαμά, είναι κρίμα που κανένας δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά ακόμα με αυτή την περίπτωση, φιλόδοξη μέχρι άκρων και δολοπλόκος, νομίζω ότι το περιοδικό Νέμεσις ασχολήθηκε μαζί της κάποια στιγμή μιας και είναι γνωστή η αντιπάθεια της Λιάνας Κανέλλη για την οικογένεια Παπανδρέου αλλά δεν ξέρω εάν η δύναμη του Νέμεσις είναι τέτοια ή η χριστιανό-κομουνιστική Κανέλλη είναι η κατάλληλη για να βγάλει μια τέτοια ιστορία.

Επιστροφή όμως στον Γιώργο. Ο Γιώργος λοιπόν υπήρξε το αγαπημένο παιδί της μαμάς και πάντα στη σκιά του μπαμπά που λόγω ισορροπιών με την μαμά τον έβαλε στη κυβέρνηση μερικές φορές άλλοτε σαν υφυπουργό και άλλοτε σαν υπουργό. Αν εξαιρέσουμε κάποιες τριβές με τον Πάγκαλο την περίοδο που ήταν υπουργός εξωτερικών με κατάληξη την παραίτηση Πάγκαλου μετά την σύλληψη Οτσαλάν, σε γενικές γραμμές ο υπουργός εξωτερικών Παπανδρέου ήταν άγευστος, άοσμος και άυλος. Η περίοδος του στο υπουργείο εξωτερικών ήταν σχετικά καλή αλλά αυτό οφείλεται όχι στις ικανότητες του Γιώργου αλλά λόγω της ελευθερίας κινήσεων που είχαν νεώτεροι ή πιο έμπειροι διπλωματικοί. Αυτή η ελευθερία δεν τους είχε δοθεί από τον Γιώργο αλλά την είχαν πάρει μόνοι τους λόγω της άυλης και άοσμης στάσης του υπουργού που μόνιμα αρνιόταν ή καλύτερα απέφευγε να πάρει όποια θέση σε οτιδήποτε και για οποιοδήποτε θέμα.

Ο Γιωργάκης, γιατί δεν έχει την φιλικότητα που ενέπνεε ο Αντρέας αλλά την εικόνα του παιδιού της μαμάς, εξ' ου και Γιωργάκης, έφτασε μέχρι την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ στηριζόμενος μόνο στη κληρονομιά του ονόματος και όχι γιατί ήταν ο ενδεδειγμένος και χαρισματικός αρχηγός που θα έφερνε το ΠΑΣΟΚ πάλι στην εξουσία. Αυτό αποδείχτηκε και στην πράξη μετά την τελευταία εκλογική ήττα και την συμπεριφορά του προς τον Βενιζέλο που σημειωτέον δεν είναι άμοιρος των επιλογών και πράξεων του. Για τα γεγονότα της περιόδου έχω αναφερθεί και σε άρθρο μου για το περιοδικό Ovi magazine.

Τον Γιώργο Παπανδρέου δεν είχα ποτέ την τύχη να παρακολουθήσω όπως για παράδειγμα τον πατέρα του και αυτό οφείλεται στη πολύχρονη απουσία μου από την Ελλάδα. Όσα ξέρω γι' αυτόν είναι μέσω όσων διαβάζω από τις ηλεκτρονικές εκδόσεις των εφημερίδων και περιοδικών, από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που μεταδίδουν μέσω ίντερνετ και τέλος μέσω κάποιων σπάνιων συνεντεύξεων του που έχει μεταδώσει το κρατικό κανάλι στη διαδικτυακή του παρουσία. Αυτά με έχουν οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα, εάν ο Παπανδρέου μπορούσε να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, το συντηρητικό κόμμα θα βρισκόταν στην εξουσία για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Το ξέρω ότι ακούγεται εξωφρενικό και είμαι σίγουρος ότι σοσιαλιστές αναγνώστες θα το θεωρήσουν τουλάχιστον προβοκατόρικο αλλά φανταστείτε για μια στιγμή πόσες αλλαγές θα έφερνε αυτός ο Παπανδρέου στη Νέα Δημοκρατία. Για σκεφτείτε πόσες αλλαγές θα έφερνε, πρώτα απ' όλα θα ελευθέρωνε το συντηρητικό κόμμα από τα ακροδεξιά του βαρίδια που δυστυχώς ο κύριος Καραμανλής από σταγονίδια κοντεύει να τους κάνει συνεταίρους του, θα εφάρμοζε όλα αυτά τα φιλελεύθερα με αμερικανική έμπνευση που ονειρεύεται, όπως για παράδειγμα ιδιωτικά ιδρύματα/πανεπιστήμια, οικονομικές αλλαγές, υγεία. Όλες του οι επιλογές αν αφαιρέσεις το σοσιαλιστικό τους κάλυμμα στην ουσία παρουσιάζουν ένα κεντρώο δεξιό κόμμα του 21ου αιώνα.

Ποδοσφαιρικά και άλλα

Η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο είναι γνωστή, δεδομένη και πολλές φορές παρεξηγήσιμη – προς μεγάλη μου έκπληξη – από πολλούς γύρω μου. Και βέβαια παρακολουθώ το διεθνές ποδόσφαιρο, θαυμάζω το Ισπανικό, βλέπω το Ιταλικό, απολαμβάνω το Γερμανικό αλλά λατρεύω το Αγγλικό και σε αυτό δεν φταίει απαραίτητα το ότι έζησα για πολλά χρόνια στην Μεγάλη Βρετανία, ούτε ότι είχα την ευκαιρία να δω πολλούς ποδοσφαιρικούς αγώνες κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί. Υπάρχει και ομάδα που παρακολουθώ, που κάποια στιγμή την παρακολουθούσα πιστά σε όλους τους αγώνες της εντός και εκτός έδρας, ομάδα που η έδρα της απείχε αρκετά χιλιόμετρα από το μέρος που έμενα και που δεν ήταν πάντα στην αντίστοιχη πρώτη κατηγορία αλλά που έζησε το πέρασμα και από την ανάλογη δεύτερη και κάποια στιγμή είδε και την τρίτη.

Μιλάω για την Derby County F.C., ομάδα που μάλλον θα πέσει στη δεύτερη κατηγορία αυτή τη στιγμή μιας και κοντεύοντας η λήξη του Αγγλικού πρωταθλήματος έχει δει μόνο μία νίκη και δύο νομίζω ισοπαλίες και πολλές, πολλές ήττες. Θα με ενοχλείσει, πολύ μάλιστα αλλά και στις χαρές και στις λύπες πάντα μαζί! Και αυτό δεν ισχύει μόνο για μένα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είμαι απλά ένας περιστασιακό παρακολουθητής της ομάδας αλλά και για τους χιλιάδες οπαδούς της. Κανείς από αυτούς και το λέω με σιγουριά γιατί τους γνώρισα από κοντά δεν θα πει, χάνουμε συνέχεια και η Chelsea κερδίζει συνέχεια άρα από το καινούργιο χρόνο θα γίνω Chelsea! Ο πατέρας του Asa καθώς και ο ίδιος ο Asa είναι οπαδοί τις Newcastle United F.C., άλλη αρρώστια αυτοί και να σκεφτεί κανείς ότι είναι η ομάδα με τους πιο ενωμένους οπαδούς στην Αγγλία, μια ολόκληρη πόλη, μια ομάδα! Αυτοί να δείτε απογοητεύσεις και φέτος μάλλον θα κατηφορίσουν προς τη δεύτερη κατηγορία. Και οι παίκτες αυτών των ομάδων, επαγγελματίες φυσικά, καλοί επαγγελματίες και όχι μισθοφόροι που δίνουν τα πάντα για την ομάδα, τουλάχιστον όσα μπορούν και στο τέλος οι περισσότεροι κρατάνε ένα κομμάτι της καρδιάς τους γι' αυτές τις ομάδες. Πάρτε για παράδειγμα τον Νταμπίζα που πέρασε από την Newcastle United F.C., ο άνθρωπος δεν άφησε ακριβώς τη σφραγίδα του στην ομάδα ειδικά αφού στο πρώτο του αγώνα με την Αγγλική ομάδα έγινε υπεύθυνος για ένα αυτογκόλ αλλά ο ίδιος συχνά αναφέρεται με αγάπη για την Αγγλική ομάδα και οι οπαδοί της τον θυμούνται σαν πραγματικό αγωνιστή που έδινε τα πάντα στο γήπεδο για την ομάδα και αυτό το εκτιμάν.

Τώρα γιατί τα λέω αυτά, μα γιατί η σύγκριση με το Ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αναπόφευκτη και την αφορμή μου την έδωσαν οι δηλώσεις και ενέργειες του γραφικού προέδρου του Ολυμπιακού, Σωκράτη Κόκκαλη. Δεν είμαι Ολυμπιακός και δεν έκρυψα ποτέ μου τα Παναθηναϊκά μου αισθήματα αλλά όλοι μας πρέπει να καταλάβουμε ότι όταν παίρνει φωτιά το σπίτι του διπλανού σου η φωτιά σύντομα θα έρθει και στο δικό σου και στη συγκεκριμένη περίπτωση το σπίτι του Ολυμπιακού πήρε φωτιά από εμπρησμό και ένοχος είναι ο ίδιος ο γραφικός του πρόεδρος.

Πρώτα από όλα η απόλυση του Τάκη Λεμονή, φαντάζεστε πόσες φορές έπρεπε να έχει απολυθεί ο Alex Ferguson τις τελευταίες δύο δεκαετίες από την Manchester United αν το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας κουβαλούσε τα μυαλά του Κόκκαλη; Τι προηγούμενο όρισε ο κύριος Κόκκαλης με αυτή του τη πράξη; Δεν υπερασπίζομαι τον Τάκη Λεμονή που σε τελευταία ανάλυση πέτυχε στους στόχους που του ορίστηκαν αλλά κι αν απέτυχε δεν το αποφασίζεις έξη αγώνες πριν τη λήξη του πρωταθλήματος και με την ομάδα μέσα και στους τρεις στόχους της, γιατί και το σημείο που έφτασε ο Ολυμπιακός στο Champion's league δεν είναι απλά εκπλήρωση στόχων σε σχέση με την ιστορία της ομάδας, αλλά θρίαμβος, ούτε ο Παναθηναϊκός έχει κλείσει κανένα συμβόλαιο με το πρωτάθλημα, σε έξη αγώνες και με ένα βαθμό διαφορά (όπως και εάν υποκλάπηκαν αυτοί οι βαθμοί από τον Κόκκαλη) τα πρωταθλήματα κερδίζονται μέσα στο γήπεδο και όχι σε διοικητικά συμβούλια. Πρώτο ατόπημα του κυρίου Κόκκαλη, να περιμένει να πάρει το πρωτάθλημα απολύοντας τον επιτυχημένο προπονητή και ειδικά επειδή είχε το θράσος να το πει. Με τα υπονοούμενα που άφησε για τον κ. Γιάννη Βαρδινογιάννη δεν θα ασχοληθώ, είναι θέμα του ίδιου το πως και πότε θα απαντήσει και στο κάτω κάτω της γραφής ας πρόσεχε ποιους έγλυφε ο Τζίγκερ, με το φίδι δεν πιάνεις φιλίες. Αλλά και εδώ είναι μεγάλο το 'αλλά', πόσο ύποπτα ίδιος είναι και αυτός ο κύριος Βαρδινογιάννης με τον κύριο Κόκκαλη. Και οι δύο τους βλέπουν τις ομάδες σαν προϊόν και τους φιλάθλους σαν άβουλα πρόβατα που μπορούν να εκμεταλλεύονται οικονομικά και να χρησιμοποιούν ενίοτε σαν μέσο πίεσης ακόμα και για πολιτικούς λόγους. Μερικές φορές ακούω για τον οπαδό πρόεδρο και ανατριχιάζω, ο πολυεκατομμυριούχος πολυδιαπλεκόμενος και με έντονα πολιτικό-οικονομικά συμφέροντα από λότο μέχρι κρατική τηλεφωνία Κόκκαλης είναι οπαδός; και μιας και μιλάμε για πολιτικές διαπλοκές του κυρίου Κόκκαλη, κάτι έμαθε κι αυτός από τους πολιτικούς, αυτό που λέμε για 'εσωτερική κατανάλωση', θυμηθείτε άλλα λένε οι πρωθυπουργοί Ελλάδος και Τουρκίας στο εσωτερικό και άλλα όταν συναντιούνται μεταξύ τους. Έτσι και ο κύριος Κόκκαλης πούλησε οπαδιλίκη στους Ολυμπιακούς βάζοντας τα εκ του ασφαλούς με τον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Γιατί εκ του ασφαλούς; Μα και οι δυο τους ίδιοι είναι! Και μάλιστα ο Τζίγκερ πολύ θα ήθελε να μπορούσε να κάνει ότι κάνει και ο Κόκκαλης με τους οπαδούς μόνο που εκείνος έχει αποτύχει αισχρά βαφτίζοντας τους μαζί με τα τσιράκια του, εχθρούς του Παναθηναϊκού!

Μήπως και ο Βαρδινογιάννης τα ίδια δεν έχει κάνει με τους προπονητές; Γιατί δεν άφησε κανέναν από τους προπονητές να κάνουν έργο και γιατί όπως και ο Κόκκαλης ψωνίζει προπονητές από το πανέρι που τους απολύει μετά από ένα εξάμηνο. Δεύτερο λοιπόν ατόπημα του κυρίου Κόκκαλη, η θεατρινίστικη επίθεση στον Βαρδινογιάννη. Αυτοί οι άνθρωποι απαξιώνουν το Ελληνικό ποδόσφαιρο και το κάνουν και ύποπτο στα μάτια των φιλάθλων. Αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι και για την βία στα γήπεδα. Ο Κόκκαλης αφήνει υποψίες για στημένο πρωτάθλημα, άρα αν δεν το πάρει ο Ολυμπιακός θα το έχει στήσει ο Παναθηναϊκός, ο Βαρδινογιάννης μιλάει για την διαιτησία και ο Νικολαΐδης της ΑΕΚ αφού απέλυσε τον Ισπανός προπονητή της ομάδας μας γέμισε με θεωρίες συνωμοσίας για να μην πάρει το πρωτάθλημα η ΑΕΚ. Ποιος λοιπόν ωθεί και οπλίζει τους οπαδούς στη βία, στην ωμή βία που είναι υπεύθυνη για το θάνατο ενός παλικαριού από όχι απλά οπαδούς του Ολυμπιακού αλλά υπαλλήλους της εταιρίας του κυρίου Κόκκαλη.

Έτσι λοιπόν επιστροφή στην Αγγλία και στην Derby County, στη δεύτερη κατηγορία με τον ίδιο προπονητή και τους ίδιους παίκτες για του χρόνου και θα επιστρέψουμε σύντομα!