Αυτό που φαντάζομαι με ωθεί να γράψω και πολύ περισσότερο να αναφερθώ σε τρέχοντα γεγονότα είναι αφ’ ενός η απόσταση που με χωρίζει και που μετρά σε μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα, αφ’ ετέρου ο τρόπος που ενημερώνομαι για τα όσα γίνονται στην Ελλάδα και που είναι κυρίως οι εκδόσεις των online εφημερίδων ή οι ραδιοφωνικοί σταθμοί που εκπέμπουν μέσω internet. οι ειδήσεις λοιπόν αποτελούνται από δυο στοιχεία αν αφήσουμε στην άκρη τα αθλητικά και περάσουμε στις καθαρά πολιτικές ειδήσεις, στο εσωτερικό και το εξωτερικό δελτίο. Για το εσωτερικό δελτίο φυσικά δεν υπάρχει άλλη σύγκριση ή πηγή άρα για το εξωτερικό δελτίο υπάρχει πληθώρα πηγών και αναφορών στο internet ώστε ακόμα και με μόνο την γνώση των αγγλικών να μπορείς να συγκρίνεις τις ειδήσεις από αυτούς που τα γνωρίζουν από ‘πρωτο χέρι.’ Και αυτό είναι γεγονός που το βιώνουν οι περισσότεροι Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό.
Δεν θέλω να αναφερθώ στα στραβά που βρίσκεις σε αυτή τη σύγκριση αλλά ένα είναι σίγουρο, ότι συχνά σε κάνει να αμφιβάλεις και να αμφισβητείς τα όσα διαβάζεις και ακούς στο εσωτερικό δελτίο. Έτσι λοιπόν φτάνουμε στα συμβάντα της τελευταίας εβδομάδας με κέντρο την δολοφονία του διοικητού του ΙΚΑ, κυρίου Γιάννη Βαρθολομαίου. Με την δολοφονία δημιουργήθηκαν δυο τάσεις στα ΜΜΕ, από την μια αυτή που ήταν έτοιμη να χωθεί ολόκληρη στην κλειδαρότρυπα και από την άλλη μια άλλη που ήθελε πάση θυσία να προστατεύσει τα προσωπικά δεδομένα του διοικητού του ΙΚΑ και των δυο εμπλεκομένων οικογενειών πάνω από όλα σχεδόν σύσσωμη η δημοσιογραφική οικογένεια αυτοανακηρύχτηκε σε προστάτη των προσωπικών δεδομένων κρίνοντας πολύ πριν από την όποια έρευνα ότι η εξωσυζυγική σχέση του διοικητού ήταν προσωπικό θέμα.
Το ενδιαφέρον σε αυτή την ‘ενδοοικογενειακή’ δημοσιογραφική αντιπαράθεση είναι ότι αφ’ ενός μεν η συμμετέχοντες και στις δυο πλευρές ήταν αδιάφορης κομματικής η πολιτικής πλεύσης, έτσι ‘συντηρητικές’ και ‘προοδευτικές’ εφημερίδες και κανάλια βρέθηκαν να συμπλέουν στην υπεράσπιση των προσωπικών στοιχείων του διοικητού ενώ από την άλλη πλευρά αντίστοιχα ‘συντηρητικά’ και ‘προοδευτικά’ έντυπα και κανάλια δίναν την μάχη για την ‘ελεύθερη ενημέρωση.’ Ο τονισμός και τα εισαγωγικά είναι σωστά τοποθετημένα μιας και η ερμηνεία τους είναι καθαρά σημειολογική στη σύγχρονη Ελλάδα. Το άλλο ενδιαφέρον σημείο είναι ότι οι ίδιες ακριβώς εφημερίδες και κανάλια που με τόση μανία υπερασπίζονται σήμερα το δικαίωμα ενός δημοσίου προσώπου στη προσωπική του ζωή ένα μήνα πριν ήταν έτοιμοι να κατασπαράξουν την επιτροπή προστασίας προσωπικών δεδομένων γιατί αρνήθηκε να δώσει τα ονόματα κάποιων που με ‘ψευδείς’ (αναπόδεικτο και ατεκμηρίωτο μέχρι στιγμής) δηλώσεις, είχαν αποφύγει την στράτευση. Αυτό κρύβει μιας πολλαπλής μορφής υποκρισία.
Δεν ξέρω πως είναι ο στρατός σήμερα – και δεν ξεφεύγω από το θέμα – και δεν αμφιβάλω ότι λίγα έχουν αλλάξει, πιθανώς να τρώνε λιγότερο κοτόπουλο με ρύζι, αλλά αν είναι όπως ήταν όταν υπηρέτησα εγώ θα ήθελα πάρα πολύ να είχα πάρει ανάβολη ή και να μην πάω ποτέ σε αυτό το τροχοπέδη ζωής που διαρκούσε στη δική μου περίπτωση δυο χρόνια κρατώντας σε μακριά από την ζωή και αποτροχιάζοντας κάθε βλέψη επαγγελματικής αποκατάστασης για άλλο ένα τουλάχιστον. Ενώ λοιπόν τα ΜΜΕ να κοιτάξουν για την αποκατάσταση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε κάτι που υποχρεωτικά περνούν όλοι οι Έλληνες άρρενες βασιζόμενο σε νομικές διατάξεις του 1920 ήταν έτοιμα με διάφορες εθνοσωτήριες κραυγές να κατασπαράξουν αυτούς που δεν κάναν τίποτα περισσότερο από αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε όλοι μας. Όσο για την θεωρεία ότι ο στρατός είναι ένα μεγάλο σχολείο εγώ προτιμώ το σχολείο που θα με μάθει κάτι περισσότερο από το ότι εχω μια νόθα αδελφούλα που την λένε βόρειο Ήπειρο ή το μόνο που πραγματικά έμαθα από την στρατιωτική μου θητεία, τάβλι! Με έκπληξη λοιπόν πριν από ένα μήνα άκουγα αυτούς που σήμερα δηλώνουν προστάτες της προσωπικής ζωής να δηλώνουν πριν ξεκινήσουν την εκπομπή τους που υπηρέτησαν (κατά σύμπτωση όλοι υπηρετήσαν στο Σουφλί και εγώ ακόμα απορώ γιατί πάντα χτυπάγαμε διπλά νούμερα αφού ήμασταν τόσοι πολλοί) και στη συνέχεια με ύφος απόλυτου τμητού να σπιλώνουν με υπονοούμενα λόγο ραδιοτηλεοπτικού συμβουλίου ανθρώπους αδιαφορώντας για τις οικογένειες τους και τον κύκλο τους.
Επιστρέφοντας όμως στην περίπτωση του διοικητού του ΙΚΑ, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα δημόσιο πρόσωπο αλλά με έναν δημόσιο λειτουργό επιφορτισμένο με την διαχείριση δημοσίου χρήματος και με αποφάσεις που αφορούν την δημόσια υγεία, αποφάσεις που ο ίδιος και μόνο ο ίδιος έπαιρνε την ευθύνη μιας και από άλλη μια αποστροφή η διαστροφή του νόμου ο διοικητής του ΙΚΑ χαίρει της απολύτου ανεξαρτησίας όσον αφορά αποφάσεις προμηθειών. Η σχέση λοιπόν του εν λόγο διοικητή με τον σύμβουλο του επί των προμηθειών, σύμβουλο που ο ίδιος είχε επιβάλει κατά παράβαση της επιτηρίδας που διέπει το ίδρυμα μόνο σε σκέψεις και υποθέσεις θα μπορούσε να οδηγήσει. Και στην περίπτωση του ΙΚΑ αυτές οι προμήθειες ανέρχονται σε πολλά εκατομύρια ευρώ. Έτσι λοιπόν οι όποιες σκέψεις συνωμοσιών και υποθέσεων είναι απολυτά δικαιολογημένες.
Επιστρέφοντας στις αρχικές μου σκέψεις, νομίζω ότι τα ελληνικά ΜΜΕ πέσαν στη παγίδα που τα ίδια στήσαν χρόνια τώρα ακροβατώντας μεταξύ οικονομικών συμφερόντων, ψευτο-ηθικών διλημμάτων, πατριδολαγνείας (για να μην ξεχνάμε και την περίπτωση των Ιμίων που όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι ήταν έτοιμοι να μας στείλουν να πολεμήσουμε την Τουρκία οχυρωμένοι πίσω από τη δημοσιογραφική τους ταυτότητα και τις ‘απαλλαγές’ που τους δίνει το ‘λειτούργημα’) και ζωής πίσω από την κλειδαρότρυπα. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι ίδιοι εκπαιδεύσανε πια δυο γενιές ακροατές και αναγνώστες και τους κάνανε να ψάχνουν αυτήν ακριβώς την αμφισβητούμενη πραγματικότητα, δυστυχώς χωρίς επιστροφή!
